Άρθρο της Σύνταξης από το τεύχος 415 (16-30/7) του «Ξ»
Το «Ξ» εξήγησε σε πάρα πολλά άρθρα ότι οι επιλογές μπροστά στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν δύο: α) είτε να υπογράψει ένα νέο Μνημόνιο, κουρελιάζοντας όλες τις αρχές και τις διακηρύξεις του κόμματος, είτε β) να ακολουθήσει μια άλλη πολιτική ρήξης με την Ευρωζώνη και το καπιταλιστικό σύστημα. Τρίτη δυνατότητα/επιλογή δεν υπήρχε. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε το πρώτο.
Μια καταστροφική αυταπάτη
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επέμενε ότι μπορούσε να ανατρέψει τη λιτότητα μέσα από τις γραμμές της ίδιας της ΕΕ και παραμένοντας στο ευρώ. Έδειξε, έτσι, ότι ζούσε σε μια καταστροφική αυταπάτη. Ότι δεν καταλάβαινε τον ταξικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ότι ταύτιζε την ΕΕ με τη «δημοκρατία» τον «ανθρωπισμό» την «αλληλεγγύη» και την «πρόοδο». Η πραγματικότητα όμως είναι πως η ίδια η ΕΕ δημιουργήθηκε όχι για να προάγει κάποια πανανθρώπινα ιδεώδη και αξίες αλλά για να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό των Αμερικανικών και Ασιατικών κεφαλαίων – στα πλαίσια του παγκόσμιου ανταγωνισμού για κυριαρχία στον πλανήτη.
Η εμμονή σ’ αυτή την αφελή αντίληψη οδήγησε στην καταστροφική επιλογή ενός 3ου Μνημονίου.
Η ηγεσία: «δεν είχαμε εντολή για ρήξη»
Η προσπάθεια της ηγεσίας να δικαιολογήσει τη στάση της αποκτά ιλαροτραγικές διαστάσεις. Το χειρότερο «επιχείρημα» που ακούσαμε σε βαθμό υπερβολής είναι ότι «ο λαός δεν μας έδωσε εντολή για ρήξη».
Ποτέ όμως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν ρώτησε τον ελληνικό λαό αν ήταν διατεθειμένος για ρήξη.
Ποτέ δεν εξήγησε τι σημαίνει «ρήξη» και ποιες είναι οι συνέπειες, ποτέ δεν έθεσε τα διλήμματα όπως πραγματικά είναι μπροστά στον ελληνικό λαό και να τον καλέσει να πάρει θέση. Το αν δεν ήξερε, δεν καταλάβαινε ποια ήταν τα πραγματικά διλήμματα, ή τα ήξερε αλλά φοβόταν την ετυμηγορία του ελληνικού λαού, ας τα απαντήσει το ίδιο το «επιτελείο» του πρωθυπουργού.
Το συλλαλητήριο στο σύνταγμα και το δημοψήφισμα
Στο δημοψήφισμα ο ελληνικός λαός απέρριψε ένα τελεσίγραφο της ΕΕ, όταν σχεδόν όλες οι άρχουσες τάξεις του πλανήτη ήταν εναντίον του ΟΧΙ (με πρώτη την ελληνική) και με την δαμόκλεια σπάθη: αν ψηφίσετε ΟΧΙ θα βρεθείτε εκτός ευρώ.
Απέναντι σ’ αυτό τον ωμό, κυνικό, τρομοκρατικό εκβιασμό, με τα ελληνικά ΜΜΕ να ξεπερνούν κάθε όριο στυγνής προπαγάνδας παραβιάζοντας όχι απλά στοιχειώδεις κανόνες της δημοκρατίας αλλά και τους νόμους περί δημοσιογραφίας, πώς απάντησε ο ελληνικός λαός;
Με ένα συλλαλητήριο σεισμό στο Σύνταγμα στις 3 Ιούλη και με ένα δημοψήφισμα επίσης σεισμό στις 5 Ιούλη, στο οποίο η διαφορά του ΟΧΙ από το ΝΑΙ ήταν 23 ποσοστιαίες μονάδες!
Αν αυτό δεν σημαίνει ότι οι Έλληνες εργαζόμενοι και φτωχοί δεν ήταν έτοιμοι για ρήξη τότε τι σημαίνει;
«Έξω από το ευρώ είναι η καταστροφή»
Η πλέον συνηθισμένη πιπίλα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος έξω από το ευρώ! Πρόκειται για μια ακόμη γελοία, ανιστόρητη και εξωφρενική τοποθέτηση.
