Χιλιάδες οι νεκροί. Δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Εκατοντάδες χιλιάδες άστεγοι. Χιλιάδες κτίρια κατεστραμμένα. Ολόκληρες κοινότητες ξεκληρισμένες. Η ιστορική πόλη της Νέας Ορλεάνης πλημμυρισμένη. Κάποιοι σχολιαστές υποστηρίζουν ότι η καταστροφή ήταν αναπόφευκτη, αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα.
Τριτοκοσμικές ΗΠΑ
Ακόμα και η συντηρητική εφημερίδα Wall Street Journal δημοσίευσε ένα άρθρο με τον τίτλο «η εκκένωση ήταν ζήτημα οικονομικής ευχέρειας – γι’ αυτούς που είχαν αυτοκίνητο». Ο νότος των ΗΠΑ μαστίζεται από τρομερή φτώχεια συγκρίσιμη με αυτή του Τρίτου Κόσμου, και η Ν. Ορλεάνη, δεν αποτελεί εξαίρεση. Έτσι, για τους πάνω από 100.000 φτωχούς κατοίκους της Ν. Ορλεάνης που δεν έχουν πρόσβαση σε αυτοκίνητο, υπήρχαν πολύ λίγες επιλογές.
Η Ν. Ορλεάνη, και άλλες περιοχές του αμερικάνικου νότου, δεν έχουν καθαρό νερό και τα αποθέματα τροφής έχουν λεηλατηθεί. Απελπισμένοι εργαζόμενοι και φτωχοί έχουν καταφύγει στη λεηλασία για να εξασφαλίσουν τροφή. Οι άνθρωποι αυτοί δεν πρέπει να τιμωρηθούν για την καταστροφή που τους βρήκε. Δεν έχουν άλλη επιλογή, παρά τον θάνατο από την πείνα.
Τη στιγμή που χτύπησε ο τυφώνας 6000 μέλη της εθνοφρουράς από τον αμερικάνικο νότο βρίσκονταν στο Ιράκ βοηθώντας την άρχουσα τάξη των ΗΠΑ στη κατοχή της χώρας προς όφελος της Halliburton, της Texaco, της Bechtel και άλλων αμερικάνικων εταιριών. Θεωρητικά όμως ο ρόλος της εθνοφρουράς είναι να αντιμετωπίζει τοπικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Αν αυτή η καταστροφή δεν αποτελεί περίπτωση έκτακτης ανάγκης τότε τι αποτελεί; Οι προτεραιότητες της αμερικάνικης αστικής τάξης και των κομμάτων της φαίνονται ξεκάθαρα στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Σήμερα υπολογίζεται ότι η καταστροφή στην Ν. Ορλεάνη μόνο θα κοστίσει δεκάδες δις δολάρια. Με μία πρώτη ματιά αυτό το ποσό φαντάζει άπιαστο. Αλλά αν το καλοσκεφτεί κανείς θα διαπιστώσει ότι ο Μπους και η παρέα του έχουν ξοδέψει εκατοντάδες δις δολάρια στον πόλεμο του Ιράκ. Αυτή τη στιγμή μάλιστα η κατοχή του Ιράκ κοστίζει 5,6 δις δολάρια το μήνα.
Είναι ξεκάθαρο ότι για την άρχουσα τάξη της χώρας ο πόλεμος και τα κέρδη τους είναι πιο σημαντικά από την ανακούφιση των πληγέντων. Πιο συγκεκριμένα, ήταν τα κονδύλια που διατέθηκαν για τον πόλεμο που οδήγησαν σε δραματικές περικοπές των χρημάτων του κρατικού προϋπολογισμού προς τις τοπικές κυβερνήσεις με αποτέλεσμα, ανάμεσα σε άλλα, να δίνονται πολύ λιγότερα χρήματα στην προστασία από φυσικές καταστροφές.
Τα κέρδη πάνω απ’ τους ανθρώπους
Τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί δραματικά οι τυφώνες και οι φυσικές καταστροφές, πολλές από τις οποίες είναι το αποτέλεσμα κλιματικών αλλαγών. Προφανώς θα ήταν αδύνατο να αποφευχθεί όλη η καταστροφή που προκλήθηκε από τον Κατρίνα, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι της μπορούσε σίγουρα να προληφθεί. Η Ν. Ορλεάνη έιναι περιτριγυρισμένη από νερό (Μισισιπής, λίμνη Ποντσατρέην, κόλπος του Μεξικού) και έχει ένα ιστορικό πλημμύρων κατά την διάρκεια τυφώνων.
Η πόλη είναι χτισμένη κάτω από το επίπεδο της θάλασσας και προστατεύεται από τις πλημμύρες από ένα σύστημα αντλιών και αναχωμάτων. Το σύστημα αυτό είναι προορισμένο για να αντιμετωπίζει τυφώνες «επιπέδου 3» αλλά ο Κατρίνα ήταν «επιπέδου 4». Στις μέρες μας όμως υπάρχει η τεχνογνωσία για αντιπλημμυρικά έργα που αντέχουν και σε τυφώνες «επιπέδου 5».
