Άρθρο της σύνταξης, από το “Ξ” που κυκλοφορεί
Η κατάσταση της διεθνούς οικονομίας πάει από το κακό στο χειρότερο. Αμερική και Ιαπωνία βρίσκονται σε τραγικά οικονομικά αδιέξοδα. Στην Ευρώπη όλο το 2013 θα είναι χρονιά ύφεσης (αρνητικών ρυθμών ανάπτυξης). Το ΔΝΤ «διορθώνει» προς τα κάτω τις ήδη απαισιόδοξες προβλέψεις του για τη διεθνή οικονομία για το 2013.
Η διεθνής κρίση συνεχίζεται αδιάλειπτα, με τα πάνω και τα κάτω της, από το 2007 όταν ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και επεκτάθηκε στον υπόλοιπο πλανήτη. Είναι κρίση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και δεν οφείλεται στη διαφθορά των Ελλήνων, την τεμπελιά των Ισπανών, τις απάτες των Κυπρίων, ή την άρνηση των Ιρλανδών να πληρώσουν τον φόρο κατοικίας και νερού…
Οι Σαμαράδες το βιολί τους
Οι εδώ κυβερνώντες συνεχίζουν το δικό τους βιολί: ότι δήθεν όπου να ‘ναι έρχεται ανάκαμψη, ότι μετά τις εκλογές στη Γερμανία θα έχουμε αλλαγή πολιτικής, ότι θα έρθουν οι πολυεθνικές να επενδύσουν, κλπ.
Την ίδια στιγμή που τα λένε αυτά, κλείνει η ΑΓΕΤ Ηρακλής στη Χαλκίδα, μια επιχείρηση με ιστορία 90 χρόνων! Να σημειώσουμε (δηλαδή, να μην ξεχνάμε ποτέ!) ότι η ΑΓΕΤ είχε χρεοκοπήσει στη δεκαετία του 70 και οι εργαζόμενοι αναγκάσανε μέσα από τους αγώνες τους την πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να την κρατικοποιήσει. Στη συνέχεια και μέσα από τις προσπάθειες των ίδιων των εργαζομένων η ΑΓΕΤ ξανάγινε κερδοφόρα, για να την πουλήσει μετά ο Μητσοτάκης στο ξένο κεφάλαιο. Την αγόρασε η γαλλική Λαφάργκ (Lafarge) η μεγαλύτερη τσιμεντοβιομηχανία του πλανήτη με δεκάδες εργοστάσια σε δεκάδες χώρες. Τώρα την κλείνει!
Θα έρθει ανάκαμψη λέει η κυβέρνηση, γιατί οι χαμηλότεροι μισθοί θα κάνουν την Ελλάδα πιο ανταγωνιστική… Όμως, σύμφωνα με την ελληνική στατιστική υπηρεσία (ΕΛΣΤΑΤ) [1] οι αφίξεις ξένων τουριστών το 2012 εμφανίζουν μείωση 5,5% σε σχέση με το 2011!…
Η Αριστερά
Σ’ αυτές τις συνθήκες η κοινωνία δεν έχει καμία άλλη ελπίδα από το να στραφεί στην Αριστερά. Έτσι εξηγείται και το 27-30% που παίρνει ο ΣΥΡΙΖΑ από τις εκλογές του Ιούνη του 2012 και μετά.
Όμως αυτό δεν φτάνει! Η Αριστερά δεν βρίσκεται σε δυναμική πορεία! Αυτό αντανακλάται και στα ποσοστά της που είναι στάσιμα την ίδια στιγμή που η απογοήτευση απ’ την Αριστερά είναι τεράστια και μεγαλώνει! Αυτό το δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις! Σ’ αυτές τις συνθήκες, μιας κοινωνίας που καταρρέει, το 54% περίπου των ερωτηθέντων (σύμφωνα με δημοσκόπηση της vprc[2]) δηλώνει ότι κανένα από τα κόμματα που κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή δεν τους εκφράζει και δεν τους εκπροσωπεί!. Ενώ 1 στους 3 δηλώνει πως τα πράγματα επί Χούντας ήταν από πολλές σκοπιές καλύτερα! Αν αυτά δεν αποτελούν δριμύ κατηγορώ για την αριστερά, τότε τι;
Το ΚΚΕ προχώρησε σε ένα συνέδριο το οποίο μπορεί να ονομαστεί «συνέδριο ντροπής». Γιατί ενώ στις κομματικές οργανώσεις βάσης έγινε χαμός με τους διαφωνούντες, στο συνέδριο η αντίθετη άποψη απλά δεν υπήρξε. Οι διαφωνούντες «εξαφανίστηκαν». Με υπερηφάνεια η Αλέκα Παπαρήγα δήλωσε ότι 97% της βάσης υπερψήφισαν τις προτάσεις της ηγεσίας. Δεν είπε όμως ότι οι κομματικές οργανώσεις του ΚΚΕ έχουν αδειάσει και τα μέλη του κόμματος απογοητευμένα εγκαταλείπουν το κόμμα! Το ΚΚΕ παραμένει παγιδευμένο σ’ ένα ακραίο απομονωτισμό με το επιχείρημα: όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εχθρός της κοινωνίας! Τραγικό! Παρόμοια δυστυχώς λογική διαπερνά και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Οι ελπίδες του κόσμου στρέφονται στον ΣΥΡΙΖΑ – ακριβώς επειδή εμφανίζεται ενωτικός και δημιουργεί τις ελπίδες μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Όμως η ηγεσία του εμφανίζεται να βάζει διαρκώς νερό στο κρασί της! Η ηγεσία του κόμματος φοβάται να μιλήσει ακόμα και για εθνικοποιήσεις, ακόμα και για τις περιπτώσεις επιχειρήσεων όπως τον ΟΠΑΠ που σήμερα ιδιωτικοποιούνται με σκανδαλώδεις όρους.
Μόνο μια εναλλακτική για την Αριστερά
Η Αριστερά έχει μόνο ένα δρόμο για να δώσει λύσεις στα αδιέξοδα της οικονομίας και της κοινωνίας και αυτό σημαίνει δύο πράγματα:
- Να συνεργαστεί
- Να προχωρήσει στην υιοθέτηση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος εξόδου από την κρίση. Αυτό σημαίνει: άρνηση αποπληρωμής του χρέους, εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, σχεδιασμός της οικονομίας για τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου σε συνθήκες διαφάνειας, κοινωνικού και εργατικού ελέγχου και διαχείρισης, σε κοινή πάλη με τους εργαζόμενους της υπόλοιπης Ευρώπης και ειδικά του Νότου, για μια σοσιαλιστική ενωμένη Ευρώπη, χωρίς να φοβάται τις απειλές ότι αυτό θα σημαίνει έξοδο από το ευρώ.
Οι ηγεσίες των κομμάτων της Αριστεράς αρνούνται να προχωρήσουν στα πιο πάνω βήματα. Όμως μεγάλα κομμάτια της βάσης, και στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΚΕ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στο ΜΑΑ (του Αλέκου Αλαβάνου) και στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά συμφωνούν σ’ αυτά και παλεύουν με το δικό τους τρόπο.
Αυτές όλες οι κινήσεις, οργανώσεις και ρεύματα οφείλουν να συναντηθούν, να συζητήσουν και να συντονίσουν το βηματισμό τους.
