Ανησυχούσα πολύ για την τύχη του. Ήξερα ότι ήταν ένας από τους επιβάτες του υπερωκεάνιου Greece που ναυάγησε στην καταραμένη νήσο των Αζορών. Ωστόσο, πριν λίγες μέρες μου τηλεφώνησε και καταχάρηκα μαθαίνοντας ότι ήταν ζωντανός. Ο φίλος μου μού αφηγήθηκε μερικές άγνωστες πτυχές της πολύκροτης υπόθεσης οι οποίες περιέργως αποσιωπήθηκαν από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Όπως είναι γνωστό, το καράβι έπεσε σε ξέρα και άρχισε να βουλιάζει ανήμερα της 1 Απρίλη, σε συνθήκες άγριας θύελλας και τρικυμίας, με ανέμους άνω των 11 μποφόρ. Η απόσταση από τη στεριά δεν ήταν μεγάλη, αλλά τα κύματα ήταν τόσο πελώρια και η θάλασσα τόσο ανταριασμένη που μπορούσε να βυθιστεί από στιγμή σε στιγμή. Οι επιβάτες κινδύνευαν άμεσα. Μερικοί έπεφταν απελπισμένοι στη θάλασσα και πνίγονταν, ενώ εκείνοι που κατάφερναν και έμεναν πάνω στο καράβι, όπως ο φίλος μου, φώναζαν απεγνωσμένα για βοήθεια πριν τους σκεπάσουν οριστικά τα κύματα. Γοερές κραυγές γυναικών και παιδιών, γέρων και νέων, έσχιζαν τον αέρα.
Από τη στεριά είχαν ξεκινήσει μερικά καΐκια και ναυαγοσώστες με σχοινιά, αλλά και η δική τους κατάσταση δεν ήταν ρόδινη. Κάποια καΐκια ανατρέπονταν, κάποιοι ναυαγοσώστες πνίγονταν και άλλοι γύριζαν πίσω άπραγοι. Ωστόσο, ένα-δυο καΐκια κατάφεραν να πλησιάσουν επιτέλους το καράβι και ήταν έτοιμα να μαζέψουν τουλάχιστον μερικούς ναυαγούς, δίνοντας ελπίδα και στους υπόλοιπους.
Στο μεταξύ –και αυτή είναι η κρίσιμη λεπτομέρεια που αποκρύφτηκε από τα ΜΜΕ– σε μια γωνιά της παραλίας είχαν μαζευτεί μια ντουζίνα ιδιόρρυθμοι ναυαγοσώστες, ντυμένοι με κατακόκκινες στολές, από μια ελληνική ναυαγοσωστική γκρούπα που βρισκόταν τυχαία στο νησί. Οι ναυαγοσώστες αυτοί δεν επιχειρούσαν να πέσουν στη θάλασσα ή να μπουν σε ένα καΐκι για να βοηθήσουν να σωθεί ο κόσμος, όπως οι υπόλοιποι. Αντίθετα, περιορίζονταν να δίνουν οδηγίες στους ναυαγούς από τη στεριά. Ο φίλος μου συγκράτησε σχεδόν αυτούσια τα λόγια τους, που του έκαναν τεράστια εντύπωση.
«Ε, φίλοι ναυαγοί», φώναζαν οι ναυαγοσώστες με τα κόκκινα. «Αν θέλετε να σωθείτε, πρέπει οπωσδήποτε να καταλάβετε πρώτα μερικά σημαντικά πράγματα.
Το πρώτο που πρέπει να καταλάβετε είναι ότι το ναυάγιο του καραβιού σας δεν είναι τυχαίο. Το προκάλεσαν ο καπετάνιος και η πλοιοκτήτρια εταιρία, που επίτηδες έριξαν το πλοίο στην ξέρα, για να εισπράξουν αφού βουλιάξει την τεράστια ασφάλειά του. Γι’ αυτό, αν θέλετε να σωθείτε, δεν πρέπει να έχετε την παραμικρή εμπιστοσύνη στον πλοίαρχο και τους ναύτες του, ούτε να υπακούετε στις οδηγίες τους.
