Της Ροζαλίας
Κάθε χρόνο που περνάει σε ολόκληρο τον κόσμο οι οικονομικές ανισότητες σπάνε νέα ρεκόρ. Ένα από τα πρώτα σχετικά νέα του 2020 έρχεται από τη Βρετανία. Οι πλούσιοι της χώρας δεν τα κατάφεραν κι άσχημα τη χρονιά που πέρασε. Αντίθετα αύξησαν ακόμη περισσότερο τις περιουσίες τους. Οι έξι πλουσιότεροι Βρετανοί μάλιστα, έχουν πλέον τόσο πλούτο όσο τα φτωχότερα 13 εκατομμύρια της χώρας. Συγκεκριμένα, κατέχουν 39,4 δις λίρες (περίπου 46 δις ευρώ) την ώρα μάλιστα που τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Ανάμεσα στους δισεκατομμυριούχους, ο Σερ Τζίμ Ράντκλιφ, της εταιρείας πετρελαίου και φυσικού αερίου Ineos, ένας τόσο υπερήφανος Βρετανός Ιππότης που προτίμησε πρόσφατα το φορολογικό παράδεισο του Μονακό από την αγαπημένη του πατρίδα, αλλά και οι αδελφοί Hinduja, επικεφαλής του ομώνυμου τεράστιου ομίλου επιχειρήσεων.
Κουρελιασμένα δικαιώματα
Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα που χάνει κάθε μέρα που περνάει όλο και μεγαλύτερα τμήματα των παλιών κατακτήσεων των εργαζομένων και των αγώνων τους. Κατακτήσεων που κάποτε επέτρεπαν στη μεγάλη πλειοψηφία της βρετανικής εργατικής τάξης να ζει αξιοπρεπώς και με ασφάλεια. Ένα από αυτά, το άλλοτε φημισμένο για την ποιότητα και τη σιγουριά που πρόσφερε Εθνικό Σύστημα Υγείας (NHS) βρίσκεται πλέον υπό κατάρρευση.
Με βάση μελέτες που έγιναν στα τέλη του περασμένου χρόνου, η δημόσια υγεία στη Βρετανία αντιμετωπίζει ελλείψεις της τάξης των 100.000 ανθρώπων σε προσωπικό, ανάμεσα στους οποίους τουλάχιστον 10.000 γιατροί και 40.000 νοσηλευτές. Με αυτούς τους ρυθμούς, μέχρι το 2030, ο αριθμός των ελλείψεων σε νοσοκομεία και άλλες δομές υγείας θα ξεπεράσει τις 350.000. Με βάση τις ίδιες έρευνες, το βρετανικό σύστημα υγείας απασχολεί συνολικά 1,2 εκατομμύρια ανθρώπους. Πρακτικά δηλαδή, οι 100.000 ελλείψεις σημαίνουν ότι ένα στα δώδεκα πόστα μένει κενό. Σε περίπτωση διπλασιασμού αυτού του αριθμού, κάτι που εκτιμάται ότι θα συμβεί μέσα στη δεκαετία, μία στις έξι θέσεις στην υγεία θα μείνει κενή.
Παιδιά δέχονται φροντίδα μόνο ένα βήμα πριν αυτοκτονήσουν
Σε αυτές τις συνθήκες δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη το γεγονός ότι οι δημόσιες δομές υγείας στη Βρετανία αρνούνται την απαραίτητη φροντίδα σε παιδιά με ψυχολογικά προβλήματα, εκτός αν η κατάσταση τους είναι αρκετά σοβαρή. Πόσο σοβαρή; Όσο περισσότερο τόσο καλύτερα. Για την ακρίβεια πολλά παιδιά κατάφεραν τελικά να αποκτήσουν πρόσβαση σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας μόνο μετά από απόπειρα αυτοκτονίας.
Ο συνδυασμός της διαρκούς υποχρηματοδότησης της δημόσιας υγείας και των συνεχώς αυξανόμενων ψυχολογικών πιέσεων στα παιδιά και τη νεολαία μπορεί να οδηγήσει σε ακραίες καταστάσεις. Όπως περιγράφει στην εφημερίδα «Telegraph» η επικεφαλής μονάδας ψυχικής υγείας για παιδιά Έμα Τόμας, η δομή αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες:
«Κάθε τόσο στη γραμμή βοήθειας ακούμε απελπισμένους γονείς, τα παιδιά των οποίων αυτοτραυματίζονται ή νιώθουν μεγάλο άγχος στην προοπτική του να πάνε στο σχολείο και που δεν έχουν πουθενά αλλού να στραφούν».
Είναι χαρακτηριστικό ότι σύμφωνα με τα στοιχεία του NHS, μόνο στον τομέα των διατροφικών διαταραχών, τη διετία 2010-11 καταγράφηκαν 1.742 περιστατικά, ενώ τη διετία 2018-19 ο αριθμός αυτός έφτασε τα 4.540.
Σε αυτό τον κόσμο όμως, τα αμύθητα ποσά των έξι πλουσιότερων Βρετανών είναι προτιμότερο να παραμείνουν κλεισμένα στα «σεντούκια» τους, ή να τους προσφέρουν εξωφρενικές πολυτέλειες, παρά να αξιοποιηθούν για να σωθούν ανθρώπινες ζωές. Ζωές που σε τελική ανάλυση ανήκουν στους ανθρώπους που έχουν παράξει αυτό τον πλούτο. Σε αυτό τον κόσμο, η δυνατότητα φορολογικής «μετανάστευσης» του Σερ Τζιμ Ράντκλιφ είναι σημαντικότερη από ένα παιδί στα πρόθυρα της αυτοκτονίας.
