Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ», 462, 2 – 16 Νοέμβρη, που κυκλοφορεί
«Η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει» λέει το τραγούδι του Γ. Αγγελάκα, και η πρόσφατη ανακοίνωση του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ) έρχεται να μας το επιβεβαιώσει.
Ο ΣΕΒ, βασικός εκπρόσωπος της άρχουσας τάξης της χώρας, έβγαλε τις προάλλες μια «ειδική έκθεση» (www.sev.org – 30.10.17) στην οποία το βασικό σημείο είναι ότι για την κρίση στην οικονομία φταίνε οι υψηλοί μισθοί που έπαιρναν οι Έλληνες εργαζόμενοι μέχρι το 2010!
Αυτή κατά τον ΣΕΒ είναι η βασική αιτία της κρίσης, καθώς
«συνέβαλε ουσιαστικά στη διάβρωση της ανταγωνιστικότητας της χώρας»!
«Καταστροφικές» αυξήσεις μισθών
Ποιες είναι αυτές οι «καταστροφικές» αυξήσεις που πήραν οι Έλληνες εργαζόμενοι λοιπόν; Για την περίοδο 1995-2007, με μέση ετήσια αύξηση του ΑΕΠ 3,9%, οι Έλληνες εργαζόμενοι πήραν αυξήσεις κατά μέσο όρο 3% (με βάση πάντα τα στοιχεία του ΣΕΒ).
Με άλλα λόγια οι αυξήσεις δεν συμβαδίζανε καν με την γενική άνοδο του ΑΕΠ! Μιλάμε δε πάντα για μέσους όρους, στις οποίες περιλαμβάνονται οι (ολοένα και υψηλότεροι) μισθοί των golden boys και girls! Η δε διαφορά ανάμεσα στην αύξηση των μισθών και την αύξηση του ΑΕΠ πάει κατευθείαν στις τσέπες των εργοδοτών!
Με ικανοποίηση ο ΣΕΒ διαπιστώνει ότι από το 2010 και μετά υπήρξε «απότομη μείωση του επιπέδου των μισθών»… Ας δούμε στην πράξη τι σημαίνει αυτή η «ικανοποίηση» του ΣΕΒ, με βάση πρόσφατα στοιχεία.
Ιδιωτικός τομέας: 1 στους 2 φτωχοί, με τα επίσημα στοιχεία
Σήμερα στον ιδιωτικό τομέα στα όρια της φτώχειας ζει ένας στους δύο εργαζομένους (cnn.gr, 11.10.17).
- 200.000 εργαζόμενοι, εργάζονται 8 ώρες ημερησίως αλλά στην πράξη καταχωρίζονται ως μερικώς απασχολούμενοι.
- 300.000 εργαζόμενοι απασχολούνται ως μισθωτοί αλλά υποχρεώνονται να εμφανίζονται σαν αυτοαπασχολούμενοι (αναλαμβάνοντας εξ ολοκλήρου την υποχρέωση των ασφαλιστικών εισφορών και χωρίς δικαιώματα δώρων, αδειών κλπ).
- 900.000 στον ιδιωτικό τομέα, ενώ εργάζονται καθημερινά και κανονικά, μισθοδοτούνται µε καθυστέρηση από έναν μέχρι 15 μήνες.
- Με μερική απασχόληση εργάζεται ένας στους τρεις μισθωτούς (31,66%) του ιδιωτικού τομέα, λαμβάνοντας κατά μέσο όρο 394,13 ευρώ (μικτά) τον μήνα (kathimerini.gr, 24.10.17.).
Έτσι δημιουργείται σταδιακά μια νέα κατηγορία, οι εργαζόμενοι-φτωχοί, οποίοι εργάζονται με ευέλικτη μορφή απασχόλησης και οι αμοιβές τους κυμαίνονται από 200 έως 300 € τον μήνα, δηλαδή κάτω από 4.150 ευρώ ετησίως που είναι το όριο της φτώχειας σήμερα.
