Διασκευή άρθρου του Nigel Smith από τη Βρετανία, από το Internationalist Standpoint
Η καμπάνια «Enough is Enough» (ως εδώ!) είναι ένας νέος σχηματισμός που δημιουργήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο τους τελευταίους μήνες, ως απάντηση στο αυξανόμενο κόστος ζωής και την ενεργειακή κρίση. Αποτελείται από μια σειρά σωματείων και οργανώσεων, ανάμεσα στις οποίες το CWU (Συνδικάτο στις Επικοινωνίες), το RMT (Συνδικάτο στους Σιδηροδρόμους και τις Μεταφορές), το Acorn (μια καμπάνια γύρω από το θέμα της στεγαστικής κρίσης), το Tribune (ένα περιοδικό που κινείται στον χώρο της κεντροαριστεράς), οι Fans Supporting Foodbanks (μια Φιλανθρωπική οργάνωση στον χώρο του ποδοσφαίρου) και δύο βουλευτές των Εργατικών, την Ζάρα Σουλτάνα και τον Ίαν Μπέρν. Υποστηρίζεται επίσης από το Κόμμα των Πρασίνων και από τοπικές πρωτοβουλίες και σωματεία.
Κεντρικά αιτήματα και δράσεις
Το «ως εδώ!» έχει πέντε κεντρικά αιτήματα:
- Την πραγματική αύξηση των μισθών και των επιδομάτων, με στόχο να φτάσει ο κατώτατος μισθός τις 15 λίρες την ώρα (17 ευρώ).
- Τη δραστική μείωση στους λογαριασμούς ενέργειας και μείωση του ανώτατου ορίου τιμών στην ενέργεια στα προ κρίσης επίπεδα.
- Να τερματιστεί η επισιτιστική φτώχεια. Παροχή επισιτιστικής ασφάλειας και δωρεάν σχολικών γευμάτων.
- Αξιοπρεπή σπίτια για όλους. Να μειωθούν τα ενοίκια και να κατασκευαστούν νέες δημόσιες κατοικίες, οικονομικά προσιτές στα φτωχά στρώματα.
- Τη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου.
Η εκστρατεία, η οποία ξεκίνησε τον Αύγουστο, έχει ήδη σημαντική υποστήριξη τόσο σε διαδικτυακό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο συμμετοχής στις συγκεντρώσεις που καλεί σε μια σειρά πόλεων της χώρας, από το Λονδίνο και το Μάντσεστερ, μέχρι τη Γλασκώβη, το Λιντς, το Χάντερσφιλντ κ.α. Ανάμεσα στα επόμενα σχέδια, είναι μια πανεθνική μέρα δράσης που προγραμματίζεται για την 1η Οκτώβρη, με κινητοποιήσεις στις περισσότερες μεγάλες πόλεις του Ηνωμένου Βασιλείου.
Στην ιστοσελίδα της, η καμπάνια αναφέρει: «Δεν μπορούμε να βασιστούμε στο σύστημα για να λύσουμε τα προβλήματά μας. Είναι στο χέρι μας, σε κάθε χώρο εργασίας και σε κάθε κοινότητα. Έτσι, αν δυσκολεύεστε να τα βγάλετε πέρα και οι μισθοί σας δεν καλύπτουν τους λογαριασμούς, αν βαρεθήκατε να εργάζεστε όλο και πιο σκληρά για όλο και λιγότερα, αν ανησυχείτε για το μέλλον, ή αν απλά δεν αντέχετε να βλέπετε όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, τότε ελάτε μαζί μας».
Τα μεγάλα συνδικάτα
Το «ως εδώ!» έχει μέχρι στιγμής καταφέρει να κερδίσει την υποστήριξη σημαντικών συνδικαλιστών και ακτιβιστών, ιδίως από τις εκστρατείες για τη στέγαση και την επισιτιστική ασφάλεια. Ωστόσο, τα μεγάλα συνδικάτα και ομοσπονδίες, όπως το UNITE, η UNISON, κ.α., δεν έχουν δείξει το ίδιο ενδιαφέρον να ενταχθούν στην εκστρατεία. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο κατά την οποία σημαντικοί εργασιακοί χώροι όπως οι μεταφορές και οι επικοινωνίες βρίσκονται σε αναβρασμό με μεγάλες κινητοποιήσεις και τα συνδικάτα του χώρου (RMT και CWU) έχουν μπει στην εκστρατεία ενάντια στην ακρίβεια και το δυσβάσταχτο κόστος ζωής, η απουσία των μεγάλων ομοσπονδιών βάζει φρένο στην ανάπτυξη του κινήματος.
Στο συλλαλητήριο με τίτλο «Απαιτούμε περισσότερα» τον περασμένο Ιούνη, ο Μαρκ Ερβότκα (γενικός γραμματέας της PCS, της ομοσπονδίας των εργαζομένων του δημοσίου) ζητούσε ενότητα σε όλο το συνδικαλιστικό κίνημα. Αναρωτιέται κανείς επομένως, γιατί το PCS δεν υποστηρίζει ανοιχτά αυτή την πρωτοβουλία. Ούτε και το UNITE, ένα από τα μεγαλύτερα συνδικάτα της Βρετανίας, συμμετέχει στο εγχείρημα.
