Τη Δευτέρα 2 Οκτώβρη, δημοσιεύτηκε στο site Protagon.gr (site που ίδρυσε ο επικεφαλής του Ποταμιού Σ. Θεοδωράκης και κινείται σε αυτόν τον πολιτικό χώρο) άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη με τίτλο «Θα έκανες διάλογο στη Θράκη;» (διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ).
Το εν λόγω άρθρο βρίθει από χοντροκομμένες διατυπώσεις ενάντια στο καταλανικό κίνημα για αυτοδιάθεση και υπέρ της κατασταλτικής επιχείρησης του Ραχόι. Σύμφωνα με τον αρθρογράφο
«…Στην Καταλονία δεν συζητάμε το δικαιώμα ενός λαού στην αυτοδιάθεση…»
Αλήθεια, τι συζητάμε αν όχι το δικαίωμα ενός λαού στην αυτοδιάθεση; Τι είναι αυτό που συμβαίνει στην Καταλονία σύμφωνα με τον κ. Γιαννακίδη;
Λίγο παρακάτω αναφέρει πως
«…Στο δημοψήφισμα συμμετείχαν λιγότεροι από τους μισούς ψηφοφόρους…»
Μάλλον ο κ. Γιαννακίδης δεν έχει υπόψη του το γεγονός ότι εκατοντάδες εκλογικά τμήματα αποκλείστηκαν από την αστυνομία, κάλπες και εκλογικοί κατάλογοι κατασχέθηκαν, εκατοντάδες άνθρωποι έπεσαν θύματα της πιο βάρβαρης καταστολής κοκ. Θα νόμιζε κανείς πως ο κ. Γιαννακίδης δεν διαθέτει ούτε τηλεόραση, ούτε ηλεκτρονικό υπολογιστή. Διαφορετικά δεν θα χρησιμοποιούσε με κάθε σοβαρότητα το επιχείρημα ότι ψήφισαν λιγότεροι από τους μισούς εγγεγραμμένους.
Στην κατακλείδα του άρθρου ο κ. Γιαννακίδης αναφέρει πως:
«…Ο Ραχόι, λοιπόν, έκανε αυτό που όφειλε, τηρώντας το σύνταγμα και τους νόμους της χώρας του, εφαρμόζοντας τις αποφάσεις των δικαστηρίων. Και απέναντι του δεν είχε μία καταπιεσμένη εθνότητα, αλλά ιδεοληπτικούς εθνικιστές που θέλουν να ακρωτηριάσουν την Ισπανία…».
Αλήθεια, πότε μια εθνότητα είναι καταπιεσμένη; Όταν αισθάνεται καταπιεσμένη ή όταν έτσι αποφασίζουν οι Γιαννακίδηδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, από τα Κολωνακιώτικα στέκια τους;
Το λάθος παράδειγμα της Θράκης
Ας πάμε όμως στο πιο ενδιαφέρον τμήμα του άρθρου του κ. Γιαννακίδη. Ο αρθρογράφος προκειμένου να επιχειρηματολογήσει υπέρ της καταστολής του καταλανικού κινήματος για αυτοδιάθεση φέρνει ως παράδειγμα την θεωρητική περίπτωση που η «μουσουλμανική» (διαβάστε ένα ενδιαφέρον άρθρο για τη τούρκικη μειονότητα της Θράκης εδώ) μειονότητα της Θράκης ζητάει αυτονομία και αναρωτιέται τι θα έπρεπε να κάνει το ελληνικό κράτος σε αυτή τη περίπτωση:
«…ας πούμε ότι μαζεύτηκαν χιλιάδες υπογραφές υπέρ του δημοψηφίσματος. Και την Κυριακή στο τζαμί κάθε χωριού θα μπει κάλπη. Τι πρέπει να κάνει το επίσημο κράτος; Δημοκρατικό διάλογο ή να παρεμποδίσει τη διαδικασία με κάθε νόμιμο τρόπο, εν ανάγκη και με την άσκηση βίας; Για να το θέσω πιο ωμά: την κοπανάς την κυρά με τη μαντήλα που πάει να ψηφίσει ή σέβεσαι το δημοκρατικό της δικαίωμα;…»
