Του Γιώργου Κασαμπαλάκου
Τα χτυπήματα σε διάφορους κλάδους εργαζομένων από την κυβέρνηση και τα μεγάλα συμφέροντα συνεχίζονται και προστίθενται στα ήδη υπάρχοντα . Τα παραδείγματα είναι πολλά : συμβασιούχοι, ασφαλιστικό τραπεζών, Κλωνατέξ, αυξήσεις πείνας σε μισθούς και συντάξεις.
Θα περίμενε κάποιος από τη μεριά των μεγάλων συνδικαλιστικών ομοσπονδιών, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, να ακουστεί μια φωνή αντίστασης. Κι όμως, τίποτα δεν κινείται. Οι απλοί εργαζόμενοι δεν έχουν φωνή αφού οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί τους δεν ενδιαφέρονται για την προάσπιση των δικαιωμάτων τους αλλά για την καρέκλα και το υπουργιλίκι.
Μέσα σε όλα αυτά, η ΓΣΕΕ διοργανώνει ένα τριήμερο κινητοποιήσεων «πυροτέχνημα». Στις 13-14-15 Δεκέμβρη θα πραγματοποιηθούν συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα, χωρίς όμως την ύπαρξη γενικής απεργίας, ούτε καν την απεργία κάποιου κλάδου. Οι συγκεντρώσεις θα γίνουν ξεχωριστά σε 3 μέρες, χωρίς να επιδιώκεται ο συντονισμός και ο κοινός αγώνας των διάφόρων κλάδων. Με αυτόν τον τρόπο η ΓΣΕΕ ρίχνει στάχτη στα μάτια των εργαζομένων, προφασιζόμενη πως ανεβάζει τους τόνους με τριήμερη κινητοποίηση, ενώ στην ουσία υποσκάπτει το εργατικό κίνημα που θα έπρεπε μετά από τις προκλήσεις της κυβέρνησης να ξεσηκωθεί.
Πριν την τριήμερη κινητοποίηση δεν υπήρξε καμία προπαγάνδιση εκ μέρους της ΓΣΕΕ. Ελάχιστοι εργαζόμενοι γνώριζαν πως θα γίνει κάτι τέτοιο, αφού ελάχιστες ήταν οι αφίσες αλλά και γενικά η διαφήμιση και η ενημέρωση του κόσμου για το τριήμερο.
Το ΚΚΕ, από την άλλη, κάνει τις δικές του κινητοποιήσεις, κινούμενο στη γνωστή τακτική του «εμείς οι μόνοι συνεπείς». Το ΠΑΜΕ οργανώνει συγκέντρωση στις 9 Δεκέμβρη, φιλοδοξώντας να κάνει επίδειξη δύναμης απέναντι στις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ. Η λογική αυτή όμως δεν προσφέρει στο εργατικό κίνημα την ενότητα που χρειάζεται, δεν δίνει προοπτική συνεργασίας των αριστερών δυνάμεων στους συνδικαλιστικούς χώρους και έτσι κατά συνέπεια δεν εμπνέει τους απλούς εργαζομένους, που στην πλειοψηφία τους δεν είναι καν γραμμένοι στα συνδικάτα, να συμμετέχουν σε αυτές κινητοποιήσεις.
Είναι σίγουρα αναγκαία η συμμετοχή όλων στις κινητοποιήσεις, με στόχο την αντίσταση στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ασκεί και αυτή η κυβέρνηση. Δεν αρκεί όμως αυτό. Μόνη προοπτική είναι η κλιμάκωση των αγώνων, ο καλύτερος συντονισμός και η στοιχειώδης συνεργασία των δυνάμεων που θέλουν να αντισταθούν, σε όλους τους χώρους. Η πίεσή μας, η πίεση δηλαδή από τα κάτω είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να αναγκάσει τους «εργατοπατέρες» να οργανώσουν κινητοποιήσεις, που να έχουν προοπτικές νίκης και να δώσουν άλλο αέρα στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα.
