Επιμέλεια άρθρου της Ελς Ντεσιουμάκερ
από το socialistworld.net
Μόλις μερικές εβδομάδες μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στις Βρυξέλλες, η βελγική κυβέρνηση αποφάσισε να επιστρέψει στην καθημερινότητα. Να συνεχίσει, δηλαδή, τις μεταρρυθμίσεις που θα «αλλάξουν το DNA της χώρας».
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι θα προσπαθήσουν να αλλάξουν το DNA των εφτακοσίων πλούσιων οικογενειών και επιχειρήσεων που φιγουράρουν στο σκάνδαλο των Panama Papers. Ούτε βέβαια την ακόρεστη όρεξη τους να συνεχίσουν να να απομυζούν δισεκατομμύρια από το κοινωνικό κράτος και τις δημόσιες υπηρεσίες φοροδιαφεύγωντας συστηματικά! Κάθε άλλο! Η κυβέρνηση θα συνεχίσει τη σταυροφορία της ενάντια στα κοινωνικά δικαιώματα, σε κάθε δίχτυ ασφαλείας που έχουν κερδίσει οι εργαζόμενοι στο παρελθόν, μέσα από σκληρούς αγώνες.
Το νέο σχέδιο της κυβέρνησης περιλαμβάνει περικοπές που οι εργοδότες ονειρεύονται εδώ και πολύ καιρό. Ανάμεσα στα νέα μέτρα περιλαμβάνεται ο εξαναγκασμός των μακροχρόνια ασθενών να επιστρέψουν στη δουλειά, οι περικοπές σημαντικών συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων στο δημόσιο και η ανατροπή του 8ωρου. Οι εργοδότες πλέον θα έχουν την δυνατότητα, να αναγκάζουν τους υπαλλήλους τους να δουλεύουν 45 ώρες την εβδομάδα, μέσω των νέων συμβάσεων που ετοιμάζονται.
Μάλιστα κυβερνητικά στελέχη, προειδοποιούν ότι αυτό θα είναι μια μόνο γεύση από τα μέτρα που πρέπει να παρθούν μετά το καλοκαίρι, προκειμένου να κρατηθεί ο προϋπολογισμός εντός ελέγχου. Για την ακρίβεια αναμένεται να χρειαστούν επιπλέον μέτρα ύψους 9 δις ευρώ.
Απαιτείται σχέδιο δράσης για τους εργαζόμενους
Σχεδόν αμέσως μετά την ανακοίνωση των μέτρων, στις 19 και 20 Απρίλη, οργανώθηκαν οι πρώτες κινητοποιήσεις στις οποίες συμμετείχαν περίπου 20 χιλιάδες εργαζόμενοι.
Παράλληλα, έχει προγραμματιστεί για τις 26/4 απεργία στο δημόσιο και νέες κινητοποιήσεις στα τέλη Μάη.
Όλη η οργή που έχει αποτυπωθεί στις μέχρι τώρα κινητοποιήσεις, αποτελεί σημαντική απειλή για την κυβέρνηση, αλλά από μόνη της δεν αρκεί. Οι αυταπάτες για τα κόμματα του κατεστημένου, αλλά και για τις συνδικαλιστικές ηγεσίες εξανεμίζονται γρήγορα. Πάνω σε αυτή τη βάση μπορεί να χτιστεί ένα μαζικό απεργιακό κίνημα, που θα ανατρέψει τα μέτρα και μαζί με αυτά να συμπαρασύρει και την κυβέρνηση.
Μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις, η κοινωνία πάγωσε, αλλά αυτό δεν κράτησε για πολύ. Η κυβέρνηση βέβαια, προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την κατάσταση και να καλέσει σε «υπευθυνότητα», στην ουσία δηλαδή σε πάγωμα κάθε κινητοποίησης, στο όνομα της ασφάλειας. Ωστόσο, οι μαζικές κινητοποιήσεις που οργανώθηκαν μόλις λίγες εβδομάδες μετά, έδειξαν ότι η οργή υπερισχύει του φόβου. Αυτή η οργή πρέπει να βρει οργανωμένο δρόμο έκφρασης απέναντι στο σάπιο σύστημα των υπερπλούσιων και της ανισότητας.
