Σχόλιο από το «Ξ»
Τον περασμένο Αύγουστο, η Emine Bulut δολοφονήθηκε από τον πρώην σύζυγό της σε καφετέρια της πόλης Κιρίκαλε, αφού είχε δεχτεί μαχαιριά στο λαιμό. Το βίντεο που κυκλοφόρησε με τη γυναίκα να είναι αιμόφυρτη και να φωνάζει πως δε θέλει να πεθάνει και την κόρη της να την παρακαλεί να μην πεθάνει, προκάλεσε τεράστια οργή σε ολόκληρη την Τουρκία αλλά και εκτός συνόρων.
Σήμερα, ο δολοφόνος που είχε «αιτιολογήσει» την πράξη του λέγοντας πως η Emine τον «προκάλεσε» (!) καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη, ποινή που δικαιώνει μετά θάνατον την Emine και παράλληλα θα δώσει αυτοπεποίθηση στις γυναίκες της Τουρκίας που τα τελευταία χρόνια βγαίνουν στους δρόμους ενάντια στη βία και στις δολοφονίες γυναικών.
Τα στατιστικά στοιχεία εξάλλου περιγράφουν καθαρά την πραγματικότητα που είναι υποχρεωμένες να βιώνουν οι Τουρκάλες: Το πρώτο εξάμηνο του 2019, 214 γυναίκες δολοφονήθηκαν από άντρες, ενώ οι γυναίκες που δολοφονήθηκαν το 2018 ήταν 440 και το 2017, 409. Επίσης, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το 38% των γυναικών στην Τουρκία πέφτει κατά τη διάρκεια της ζωής του θύμα βιαιοπραγίας από κάποιον σύντροφό του. Το αντίστοιχο ποσοστό για τις χώρες της Ευρώπης είναι 25%.
Και ήταν ακριβώς αυτή η κατάσταση και οι κινητοποιήσεις που έχει προκαλέσει, ο βασικός μοχλός πίεσης που ανάγκασε το Δικαστήριο να βγάλει σκληρή απόφαση για τον δολοφόνο της Emine. Χωρίς το γυναικείο κίνημα που αναπτύσσεται τα τελευταία χρόνια και χωρίς τις διαδηλώσεις που ξέσπασαν σε πόλεις της Τουρκίας για τη δολοφονία της Emine, ο δράστης πιθανά να είχε πέσει «στα μαλακά», όπως έχει συμβεί στο παρελθόν σε άλλες περιπτώσεις δολοφονιών γυναικών από τον σύζυγο ή τον σύντροφό τους.
Σήμερα, το γυναικείο κίνημα πρέπει και μπορεί να νιώθει ικανοποίηση για την έκβαση της δίκης. Την ίδια ώρα όμως, πρέπει να συνεχίσει τον αγώνα, ώστε οι επόμενες «χαρές» να μην οφείλονται στην τιμωρία των δραστών, αλλά στην εξάλειψη φαινομένων σεξιστικής βίας, δολοφονιών, βιασμών, κοκ. Και για να γίνει αυτό, το γυναικείο κίνημα πρέπει να χτίσει γέφυρες επικοινωνίας με το εργατικό κίνημα και τα υπόλοιπα κοινωνικά κινήματα ώστε να δώσουν από κοινού τη μάχη για μία άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, διαχωρισμούς και ανισότητες.
