Του Νίκου Αναστασιάδη
Επειδή κάποιος κόσμος στις γραμμές της Αριστεράς εμφανίζεται μάλλον μπερδεμένος (και μερικοί μάλιστα με επιθετικό στυλ) με όλα αυτά που συμβαίνουν στην Αμερική αξίζει να πούμε δυο λόγια…
- Κατ’ αρχήν όλοι αυτοί που βγαίνουν στους δρόμους δεν είναι ψηφοφόροι του Τράμπ – οπότε η ερώτηση «τι θέλουν τώρα αφού τον ψήφισαν» δεν αφορά το τι συμβαίνει με το αμερικάνικο κίνημα. Ο Τράμπ έτσι και αλλιώς πήρε 63 εκατομμύρια ψήφους σε εκλογικό πληθυσμό 240 γραμμένων ψηφοφόρων (δηλ το 25% όσων μπορούν να ψηφίσουν). Άσε που ο βασικός λόγος που ο Τράμπ νίκησε ήταν επειδή είχε απέναντι του την τίγκα συστημική Χίλαρι.
- Όλοι αυτοί που βγήκαν στους δρόμους δεν «ξύπνησαν τώρα». Τα τελευταία χρόνια υπάρχει στις ΗΠΑ μια μεγάλη αναζήτηση προς τα αριστερά (το 2015 η λέξη που ψάχτηκε πιο πολύ στο google ήταν η λέξη «σοσιαλισμός») πολλά κινήματα (πχ για «15 $ την ώρα» βασικό μισθό, το «Occupy» στις πλατείες, το «Black Lives Matter», κ.α.)
- Αλλά και τώρα να ξυπνούσαν, τι σημαίνει αυτό; Πάντα, κάθε κίνημα από κάπου ξεκινάει. Θα λέγαμε ποτέ, ας πούμε, στους αγωνιζόμενους κατοίκους στις Σκουριές «εσείς γιατί δεν αγωνιζόσασταν πριν έρθουν για το χρυσό»; Και δηλαδή όλοι αυτοί που το λένε αυτό ήταν γεννημένοι αγωνιστές από πάντα;
- Αν έβγαινε η Χίλαρι δεν θα είχαμε τόσο μεγάλες διαδηλώσεις, ναι, όμως και πάλι θα υπήρχαν. Τι σημαίνει αυτό; Ότι έπρεπε να πούμε στους αντάρτες που βγήκαν στο βουνό όταν έγινε η ναζιστική κατοχή στην Ελλάδα «εσείς γιατί δεν πήρατε τα όπλα επί Μεταξά»; Εξάλλου τα κινήματα που βλέπουμε σήμερα ξεκίνησαν επί Ομπάμα…
- Κάποιοι δυσανασχέτησαν γιατί λέει καλέσαμε συγκέντρωση στην αμερικάνικη πρεσβεία τη μέρα ορκωμοσίας του Τράμπ (και αυτό μας κάνει «ουρά της Χίλαρι», φίλους με τις «πίπες της Μαντόνα», «νούμερα», κα). Διεθνισμός είναι πολλά πράγματα, αλλά ένα από αυτά σίγουρα είναι όταν ο κόσμος δίνει μάχες σε μια άλλη χώρα εσύ να στέκεσαι αλληλέγγυος, έστω και αν αυτή η μάχη δεν σε αφορά άμεσα.