Καταρχήν να πούμε ότι ο βασικός λόγος που ο αρθρογράφος επιλέγει να αναφερθεί στη Θράκη και τη μειονότητα δεν είναι άλλος από το να χαϊδέψει τα αυτιά ότι πιο εθνικιστικού και ρατσιστικού υπάρχει στην ελληνική κοινωνία.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ο παραλληλισμός Καταλονίας-Θράκης είναι παντελώς άτοπος. Στην περίπτωση της Καταλονίας δεν έχουμε απλά μερικές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που ζουν σε μειονοτικά χωριά ή μαζί με τους Έλληνες στις πόλεις της Θράκης, αλλά μια ολόκληρη γεωγραφική περιοχή στην οποία ζει ένα έθνος καταπιεσμένο για αιώνες και το οποίο προσαρτήθηκε με τη βία στο ισπανικό βασίλειο. Ένα έθνος που, πολύ πρόσφατα, στον 20ο αιώνα επί της δικτατορίας Φράνκο, για δεκαετίες στερήθηκε τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα στη γλώσσα και την κουλτούρα του.
Αφού όμως ο κ. Γιαννακίδης αρέσκεται στα παραδείγματα, ας μην του χαλάσουμε το χατίρι. Αν θέλουμε πάντως να δώσουμε ένα παράδειγμα που να έχει στοιχειώδη αντιστοιχία με την περίπτωση της Καταλονίας, η Θράκη δεν είναι καθόλου κατάλληλη.
Τι είναι «κατάλληλο»; Ας φανταστούμε ότι σαν απόρροια των Βαλκανικών Πολέμων η Ελλάδα είχε προσαρτήσει τα εδάφη της Αλβανίας. Δηλαδή είχε υπό την κατοχή της όλη την αλβανική επικράτεια, μια περιοχή στην οποία ζει ένα έθνος με ιστορία αιώνων, με κοινή γλώσσα, κουλτούρα κοκ. Ας πούμε λοιπόν ότι σε κάποια στιγμή το αλβανικό έθνος ξεσηκωνόταν για το δικαίωμα του στην αυτοδιάθεση εγείροντας την αξίωση να αποκτήσει το δικό του κράτος. Τι θα έπρεπε να κάνουμε σε αυτή την περίπτωση;
Για τον κ. Γιαννακίδη και τους ομοίους του η απάντηση είναι απλή: στρατιωτικό νόμο και εν ανάγκη πόλεμο.
Για την Αριστερά και το εργατικό κίνημα, για όλους τους προοδευτικούς (ή ακόμα και απλά δημοκρατικούς και λογικούς) ανθρώπους, η απάντηση βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα: θα έπρεπε να στηρίξουμε το δικαίωμα των Αλβανών στην αυτοδιάθεση, ακόμη κι αν αυτό σήμαινε την κήρυξη μιας ανεξάρτητης Αλβανίας και την απόσχιση από την Ελλάδα.
Αυτή είναι η ουσία της υπεράσπισης του δικαιώματος των εθνών στην αυτοδιάθεση.
Δεν υπάρχει βεβαίως καμία αμφιβολία ότι το ελληνικό κράτος, όπως και κάθε αστικό κράτος, δεν θα δεχόταν με τίποτα να χάσει αναίμακτα μέρος των εδαφών του – αν αυτό σημαίνει ωμή καταπίεση μιας εθνότητας, τότε τόσο το χειρότερο για αυτή την εθνότητα. Δεν υπάρχει επίσης καμία αμφιβολία ότι ο κ. Γιαννακίδης και οι όμοιοι του θα κατάγγελλαν όσους στήριζαν το δικαίωμα των Αλβανών στην αυτοδιάθεση σαν «προδότες». Όμως αυτή η κατηγορία στο στόμα των απολογητών του κάθε Ραχόι δεν αποτελεί παρά τίτλο τιμής.
