Χριστίνα Χάσου, κάτοικος Λονδίνου
Άγρια καταστολή δέχτηκε η συγκέντρωση διαμαρτυρίας, με τον χαρακτήρα αγρυπνίας, που διοργανώθηκε το Σάββατο 13 Μαρτίου στο πάρκο Clapham Common του νοτίου Λονδίνου, μετά τον εντοπισμό της σορού της 33χρονης Sarah Everard. Παρά την απαγόρευση, πολλές εκατοντάδες άτομα, ανάμεσά τους και μέλη της Socialist Alternative (Σοσιαλιστική Εναλλακτική – τμήμα της ISA στη Βρετανία) διαδήλωσαν ειρηνικά, αφήνοντας λουλούδια, σημειώματα και αναμμένα κεριά σε αυτοσχέδια αναθήματα, πριν διαλυθούν βίαια αργά το βράδυ από μέλη της Μητροπολιτικής Αστυνομίας του Λονδίνου. Γυναίκες και άντρες αστυνομικοί δεν δίστασαν ακόμη και να ρίξουν στο έδαφος ξυλοκοπημένες διαδηλώτριες. Παράλληλα σημειώθηκαν τέσσερις συλλήψεις για παραβίαση των μέτρων κατά του κορονοϊού.
Η αστυνομική καταστολή γεννά αντιδράσεις
Τα επεισόδια αυτά προκάλεσαν ακόμα μεγαλύτερη οργή στην βρετανική κοινή γνώμη, δεδομένου ότι ο φερόμενος ως δράστης για την απαγωγή, τον βιασμό και την δολοφονία της Everard είναι ένας 48χρονος εν ενεργεία αστυνομικός. Το πτώμα της 33χρονης εντοπίστηκε την Παρασκευή στο Kent της νοτιοανατολικής Αγγλίας, εννέα μέρες από τη δήλωση της εξαφάνισής της. Η Everard φαίνεται ότι έπεσε θύμα απαγωγής από τον Wayne Couzens ενώ επέστρεφε με τα πόδια από φιλικό της σπίτι, από μία διαδρομή που έκανε συχνά. Ο Couzens συνελήφθη ως βασικός ύποπτος αφού ταυτοποιήθηκε από κάμερες ασφαλείας, αλλά μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές τις γραμμές δεν έχει ομολογήσει. Η δική του ορίστηκε για τις 9 Ιουλίου.
Η βία σε βάρος των διαδηλωτών ξεσήκωσε νέες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας τις ημέρες που ακολούθησαν, σε διάφορες πόλεις της Μεγάλης Βρετανίας, ακόμα και στο Δουβλίνο. Με συνθήματα όπως «συλλάβετε τους δικούς σας», «αδερφές ενωμένες ποτέ νικημένες» και «να πάρουμε πίσω τους δρόμους», χιλιάδες πολίτες διαμαρτυρήθηκαν για την προκλητική στάση της αστυνομίας, αλλά και την ανικανότητά της να προστατέψει τις γυναίκες από την εντεινόμενη έμφυλη βία. Πρόσφατα είδε το φως της δημοσιότητας καταγγελία από την οικογένεια δύο δολοφονημένων αδελφών, οι σοροί των οποίων εντοπίστηκαν σε πάρκο του βορειοδυτικού Λονδίνου πέρυσι το καλοκαίρι, ότι οι αστυνομικοί που χειρίστηκαν την υπόθεση έβγαζαν σέλφι δίπλα στα άψυχα σώματά τους (!), ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι επικεφαλής της Μητροπολιτικής Αστυνομίας του Λονδίνου είναι, από το 2017, μία γυναίκα.
Η έμφυλη καταπίεση στη Βρετανία
Η δολοφονία της Everard συνέβη σε μία περίοδο αυξανόμενης έμφυλης βίας στη βρετανική κοινωνία, η οποία έγινε ακόμα πιο έντονη μετά τα συνεχόμενα λοκντάουν. Σύμφωνα με έκθεση της Βρετανικού Γραφείου Στατιστικών Ερευνών που δημοσιεύθηκε τον Νοέμβριο του 2020, μέσα στον περασμένο χρόνο καταγράφηκαν περίπου 2,4 εκατομμύρια περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, εκ των τα 1,6 εκατομμύρια είχαν ως θύματα γυναίκες. Σημειώθηκε, επομένως, άνοδος κατά 20% περίπου σε σύγκριση με το 2019. Την ίδια χρονιά, όπως φαίνεται από τα αρχεία της εγκληματολογικής υπηρεσίας, μόνο ένα στα τρία περιστατικά βιασμού καταγγέλθηκε στις αρχές, με μόλις 1.439 από τις 55.130 καταγγελίες να έχουν φτάσει σε καταδίκη του δράστη. Τέλος, στοιχεία του ΟΗΕ για την ισότητα των φύλων στη Μεγάλη Βρετανία καταδεικνύουν ότι περίπου επτά στις δέκα γυναίκες έχουν αντιμετωπίσει, με δική τους δήλωση, κάποια μορφή σεξουαλικής παρενόχλησης, με μισές από τις περιπτώσεις να έχουν σημειωθεί στον εργασιακό χώρο των γυναικών!
Σε αυτή την τεταμένη περίοδο, τα αιτήματα των φεμινιστικών διαδηλώσεων φαίνεται ότι ριζοσπαστικοποιούνται με γρήγορους ρυθμούς, αναγκάζοντας ακόμη και συστημικά μέσα, όπως το BBC να μεταφέρουν δηλώσεις όπως «οι γυναίκες δε θα μπορέσουν να νιώσουν ασφαλείς μέχρι ο μισογυνισμός και ο ρατσισμός να παταχθούν σε θεσμικό επίπεδο μέσα στην κυβέρνηση, την αστυνομία και τη δικαιοσύνη». Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν είναι αρκετό, αφού το οικονομικό και κοινωνικό σύστημα στο οποίο ζούμε αναπαράγει την έμφυλη καταπίεση και βία, εκμεταλλευόμενο με τον πιο στυγνό τρόπο την ανισότητα των δύο φύλων! Γυναίκες και άντρες δεν θα μπορέσουμε ποτέ να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι και ελεύθερες, παρά μόνο σε μια κοινωνία όπου η εκμετάλλευση δεν θα έχει πλέον θέση.
Περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ο θυμός και η οργή που γεννά η έμφυλη βία είναι αναγκαίο να μας οδηγήσει, άντρες και γυναίκες σε ένα σοσιαλιστικό φεμινιστικό κίνημα, για την ανατροπή του συστήματος που προκαλεί τον σεξισμό και κάθε είδους καταπίεση.
