Το μεγαλύτερο εμπόδιο, σήμερα, στην προοπτική της ανάπτυξης των αγώνων και του προχωρήματος της συνείδησης είναι η εικόνα που παρουσιάζουν τα κόμματα της αριστεράς – που για το πλατύ μαζικό κίνημα είναι εντελώς απογοητευτική έως αποκρουστική. Αυτό αντανακλάται και στα εξαιρετικά χαμηλά ποσοστά των κομμάτων της αριστεράς στις δημοσκοπήσεις.
Ένα κομμάτι των ηγεσιών της αριστεράς θεωρεί υπεύθυνους τους εργαζόμενους γι’ αυτό, κατηγορώντας τους, είτε έμμεσα είτε και άμεσα, για έλλειψη μαχητικότητας, ότι είναι δέσμιοι κομματικών μηχανισμών, ρουσφετιών, κλπ. Αυτό αποτελεί απαράδεκτο ελιτισμό! Η Αριστερά οφείλει να ξεκινά από το «χαμηλό» -αν έτσι είναι, που δεν είναι- επίπεδο των εργαζομένων και να βρίσκει τρόπους να ανεβάζει αυτό το επίπεδο και να τους πείθει.
Αυτό που χρειάζεται είναι αυτοκριτική και όχι μεταφορά της ευθύνης στους εργαζόμενους. Όταν στην εποχή της μεγάλης κρίσης η αριστερά δεν αναπτύσσεται με άλματα και δεν προκαλεί μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές, το πρόβλημα βρίσκεται στις πολιτικές των ηγεσιών της και πουθενά αλλού!
Το Κ.Κ.Ε.
Το Κ.Κ.Ε. παραμένει δέσμιο του «απομονωτισμού» του, στο όνομα της «αριστερής καθαρότητας». Αρνείται οποιαδήποτε σχέση, κοινή δράση και συντονισμό με το μαζικό κίνημα!
Αυτό είναι εντελώς έξω και αντίθετο από τις παραδόσεις του μαρξισμού και του λενινισμού! Η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. συμπεριφέρεται σαν να μην έχει διαβάσει ποτέ τις θέσεις του Λένιν και τις αποφάσεις των πρώτων χρόνων της Κομμουνιστικής Διεθνούς (πριν την σταλινοποίηση της) για το «ενιαίο μέτωπο» – δηλαδή την συνεργασία και την κοινή δράση με άλλες δυνάμεις μέσα στο εργατικό κίνημα οι οποίες διαφέρουν ιδεολογικά και πολιτικά από τους μαρξιστές/σοσιαλιστές/κομμουνιστές. Αυτό που στην πραγματικότητα ανησυχεί την ηγεσία του Κ.Κ.Ε. είναι η ανάπτυξη στενής, συντροφικής επαφής των μελών του κόμματος με άλλα κομμάτια της αριστεράς, καθώς φοβούνται ότι μπορεί να «μπολιαστούν» με άλλες ιδέες, «βλαβερές» και «επικίνδυνες».
Στην πρόσφατη περίοδο το Κ.Κ.Ε. επιχείρησε μια στροφή προς τα αριστερά, με μια έννοια. Ενώ μέχρι και τους πρώτους μήνες του 2010 επέμενε πως η διεθνής κρίση δεν είναι παρά ένα ψέμα, μια συνομωσία για να επιβληθούν πολιτικές σκληρής λιτότητας, στη συνέχεια μετακινήθηκε στη θέση ότι η κρίση είναι πολύ βαθιά, ότι είναι συνολική κρίση του συστήματος. Σαν αποτέλεσμα η έμφαση του την τελευταία περίοδο είναι στην ανάγκη ανατροπής του συστήματος για την κατάκτηση της «λαϊκής εξουσίας» και της «λαϊκής οικονομίας». Προχωρά μάλιστα στο να αναπτύσσει αρκετά αναλυτικά τις έννοιες της «λαϊκής οικονομίας» και της «λαϊκής εξουσίας».
Παρότι το Κ.Κ.Ε. αποφεύγει να χρησιμοποιήσει τους όρους «εργατική εξουσία» και «σοσιαλισμός» (κι αυτό δεν είναι τυχαίο) εντούτοις οι προτάσεις του είναι πολύ κοντά στην πρόταση εξουσίας που οφείλει να κάνει η Αριστερά. Επομένως η διαφωνία δεν είναι εκεί. Εξάλλου την ίδια, ή αντίστοιχη πρόταση εξουσίας παρουσιάζει στα γραπτά του κείμενα και ο ΣΥΡΙΖΑ!
Η αναφορά όμως στην αναγκαιότητα του «σοσιαλισμού», γενικά και αόριστα, σε κάποιο απώτερο μέλλον, δεν είναι αρκετή. Το κλειδί είναι οι προτάσεις που γίνονται σήμερα στο κίνημα, για να αντιμετωπιστεί σήμερα η συγκεκριμένη επίθεση, οι οποίες ταυτόχρονα θα ανοίγουν τον δρόμο και θα δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την ανατροπή του συστήματος – όχι σε ένα μακρινό και αφηρημένο μέλλον αλλά σαν συγκεκριμένη κατεύθυνση δράσης στην εποχή που διανύουμε. Χρειάζεται ένα πρόγραμμα μετάβασης, δηλαδή, από το σάπιο καπιταλιστικό σήμερα στο αυριανό σοσιαλιστικό μέλλον. Ένα πρόγραμμα όπως είχαν οι Μπολσεβίκοι το 1917, ένα πρόγραμμα μεταβατικό.