Το δεύτερο που πρέπει να καταλάβετε είναι ότι και οι ψευτο-ναυαγοσώστες που έρχονται δήθεν για να σας σώσουν, είναι επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, τσιράκια της πλοιοκτήτριας εταιρίας. Ο πραγματικός στόχος τους δεν είναι να σας σώσουν, αλλά να σας παρασύρουν στη θάλασσα και να πνιγείτε, αφού όσο περισσότερες είναι οι ζημιές και οι απώλειες, τόσο θα αυξηθεί η αποζημίωση της εταιρίας και θα έχουν και αυτοί το δικό τους μερτικό. Γι’ αυτό, αν θέλετε να σωθείτε, δεν πρέπει να έχετε καμιά εμπιστοσύνη ούτε στους ψευτο-ναυαγοσώστες και τους ναυτικούς με τα καΐκια. Στην πραγματικότητα, όλοι αυτοί είναι εξίσου επικίνδυνοι απατεώνες με τον πλοίαρχο και την εταιρία. Η κατάστασή σας δεν θα καλυτερεύσει διόλου αν πάτε μαζί τους, πολύ πιθανόν δε να γίνει και χειρότερη.
Το τρίτο που πρέπει να καταλάβετε είναι ότι αν θέλετε να σωθείτε πρέπει να βασιστείτε αποκλειστικά σε μας. Για να σωθείτε πρέπει να καταφέρετε να βγείτε στη στεριά. Μας βλέπετε εμάς που είμαστε στη στεριά και δεν κινδυνεύουμε. Κι εσείς λοιπόν αν καταφέρετε να βγείτε στη στεριά και έρθετε σε μας, δεν θα κινδυνεύετε πλέον.
Και το τέταρτο που πρέπει να καταλάβετε είναι ότι για όσο τα πλοία παραμένουν στα χέρια των πλοιοκτητών, ναυάγια θα συμβαίνουν καθημερινά, αφού αυτοί ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος και το πώς να εισπράξουν τα ασφάλιστρα, αδιαφορώντας πλήρως για τη ζωή των επιβατών και μη παίρνοντας τα αναγκαία αλλά δαπανηρά μέτρα ασφάλειας. Τα ναυάγια θα λείψουν μόνο όταν λείψουν και οι πλοιοκτήτες. Γι’ αυτό, το πιο σημαντικό μάθημα από τούτο το ναυάγιο και το πιο άμεσο και επιτακτικό καθήκον της στιγμής είναι να αγωνιστούμε κατεπειγόντως για να αφαιρεθούν τα πλοία από τους πλοιοκτήτες και να γίνουν ιδιοκτησία των ίδιων των επιβατών. Μα για να γίνει αυτό, θα πρέπει να εγκαθιδρυθεί άμεσα η εξουσία των επιβατών. Εμείς, ως οι πλέον πιστοί και δοκιμασμένοι φίλοι των ναυαγών, δηλώνουμε ότι από τούτη τη στιγμή αφιερώνουμε τον εαυτό μας σε αυτό το πιο άμεσο και επιτακτικό καθήκον, που η επίλυσή του θα κάνει αδύνατα όλα τα ναυάγια και θα φέρει τη χαρά και την ευτυχία σε όλους τους επιβάτες των πλοίων αυτής της γης.
Αυτά, φίλοι ναυαγοί, δεν είναι τίποτα αυθαίρετες δικές μας επινοήσεις. Είναι η πεμπτουσία της επιστήμης της ναυαγοσωστικής, την οποία είχε διατυπώσει και επεξεργαστεί πριν πολλά-πολλά χρόνια ο κορυφαίος ναυαγοσώστης όλων των εποχών, που ήταν ο δάσκαλος της ομάδας μας. Το όνομά του ήταν Ατσάλινος, γιατί ποτέ δεν άφηνε να χαθεί ούτε ένας ναυαγός και δεν δείλιαζε ποτέ μπροστά στα κύματα, αλλά πάντα οδηγούσε τους ναυαγούς και τα καράβια στο απάνεμο λιμάνι με ασφάλεια. Ας διδαχθούμε λοιπόν από αυτόν και ας βρούμε έναν εξίσου ικανό αρχηγό ναυαγοσώστη, που θα μας σώσει όχι μόνο από τα ναυάγια, αλλά και από τις πλοιοκτήτριες εταιρίες και τα τσιράκια τους, πλοιάρχους, ναύτες, ιδιοκτήτες καϊκιών και ψευτο-ναυαγοσώστες».
