Γράφει ο σ. Νίκος Κοκκάλης μετά την πρόσφατη επίσκεψη του στη Β. Ιρλανδία και την συνάντηση τους με τους συντρόφους του Socialist Party-CWI
Στις 10 του Απρίλη θα συμπληρωθούν είκοσι χρόνια από τη «Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής». Αυτή η συμφωνία έβαζε τέλος στις συγκρούσεις μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντών, που μαίνονταν για δεκαετίες. Η τουλάχιστον, έτσι είπαν τα ΜΜΕ. Γιατί η πραγματικότητα δείχνει ότι η σύγκρουση δεν τελείωσε ποτέ, τουλάχιστον όχι για όλους. Σήμερα, αν κάποιος επισκεφθεί έστω και για λίγες ώρες τις φτωχογειτονιές του Βόρειου Μπέλφαστ, μπορεί να καταλάβει ότι η κατάσταση είναι ακόμη εκρηκτική.
Οι φτωχογειτονιές του Μπέλφαστ
Οι γειτονιές των Καθολικών χωρίζονται από τις γειτονιές των Προτεσταντών με τείχη, τα οποία κλείνουν το βράδυ. Οι δρόμοι αδειάζουν και οποιοδήποτε αυτοκίνητο κυκλοφορεί το βράδυ, μπορεί να κινήσει υποψίες, μιας και οργανώσεις τόσο των Προτεσταντών όσο και των Καθολικών που δεν αναγνώρισαν ποτέ τη συμφωνία συνεχίζουν να λειτουργούν και να οργανώνουν, έστω και σποραδικές, επιθέσεις. Για τον ίδιο λόγο, αλλά και για το φόβο βίαιων επεισοδίων, όλα τα σπίτια που βρίσκονται σε σημεία που συνορεύουν οι γειτονιές των Καθολικών και των Προτεσταντών, καλύπτονται με σύρματα περίφραξης και κάγκελα.
Και όλα αυτά σε μια χώρα όπου τα βασικά κόμματα που εκπροσωπούν υποτίθεται τους Καθολικούς (Sinn Fein) και τους Προτεστάντες (DUP) συγκυβερνούσαν από κοινού μέχρι πρόσφατα. Επιπλέον, για χιλιάδες Βορειοιρλανδόύς, οι συγκρούσεις συνεχίζουν να μαίνονται μέσα τους, λόγω των ψυχικών τραυμάτων που έχει αφήσει ο εμφύλιος.
Στο σύντομο αυτό άρθρο δεν υπάρχει χώρος για να αναλυθούν οι αιτίες του εμφυλίου που ταλανίζει την Β. Ιρλανδία εδώ και πολλά χρόνια. Θα σταθούμε στις συνέπειες των εμφύλιων συγκρούσεων στις κοινότητες των καθολικών και των προτεσταντών.
Εκτίναξη των αυτοκτονιών
Από το 1997 μέχρι και σήμερα, έχουν σημειωθεί περισσότερες από 4.500 αυτοκτονίες. Ο αριθμός αυτών των «θυμάτων της ειρήνης», σε ένα πληθυσμό που κυμαίνεται στα 2 εκατομμύρια έχει ξεπεράσει τον αριθμό των ανθρώπων που σκοτώθηκαν στον εμφύλιο!
Οι αυτοκτονίες αυτές οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στα ψυχικά τραύματα που άφησε ο εμφύλιος σε χιλιάδες απλούς ανθρώπους, στο στρες που προκαλεί η εκρηκτική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα, αλλά και στην έλλειψη προοπτικής ιδίως τους νέους ανθρώπους που ζουν στις φτωχές γειτονιές.
Στη Shankil Road, στην Falls Road, και στην Antrim Road, περιοχές όπου γίνονταν οι πιο σκληρές μάχες μεταξύ του IRA και του UVF (ένοπλων ομάδων των Καθολικών και των Προτεσταντών αντίστοιχα) και όπου η ένταση μεταξύ των δύο κοινοτήτων είναι πιο έντονη, εντοπίζονται και τα μεγαλύτερα ποσοστά ψυχικώς νοσούντων για το σύνολο του Ηνωμένου Βασιλείου (στο οποίο εντάσσεται η Β. Ιρλανδία), ενώ καθόλου τυχαία οι ίδιες περιοχές φιγουράρουν και στις πρώτες θέσεις όσον αφορά την ανεργία.
