Του Τόμπι Ντίτε, Σοσιαλιστική Εναλλακτική (τμήμα της CWI στην Τσεχία). Επιμέλεια: Χάρης Σιδέρης
Την περασμένη Πέμπτη, 16 Ιούνη, η πόλη της Πράγας ακινητοποιήθηκε, καθώς οι εργαζόμενοι στις Συγκοινωνίες κατέβηκαν σε 24ωρη απεργία ενάντια στις λεγόμενες «μεταρρυθμίσεις» της κυβέρνησης συνασπισμού της χώρας. Οι «μεταρρυθμίσεις» αυτές αφορούν την υγειονομική περίθαλψη, τις συντάξεις, τη φορολογία και τις κοινωνικές υπηρεσίες. Η απεργία αυτή θεωρείται ως η πρώτη από τις πολλές που θα ακολουθήσουν και σε αυτή συμμετείχε ένας άνευ προηγουμένου αριθμός εργαζομένων και νεολαίας, οι οποίοι έχουν οδηγηθεί στην εξαθλίωση από τις πολιτικές λιτότητας.
Τα τραμ, τα τρένα και τα λεωφορεία σταμάτησαν λόγω της 24ωρης απεργίας. Το μετρό – που μεταφέρει 1 εκατομμύριο ανθρώπους κάθε μέρα – ήταν «κλειστό λόγω απεργίας» για πρώτη φορά στην ιστορία του. Οι εργαζόμενοι πραγματοποίησαν πορεία μαζί με τους φοιτητές και τους συνταξιούχους, κρατώντας πικέτες, κυματίζοντας σημαίες συνδικαλιστικών ενώσεων και ζητώντας την άμεση πτώση της κυβέρνησης. Συνθήματα όπως , «Η κυβέρνηση είναι ενάντια στο λαό, ο λαός είναι ενάντια στην κυβέρνηση» αντηχούσαν στους δρόμους, όπου η κυκλοφορία διακόπηκε για ώρες από τις διαμαρτυρίες.
Συνέχεια των κινητοποιήσεων του Μάη
Στις 7 Μάη, μεγάλος αριθμός διαδηλωτών κατέβηκε στους δρόμους της Πράγας για να αντιταχθεί στις περικοπές που αφαιρούν τα επιδόματα των φοιτητών, των ατόμων με ειδικές ανάγκες, και μιας σειράς κλάδων εργαζομένων. Στις 21 Μάη, άλλοι 40.000 βγήκαν στους δρόμους με τις μεταρρυθμίσεις να είναι ακόμη στο στάδιο της επεξεργασίας.
Την περασμένη εβδομάδα, η πρώτη μεγάλη απεργία από τους εργαζόμενους στις Συγκοινωνίες είχε καλεστεί για τη Δευτέρα 13 Ιουνίου, αλλά απαγορεύτηκε από τα δικαστήρια. Το δικαστήριο συμφώνησε με το Υπουργείο Οικονομικών που είπε ότι θα έπρεπε να έχει δοθεί προειδοποίηση 3 ημέρες πριν την απεργία από τους εργαζόμενους. Η απαγόρευση οδήγησε στην μετάθεση της ημερομηνίας διεξαγωγής της απεργίας για τις 16 Ιουνίου. Η καθυστέρηση αυτή έδωσε στους ηγέτες των συνδικάτων, τους εργαζόμενους, τους φοιτητές και τα μέλη της κοινότητας περισσότερο χρόνο για το συντονισμό της κινητοποίησης. Έτσι, στην 24ωρη απεργία συμμετείχαν χιλιάδες διαδηλωτές. Πολλοί έκαναν κάλεσμα για γενική απεργία και πτώση της κυβέρνησης. Τα συνδικάτα της αστυνομίας, των πυροσβεστών και άλλες ενώσεις έδωσαν την υποστήριξη τους στην απεργία.
Οι οργισμένοι απεργοί βάδισαν στους κεντρικούς δρόμους της Πράγας, περνώντας μπροστά από αρκετά κυβερνητικά κτίρια, και έκαναν στάση έξω από το Υπουργείο Οικονομικών. Ο υπουργός Οικονομικών Καλούσεκ, συνοδευόμενος από σωματοφύλακες, αστυνομικούς και δημοσιογράφους δήλωσε ότι ήθελε να «μιλήσει με τους διαδηλωτές». Μπορείτε να φανταστείτε την απάντηση που έλαβε από τους συγκεντρωμένους!
Η Σοσιαλιστική Εναλλακτική, τμήμα της CWI στην Τσεχία, συμμετείχε στη διαδήλωση, διανέμοντας φυλλάδια στους ενθουσιώδεις διαδηλωτές οι οποίοι αναζητούν ιδέες για μια εναλλακτική κυβέρνηση.
Επίσης μαζεύτηκαν υπογραφές που ζητούν από τις συνδικαλιστικές ενώσεις να καλέσουν χωρίς άλλη καθυστέρηση μια γενική απεργία.
Η προκήρυξη που μοίραζε η Σοσιαλιστική Εναλλακτική, καλεί σε μάχη για την ανατροπή της κυβέρνησης, για την υιοθέτηση ενός μαχητικού προγράμματος ενάντια σε όλες τις «μεταρρυθμίσεις» και εξηγεί ότι οι εργαζόμενοι και η νεολαία πρέπει να προωθήσουν τα δικά τους ανεξάρτητα αιτήματα και να συζητήσουν το πως θα εκπροσωπηθούν πολιτικά.
Ενθαρρυμένοι από τα διεθνή κινήματα νεολαίας και εργαζομένων
Η συνείδηση της εργατικής τάξης στην Τσεχία έχει προχωρήσει σημαντικά στην διάρκεια του τελευταίου χρόνου.
Ενθαρρυμένος από τα κινήματα της νεολαίας και των εργαζομένων στην Ισπανία, την Ελλάδα, τη Βρετανία και αλλού, ο λαός της Τσεχίας διαποτίζεται με μια νέα αυτοπεποίθηση. Η αυτοπεποίθηση της άρχουσας τάξης από την άλλη μειώνεται.
Παρά το γεγονός ότι ο αριθμός των απεργών δε μπορεί να συγκριθεί με την Ισπανία ή την Ελλάδα, το κίνημα σηματοδοτεί μια ποιοτική αλλαγή στη συνείδηση του λαού της Τσεχίας. Δεν είναι πλέον αρκετό να περιμένουμε μέχρι τις εκλογές για να ψηφιστούν πολιτικοί οι οποίοι δεν εκπροσωπούν την πλειοψηφία – δηλαδή τους εργαζόμενους – και υπόσχονται «πραγματική αλλαγή» την οποία ποτέ δε φέρνουν σε πέρας. Οι εργαζόμενοι έχουν την αίσθηση ότι η δύναμη τους γιγαντώνεται. Το ερώτημα είναι κατά πόσον το κίνημα θα καταφέρει να αναπτυχθεί περαιτέρω σύντομα και να «συμπληρώσει» τα κινήματα στην υπόλοιπη Ευρώπη ή θα καταφέρουν, προσωρινά, να το εκφυλίσουν οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές και οι πιθανές μανούβρες της κυβέρνησης.