Αυτά φώναζαν οι παράξενοι κόκκινοι ναυαγοσώστες στους ναυαγούς. Τα φώναζαν πιο δυνατά μια γυναίκα και ένας άντρας που βρίσκονταν μπροστά και που, όπως πληροφορήθηκε αργότερα ο φίλος μου, ονομάζονταν Αλέκα και Μάκης, και τα επαναλάμβαναν εν χορώ οι υπόλοιποι. Κάποια στιγμή όμως άναψε μια ζωηρή κουβέντα ανάμεσά τους. Ένας από αυτούς στράφηκε στους άλλους και άρχισε να φέρνει αντιρρήσεις.
«Καλά», είπε, «όλοι οι άλλοι είναι τέτοιοι υποκριτές και πράκτορες των πλοιοκτητών. Εμείς όμως που είμαστε οι πραγματικοί ναυαγοσώστες, γιατί καθόμαστε στη στεριά; Εμπρός, παιδιά, να μπούμε σε ένα καΐκι και να ορμήσουμε να σώσουμε εμείς τους ναυαγούς. Τώρα είναι η ευκαιρία να αποδείξουμε την αξία μας, να επιβεβαιώσουμε στην πράξη ότι εμείς είμαστε οι καλοί ναυαγοσώστες».
Προς στιγμή επικράτησε αναταραχή και ένας-δυο φάνηκε να συμφωνούν μαζί του, όμως αμέσως παρενέβηκε ο Μάκης και έβαλε τα πράγματα στη θέση τους.
«Αυτό θα ήταν το χειρότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε, συνάδελφοι», είπε. «Αν το κάναμε θα παίζαμε το παιγνίδι των εχθρών μας πλοιοκτητών, που θέλουν να πνιγούμε για να μην υπάρχει μετά κανείς να σώσει τους ναυαγούς. Ο συνάδελφος που το προτείνει, συνειδητά ή όχι δεν έχει σημασία, εξυπηρετεί τα σχέδια των πλοιοκτητών και αντικειμενικά ενεργεί σαν όργανό τους. Πρέπει επειγόντως να πεταχτεί έξω από την ομάδα μας, γιατί αν ανεχόμαστε τέτοιες υπονομευτικές ενέργειες η αποτυχία μας στο έργο της διάσωσης των ναυαγών είναι δεδομένη. Όσο για τα υπόλοιπα, εμείς είμαστε οι κορυφαίοι μαθητές του δάσκαλου Ατσάλινου και δεν έχουμε ανάγκη να αποδείξουμε καμιά αξία, αφού η αξία μας είναι δεδομένη».
Αυτά τα γερά επιχειρήματα έπεισαν τους υπόλοιπους που ρίχτηκαν στον υπονομευτή και τον απομάκρυναν κλοτσηδόν από την ομάδα. Μετά, ο Μάκης στράφηκε προς τους δυο που είχαν φανεί αρχικά να συμφωνούν με τον αντιρρησία και πρόσθεσε απειλητικά: «Προσέξτε καλά, μην τυχόν κανείς σας πει τίποτα παρόμοιο, γιατί θα έχει και αυτός την τύχη του πρώην συναδέλφου». Έτσι η Αλέκα μπόρεσε πλέον απερίσπαστη να φωνάξει στεντόρεια στους ναυαγούς:
«Κουράγιο παιδιά. Τα πράγματα είναι πιο δύσκολα από ό,τι νομίζαμε, αφού αποκαλύφθηκε ότι υπήρχε ένας υπονομευτής μέσα στη ναυαγοσωστική ομάδα μας. Ο εχθρός είναι παντοδύναμος και αυτό αποδεικνύει πόσο δίκιο είχαμε στις προηγούμενες καταγγελίες μας. Όμως ο υπονομευτής ήταν μια ισχνή μειοψηφία στις γραμμές μας και χάρη στη ναυαγοσωστική μας επαγρύπνηση καταφέραμε να τον ξεφορτωθούμε εύκολα. Χώρια που ήταν και αγράμματος, εντελώς άσχετος με τη ναυαγοσωστική. Σκεφτείτε μόνο τι αηδίες έλεγε, να μπούμε λέει στο καΐκι και να ορμήσουμε στα κύματα να σώσουμε εμείς τους ναυαγούς. Λίγη αντοχή ακόμη και εμπιστοσύνη στις οδηγίες μας και η σωτηρία σας είναι εξασφαλισμένη».
