Ιάσονας Αποστολάκης- εργαζόμενος ΑΤΕ
Ανακοίνωση Νο 60:
«Το νομαρχιακό παράρτημα της ΟΤΟΕ στην Θεσσαλονίκη καλεί όλους τους συναδέλφους για ενημέρωση-συζήτηση σχετικά με τις εξελίξεις στον κλάδο στις 21 Νοεμβρίου σε κεντρικό ξενοδοχείο της πόλης… Η συμμετοχή όλων θα συμβάλει στην διαμόρφωση κλιματος συσπείρωσης…».
Πράγματι πολλοί συνάδελφοι ανταποκρίθηκαν στο αγωνιστικό (sic!) κάλεσμα της ΟΤΟΕ. Αυτό τουλάχιστον μαρτυρά η κατάμεστη αίθουσα στην οποία έλαβε μέρος η συγκέντρωση.
Κεντρικός ομιλητής ήταν ο πρόεδρος της ΟΤΟΕ, Σ. Κούκος, ο οποίος με μια ομιλία διάρκειας 50 και παραπάνω λεπτών προσπάθησε να αναλύσει όλη την επίθεση που έχει δεχτεί ο κλάδος το τελευταίο διάστημα αλλά και να μας προετοιμάσει για τον Αρμαγεδδώνα που έρχεται (η μάλλον είναι ήδη εδώ;).
Κάπου εδώ όμως είναι που το τραγούδι στον τίτλο του άρθρου αυτού βρίσκει το πραγματικό του νόημα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα… Ακριβώς τα ίδια και χωρίς να αλλάξουμε λέξη θα μπορούσαμε να πούμε και ένα χρόνο πριν. Όπως και τότε σε προηγούμενη περιφερειακή συνέλευση, έτσι και τώρα, ο Πρόεδρος μίλησε για τις κόκκινες γραμμές που βάζει η ΟΤΟΕ (που ολοένα και οπισθοχωρούν όμως) για τις εμπεριστατωμένες και τεκμηριωμένες θέσεις που έχει για τα προβλήματα του κλάδου, καθώς και για το ότι δεν θα ανεχθεί αυτά που έρχονται ως ταφόπλακα. Σαν να μην άλλαξε τίποτα ένα χρόνο τώρα…
ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΘΕΤΙΚΟ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ;
Απλές απορίες γεννιούνται: ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές που κράτησε η ομοσπονδία και πέτυχε έστω και μια μικρή νίκη; Το συνδικαλιστικό κίνημα φτάνει να έχει, όπως ισχυρίζεται η ηγεσία της ΟΤΟΕ, τεκμηριωμένες απόψεις, ή το θέμα είναι πως θα τις «επιβάλει», προκειμένου να μην είναι τα κεκτημένα μας μια μακρινή ανάμνηση;
Βρισκόμαστε σε ένα ιστορικό σημείο. Σημείο καμπής. Απλές διαπιστώσεις δεν φτάνουν. Ποιοι μπορούν να αισθάνονται και κατά πόσο περήφανοι για τα πεπραγμένα της ΟΤΟΕ; Η ηγεσία της ΟΤΟΕ φαίνεται να μην έχει καταλάβει τίποτα…
Καμία αυτοκριτική για τις σπασμωδικές κινήσεις και τις απροετοίμαστες κινητοποιήσεις που προηγήθηκαν. Κανένα συμπέρασμα γιατί αυτοί οι αγώνες δεν είναι νικηφόροι… Γαλουχημένη στην λογική της γραφειοκρατικής αντιπροσώπευσης, δεν θεωρεί πως σε όλο αυτό πρέπει να συμμετέχουν αποφασιστικά (και όχι τυπικά) οι εργαζόμενοι, ώστε ο αγώνας να είναι δικός τους και όχι «αγώνας» που δίνει μια ηγεσία στο όνομα τους. Καμία σκέψη για το πως θα γίνει η επαφή με τα κομμάτια της κοινωνίας που δοκιμάζονται. Λες και οι κοινωνικές συμμαχίες δεν έχουν νόημα ειδικά τώρα… Απλή συντεχνιακή λογική…
Κατά την γνώμη μας αυτός ο τύπος συνδικαλισμού και αυτοί που τον εκπροσώπησαν έχουν φάει τα ψωμιά τους. Δεν θέλουν και δεν μπορούν να αλλάξουν ούτε οι ίδιοι, ούτε πολύ περισσότερο την κατάσταση.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ;
Τι θα έπρεπε να γίνει όμως; Υπάρχει εναλλακτική λύση ή η μοιρολατρική στάση της ηγεσίας της ΟΤΟΕ αποτελεί το κύκνειο άσμα του συνδικαλισμού; Κατά την γνώμη μας υπάρχει.