Πώς να μην είναι ικανοποιημένος ο ΣΕΒ
Με αυτή την κατάσταση δηλώνουν ικανοποιημένοι οι κύριοι του ΣΕΒ, πίνοντας τα ακριβά ποτάκια τους στα ακριβά σαλόνια τους. Και προειδοποιούν, ότι με τίποτα δεν πρέπει να επιστρέψουμε στην «κανονικότητα», γιατί έτσι θα ρίξουμε την οικονομία ξανά σε κρίση!
Αναγκάζονται όμως, ακόμα κι αυτοί, να παραδεχτούν ότι για την παραγωγικότητα της εργασίας δεν παίζουν ρόλο μόνο οι μισθοί.
Η αλήθεια είναι ότι η παραγωγικότητα εξαρτάται πάνω από όλα από τις επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες. Αυτό όμως για τους Έλληνες καπιταλιστές ανήκει, φυσικά, στη σφαίρα τις φαντασίας.
Έτσι, αντί να κάνουν επενδύσεις, ζητούν «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», «εξομάλυνση του τραπεζικού συστήματος», «βελτίωση του επενδυτικού κλίματος» κλπ.
Τα παραπάνω αποτελούν «κωδικές ονομασίες» που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι του κεφαλαίου μεταξύ τους για να πούνε:
«θέλουμε το κράτος, με τα λεφτά των φορολογούμενων, να φροντίζει ώστε οι επιχειρήσεις μας να είναι κερδοφόρες».
Ότι δηλαδή κάνει το ελληνικό κεφάλαιο σε όλη την ιστορία του, που ενώ ρίχνει κατάρες στο δημόσιο, το ξεζουμίζει διαρκώς.
Ποιος τους χρειάζεται;
Το τραπεζικό κεφάλαιο ζούσε και ζει μόνο και μόνο λόγω του κρατικού/δημόσιου χρήματος!
Οι κατασκευαστικές δουλεύουν βασικά με κρατικά έργα και προμήθειες!
Οι Έλληνες εφοπλιστές έχουν 56 ειδικές φοροαπαλλαγές!
Και παραδοσιακά το ελληνικό κεφάλαιο παίρνει θαλασσοδάνεια, λυμαίνεται το δημόσιο και κατακλέβει εργαζόμενους και καταναλωτές!
Έτσι, μέσα στην κρίση το κεφάλαιο αυξάνει την κερδοφορία του, σε βάρος όλων μας. Όπως αναφέρει έρευνα της ICAP (www.kathimerini.gr, 9.11.17) για τις 500 μεγαλύτερες ελληνικές επιχειρήσεις:
«Οι επιχειρήσεις αυτές εμφάνισαν μικρή μόνο υποχώρηση στον κύκλο εργασιών τους, όμως βελτίωσαν θεαματικά την κερδοφορία τους. Συγκεκριμένα, οι 500 πιο κερδοφόρες εταιρείες:
- Κάλυψαν με τον κύκλο εργασιών τους σχεδόν το 65% του συνολικού κύκλου εργασιών όλων των εταιρειών…
- Εμφάνισαν το 2015 συνολικά κέρδη της τάξης των 10,8 δισ. ευρώ
Και το φυσικό ερώτημα που προκύπτει, είναι, αν οι εργαζόμενοι έχουν φορτωθεί όλο το κόστος της κρίσης και αν το δημόσιο είναι αυτό που στηρίζει την επιχειρηματική δραστηριότητα του κεφαλαίου, τους καπιταλιστές τι τους χρειαζόμαστε; Μόνο για να καρπώνονται τα κέρδη;
Στην πραγματικότητα δεν τους χρειαζόμαστε καθόλου. Γιατί δεν είναι παρά ένα παρασιτικό στρώμα μέσα στην κοινωνία που διατηρούν τη χλιδή τους προσκολλημένοι σαν τσιμπούρια πάνω στους εργαζόμενους. Κι μόνο αν τους ξεφορτωθούμε θα μπορούν οι εργαζόμενοι να ζουν σαν άνθρωποι.
