Σύντροφοι και συντρόφισσες
Σας μεταφέρω τους συντροφικούς και αγωνιστικούς χαιρετισμούς της οργάνωσής μου, Ξεκίνημα, όπως και της Διεθνούς Οργάνωσης της οποίας αποτελούμε μέρος – της Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή, CWI.
Παρακολουθούμε αυτό το συνέδριο με πολύ ενδιαφέρον. Γιατί πιστεύουμε ότι οι αποφάσεις και το αποτέλεσμά του μπορούν, αντικειμενικά, να παίξουν σημαντικό ρόλο για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ και κατ’ επέκταση για την πορεία της ελληνικής αριστεράς.
Σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την πιο μεγάλη, την πιο βαθιά κρίση του σύγχρονου καπιταλισμού – μια κρίση τόσο βαθιά όσο αυτή της δεκαετίας του 30, κι ίσως ακόμα βαθύτερη.
Στην πραγματικότητα βρισκόμαστε στην αρχή μια νέας εποχής. Μιας εποχής στην οποία ο βάρβαρος χαρακτήρας του καπιταλισμού αποκαλύπτεται πλήρως.
Αυτή η νέα εποχή, της βαθιάς κρίσης του συστήματος, θα έπρεπε να είναι η ώρα της αριστεράς.
Η ώρα που η αριστερά θα απογειωνόταν από τα χαμηλά της ποσοστά. Η ώρα να αποκτήσει πραγματικά μαζική απήχηση, να μπει μπροστά σε αγώνες τέτοιους που να ξεσηκώσουν την κοινωνία, που να δρομολογήσουν νίκες ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου, για την ανατροπή των πολιτικών της κυβέρνησης, της Ε.Ε. του ΔΝΤ, για την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού όπως το ξέρουμε εδώ και δεκαετίες.
Αυτοί είναι οι στόχοι που πρέπει να θέσει η αριστερά για τον εαυτό της. Σ’ αυτό, δεν έχει στην πραγματικότητα άλλη επιλογή!
Σ’ αυτά όμως τα μεγάλα καθήκοντα η αριστερά γενικά και ο ΣΥΡΙΖΑ ειδικά υστερούν.
Η απάντηση στην κρίση είναι πρώτα και κύρια πολιτική.
Όμως οι προτάσεις που δίνει ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δυστυχώς πίσω από τις ανάγκες και τις απαιτήσεις των καιρών!
Αυτή είναι και η ρίζα, η βασική αιτία, της κρίσης στην οποία βρίσκεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ – και ο ΣΥΝ!
Απαντήσεις στην σημερινή κρίση δεν μπορούν να βρεθούν στα πλαίσια λειτουργίας του καπιταλισμού!
Οι όποιες προσπάθειες για να βρεθούν απαντήσεις στην κρίση μέσα από τη λειτουργία και μέσα στα πλαίσια του συστήματος είναι καταδικασμένες σε αποτυχία. Ταυτόχρονα, βέβαια, οι απαντήσεις στην κρίση δεν μπορεί και να είναι γενικές «επαναστατικές κραυγές». Δεν μπορεί να είναι απλά συνθήματα του τύπου «βγείτε στους δρόμους», «ξεσηκωθείτε», «είναι η ώρα του λαού» κλπ, όπως λένε κομμάτια της αριστεράς.
Η απάντηση της αριστεράς στην κρίση πρέπει να είναι ένα πρόγραμμα προτάσεων και θέσεων, τις οποίες το μαζικό κίνημα να μπορεί να αγκαλιάσει γιατί θα του δίνουν διέξοδο και λύση στα προβλήματά του και την ίδια στιγμή, αυτές οι προτάσεις πρέπει να λειτουργούν σαν μεταβατικά βήματα, μεταβατικά στάδια, στην κατεύθυνση της σοσιαλιστικής κοινωνίας την οποία επιδιώκουμε και στην οποία όλοι αναφερόμαστε.
Κατά τη γνώμη μας, σύντροφοι, οι πιο σημαντικές από αυτές τις προτάσεις είναι 3 – και τις αναφέρουμε χωρίς ασφαλώς να υποτιμούμε την πλειάδα των άλλων προτάσεων και πρωτοβουλιών που απαιτούνται.
Κατ’ αρχήν η άρνηση πληρωμής του χρέους στους Έλληνες και ξένους τραπεζίτες. Η πραγματική επιλογή είναι μία – και δεν αποτελεί ούτε ψευτοδίλημμα ούτε απάτη: είτε θα πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, είτε οι δόσεις και οι τόκοι στους τραπεζίτες.
Να γίνουν και τα δύο είναι αδύνατο.
Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα του σήμερα! Και κανείς δεν δικαιούται να την αποφεύγει ή να τη θολώνει.
Αυτή η θέση σύντροφοι δεν είναι καινούρια στην αριστερά. Είναι η θέση που η αριστερά είχε πάντα για τις χώρες του «τρίτου κόσμου» την περίοδο του κινήματος ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και ακόμα παλιότερα: Διαγραφή των χρεών του 3ου κόσμου διεκδικούσε πάντα η αριστερά… Δηλαδή, άρνηση πληρωμής των χρεών.
