του Γιάννη Πιστιόλη
Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την «αραβική άνοιξη», όταν μια αλυσίδα επαναστάσεων συγκλόνισε τον αραβικό κόσμο. Τότε οι λαοί της Τυνησίας, της Αιγύπτου και της Λιβύης επαναστάτησαν ενάντια στα δικτατορικά καθεστώτα που τους καταπίεζαν για σχεδόν 30 χρόνια. Στην Τυνησία η επανάσταση του λαού κατάφερε να ανατρέψει τον δικτάτορα Zine El Abidine Ben Ali καθώς και τις 2 μεταβατικές κυβερνήσεις που ακολούθησαν.
Η επέτειος από την επανάσταση πρόσφερε μια αφορμή στους εργαζομένους και την νεολαία της Τυνησίας να ξαναβγούν στους δρόμους και να διαμαρτυρηθούν για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα.
Οι καπιταλιστές απειλούν τις κατακτήσεις της επανάστασης
Από την αρχή της επανάστασης οι καπιταλιστές που στηρίζονταν στο παλιό καθεστώς του Ben Ali βρέθηκαν αντιμέτωποι με την απώλεια της κυριαρχίας τους, μέσα από την αποσταθεροποίηση που έφερε η επανάσταση. Για αυτό το λόγο αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν ορισμένες πολιτικές ελευθερίες, σε μια προσπάθεια να αποκαταστήσουν τον έλεγχο τους.
Στα τέλη του Οκτώβρη πραγματοποιήθηκαν στην Τυνησία οι πρώτες ελεύθερες «δημοκρατικές» εκλογές. Φυσικά το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο υποδέχτηκε με ικανοποίηση το αποτέλεσμα των εκλογών, ελπίζοντας στη δημιουργία μιας νέας περιόδου σταθερότητας στην περιοχή. Το ισλαμικό κόμμα Ennahda που κέρδισε τις εκλογές βασίστηκε στη θρησκεία και στην εξαγορά ψήφων.
Το καθεστώς είναι ακόμα εδώ!
Παρά τις προσπάθειες των καπιταλιστών για να δημιουργήσουν ένα σταθερό καθεστώς στην χώρα, οι αντικειμενικές συνθήκες που προκάλεσαν την επανάσταση είναι ακόμα παρούσες. Οι τιμές των βασικών αγαθών αυξάνονται συνεχώς, η ανεργία βρίσκεται σε ανοδική πορεία φτάνοντας σύμφωνα με επίσημα στοιχεία το 19% (σε κάποιες περιοχές είναι 40%). Από την άλλη η υποτιθέμενη πολιτική ελευθερία είναι ακόμα αμφίβολη αφού οι δυνάμεις ασφαλείας και ο στρατός συλλαμβάνουν και απειλούν και ο κρατικός μηχανισμός ακόμα στελεχώνεται στην πλειοψηφία του από διεφθαρμένους αξιωματούχους του προηγούμενου καθεστώτος. Είναι σίγουρο πως το Ennahda δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις στα προβλήματα της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Από την στιγμή που βασίζεται σε μια χούφτα επιχειρηματιών και τραπεζιτών δεν υπάρχει περίπτωση να εφαρμόσει μια πολιτική που να καλύπτει τις ανάγκες του λαού της Τυνησίας.
Η επανάσταση έχει ακόμα δρόμο!
Η πλειοψηφία δεν έχει ξεκάθαρο στόχο για την κατεύθυνση που πρέπει να πάρει ο αγώνας και η πολιτική συνείδηση βρίσκεται ακόμα σε σύγχυση. Ήδη έχει αρχίσει και γίνεται φανερό σε όλο και μεγαλύτερο κομμάτι των εργαζομένων και της νεολαίας ότι η επανάσταση έχει κλαπεί! Παρά τις αρχικές στιγμές νηνεμίας που ακολούθησαν την πτώση του Ben Ali ήδη έχουν αρχίσει και αναπτύσσονται αγώνες και η επαναστατική συνείδηση διαπερνά ακόμα την κοινωνία. Άνεργοι από τα ορυχεία του Ghafsa, φοιτητές, καθηγητές, εργαζόμενοι στα αεροδρόμια ήδη έχουν ξεκινήσει να οργανώνουν διαδηλώσεις ενάντια στην κυβέρνηση. Αξίζει να αναφέρουμε πως ήδη στην περιοχή της Siliana, εκδηλώθηκε μια 5νθήμερη γενική απεργία ενάντια στη φτώχεια και στην κοινωνική περιθωριοποίηση της περιοχής.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες μπαίνει το ζήτημα για το ποια βήματα πρέπει να γίνουν για να ολοκληρωθεί η επαναστατική διαδικασία. Η προοπτική η Τυνησία να γίνει μια «δημοκρατική» και «αναπτυγμένη» χώρα στα πλαίσια του καπιταλισμού είναι μια αυταπάτη. Οι επαναστάσεις στις χώρες της Βόρειας Αφρικής έχουν πραγματικά την δυνατότητα να θέσουν ζήτημα εξουσίας για την εργατική τάξη, ωστόσο η Αριστερά φαίνεται να βρίσκεται πολύ πίσω από τις ανάγκες της περιόδου.
Αναγκαία μια νέα Αριστερά!
Ο μόνος δρόμος για να μπορέσουν οι καταπιεσμένοι να απελευθερωθούν είναι το χτίσιμο ενός επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης με σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Ένα κόμμα που θα δώσει προοπτική στην πάλη των Τυνήσιων εργατών, που θα παλέψει για να περάσει η εξουσία στα χέρια τους άμεσα, μέσα από τη δημιουργία των δικών τους ταξικών επιτροπών. Αιτήματα όπως η διαγραφή του χρέους για το οποίο ευθύνεται το καθεστώς, η εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας υπό τον έλεγχο των εργαζομένων και της κοινωνίας αλλά και η διεθνιστική πάλη όλων των λαών της περιοχής με στόχο το σοσιαλισμό, είναι τα μόνα που μπορούν να προσφέρουν μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση.
