Η δολοφονία της Emine Bulut από τον πρώην σύζυγό της σε καφετέρια της πόλης Κιρίκαλε προκάλεσε τεράστιο πόνο και οργή. Το βίντεο που δημοσιοποιήθηκε δείχνει τη γυναίκα αφού έχει δεχτεί μαχαιριά στο λαιμό να φωνάζει «Δε θέλω να πεθάνω» και την κόρη της, που ήταν μπροστά στην επίθεση να την εκλιπαρεί να μην πεθάνει.
Η Emine κατέληξε λίγες ώρες αργότερα στο νοσοκομείο, ενώ ο δολοφόνος της ομολόγησε στην αστυνομία πως τη δολοφόνησε με ένα μαχαίρι που κουβαλάει πάντα μαζί του, επειδή η Emine τον… προσέβαλε!
Άλλη μια στατιστική…
Και αν το βίντεο πυροδότησε την οργή γυναικών και αντρών στην Τουρκία, η δολοφονία της Emine έρχεται να συμπεριληφθεί στα πολύ σκληρά στατιστικά στοιχεία για τις δολοφονίες γυναικών στην Τουρκία. Το πρώτο εξάμηνο του 2019, 214 γυναίκες δολοφονήθηκαν από άντρες, ενώ οι γυναίκες που δολοφονήθηκαν το 2018 ήταν 440 και το 2017 409.
Έχουν περάσει μόλις 4 χρόνια από το 2015 και τη δολοφονία της 20χρονης Ασλάν. Η κοπέλα είχε δεχτεί επίθεση από τον οδηγό του λεωφορείου στο οποίο είχε επιβιβαστεί. Ο οδηγός, αφού αποπειράθηκε να τη βιάσει, τη δολοφόνησε μαχαιρώνοντάς τη, της έβαλε φωτιά και πέταξε το πτώμα της το οποίο βρέθηκε στην κοίτη ενός ποταμού.
Η δολοφονία της Ασλάν έβγαλε χιλιάδες γυναίκες στους δρόμους των μεγάλων πόλεων της χώρας το 2015. Όπως και σε πολλές άλλες χώρες, το γυναικείο κίνημα στην Τουρκία διεκδικεί το αυτονόητο: έναν κόσμο στον οποίο δε θα κινδυνεύουν να δολοφονηθούν κατά τη διάρκεια των καθημερινών τους δραστηριοτήτων, έναν κόσμο στον οποίο θα νιώθουν ασφαλείς. Σήμερα, η δολοφονία της Emine, βγάζει και πάλι οργισμένες γυναίκες στους δρόμους της Άγκυρας, οι οποίες βλέπουν πως τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Τόσο τότε, όσο και σήμερα οι Αρχές, οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι και η αστυνομία υπόσχονται πως θα κάνουν ό,τι μπορούν για να τιμωρηθούν αυστηρά οι δράστες, για να μειωθούν τα φαινόμενα βίας και δολοφονιών, για να προστατεύσουν τις γυναίκες. Μέχρι να έρθει η επόμενη είδηση, για μία ακόμα δολοφονία, έναν ακόμα βιασμό.
Όχι μόνο στην Τουρκία
«Είμαστε έτοιμες για κάθε δράση. Δε θα σιωπήσουμε, δε φοβόμαστε και δεν θα υπακούσουμε. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι καμία γυναίκα να μη δολοφονείται πια».
Δήλωσε μία διαδηλώτρια σε πορεία που οργανώθηκε για την Emine στην Τουρκία. Αυτή η δήλωση όμως, θα μπορούσε να ανήκει σε οποιαδήποτε γυναίκα, σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου. Θα μπορούσε να το έχει πει μία από τις διαδηλώτριες στο Μεξικό, που βγήκαν στους δρόμους ενάντια σε δύο πρόσφατα περιστατικά βιασμών γυναικών από αστυνομικούς. Θα μπορούσε να το έχει κάποια γυναίκα που κατοικεί σε χώρα της «ανεπτυγμένης» Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου υπολογίζεται πως μέσα σε ένα χρόνο, πάνω από 16.700.000 γυναίκες υπέστησαν σωματική βία ή σεξουαλική κακοποίηση. Θα μπορούσε να το έχει κάποια γυναίκα από την Αργεντινή, χώρα που «γέννησε» τη λέξη «γυναικοκτονία» για να περιγράψει τη μορφή «επιδημίας» που έχουν πάρει οι δολοφονίες γυναικών.
Παγκόσμιο κίνημα
Τα τελευταία χρόνια τα πράγματα έχουν αρχίσει να αλλάζουν. Οι γυναίκες βγαίνουν στους δρόμους και διεκδικούν τα δικαιώματα τους, αναζητούν τρόπους για να κερδίσουν την πολυπόθητη ισότητα που στερούνται.
Κινήματα ενάντια στη βία και τους βιασμούς, για το δικαίωμα στην άμβλωση και τον έλεγχο των γυναικών πάνω στα σώματά τους, έχουν γεννηθεί σε μία σειρά χώρες, σε όλες της ηπείρους του πλανήτη και έχουν αγκαλιαστεί από εκατομμύρια γυναίκες. Πρόσφατα τα κινήματα αυτά άρχισαν να συνδέονται πιο άμεσα με τους εργασιακούς χώρους. Η απαίτηση να τερματιστούν τα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης στους χώρους εργασίας βρίσκεται δίπλα στα αιτήματα για ισότητα στους μισθούς και ενάντια στις διακρίσεις βάσει φύλου. Το είδαμε στα Mc Donalds στις ΗΠΑ, στην Google, αλλά και σε ανεπτυγμένες χώρες όπως η Ελβετία, όπου οι γυναίκες διαδήλωσαν ενάντια στο μισθολογικό χάσμα που τις χωρίζει από τους συναδέλφους τους!
Όλα τα παραπάνω παραδείγματα αποκαλύπτουν τελικά το λόγο που παρά τις υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια των εκπροσώπων του καπιταλιστικού συστήματος, δεν πρόκειται ποτέ στα πλαίσια του να εξαλειφθεί ο σεξισμός που οδηγεί στη βία και τις δολοφονίες γυναικών. Γιατί η ανισότητα αντρών και γυναικών (όπως και κάθε άλλη ανισότητα) εξυπηρετεί τους εργοδότες που κερδίζουν από την εκμετάλλευση και τη διάσπαση των εργαζομένων. Για να μπορέσουμε λοιπόν να δώσουμε ένα τέλος στο σεξισμό, στη βία και στις δολοφονίες κατά των γυναικών, πρέπει να αγωνιστούμε όλοι και όλες μαζί, άντρες και γυναίκες εργαζόμενοι/ες, άνεργοι/ες και φτωχοί/ες ενάντια στο σύστημα που για να διατηρήσει και να αυξήσει τα κέρδη του, αναπαράγει το σεξισμό, που τελικά δολοφόνησε την Emine, την Ασλάν και όλες τις γυναίκες θύματα της σεξιστικής βίας.