Αν θέλει η αριστερά να είναι συνεπής με τον εαυτό της και τις θέσεις της, αυτό το αίτημα της διαγραφής των χρεών, αυτό το καθήκον που στην πραγματικότητα έθετε στα κινήματα των χωρών του τρίτου κόσμου, της άρνησης πληρωμής των χρεών, πρέπει να το υιοθετήσει σήμερα για την χώρα μας και πρέπει να μπει μπροστά με μαχητικό τρόπο για να το κάνει πράξη. Όμως ούτε ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε το άλλο μαζικό κόμμα της αριστεράς στη χώρα μας, το ΚΚΕ, δεν το υιοθετούν.
Η άρνηση πληρωμής του χρέους όμως από μόνη της ασφαλώς δεν φτάνει.
Η αριστερά σήμερα πρέπει να διεκδικήσει και να παλέψει για την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Και εθνικοποίηση των τραπεζών δεν σημαίνει δημιουργία ενός δημόσιου τραπεζικού πυλώνα που θα λειτουργεί με τα κριτήρια του ιδιωτικού τραπεζικού τομέα, δηλαδή με κριτήρια καπιταλιστικά.
Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος πρέπει να σημαίνει οι καταθέσεις που βρίσκονται στις τράπεζες να περάσουν στην κοινωνία και να αξιοποιηθούν για παραγωγικούς σκοπούς, με διαφάνεια δημοκρατία και διαχείριση από την ίδια την κοινωνία και τους εργαζόμενους, για την εξυπηρέτηση των αναγκών της κοινωνίας κι όχι για το κέρδος των τραπεζών.
Εθνικοποίηση πρέπει να διεκδικήσει η αριστερά και για όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις – πρώην ΔΕΚΟ, μονοπώλια, επιχειρήσεις κλειδιά της οικονομίας. Πράγμα το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη στο πρόγραμμά του αλλά δεν το προβάλλει επαρκώς.
Εθνικοποίηση, πάντα κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση, γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστούν φαινόμενα κακοδιαχείρισης και διαφθοράς, φαινόμενα που αναπτύχθηκαν στις επιχειρήσεις που εθνικοποίησε σε προηγούμενες δεκαετίες, σε μιαν άλλη εποχή, η σοσιαλδημοκρατία.
Αυτές τις θέσεις ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τις προβάλλουν. Όμως αυτές είναι οι θέσεις που πρέπει να γίνουν το σήμα κατατεθέν, να γίνουν παντιέρα του ΣΥΡΙΖΑ για να γίνουν σταδιακά κτήμα του μαζικού κινήματος. Είναι ο μόνος τρόπος να ξεφύγει η οικονομία από τη μέγγενη των καπιταλιστικών κριτηρίων και να σχεδιαστεί για τις ανάγκες της κοινωνίας.
Όσο σημαντικό είναι η αριστερά σήμερα να υιοθετήσει και να παλέψει γι’ αυτά τα μεταβατικά μέτρα, άλλο τόσο σημαντικό είναι αυτά τα μέτρα να συνδέονται και να στοχεύουν ξεκάθαρα στο σοσιαλισμό. Γιατί λύση μέσα στα πλαίσια του συστήματος δεν υπάρχει.
Γι’ αυτό πρέπει να ετοιμάσουμε ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα πάλης, με στόχο να τεθούν οι βάσεις για αυτό το άλμα, σε συνεργασία, συνεννόηση, κοινή πάλη με τους εργαζόμενους στην υπόλοιπη Ευρώπη. Για να θέσουμε τέρμα στην ΕΕ του κεφαλαίου και να θέσουμε τις βάσεις για την Σοσιαλιστική Ενωμένη Ευρώπη των εργαζομένων.
Σύντροφοι,
Πιστεύουμε πως οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια, οποιαδήποτε άλλη λογική, στην πραγματικότητα ισοδυναμεί με προσπάθεια διαχείρισης της κρίσης από την αριστερά. Κι αυτό είναι καταστροφικό.
Αν οι απαντήσεις που δίνει η αριστερά, περιορίζονται στα πλαίσια του συστήματος, θα οδηγήσουν την ίδια στη συρρίκνωση.
Και θα οδηγήσουν σε διαδικασίες αποσύνθεσης μέσα στην ίδια την κοινωνία, και σε ακραία φαινόμενα όλων των ειδών… από τις τυφλές εκρήξεις βίας, μέχρι την άνοδο της ακροδεξιάς και των φασιστών.
Οι επιλογές μπροστά μας είναι εντελώς περιορισμένες. Τα καθήκοντα μεγάλα. Η ώρα του να σχεδιάσουμε την πάλη για τις μεγάλες ανατροπές που θα θέσουν τις βάσεις για την εναλλακτική κοινωνία του σοσιαλισμού και της εργατικής δημοκρατίας, είναι τώρα!
Ελπίζουμε το δικό σας συνέδριο σ. να συμβάλει σ’ αυτή την κατεύθυνση. Σας ευχόμαστε κάθε επιτυχία.
