Του Κυριάκου Χάλαρη
Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία δεν πρόκειται να αλλάξει την ουσία της κυβερνητικής πολιτικής.
Στην πραγματικότητα είναι η βαθιά κρίση της ελληνικής οικονομίας, κρίση χωρίς προηγούμενο, που ‘αναγκάζει’ οποιαδήποτε κυβέρνηση να επιτεθεί με τον πιο σκληρό τρόπο στα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας.
Τεράστια χρέη και ελλείμματα, όλο και πιο χαμηλή ανάπτυξη, όλο και πιο μειωμένη ανταγωνιστικότητα κλπ.
Το δημόσιο χρέος για παράδειγμα κοντεύει να φτάσει το 110% (από 102% που ξέραμε) και τα 260 δις ευρώ! Τα ίδια ισχύουν και για το δημόσιο έλλειμμα που επίσημα έχει φτάσει το 6% του ΑΕΠ και στην πραγματικότητα είναι στο 11% του ΑΕΠ, ενώ αυτό που είχε ‘εκτιμηθεί’ από τα κυβερνητικά επιτελεία για φέτος ήταν το 3,7%.
– Στη Βιομηχανία, η οποία προβλέπεται να περάσει δύσκολες μέρες αυτή τη χρονιά, σύμφωνα με τους βιομηχάνους οι οποίοι δηλώνουν ότι η εξασφαλισμένη παραγωγή για φέτος θα είναι η μικρότερη από το 1990. Αυτό πρακτικά σημαίνει δραματική αύξηση των απολύσεων.
– Στην ασφάλιση, όπου τα ταμεία μετά από αλλεπάλληλες χαριστικές ρυθμίσεις στα χρέη των εργοδοτών, μετά από το τζογάρισμα των αποθεματικών τους στο χρηματιστήριο, μετά από την κατασπατάληση τεράστιων ποσών από όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων 25 χρόνων, βρίσκονται σήμερα υπό κατάρρευση, αδυνατώντας να πληρώσουν τις συντάξεις. Συγκεκριμένα χρειάζονται πάνω από 4 δις ευρώ μέχρι τα Χριστούγεννα για συντάξεις, δώρα κλπ τα οποία δεν υπάρχουν και θα εξασφαλιστούν από δανεισμό.
– Στην Υγεία με τα μεγάλα ελλείμματα των νοσοκομείων να αυξάνονται και από την άλλη με την ανυπαρξία νοσηλευτικού προσωπικού.
Οι προτάσεις που γίνονται από την πλευρά της ΕΕ είναι συγκεκριμένες. Και αφορούν καταρχήν στην περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και στην αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος στην κατεύθυνση της αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης και της μείωσης των συντάξεων.
Το ΠΑΣΟΚ στην ερώτηση ‘ποιος θα πληρώσει το βάρος της κρίσης, οι εργαζόμενοι ή το κεφάλαιο;’ έχει τοποθετηθεί ξεκάθαρα. Το ΠΑΣΟΚ ήταν εκείνο το οποίο ενέκρινε τη χορήγηση των 28 δις στις τράπεζες, που ξεκίνησε την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, που ξεκίνησε το ξεπούλημα όλων των δημόσιων επιχειρήσεων και των ΔΕΚΟ, και μαζί με τη ΝΔ είναι τα κόμματα τα οποία έριξαν τη φορολογία των μεγάλων επιχειρήσεων από το 45% τη δεκαετία του 90 στο 25% σήμερα. Επίσης κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει ότι ήταν και το ΠΑΣΟΚ που είχε τις πιο στενές σχέσεις με μεγάλες επιχειρήσεις και το παράδειγμα της Siemens, η οποία χρηματοδοτούσε τα δύο μεγάλα κόμματα είναι ακόμα ζωντανό.
Από την άλλη, ρίχνοντας μια ματιά στο πρόγραμμα που δημοσίευσε το ΠΑΣΟΚ δυο μέρες πριν τις εκλογές, πίσω από τις γενικές ασάφειες και γενικολογίες, πίσω από όλα όσα λέει αλλά και από αυτά που δεν λέει, καταλαβαίνει κανείς ότι βρίσκεται ένα πρόγραμμα σκληρής λιτότητας, αντίστοιχο με αυτό που εφάρμοσε η ΝΔ τα τελευταία 5 χρόνια.
Γιατί πίσω από τη συνειδητή ασάφεια σε όλα τα κεντρικά σημεία κρύβονται οι πραγματικές θέσεις του Παπανδρέου που είναι δυσάρεστες για τους εργαζόμενους. Το πρόγραμμα μιλά γενικά για ‘στήριξη των ανέργων’ χωρίς να γίνεται επί της ουσίας συγκεκριμένο. Μιλάει για ‘καταπολέμηση της σπατάλης’ γενικά και αόριστα και δεν λέει με ποιον τρόπο θα γίνει αυτό.
Σε μια σειρά ζητήματα που το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση έπαιρνε πολύ εύκολα θέση σε αυτό το πρόγραμμα δεν υπάρχει κουβέντα. Τίποτα για παράδειγμα για τον ΟΤΕ και την Ολυμπιακή που υποτίθεται ότι το ΠΑΣΟΚ θα διεκδικούσε την επαναφορά τους στο Δημόσιο. Τίποτα για τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας για την οποία τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ είχαν πάρει ‘κατηγορηματική’ θέση. Όλα αυτά δείχνουν ότι ο Παπανδρέου δεν πρόκειται να κάνει οτιδήποτε που θα προκαλούσε σύγκρουση με επιχειρηματίες και πολυεθνικές όπως ο Βγενόπουλος και η Γερμανική Telecom.
Αλλά και όπου το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να γίνει συγκεκριμένο είναι αρκετά αποκαλυπτικό. Γιατί το είδος των παροχών και των υποσχέσεων που δίνει ουσιαστικά αποτελούν υποσχέσεις λιτότητας. Οι ‘αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό’ είναι αυξήσεις των 25 λεπτών την ημέρα, δηλαδή ψίχουλα για τους εργαζόμενους που ούτως ή άλλως πληρώνουν την αύξηση της ακρίβειας όλα τα προηγούμενα χρόνια και τη συνεχή αύξηση των έμμεσων φόρων. Το ‘πάγωμα των τιμολογίων των ΔΕΚΟ για ένα χρόνο’ σημαίνει ότι από το 2ο χρόνο μπορεί να πάμε σε ανεξέλεγκτες αυξήσεις. Η κατάργηση των Stage στο δημόσιο, που το ίδιο το ΠΑΣΟΚ καθιέρωσε σημαίνει τη σίγουρη διατήρησή τους, αν όχι και επέκτασή τους, στον ιδιωτικό τομέα.
Με λίγα λόγια, η επόμενη μέρα των εκλογών είναι μια μέρα συνέχισης της ίδιας πολιτικής. Αλλά αυτή τη φορά το ΠΑΣΟΚ δεν θα έχει περίοδο χάριτος. Αυτή η πολιτική της σκληρής λιτότητας όσο συνεχίζεται τόσο θα αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ και τόσο θα οδηγεί τους εργαζόμενους σε συμπεράσματα για δυναμικούς και οργανωμένους αγώνες, γιατί μόνο αυτοί θα μπορέσουν να βάλουν φρένο στα σχέδιά τους.
