Σε έναν αγώνα όπως αυτός για
μια καλύτερη εκπαίδευση, είναι απαραίτητος
ο συντονισμός του αγώνα
μαθητών και φοιτητών πλάι
σε αυτόν των εργαζομένων. Ιδιαίτερα
μετά την πληθώρα νομοσχεδίων
που η κυβέρνηση πέρασε το
καλοκαίρι ( αξιολόγηση κτλ), αυτών
που ετοιμάζει για την εισαγωγή
μάνατζερ και ιδιωτών-χορηγών
στις σχολές καθώς και της συνεχιζόμενης
υποχρηματοδότησης της
παιδείας στο νέο προυπολογισμό.
Παρόλα αυτά ζήσαμε για μια ακόμα
φορά την σχιζοφρένεια των 2 συγκεντρώσεων
για την παιδεία σε
διάστημα 6 ημερών( 3/12 οι εκπαιδευτικοί
όλων των βαθμίδων-9/12
τα συντονιστικά μαθητών, φοιτητών
που ελέγχει η ΚΝΕ) τη στιγμή μάλιστα
που ακολουθεί γενική απεργία
στις 14/12!!
Η ΚΝΕ καλεί για άλλη μια φορά
ξεχωριστή κινητοποίηση! Συγκεκριμένα,
στις 9 Δεκέμβρη καλεί φοιτητές
και μαθητές σε πορείες του
ΠΑΜΕ, στο όνομα πάντα του Συντονιστικού
των ΑΕΙ και του ΣΑΣΑ (Συντονιστικό
Αγώνων Σχολείων Αθήνας).
Επιπλέον, μπορεί το ΠΑΜΕ να
συμμετέχει στην απεργία της ΓΣΕΕ,
κάνει όμως ξεχωριστή συγκέντρωση
και πορεία απ’ όλους τους υπόλοιπους!
Αυτή η διασπαστική τακτική
που επιμένει να ακολουθεί το ΚΚΕ
και η ΚΝΕ, όχι απλά δε βοηθάει το
κίνημα να πάει μπροστά, αντίθετα
το πάει ολόκληρα βήματα πίσω! Επιπλέον,
τα συντονιστικά αυτά έ-
χουν αποδείξει μέχρι που μπορούν
να φτάσουν. Μετά από τόσους μήνες
ύπαρξης και παρόλες τις κινητοποιήσεις
που έχει καλέσει η ΚΝΕ,
δεν έχουν καταφέρει να μαζικοποιηθούν
και να αποτελέσουν ένα δυνατό
όπλο αντίστασης στα χέρια
φοιτητών και μαθητών. Ο κύριος λόγος
γι’ αυτό είναι βέβαια ο αντιδημοκρατικός
τρόπος με τον οποίο λειτουργούν,
και στον οποίο έχουμε
αναφερθεί πολλές φορές στο παρελθόν (δες και άρθρο στην σελ. 6).
Η αποξένωσή τους από τον κόσμο
οφείλεται, επίσης, στο γεγονός ότι
η ΚΝΕ δε δίνει οποιαδήποτε προοπτική
στους αγώνες φοιτητών και
μαθητών. Καλεί απλά σε συνεχόμενες
πορείες, όπως έκανε και πέρυσι,
για να εμφανίσει μια δυναμική,
η οποία στην ουσία δεν υπάρ-
χει. Έτσι καταλήγει να κατεβάζει
στις πορείες αυτές απλά τα μέλη
της, δίνοντας στον κόσμο την αίσθηση
ότι πρόκειται για άλλη μια
“γραφική” πορεία των οργανωμένων
του χώρου.
Είναι πιο σαφές από ποτέ ότι η
απάντηση στα τεράστια προβλήματα
που κλονίζουν την εκπαίδευση,
τόσο την 2βάθμια όσο και την 3βάθμια,
δεν μπορεί να είναι άλλη από
ένα δυναμικό αγώνα σε πανεκπαιδευτικό
επίπεδο. Με τη συντονισμένη
δράση καθηγητών από όλες
τις βαθμίδες της εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ,
ΠΟΣΔΕΠ) και βέβαια φοιτητών
και μαθητών. Αυτό, σε συνδυασμό
με ένα σαφές πρόγραμμα κλιμακούμενων
κινητοποιήσεων, μπορεί
πράγματι να αποτελέσει τη βάση
για την ανάπτυξη ενός δυνατού κινήματος
εκπαιδευτικών, μαθητών
και φοιτητών, που θα βάλει μπροστά
την ανάγκη του αγώνα για μια
καλύτερη εκπαίδευση, σε μια καλύτερη
κοινωνία.
Μαρία Καπαράκη