Μεγάλα είναι και τα ποσοστά ανθρώπων πάσχουν από μετατραυματικό στρες και χρόνια κατάθλιψη, ενώ η χρήση ναρκωτικών και ο αλκοολισμός αποτελούν μαζικά φαινόμενα. Τα παραπάνω δεν προκαλούν ιδιαίτερη έκπληξη, αν σκεφτεί κανείς ότι σε κάθε σπίτι, υπάρχει τουλάχιστον ένας άνθρωπος, που κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο σκοτώθηκε, ίσως και μπροστά στα μάτια του. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έγιναν μάρτυρες βίαιων επιθέσεων, ή που τραυματίστηκαν, ή βασανίστηκαν, είτε από τις Αρχές, είτε από τον IRA, είτε από Προτεστάντες Παραστρατιωτικούς.
Σκληρή λιτότητα
Όλη αυτή η κατάσταση επιδεινώνεται από τις πολιτικές λιτότητας που επιβάλλουν οι τοπικές κυβερνήσεις της Βόρειας Ιρλανδίας.
Τόσο το δεξιό Προτεσταντικό DUP, όσο και το Καθολικό Sinn Fein, που υποτίθεται πως συγκαταλέγεται στα αριστερά κόμματα, και τα οποία συγκυβερνούν, εφαρμόζουν τις ίδιες, Θατσερικής έμπνευσης, πολιτικές. Συνεχείς περικοπές και λιτότητα. Την ίδια στιγμή δεν διστάζουν να δυναμιτίζουν την ατμόσφαιρα, ποντάροντας στο θρησκευτικό μίσος, προκειμένου να διατηρούν την εκλογική τους απήχηση.
Και αυτές οι πολιτικές φυσικά παίζουν το ρόλο τους για την κατάσταση της ψυχικής υγείας στη χώρα που έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Καθολικοί και προτεστάντες φανατικοί λοιπόν υποδαυλίζουν το μίσος και εφαρμόζουν σκληρή λιτότητα. Είναι εμφανές ότι αυτοί αυτά τα κόμματα δεν μπορούν να προσφέρουν λύση σε ένα πρόβλημα που οι ίδιοι δημιουργούν.
Οι λύσεις μπορούν να δοθούν μόνο από τους ίδιους τους εργαζομένους. Η ιστορία του λαού της Βόρειας Ιρλανδίας, είναι γεμάτη από μεγάλους εργατικούς αγώνες που έδωσαν από κοινού Καθολικοί και Προτεστάντες εργαζόμενοι. Ακόμα και στις πιο άγριες στιγμές των συγκρούσεων, στη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, δεν ήταν λίγες οι απεργίες στις οποίες κατέβαιναν από κοινού εργαζόμενοι και από τις δύο κοινότητες.
Έτσι και σήμερα, μόνο οι εργαζόμενοι, μέσα από κοινούς αγώνες μπορούν να επιτύχουν κοινούς στόχους. Και ένας από τους βασικούς στόχους αυτής της περιόδου, πέρα από τους ανθρώπινους μισθούς και την αύξηση της χρηματοδότησης προς το κράτος πρόνοιας συνολικά, είναι η δημιουργία δημόσιων, αποτελεσματικών δομών ψυχικής υγείας όπου όλοι θα μπορούν να δεχτούν βοήθεια, αλλά και μαζικές κρατικές επενδύσεις σε βασικά έργα υποδομής για τις υποβαθμισμένες περιοχές, τα οποία θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας.
Το «Σοσιαλιστικό Κόμμα-CWI» (αδελφή οργάνωση του «Ξ» σε Βόρεια και Νότια Ιρλανδία) μάχεται τόσο απέναντι στις δυνάμεις που επενδύουν στο θρησκευτικό μίσος, όσο και για μια δίκαιη κοινωνία, στο Βορρά, και στο Νότο της χώρας. Οργανώνει ανθρώπους της εργατικής τάξης και από τις δύο κοινότητες (των καθολικών και των προτασταντών) σε κοινούς αγώνες. Αυτός είναι και ο μόνος δρόμος για να βγεί η χώρα από την «τρέλλα» της εμφύλιας σύγκρουσης.