Μετά από αυτό, δεν παρουσιάστηκε καμιά άλλη διαφωνία στην ομάδα των κόκκινων ναυαγοσωστών. Παρατηρήθηκε μάλιστα ότι κάθε φορά που πνιγόταν ένας ναυαγός, πότε ο Μάκης και πότε η Αλέκα σηκώνονταν και φώναζαν στους υπόλοιπους που χαροπάλευαν στη θάλασσα: «Τα βλέπετε που σας τα λέγαμε; Αν υπακούατε στις οδηγίες μας, αυτό δεν θα συνέβαινε. Δικαιωνόμαστε στις προβλέψεις μας πως αν δεν έρθετε σε μας θα πνιγείτε και αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε ότι για να μη μας ακούτε, και εσείς μάλλον πρέπει να είστε όργανα των πλοιοκτητών». Όταν δε βούλιαζε κάποιο καΐκι και χανόταν κάποιος από τους άλλους ναυαγοσώστες, οι ίδιοι το ερμήνευαν ως σκευωρία και σκηνοθεσία, για να φανεί στα μάτια των ναυαγών ότι οι ψευτο-ναυαγοσώστες ήταν δήθεν φίλοι τους. Στην πραγματικότητα, έλεγαν, τόσο αυτοί όσο και μερικοί ναυαγοί παρίσταναν τους πνιγμένους για να προκαλέσουν εντυπώσεις εναντίον τους, ενεργώντας με εντολές των πλοιοκτητών που θα τους αντάμειβαν μετά αδρά για τις υπηρεσίες τους.
Αυτά μπόρεσε να δει και να ακούσει ο φίλος μου. Λίγο μετά, αφού τον παρέσυραν τα κύματα, τον μάζεψε ένα καΐκι, μα είχε πιει τόσο νερό που λιποθύμησε. Ξύπνησε ώρες μετά, σε ένα νοσοκομείο. Εκεί πληροφορήθηκε ότι όταν τον έβγαλαν στη στεριά, οι κόκκινοι ναυαγοσώστες είχαν μαζευτεί γύρω με αποδοκιμασίες, υποστηρίζοντας πως ήταν άνθρωπος των πλοιοκτητών και πως γι’ αυτό και μόνο τον είχαν σώσει οι ψευτο-ναυαγοσώστες.
Αλλά αυτή δεν ήταν η τελική πράξη του δράματος. Αφού ανάρρωσε και πήρε εξιτήριο, ο φίλος μου βγαίνοντας έξω στους δρόμους έμαθε πως είχαν μεσολαβήσει μερικές πολύ εντυπωσιακές εξελίξεις. Στη διάρκεια της νοσηλείας του, οι κόκκινοι ναυαγοσώστες είχαν ιδρύσει ένα σύλλογο, τον ΚΑΝ (Κόκκινοι Ατσάλινοι Ναυαγοσώστες) για να παλέψουν ακόμα πιο αποφασιστικά για τη σωτηρία των ναυαγών όλης της γης. Από το σύλλογο είχαν βέβαια αποκλειστεί εξαρχής οι 2-3 υπονομευτές που είχαν διαφοροποιηθεί το μοιραίο βράδυ του ναυαγίου, αφού αποδεδειγμένα πλέον επρόκειτο για ανθρώπους των πλοιοκτητών. Ωστόσο, είχε προλάβει να αναπτύξει ήδη μια πολύ αξιόλογη δραστηριότητα, συνεδριάζοντας καθημερινά στις 20 περίπου μέρες που νοσηλευόταν ο φίλος μου. Στην πρώτη συνεδρίαση είχε εκλεγεί παμψηφεί πρόεδρος η Αλέκα, σε αναγνώριση της άμεμπτης στάσης της στο θέμα του ναυαγίου, αργότερα όμως, στη 19η συνεδρίαση, αντικαταστάθηκε από τον Δημήτρη, ένα παιδί του τσούρμου που είχε επίσης διακριθεί το ίδιο βράδυ, καθώς φώναζε πιο δυνατά από όλους τις οδηγίες του Μάκη και της Αλέκας και είχε πρωτοστατήσει στην εκδίωξη του υπονομευτή.