- Οι κινήσεις αλληλεγγύης στο κίνημα στις ΗΠΑ δεν μας ταυτίζουν με τις περσόνες και τους Δημοκρατικούς που προσπαθούν να το καπηλευτούν; Συγγνώμη, αλλά η αλληλεγγύη στον αγώνα ενός λαού δεν σημαίνει ότι συμφωνείς με την ηγεσία που μπορεί να έχει τη δεδομένη στιγμή. Ούτε σημαίνει ότι επειδή συγκρούεσαι με τον Τραμπ… υποστηρίζεις τη Χίλαρι! Ας σοβαρευτούμε λίγο! Αλλιώς δεν θα έπρεπε κανένας Ευρωπαίος να είναι αλληλέγγυος μαζί μας όταν δινόταν οι μάχες ενάντια στα Μνημόνια γιατί στην Ελλάδα ψηφίστηκε ο ΓΑΠ και μετά ο Σαμαράς. Δεν θα έπρεπε κανένας να είναι με τους Ισπανούς που μάχονταν στον εμφύλιο ενάντια στον Φράνκο γιατί η “Δημοκρατική» κυβέρνηση τους ήταν για τα μπάζα. Η Ιντιφάντα των Παλαιστινίων θα έπρεπε να μας αφήνει αδιάφορους από τη στιγμή που είχε στην ηγεσία της τη Φατάχ, με επικεφαλής τον Αραφάτ παλιά και πιο πρόσφατα τον Αμπάς. Τέλος, δεν θα έπρεπε να είμαστε αλληλέγγυοι στην εξέγερση του Φλεβάρη του ’17 στη Ρωσία γιατί στην ηγεσία της ήταν οι Μενσεβίκοι.
- Αγώνες και ταξικές μάχες δίνονται σε κάθε καπιταλιστική χώρα – έτσι και στην Αμερική που υπάρχει, όπως παντού, εργατική τάξη, φτωχοί, καταπιεσμένοι. Η ιδέα ότι τα «αμερικανάκια» δεν μπορούν να δώσουν αγώνα ενάντια στο σύστημα είναι μια βαθιά συντηρητική και εκτός τόπου και χρόνου άποψη, που φανερώνει έναν σταλινικό επαρχιώτικο «πατριωτισμό».
- Τα αιτήματα τους δεν είναι ολοκληρωμένα, δεν μιλάνε κατά του ΝΑΤΟ και της επέμβασης στη Λιβύη. Μα κανένα κίνημα δεν είναι πολιτικά «πλήρες» από πριν. Με την ίδια λογική το «ρεφορμιστικό» πρόγραμμα του Αλλιέντε στη Χιλή θα έπρεπε να μας εμποδίσει να δίνουμε τη μάχη κατά του Πινοστέτ. Ο ρόλος της Αριστεράς είναι ακριβώς να συμμετέχει και να προσπαθήσει να επηρεάσει αυτά τα αιτήματα προς το ριζοσπαστικότερο, όχι να περιμένει να ριζοσπαστικοποιηθούν από μόνα τους.
Όμως γιατί υπάρχει τελικά όλη αυτή η γκρίνια;
Η συζήτηση θα περιοριστεί πολύ αν την αποδώσουμε στην «μιζέρια του Έλληνα αριστερού». Όχι, τα αίτια και σε αυτή την περίπτωση είναι βαθιά πολιτικά. Η στάση αυτή έχει τη βάση της στη λογική ότι «τίποτα δεν αλλάζει», ότι ο αγώνας «είναι πολύ δύσκολος», ότι «και νίκες να πετύχουμε την άλλη μέρα θα μας τις πάρουν πίσω», σε μια λογική τελικά ηττοπαθή.
Την λογική αυτή την εισήγαγε στην ελληνική (και διεθνή) Αριστερά ο Σταλινισμός. Το καθεστώς του Στάλιν, που δεν το ενδιέφερε να νικήσουν οι αγώνες αλλά κατά βάση να διατηρηθεί το status quo, προσάρμοσε την αντίληψη του σε αυτό ακριβώς το γεγονός: την συντήρηση. Καμία σχέση με τις παραδόσεις των Μπολσεβίκων που άρπαζαν κάθε ευκαιρία για να παρέμβουν στα γεγονότα, να τα επηρεάσουν και να τα αλλάξουν.
Με αυτές τις λογικές η Αριστερά μόνο να γυρίζει γύρω από τον εαυτό της είναι ικανή.
Σχετικά άρθρα
