Ένας χρόνος μετά το τσουνάμι στην Νοτιανατολική Ασία και η περιοχή παρουσιάζει μια τραγική αντίθεση. Στις τουριστικές περιοχές όπως η Ταϊλάνδη η ζωή έχει επανέλθει στην προηγούμενη κατάσταση, τα τουριστικά θέρετρα γεμίζουν και πάλι, ο τουρισμός κυμαίνεται στα περσινά επίπεδα και οι επιχειρηματίες συνεχίζουν να κερδίζουν λεφτά. Τίποτα δεν θυμίζει τις περσινές εικόνες καταστροφής, είναι σαν το τσουνάμι να μην χτύπησε ποτέ αυτές τις περιοχές.
Την ίδια στιγμή, οι συνθήκες ζωής των φτωχότερων στρωμάτων δεν έχουν καμία σχέση με τις παραπάνω, απείρου κάλλους και πλούτου σκηνές. Aπό τα 308.000 σπίτια που χρειάζονται για να στεγάσουν τους 1,8 εκατομμύρια αστέγους δεν έχουν κτιστεί ούτε 50.000. Συγκεκριμένα, στην Iνδονησία, τη Σρι Λάνκα και την Iνδία -τις 3 χώρες που χτύπησε περισσότερο η φυσική καταστροφή- λιγότερο από το 1/5 των κατεστραμμένων σπιτιών έχει ξαναχτιστεί.
Σε κάθε υποψιασμένο αλλά και ανυποψίαστο θα γεννηθεί εύλογα η απορία που πήγε αυτή η περιβόητη οικονομική βοήθεια, ένα τεράστιο πόσο που αποτελούταν κυρίως από τις εισφορές του απλού κόσμου. Η πραγματικότητα είναι ότι αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να απαντηθεί από κανέναν ικανοποιητικά αφού δεν υπάρχει κανένα στοιχείο για το εάν, πως και που διατέθηκε το αξιοσέβαστο ποσό των δεκάδων δις. δολαρίων. Ταυτόχρονα, ανθρωπιστικές οργανώσεις καταγγέλλουν πως τα περισσότερα από τα χρήματα της οικονομικής βοήθειας καταλήγουν σε επιχειρηματίες και γαιοκτήμονες αντί στα φτωχότερα στρώματα. Ενώ και οι άνθρωποι του ΟΗΕ προκαλούν τους κατοίκους με τη συμπεριφορά τους καθώς κυκλοφορούν με ακριβά αυτοκίνητα , έχτισαν ακριβά σπίτια για να μείνουν και το μπουκάλι με το κρασί που θα συνοδεύσει το δείπνο τους κοστίζει όσο 2 μισθοί των περισσότερων κατοίκων.
Έναν χρόνο πριν, όταν χτύπησε το τσουνάμι, ο απλός κόσμος με την αυθόρμητη οικονομική συνεισφορά του στους πληγέντες, μας θύμισε για μια ακόμα φορά πόσο μεγάλο μπορεί να γίνει το αίσθημα αλληλεγγύης ανάμεσα σε ανθρώπους από άλλες χώρες και από άλλες ηπείρους. Και η αλληλεγγύη είναι από τα ισχυρότερα όπλα των ανθρώπων. Οι κυβερνήσεις και οι καπιταλιστές όμως προσπαθούν να εκμεταλλευτούν ακόμα και αυτήν την αλληλεγγύη των απλών ανθρώπων, κρατώντας για τους εαυτούς τους τα χρήματα που θα μπορούσαν να σώσουν ζωές και να προσφέρουν καλύτερες συνθήκες ζωής και υγιεινής σε εκατομμύρια ανθρώπους.
Κατερίνα Κλείτσα