Η ίδια ιστορική 19η συνεδρίαση ενέκρινε μάλιστα παμψηφεί τους απολογισμούς της δράσης του ΚΑΝ τη νύχτα του ναυαγίου, που παρουσίασαν η Αλέκα και ο Μάκης. Ο ΚΑΝ, διαπιστωνόταν εκεί, είχε δικαιωθεί πλήρως στην υπεύθυνη και ηρωική στάση του στο πλευρό των ναυαγών. Δηλωνόταν δε ότι μετά από αυτή την πλήρη δικαίωση και το τεράστιο κύρος που απολάμβανε ο ΚΑΝ όχι μόνο στο λαό των Αζορών αλλά και παγκοσμίως, ήταν πλέον ώριμες οι συνθήκες για την τελική εξόρμηση ώστε να εγκαθιδρυθεί οριστικά η εξουσία των επιβατών.
Γυρνώντας στο δρόμους, ο φίλος μου είδε και μια αφίσα του ΚΑΝ, τοιχοκολλημένη σε πολλά κτίρια στο νησί. Η αφίσα περιείχε μια ανακοίνωση του ΚΑΝ που ενημέρωνε τους κατοίκους για την ηρωική ναυαγοσωστική δράση του και τα γενικότερα συμπεράσματα από τα γεγονότα εκείνης της βραδιάς. Όπως έλεγε, η γκρούπα είχε δικαιωθεί πλήρως για τη στάση της τη νύχτα του ναυαγίου, αφού ήταν η μόνη που εξήγησε στους ναυαγούς τα αίτια του ναυαγίου και τους κάλεσε να μην έχουν καμιά απολύτως εμπιστοσύνη, ούτε στον πλοίαρχο, ούτε στους ψευτο-ναυαγοσώστες. Επιπλέον, ο ΚΑΝ, και μόνο ο ΚΑΝ, είχε δείξει στους ναυαγούς το σωστό δρόμο, λέγοντάς τους πως για να σωθούν έπρεπε να βγουν στη στεριά και να ενωθούν με τους κόκκινους ναυαγοσώστες, ώστε να απαλλοτριώσουν μετά όλοι μαζί τις εταιρίες των πλοιοκτητών. Δυστυχώς οι περισσότεροι δεν τον άκουσαν και πνίγηκαν ενώ αν τον είχαν ακούσει θα είχαν σωθεί, γεγονός που αποτελούσε την πιο τρανή δικαίωση του ΚΑΝ.
Όλα αυτά, βεβαιωνόταν στην αφίσα, δεν ήταν τυχαία. Είχαν να κάνουν με το γεγονός ότι οι κόκκινοι ναυαγοσώστες, που συγκρότησαν τον ΚΑΝ, ήταν ανέκαθεν οι πιο γενναίοι, ανιδιοτελείς και αφοσιωμένοι υπερασπιστές των ναυαγών, έχοντας δώσει τιτάνιους αγώνες για τη σωτηρία τους, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Κι ακόμη, ότι ήταν οι πιστοί μαθητές του σοφού αρχηγού Ατσάλινου, που είχε πρώτος καθιερώσει τους νόμους και τους κανόνες της ναυαγοσωστικής.
Μετά η ανακοίνωση ανέπτυσσε ένα αποφασιστικής σημασίας επιχείρημα. Μερικοί ύποπτοι διαδοσίες, έλεγε, πράκτορες κι αυτοί δίχως άλλο των πλοιοκτητών, με προφανή στόχο να συκοφαντήσουν τον ΚΑΝ, είχαν διαδώσει μια πολύ πρόστυχη θεωρία, ότι οι κόκκινοι ναυαγοσώστες, και πάνω απ’ όλους η Αλέκα και ο Μάκης, είχαν τάχα δειλιάσει, και γι’ αυτό δεν είχαν πέσει στη θάλασσα να σώσουν τους ναυαγούς. Φυσικά αυτό ήταν ένα αισχρό, κακόβουλο ψέμα των εχθρών. Η αλήθεια ήταν ότι υπήρχε ένας άλλος, πολύ σοβαρός λόγος που δεν το έκαναν αυτό.