Το «Ξ» ποτέ δεν καλλιέργησε αυταπάτες στη δραχμή καθ’ εαυτή, ποτέ δεν ήταν υπέρ της «δραχμολαγνείας» που χαρακτήριζε άλλα τμήματα της Αριστεράς (σταλινικό και μαοϊκό χώρο και τμήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Εξηγούσε πάντα ότι στη ρίζα του προβλήματος ήταν το καπιταλιστικό σύστημα και η κρίση του κι όχι το νόμισμα. Έχοντας πει αυτό όμως δεν μπορούμε να μην καταγγείλουμε την εκκωφαντική υποκρισία της θέσης ότι έξω από το ευρώ υπάρχει κόλαση, ακόμα και πάνω σε καπιταλιστική βάση. Ενδεικτικά, μια σειρά χώρες της ΕΕ δεν είναι στην ευρωζώνη, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τη Βρετανία, τη Σουηδία και την Ελβετία. Ακόμα, η Αργεντινή κατάργησε, το 2001, τη δολαριοποίηση του νομίσματός της (κάτι αντίστοιχο με τη συμμετοχή στο ευρώ) παράλληλα με άρνηση πληρωμής του χρέους της και αφού πέρασε 1-2 δύσκολα χρόνια μπήκε σε ανάπτυξη με ρυθμούς 7% το χρόνο! Τέλος, πολλοί επιφανείς οικονομολόγοι συμπεριλαμβανομένων κατόχων του βραβείου Νόμπελ στην οικονομία (Κρούγκμαν, Στίνγκλιτς κλπ) έχουν πάρει επανειλημμένα θέση ενάντια στο ευρώ.
Δεν είναι λοιπόν καταστροφή. Απλά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν τολμά να έρθει σε σύγκρουση με την ελληνική άρχουσα τάξη η οποία, όπως εξηγήσαμε σε πολλά άρθρα μας θέλει πάση θυσία να μείνει στο ευρώ.
«Δεν υπήρχε άλλος δρόμος ούτε άλλη πρόταση»
Αυτό και αν είναι ψέμα! Πολλές οργανώσεις της Αριστεράς αλλά και η αριστερά στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ έχουν καταθέσει προτάσεις που συνδέουν την έξοδο από το ευρώ με την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας κοκ.
«Η άλλη επιλογή ήταν η άτακτη χρεοκοπία»
Το θέμα, κατ’ αρχήν, είναι ποιος έφερε τη χώρα στα πρόθυρα της «άτακτης χρεοκοπίας». Επί 5 μήνες, από τις 25 Γενάρη μέχρι τα τέλη Ιούνη η θλιβερή ηγετική ομάδα του Α. Τσίπρα αρνήθηκε να επιβάλει από μόνη της ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων και όρια στις αναλήψεις, αρνήθηκε να επεξεργαστεί ένα σχέδιο για παράλληλο νόμισμα, ένα σχέδιο β’ για την περίπτωση που το δικό της σχέδιο α’ δεν έφερνε αποτέλεσμα. Αφού μας έφεραν λοιπόν σε πλήρες αδιέξοδο μας είπαν πως μπροστά στην πλήρη καταστροφή ή ένα δυσάρεστο Μνημόνιο διάλεξαν το Μνημόνιο.
Και πάλι όμως έκαναν λάθος. Η ολοκληρωτική καταστροφή είναι το Μνημόνιο. Όχι μόνο οικονομικά αλλά, πάνω απ’ όλα πολιτικά: Γιατί στερεί από τα εργατικά και λαϊκά στρώματα την ελπίδα. Την ελπίδα που ζωντάνεψε για ένα διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στη συνέχεια έσβησε η ανάξια των αγώνων και των παραδόσεων του λαού μας ηγεσία του.
Υπάρχει όμως προοπτική
Προοπτική όμως υπάρχει. Όπως αναφέρουμε και αλλού[1] χιλιάδες αγωνιστές βρίσκονται σε μια διαδικασία εξαγωγής συμπερασμάτων.
Υπάρχουν δυνάμεις και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ, κ.α.) και στην υπόλοιπη εξωκοινοβουλευτική Αριστερά (Ξεκίνημα, Κομμουνιστική Ανασύνταξη, Κομμουνιστική Ανανέωση κ.α.) και στις αριστερές τάσεις και τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και πολλοί ανένταχτοι αγωνιστές που συμφωνούν και σε ένα μεταβατικό-επαναστατικό-σοσιαλιστικό πρόγραμμα και στην ανάγκη της κοινής δράσης και του ενιαίου μετώπου της Αριστεράς.
Μέσα στους επόμενους μήνες αυτές οι δυνάμεις μπορούν να συναντηθούν. Αν το κάνουν αυτό τότε θα δημιουργήσουν ένα μεγάλο πολιτικό γεγονός. Έχουν τους αριθμούς που απαιτούνται για να θέσουν τις βάσεις για μια νέα Αριστερά όπως αυτή που περιγράφουμε.
_________________________
