Άρθρο της σύνταξης από το νέο τεύχος του “Ξ” (435) που κυκλοφορεί από σήμερα, 7/7
Το βρετανικό δημοψήφισμα που έδωσε 52% υπέρ της εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ έφερε τα πάνω κάτω σε πανευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.
Για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες οι άρχουσες τάξεις της Ευρώπης νιώθουν το οικοδόμημά τους να τρίζει. Μέχρι σήμερα η εξουσία του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου θεωρούνταν αδιαφιλονίκητη – τουλάχιστον έτσι προσπαθούσαν να την παρουσιάσουν. Τώρα όλα είναι στον αέρα: το Brexit ξεκίνησε μια διαδικασία που μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει στη δραστική συρρίκνωση και της ΕΕ και της Ευρωζώνης – στη διάλυση, δηλαδή, αυτού που υπάρχει σήμερα.
***
Η αντίδραση των βρετανικών μαζών ήταν ταξική όπως δείχνουν όλες οι σχετικές μελέτες και αναλύσεις του βρετανικού αστικού τύπου. «Οι φτωχοί ψήφισαν Brexit, οι πλούσιοι ψήφισαν Remain» για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του βρετανικού Guardian, ενώ η εφημερίδα των χρηματιστών, Financial Times, έγραψε, «αυτή είναι η πιο ταξική ψήφος που έχει υπάρξει στη Βρετανία εδώ και δεκαετίες…». Ήταν με άλλα λόγια μια ψήφος ενάντια στη λιτότητα και ενάντια στο κατεστημένο και της Βρετανίας και της ΕΕ (δείτε σελίδα 16).
***
Η Αριστερά έχει ευθύνη να αξιοποιήσει αυτό το αποτέλεσμα, για τον επιπλέον λόγο πως αν δεν το κάνει, θα το κάνουν οι ρατσιστές και η Ακροδεξιά.
Υπάρχουν τμήματα της Αριστεράς που υποστηρίζουν πως η σωστή θέση είναι παραμονή στα πλαίσια της ΕΕ και η πάλη για τον εκδημοκρατισμό της και την επιβολή φιλολαϊκών πολιτικών. Πρόκειται για εξόφθαλμη αφέλεια.
Δεν υπάρχει καμία περίπτωση η ΕΕ των καπιταλιστών και του πολυεθνικού κεφαλαίου να λειτουργήσει δημοκρατικά και να εφαρμόσει φιλολαϊκές πολιτικές.
Όσοι στην Αριστερά διατηρούν τέτοιου είδους αυταπάτες θα καταλήξουν αναπόφευκτα στο δρόμο που χάραξε ο ΣΥΡΙΖΑ, την πλήρη δηλαδή μετάλλαξη και την υποταγή στην άρχουσα τάξη.
Η ΕΕ του κεφαλαίου δεν μεταρρυθμίζεται και δεν εξανθρωπίζεται και «αμοιβαία επωφελείς διαπραγματεύσεις» με το κεφάλαιο δεν υπάρχουν όπως πίστευε ο κύριος Τσίπρας (και είδαμε που κατάληξε).
***
Από την άλλη όμως χρειάζεται προσοχή απέναντι στη δημιουργία εθνικών αυταπατών: την εντύπωση δηλαδή ότι φεύγοντας από την ΕΕ μια χώρα θα ξεφύγει αυτόματα κι από την κρίση. Καθόλου.
Η οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα της λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος. Και οι νόμοι του καπιταλισμού είναι αδυσώπητοι – είτε μέσα είτε έξω από την ΕΕ.
Αυτό που απαιτείται είναι η έξοδος από τον καπιταλισμό κι όχι απλά η έξοδος από την ΕΕ.
Χρειάζεται άρνηση πληρωμής του χρέους, εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, εργατικός και κοινωνικός έλεγχος και διαχείριση στην οικονομία, σχεδιασμός για τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου κι όχι για τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου.
Χρειάζεται σύνδεση των αγώνων του εργατικού κινήματος σε πανευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Κάτι που φάνηκε πολύ χαρακτηριστικά στην περίπτωση του ελληνικού δημοψηφίσματος πριν από ένα χρόνο όταν τη βδομάδα που προηγήθηκε είχαν γίνει 250 διαφορετικές εκδηλώσεις υποστήριξης στον αγώνα των Ελλήνων εργαζομένων ενάντια στη λιτότητα.
Η απάντηση στην κρίση επομένως είναι ένα πρόγραμμα σοσιαλιστικό και διεθνιστικό. Αυτό είναι που λείπει από τους βασικούς σχηματισμούς της ελληνικής Αριστεράς – ΚΚΕ, ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτό λείπει και από τη μαζική Αριστερά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Γι’ αυτό το πρόγραμμα παλεύει το «Ξ» και οι υπόλοιπες οργανώσεις που συμμετέχουν στην Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή (CWI). Με στόχο την ανατροπή της λιτότητας σε πανευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, για μια Ευρώπη Ενωμένη και Σοσιαλιστική, στηριγμένη στη δημοκρατία, την ισοτιμία και την εθελοντική συμμετοχή ή έξοδο.
