Ανταπόκριση από την οργάνωση της CWI στην Τυνησία
Επιμέλεια Μαριάννα Τσακίρη
Ο αγώνας ενάντια στην γυναικεία κακοποίηση είναι ένας αγώνας της εργατικής τάξης και το παράδειγμα της Τυνησίας, όπου λίγο μετά την αραβική άνοιξη και την ελπίδα των γυναικών για ένα πιο ελεύθερο αύριο, το υπουργείο των «Γυναικείων και Οικογενειακών υποθέσεων» κάνει παραχωρήσεις όσον αφορά την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους, είναι χαρακτηριστικό.
Κύμα βιασμών σε ολόκληρη την χώρα
Ένα αυξανόμενο και άνευ προηγουμένου κύμα επιθέσεων και βιασμών έχει αναφερθεί σε διάφορες περιοχές της χώρας. Τον Φεβρουάριο μια έγκυος γυναίκα βιάστηκε από δύο κακοποιούς μπροστά στον ακινητοποιημένο σύζυγο της, το Μάρτιο ένα κορίτσι με αναπηρία 11 ετών βιάστηκε στο νότιο τμήμα της Τύνιδας, ενώ και δύο κορίτσια ηλικίας 14 ετών βιάστηκαν από δύο άντρες. Στα βορειοδυτικά πάλι ένα κορίτσι με αναπηρία 20 ετών, απήχθη από μια ομάδα αντρών και αφού βιάστηκε κατ’ εξακολούθηση έμεινε έγκυος. Λίγες ακόμα ανατριχιαστικές υποθέσεις είναι μόνο αυτές που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας, ενώ οι περισσότερες δεν αναφέρθηκαν ποτέ.
Ο βιασμός ενός 3χρονου κοριτσιού σε ένα νηπιαγωγείο στην La Marsa συγκλόνισε την χώρα και αποτέλεσε την σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για όσους και όσες αγωνίζονται για τα δικαιώματα των γυναικών και τις ελευθερίες τους. Η υπόθεση μια 27χρονης γυναίκας τον Σεπτέμβριο του προηγούμενου χρόνου η οποία βιάστηκε από τρεις αστυνομικούς και βρέθηκε στο εδώλιο να απολογείται γι αυτό, δείχνει ξεκάθαρα το πώς αντιμετωπίζεται ο βιασμός στην χώρα.
Οι εκπρόσωποι των αρχών στην Τυνησία έχουν έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο να απαντούν στην οργή της κοινωνίας για τα εγκλήματα που διαπράττονται, για τον πόνο και την δυστυχία των θυμάτων και των οικογενειών τους, και στα αιτήματα αντιπολίτευσης και των ακτιβιστριών. Η εκπρόσωπος του υπουργείου εσωτερικών της χώρας και το σύνολο των αρχών αντιμετώπισαν τις παραπάνω υποθέσεις σαν απλά ενδοοικογενειακά προβλήματα: η βιασμένη κοπέλα από τους αστυνομικούς είχε μια κακή σχέση με τον φίλο της, ο βιασμός του μωρού διαπράχθηκε από άτομο της οικογένειας και ο νηπιακός σταθμός που πήρε θέση δεν θα έπρεπε να μιλάει, καθώς είναι παράνομος. Με αυτό το καθεστώς, ο αγώνας για τα δικαιώματα των γυναικών είναι πιο επίκαιρος από ποτέ.
Νέα κυβέρνηση, παλιά προβλήματα
Στα πλαίσια ενός «νέου» καθεστώτος, το οποίο παραμένει όμως καπιταλιστικό, όπως ήταν και η δικτατορία του Μπεν Αλί, οι ανησυχίες για τα γυναικεία δικαιώματα αυξάνονται, καθώς κατακτήσεις χρόνων αφαιρούνται σιγά σιγά.
Υπό το καθεστώς του Ben Ali η μάχη του γυναικείου κινήματος είχε επικεντρωθεί στα τεράστια ποσά που είχαν κλαπεί ουσιαστικά από τους πολίτες για να χρηματοδοτηθούν οργανώσεις – βιτρίνες υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών, οργανώσεις χωρίς κανένα ουσιαστικό έργο και ελεγχόμενες πλήρως από το διεφθαρμένο σύστημα. Ωστόσο εκείνη την περίοδο, η μάχη σχετιζόταν με προχωρημένα αιτήματα για τη χώρα, όπως την ισότητα σε κληρονομικές υποθέσεις, ή το δικαίωμα να παντρευτεί μια γυναίκα κάποιον μη μουσουλμάνο χωρίς να πρέπει κάποιος από τους δύο να αλλάξει θρησκεία. Σήμερα η μάχη έχει επιστρέψει στα στοιχειώδη: οι γυναίκες πρέπει να παλέψουν για την διατήρηση των υφιστάμενων δικαιωμάτων τους, αλλά πάνω απ’ όλα να προστατέψουν τη σωματική τους ακεραιότητα.
Και ενώ η κατάσταση για τις γυναίκες της υπαίθρου, τις εργάτριες και τις γυναίκες που δεν δουλεύουν γίνεται όλο και πιο επισφαλής, ενώ η θέση τους στην κοινωνία παραμένει σαφώς κατώτερη από τη θέση του άντρα, με ανισότητες στους μισθούς και στις προσλήψεις, με διπλάσιους φόρους κλπ, η βασική «αγωνία» της κυβέρνησης είναι να συζητά νομοσχέδια που προβλέπουν επιστροφή στην πολυγαμία.
Η σύσταση ενός υπουργείου που ασχολείται με τη θέση της γυναίκας και μια γυναίκα υπουργός, δεν είναι σε καμιά περίπτωση από μόνα τους ικανά να αλλάξουν την κατάσταση από την στιγμή που εντάσσονται σε ένα καπιταλιστικό πλαίσιο, θεμελιώδης αρχή του οποίου είναι ο διαχωρισμός και ο ατομισμός. Το παράδειγμα της Τυνησίας είναι ιδανικό για να μας δείξει ότι η ελευθερία και η αποτίναξη της γυναικείας καταπίεσης είναι στα χέρια της εργατικής τάξης γιατί είναι αυτή που την υφίσταται και είναι καθήκον της Αριστεράς να οργανώσει αυτόν τον αγώνα.