Επιπλέον το σύστημα των αντλιών στη Ν. Ορλεάνη λειτουργεί με κανονικό ρεύμα και όχι με γεννήτριες. Αλλά ο τυφώνας κατέστρεψε την ηλεκτροδότηση όχι μόνο στην Ν. Ορλεάνη, αλλά κατά μήκος όλου του Κόλπου του Μεξικού. Το σύστημα θα έπρεπε να λειτουργήσει με γεννήτριες, αλλά δεν δόθηκαν ποτέ τα χρήματα για την εγκατάσταση τους.
Σε ένα άρθρο της New Orlean’s City Business στις 7/2/2005 ο αμερικάνικος στρατός είχε υποστηρίξει ότι χρειάζονται εκατομμύρια δολάρια για την προστασία της Ν. Ορλεάνης από πλημμύρες και τυφώνες, αλλά τα χρήματα αυτά δεν υπάρχουν ούτε για τον κρατικό προϋπολογισμό του 2006. Αντίθετα, από το 2001, το ποσό που διαθέτει η κυβέρνηση για ανάλογα έργα στην Ν. Ορλεάνη μειώθηκε από 147 εκ. δολάρια σε 82.
Ο Al Naomi, επικεφαλής των μηχανικών του στρατού που είναι υπεύθυνοι για τα αντιπλημμυρικά έργα, ζήτησε έγκαιρα έστω 2 εκ. δολάρια για «επείγοντα έργα», δηλώνοντας πως «τα αναχώματα γκρεμίζονται και αν δεν βρούμε γρήγορα τα χρήματα για να τα επισκευάσουμε δεν θα μπορέσουμε να προστατέψουμε κανένα οικισμό».
Με την πολιτική αυτή το μέλλον είναι δυσοίωνο για τις φτωχές μάζες στην ακτή του κόλπου του Μεξικού. Ακόμα και αν το επίπεδο του νερού κατέβει, οι νεκροί, η έλλειψη φαγητού και η βρωμιά είναι πιθανό να οδηγήσουν σε ξέσπασμα επιδημιών, ενώ τα δίκτυα υδροδότησης και ηλεκτροδότησης θα αργήσουν πολύ να αποκατασταθούν.
Να πληρώσουν οι πλούσιοι
Η αμερικάνικη και η παγκόσμια οικονομία θα επηρεαστούν αισθητά απ’ αυτά τα γεγονότα. Οι εργαζόμενοι ήδη χτυπιούνται σκληρά και δεν μπορούν να αφήσουν τις επιχειρήσεις να τους φορτώσουν τα οικονομικά τους προβλήματα. Γιατί αυτό εννοούν όταν μας καλούν να «σφίξουμε τις ζώνες μας».
Ο Μπους και η παρέα του ανησυχούν. Θυμός και οργή συσσωρεύεται ενάντια τους για πολλά ζητήματα όπως ο πόλεμος στο Ιράκ, η αστάθεια στα εισοδήματα και οι μεγάλες φοροαπαλλαγές στους πλούσιους. Τη στιγμή που τα ποσοστά δημοτικότητάς του είναι στα πιο χαμηλά επίπεδα – κάτω από 40% – ο Μπους φοβάται ότι αυτή η καταστροφή θα ξεσηκώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Ο τυφώνας Κατρίνα μπορεί να αποτελέσει εκείνο το σημείο καμπής όπου ο παθητικός θυμός μετατρέπεται σε ενεργή αντίσταση.
Πρέπει να αγωνιστούμε ώστε οι μεγάλες εταιρείες να πληρώσουν για την καταστροφή για τα αποτελέσματα της οποίας ευθύνονται. Να απαιτήσουμε εργατικό έλεγχο στην διάθεση της βοήθειας. Να απαιτήσουμε τα απαραίτητα κονδύλια για την πρόληψη και την αποκατάσταση από φυσικές καταστροφές. Η κυβέρνηση πρέπει να δώσει πλήρη αποζημίωση σε όσους έμειναν άνεργοι. Να ξεκινήσει άμεσα ένα πρόγραμμα ανέγερσης ασφαλών εργατικών κατοικιών για τους άστεγους.
Πρέπει να οργανώσουμε ένα μαζικό κίνημα με διαδηλώσεις και απεργίες ενάντια στις περικοπές, τις φοροαπαλλαγές για τους πλούσιους και να διεκδικήσουμε μαζική χρηματοδότηση για καθολική δημόσια υγεία, αξιοπρεπή εκπαίδευση και δημόσια προγράμματα που να εξασφαλίζουν αξιοπρεπείς δουλειές.
Ο καπιταλισμός έχει τις προτεραιότητες του: αυξάνει τα κέρδη για όσους έχουν την εξουσία. Για να αυξήσει αυτά τα κέρδη κρατά τους μισθούς χαμηλά. Οι μεγάλες εταιρείες δεν θέλουν να φορολογούνται και να δίνονται χρήματα προς όφελος της κοινωνίας και οι πολιτικοί εξυπηρετούν με το παραπάνω τις απαιτήσεις τους. Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα κόμμα που να εκπροσωπεί την εργατική τάξη, ένα πραγματικά σοσιαλιστικό κόμμα, με στόχο να βάλει τέλος στη φτώχεια, τον πόλεμο, τον ρατσισμό, και την καταστροφή του περιβάλλοντος.
Μπράιαν Κουλούρης, Socialist Alternative (τμήμα της CWI στις ΗΠΑ)