Στην πραγματικότητα, ακόμη και να το ήθελαν, δεν μπορούσαν να το κάνουν, γιατί, πέρα από το
γεγονός ότι ήταν η πρόταση ενός κακόβουλου υπονομευτή, το απαγόρευε ρητά η αρχή του δημοκρατικού ναυαγοσωστισμού, που είχε καθιερώσει στον καιρό του ο ίδιος ο Ατσάλινος. Αυτή η αρχή έλεγε ότι στις ομάδες των κόκκινων ναυαγοσωστών, ακριβώς επειδή δίνουν έναν τιτάνιο αγώνα υπέρ των ναυαγών, αντιμετωπίζοντας την απροκάλυπτη εχθρότητα των πλοιοκτητών και των οργάνων τους, ισχύει πάντα η απόφαση της πλειοψηφίας, στην οποία η μειοψηφία οφείλει αδιαμαρτύρητα να υποτάσσεται. Όμως, αυτός που είχε κάνει την πρόταση ήταν μόνο ένας, ενώ η πλειοψηφία δεν υποστήριξε ποτέ κάτι παρόμοιο. Γι’ αυτό ακριβώς, η Αλέκα και ο Μάκης, και έχοντας ακόμη υπόψη τα σχέδια και τις πλεκτάνες του παντοδύναμου εχθρού, που περίμενε πώς και πώς μια τέτοια ενέργεια για να επιτεθεί ύπουλα στους κόκκινους ναυαγοσώστες και να τους πνίξει, απέφυγαν να πέσουν στη θάλασσα, κάτι που ασφαλώς θα είχαν κάνει πρώτοι-πρώτοι υπό άλλες συνθήκες.
Μάλιστα εδώ η ανακοίνωση προέβαινε σε μερικές συνταρακτικές αποκαλύψεις. Όπως έλεγε, σύμφωνα με αδιάσειστα στοιχεία –στοιχεία που μόλις είχαν έρθει στο φως και ήταν τόσο αδιάσειστα ώστε είχε αναγκαστεί να τα παραδεχτεί ακόμη και η ίδια η ένωση των πλοιοκτητών– ο υπονομευτής που είχε αποκαλυφθεί στις γραμμές των κόκκινων ναυαγοσωστών, οι ψευτο-ναυαγοσώστες, οι ναυτικοί των καϊκιών, οι διαδοσίες και ο φίλος μου ήταν όλοι εδώ και πολλά χρόνια πράκτορες των πλοιοκτητών και είχαν ενεργήσει με δικές τους εντολές και σε στενή συνεννόηση μεταξύ τους. Οι πλοιοκτήτες τους είχαν βάλει να παραστήσουν τους ναυαγοσώστες και τους ναυαγούς εκείνο το βράδυ, για να απομακρύνουν τις υποψίες για το δυστύχημα από πάνω τους, αλλά και να αμαυρώσουν και απαξιώσουν τον ΚΑΝ, κάνοντας να φανεί ότι αυτοί δήθεν και όχι ο ΚΑΝ είχαν σπεύσει σε βοήθεια των ναυαγών. Όλος ο κόσμος γνώριζε όμως ότι οι ιστορίες περί νεκρών δήθεν ψευτο-ναυαγοσωστών που είχαν θυσιαστεί για να σώσουν τους ναυαγούς ήταν μια απάτη. Οι ψευτο-ναυαγοσώστες είχαν απλά παραστήσει τους νεκρούς και τους φυγάδευσαν μετά οι πλοιοκτήτες μαζί με το φίλο μου και τον υπονομευτή του ΚΑΝ στις εξωτικές παραλίες των Αζορών, όπου τους είχε δει πολύς κόσμος να κάνουν ηλιοθεραπεία μαζί με ντόπιες καλλονές.
«Τέτοιες αισχρές ατιμίες και απάτες», κατέληγε η αφίσα, «μόνο ο κόσμος των πλοιοκτητών, ο κόσμος που σαπίζει και πεθαίνει, είναι ικανός να κάνει. Ο ΚΑΝ, ξεκαθαρίζοντας τις γραμμές του και από τους τελευταίους πράκτορες των πλοιοκτητών, συνεχίζει απτόητα τον αγώνα του για τη σωτηρία των ναυαγών όλης της γης».
Φυσικά, τα γεγονότα στη μακρινή νήσο των Αζορών και η δράση του ΚΑΝ δεν μας αγγίζουν καν εδώ στην Ελλάδα. Τούτες τις μέρες συνέβησαν στη χώρα μας πολύ πιο σημαντικά και κοσμοϊστορικά πράγματα, όπως το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, που θα ανοίξει διάπλατα το δρόμο για τη λαϊκή εξουσία και το σοσιαλισμό. Ωστόσο, τα παράξενα και ασυνήθιστα περιστατικά που μου αφηγήθηκε ο φίλος μου, ίσως να μην είναι και τελείως άσχετα με όσα συμβαίνουν εδώ. Τα παρέθεσα, λοιπόν, για τον καθένα που επιθυμεί να τα σκεφτεί.