Οι αποσπασματικές απεργίες, όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια τέτοιας έκτασης λαίλαπα, δεν οδηγούν πουθενά. Για να έχουμε ελπίδες απέναντι σε αυτό τον οδοστρωτήρα χρειαζόμαστε απεργιακό σχέδιο. Αντί να κάνουμε για τα επόμενα χρόνια, μία «κουτσή» απεργία κάθε 3μηνο, είναι πολύ πιο αποτελεσματικό να οργανώσουμε ένα μπαράζ απεργιών, που θα παραλύσει τον τραπεζικό κλάδο. Ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε πολύ σημαντική δύναμη στα χέρια μας! Ειδικά τώρα που οι τράπεζες «πιέζονται» από την κρίση, θα μπορούσαν να αντέξουν συνεχόμενες και μακράς διάρκειας απεργίες; Τώρα που υπάρχει γενική κατακραυγή για τον ρόλο του τραπεζικού κεφαλαίου, μπορούν να αντέξουν την δημοσιοποίηση από μέρους μας των στοιχείων της λεηλασίας του δημοσίου και των καταθετών όλα τα προηγούμενα χρόνια;
Όλοι φυσικά ανησυχούμε για το πως θα τα βγάλουμε πέρα με τόσα χαμένα μεροκάματα. Η υποχωρητικότητα όμως που μας έχει βγάλει; Αυξάνει τις ορέξεις και την επιθετικότητα των διοικήσεων. Αν δεν αγωνιστούμε τώρα, αυτά που θα μας πάρουν θα είναι πολύ περισσότερα.
Και πάλι, κάθε τράπεζα μόνη της δεν μπορεί να τα καταφέρει απέναντι σε έναν τόσο σκληρό αντίπαλο. Χρειαζόμαστε συντονισμό μεταξύ των τραπεζοϋπαλλήλων. Αυτή είναι η δουλειά της ΟΤΟΕ, όχι να μας λέει τι χάλια που είναι τα πράγματα! Αυτό το ξέρουμε! Θα κάνουν κινήσεις ώστε να ανοίξει ένα συνολικό μέτωπο στις τράπεζες, ώστε οι συνάδελφοι κάθε τράπεζας να μην νιώθουν μόνοι κάθε φορά απέναντι στην κυβέρνηση;
Και επειδή, απλώς απεργίες που αφορούν μόνο τα μισθολογικά αιτήματα του κλάδου δεν μας βοηθούν να κερδίσουμε την υποστήριξη ευρύτερων στρωμάτων, είναι κρίσιμο να επιδιώξουμε τον συντονισμό μας με χώρους που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις, και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, και την σύνδεση των απεργιών με κινήματα όπως το «Δεν πληρώνω».
ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ
Δεν μπορούμε να έχουμε καμία εμπιστοσύνη στις ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ που έχουν οδηγήσει την ΟΤΟΕ σε αυτό το τέλμα, ότι θα υιοθετήσουν ένα τέτοιο πρόγραμμα.
Ακόμα και όταν καλούν τους συναδέλφους να αγωνιστούν το κάνουν λόγω της πίεσης από την βάση τους. Τίποτα όμως δεν μας εξασφαλίζει ότι θα πάνε τον αγώνα μέχρι τέλους, ότι δεν θα τον διακόψουν άδοξα με κάποια άνωθεν απόφαση.
Για να κάνουμε έναν αγώνα που θα αξίζει τον κόπο και δεν θα ξεπουληθεί, πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Να πιέσουμε να γίνουν νομαρχιακές ή έστω περιφερειακές συνελεύσεις. Να απαιτήσουμε η βάση να έχει λόγο για την πορεία των απεργιών, των κινητοποιήσεων και των διαπραγματεύσεων. Και απεργία δεν σημαίνει μόνο σταματάμε να δουλεύουμε, αλλά και οργανώνουμε την παρέμβαση μας, ώστε να πάρουμε την κοινωνία με το μέρος μας!
Είναι εύκολα όλα αυτά; Όχι φυσικά! Θα γίνουν από την μια μέρα στην άλλη; Ούτε! Ποια είναι όμως η άλλη μας επιλογή; Να βάλουμε τα κεφάλια μέσα και να μην ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει; Να προσευχόμαστε στον θεό του χρήματος ότι δεν θα είμαστε οι επόμενοι που θα απολυθούν; Αυτά που προτείνουμε είναι δύσκολα αλλά όχι ακατόρθωτα. Αρκεί να το αποφασίσουμε, να μπούμε μπροστά, να οργανωθούμε και να συντονιστούμε μεταξύ μας, εμείς, οι απλοί εργαζόμενοι. Τίποτα δεν είναι απλό, το σίγουρο όμως είναι ένα: Αν δεν μοιραστούμε τον αγώνα, θα μοιραστούμε σίγουρα την ήττα!
