Διασκευή άρθρου του Nigel Smith
Στη Βρετανία, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη και τον κόσμο, οι τιμές αυξάνονται, η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων πέφτει διαρκώς, ενώ η εργασιακή ανασφάλεια και οι επιθέσεις στα δικαιώματα συνεχίζονται. Σε αυτά τα πλαίσια, η κεντρική εργατική ομοσπονδία της χώρας (TUC) έχει καλέσει σε πανεθνική διαδήλωση για τις 18 Ιουνίου.
Η διαδήλωση αυτή θα διεξαχθεί μέσα σε ένα πλαίσιο εντεινόμενης αναταραχής στους εργασιακούς χώρους. Το RMT (σωματείο εργαζομένων στις μεταφορές) βρίσκεται σε διαδικασίες ψηφοφορίας για το κάλεσμα απεργίας και η CWU (εργαζόμενοι στα ταχυδρομεία) προετοιμάζεται επίσης για κινητοποιήσεις, ενδεχομένως και για απεργιακές δράσεις. Οι εργαζόμενοι σε ολόκληρη τη χώρα βλέπουν το βιοτικό τους επίπεδο να καταρρέει, ενώ την ίδια στιγμή η κυβέρνηση προσπαθεί να περιορίσει το δικαίωμα στη διαμαρτυρία και την απεργία, ισχυριζόμενη ότι διανύουμε μια περίοδο εθνικής έκτακτης ανάγκης.
Τα αιτήματα
Τα αιτήματα της κινητοποίησης που έχει καλέσει η TUC περιλαμβάνουν την πραγματική αύξηση των μισθών, την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων, την απαγόρευση των συμβάσεων μηδενικών ωρών, αξιοπρεπή επιδόματα ασθένειας, τη βαριά φορολογία των κερδών στον τομέα της ενέργειας, την προστασία του δικαιώματος στην απεργία και τη διαμαρτυρία κ.α.
Παρά τα σωστά αιτήματα όμως, η TUC δεν προτείνει δράσεις πέρα από τη διαδήλωση της 18ης Ιούνη, την οποία φαίνεται ότι έχει καλέσει εθιμοτυπικά. Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί τον Μάρτιο του 2011, όταν η TUC κάλεσε σε διαδήλωση και πάνω από μισό εκατομμύριο εργαζόμενοι διαδήλωσαν στο Λονδίνο. Παρά τη μαζικότητα και τη μαχητική διάθεση, δεν υπήρξε καμία ουσιαστική προσπάθεια να αξιοποιηθεί η κινητοποίηση στα πλαίσια ενός σχεδίου δράσης με προοπτικές κλιμάκωσης και νίκης. Αντίθετα, η ηγεσία της TUC προχώρησε σε συμφωνία με την κυβέρνηση για τις συντάξεις και τους μισθούς, η οποία οδήγησε σε μια περίοδο επιδείνωσης των συνθηκών διαβίωσης. Όλα δείχνουν ότι και σήμερα η TUC καλεί μια διαδήλωση εκτόνωσης, περιμένοντας στη συνέχεια οι εργαζόμενοι να επιστρέψουν στα σπίτια τους, αντί να συνεχίσουν μαχητικά τον αγώνα.
Το κίνημα να πιέσει τις ηγεσίες!
Παρ’ όλα αυτά, είναι σημαντικό να συμμετάσχουν όσο το δυνατόν περισσότεροι εργαζόμενοι, αλλά και όχι μόνο, σε αυτή την κινητοποίηση και να προσπαθήσουν για την επιτυχία της. Αν η συμμετοχή είναι μεγάλη θα μπορούσε να δώσει ενθάρρυνση στους εργαζόμενους και να αυξήσει τη διάθεση για συνέχιση του αγώνα. Επιπλέον μπορεί να ασκήσει πίεση στις συνδικαλιστικές ηγεσίες και να τις σπρώξει στην κατεύθυνση ενός σχεδίου δράσης με κεντρικά αιτήματα τις αυξήσεις στους μισθούς πάνω από τον πληθωρισμό και την προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Το συνδικάτο των εργαζομένων στις μεταφορές (RMT) βρίσκεται στη διαδικασία καλέσματος απεργίας επειδή τα μέλη του δέχονται επίθεση από την κυβέρνηση και τους εργοδότες σε όλα τα μέτωπα: θέσεις εργασίας, μισθοί, εργασιακές συνθήκες και ασφάλεια. Μαχητικά συνδικάτα όπως το RMT θα πρέπει να υποστηριχθούν από το σύνολο του εργατικού κινήματος και να δοθεί η μάχη για το χτίσιμο ενός συντονισμένου κινήματος από όλους τους εργασιακούς χώρους που δέχονται επιθέσεις, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.
Ο πλούτος είναι των εργαζομένων!
Τα χρήματα υπάρχουν. Η «καραμέλα» που χρησιμοποιείται από όλες τις κυβερνήσεις ότι «δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα», στη Βρετανία καταρρέει καθώς βλέπουμε τα κέρδη των επιχειρήσεων και τα εισοδήματα του πλουσιότερου 0,1% να αυξάνονται δραματικά. Η αναδιανομή αυτού του πλούτου είναι κάτι που θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και πολύ καιρό. Οι εργαζόμενοι δημιουργούν τον πλούτο και θα πρέπει να μπορούν να απολαμβάνουν μια αξιοπρεπή ζωή με δικαιώματα! Ξεκινώντας από τη διαδήλωση της 18ης Ιουνίου, να οργανωθούμε στα συνδικάτα και να οργανώσουμε τους αγώνες σε όλους τους χώρους εργασίας!