Μέσα σε ένα πλαίσιο αυξανόμενης φτώχειας, διαρκούς αύξησης των λογαριασμών και των καυσίμων και εν μέσω ενός κύματος απεργιακών κινητοποιήσεων που αναπτύσσεται τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, όλα δείχνουν ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να συνδεθούν μεταξύ τους αυτοί οι αγώνες, είτε πρόκειται για εργατικές δράσεις, είτε για κινητοποιήσεις πάνω στα κεντρικά πολιτικά ζητήματα. Οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα θα έπρεπε σε αυτά τα πλαίσια να βρίσκονται σε συντονισμό και κοινές κινητοποιήσεις, προκειμένου η κάθε δράση να είναι όσο γίνεται πιο αποτελεσματική.
Η άρχουσα τάξη δεν δυσκολεύεται να δράσει ενιαία ενάντια στους εργαζόμενους. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στην παρωδία που οργανώθηκε γύρω από τον θάνατο της βασίλισσας Ελισάβετ, με το κράτος να μετατρέπει συντονισμένα την καθημερινότητα της κοινωνίας σε ένα διαρκές πένθος. Κάτι αντίστοιχο έκαναν και κατά τη διάρκεια της κρίσης του κορονοϊού: οι Εργατικοί υποστήριξαν την κυβέρνηση των Τόρηδων μέχρι τέλους καθ’ όλη τη διάρκεια της.
Ανάγκη για ενωτικές προσπάθειες και τα όρια του «ως εδώ!»
Το «ως εδώ!» είναι η πιο πρόσφατη από μια σειρά ανομοιογενείς προσπάθειες να χτιστεί μια οργανωμένη απάντηση στις επιθέσεις που δέχονται οι απλοί άνθρωποι στη Βρετανία. Στο παρελθόν έχουν δημιουργηθεί συμμαχίες γύρω από το περιβαλλοντικό κίνημα για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής και γύρω από το κίνημα Black Lives Matter, πρωτοβουλίες που δυστυχώς έχουν χάσει τη δυναμική τους. Άλλες, όπως το TUSC (Trades Unionist and Socialist Coalition – Συμμαχία Συνδικαλιστών και Σοσιαλιστών) κα, προέκυψαν από το κίνημα κατά της λιτότητας. Καμία από τις παραπάνω συμμαχίες δεν κατάφερε να κερδίσει μαζική υποστήριξη και να δημιουργήσει μια αποφασιστική τομή. Συνολικά, οι δυνάμεις της Αριστεράς μέχρι σήμερα έχουν αποτύχει στον στόχο του συντονισμού και της συνεργασίας, γεγονός που δημιουργεί το ερώτημα κατά πόσο η προσπάθεια που βρίσκεται σε εξέλιξη θα έχει την τύχη των προηγούμενων.
Καθώς είναι ακόμη νωρίς και αυτές οι προσπάθειες χρειάζονται χρόνο, το ερώτημα θα παραμείνει, τουλάχιστον για κάποιο διάστημα. Το σίγουρο είναι ότι αν το «ως εδώ!» θέλει να αποτελέσει πραγματικό εργαλείο αγώνων στα χέρια της κοινωνίας, δεν μπορεί να μετατραπεί σε βιτρίνα του Εργατικού Κόμματος, ή να αποτελέσει άλλοθι απέναντι στην κριτική που δέχεται για την ταύτισή του με τις αντεργατικές πολιτικές και τα μέτρα λιτότητας. Αν το «ως εδώ!» προσπαθήσει να αποκρύψει αυτόν τον αντεργατικό χαρακτήρα του Εργατικού Κόμματος υπό τη σημερινή ηγεσία του Σερ Κιρ Στάρμερ, θα αποτύχει. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία έχουν στο παρελθόν υποστεί πικρές απογοητεύσεις από τα κινήματα που χτίστηκαν γύρω από το Εργατικό Κόμμα και τα μεγάλα συνδικάτα.
Αν το «ως εδώ!» είναι διατεθειμένο να οργανώσει μια καμπάνια με πραγματικά δημοκρατικές δομές, στην οποία η βάση θα μπορεί να συμμετέχει ουσιαστικά στη λήψη των αποφάσεων, αν δεν χτίσει για άλλη μια φορά έναν σχηματισμό που θα λειτουργεί από πάνω προς τα κάτω, μπορεί να εμπνεύσει πραγματικά τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Θα πρέπει επίσης να θέσει το πρόγραμμά του προς συζήτηση στο εσωτερικό του κινήματος, έτσι ώστε να αντανακλώνται σε αυτό οι πραγματικές και μεγάλες αλλαγές που απαιτούνται στη σημερινή κατάσταση και που χρειάζεται η κοινωνία.
Καθώς μπαίνουμε σε μια περίοδο σημαντικών εργατικών αγώνων και διαρκώς αυξανόμενων οικονομικών δυσκολιών, οι εξελίξεις μπορεί να ξεπεράσουν το «ως εδώ!» και αντίστοιχες τέτοιες καμπάνιες. Σε αυτές τις συνθήκες, η Αριστερά οφείλει να χτίσει γέφυρες και να εργαστεί συντονισμένα. Προκειμένου να καταφέρει να χτίσει μια πραγματικά ριζοσπαστική εναλλακτική λύση. Το ίδιο οφείλουν να κάνουν και τα συνδικάτα, προκειμένου να προωθήσουν τα αιτήματα που υιοθετεί η καμπάνια «ως εδώ!», αλλά και τα δικά τους αιτήματα για ανθρώπινους μισθούς και θέσεις εργασίας.