Το ΚΚΕ δεν έχει ένα τέτοιο πρόγραμμα. Μιλάει για την λαϊκή εξουσία, αλλά δεν δείχνει το δρόμο μέσα από τον οποίο περνά η πάλη για την λαϊκή εξουσία. Δεν εξηγεί στους εργαζόμενους πώς σήμερα, με ποια συγκεκριμένα πολιτικά αιτήματα και με ποιες συγκεκριμένες μορφές πάλης, θα μπορέσουν να μπουν στο δρόμο για την αυριανή σοσιαλιστική κοινωνία. Έτσι η μοναδική πρακτική πολιτική την οποία προτείνει είναι «ψηφίστε ΚΚΕ», «ενταχθείτε στο ΠΑΜΕ» κτλ.
Αυτή η ιδεολογική/πολιτική προσέγγιση βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την άρνηση του Κ.Κ.Ε. να συνεργαστεί με ευρύτερες δυνάμεις της αριστεράς και του εργατικού κινήματος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε σαν το πιο σημαντικό ενωτικό εγχείρημα στην πρόσφατη ιστορία της ελληνικής αριστεράς. Και κατάφερε μέσα σε πολύ σύντομο χρόνο να διαλύσει τις ελπίδες όσων πίστεψαν σε αυτόν. Την ώρα της πιο μεγάλης κρίσης του συστήματος ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε διαδικασία διάλυσης.
Αυτή η «σύμπτωση» δεν είναι τυχαία. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε διαδικασία διάλυσης ακριβώς επειδή το σύστημα βρίσκεται στην πιο μεγάλη κρίση. Και, αυτό συμβαίνει επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πρόταση που να απαντά στις ανάγκες της κρίσης. Αυτό δεν είναι καινούργιο. Συμβαίνει κατ’ επανάληψη στην ιστορία της αριστεράς σε όλη τη διαδρομή της, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, προπάντων η ηγεσία του ΣΥΝ, δεν έχει αφομοιώσει τα συμπεράσματα. Παρότι υπήρχαν δυνάμεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ (και το «Ξ» περισσότερο απ’ όλους) που προειδοποιούσαν ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αλλάξει πορεία, το μέλλον του είναι η (διαλυμένη) Κομμουνιστική Επανίδρυση στην Ιταλία.
Η αδυναμία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα της ηγεσίας του ΣΥΝ να υιοθετήσει ένα πρόγραμμα απάντησης στην κρίση, που να λειτουργεί μεταβατικά στην κατεύθυνση του δηλωμένου (αλλά μόνο στα γραπτά κείμενα…) στρατηγικού στόχου που είναι ο σοσιαλισμός, οδηγεί στην απαξίωση του στην κοινωνία. Και επειδή δεν υπάρχει η πολιτική κατανόηση για τις βαθύτερες αιτίες η κρίση αυτή παίρνει προσωπικά χαρακτηριστικά και μετατρέπεται σε μια άθλια, εκφυλιστική διαμάχη ατόμων και όχι ιδεών: Αλαβάνος εναντίον Τσίπρα και Τσίπρας εναντίον Αλαβάνου. Η ρίζα της αδυναμίας βρίσκεται στον ίδιο τον ΣΥΝ – καθόλου τυχαία η κρίση παίρνει τον χαρακτήρα της σύγκρουσης ανάμεσα στον νυν και πρώην πρόεδρο. Όμως εξίσου τεράστιες ευθύνες φέρουν αυτοί που συμμετέχουν στο Μέτωπο του Αλέκου Αλαβάνου οι οποίοι όλη την προηγούμενη περίοδο μετέτρεψαν την κεντρική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ σε «ανατολίτικο παζάρι» και λειτούργησαν σαν μια κλίκα-επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ με νοοτροπία εντελώς σταλινική, μέχρι που το οικοδόμημα τους κατέρρευσε μετά την ήττα των ευρωεκλογών και από συνεταίροι του ΣΥΝ πέρασαν στην αντιπολίτευση!
Οι τοπικές εκλογές
και ο ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατεβαίνει διασπασμένος στις τοπικές εκλογές.
Οι δυνάμεις του Μετώπου (τουλάχιστο το μεγαλύτερο μέρος τους) επιδίωκαν μεθοδικά αυτή την διάσπαση. Οι ευθύνες του ΣΥΝ όμως είναι αντίστοιχα τεράστιες, καθώς υποστηρίζοντας Μητρόπουλο πρόσφερε το ιδανικό άλλοθι στην πλευρά Αλαβάνου για να καταθέσει ξεχωριστή υποψηφιότητα.
Σήμερα το Μέτωπο δίνει τη μάχη της καθιέρωσής του σαν μια πολιτική δύναμη έξω και πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε για να επιβάλει στη συνέχεια στον ΣΥΡΙΖΑ τους δικούς του όρους είτε για να προχωρήσει σε μια τελειωτική διάσπαση και δημιουργία ενός νέου σχηματισμού της αριστεράς.
Όμως η εναλλακτική τους πρόταση δεν στηρίζεται σε κανένα πολιτικό πρόγραμμα! Δεν στηρίζεται σε καμία ιδεολογική διαφοροποίηση! Και αυτό καταδικάζει αμετάκλητα την απόπειρά τους! Δεν μπορεί και δεν πρόκειται να δώσει λύση στα αδιέξοδα της σημερινής αριστεράς!
Απέναντι στις διασπαστικές τακτικές του Μετώπου η ηγεσία του ΣΥΝ έκανε κάτι σχεδόν απίστευτο: στράφηκε στην υποστήριξη υποψηφίων από το χώρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. οι οποίοι δεν εκπροσωπούν συγκροτημένες αριστερές δυνάμεις, δεν έχουν έρθει σε σύγκρουση και δεν διαφοροποιούνται ιδεολογικά και ουσιαστικά από την ηγεσία του κόμματος. Με άλλα λόγια, αν επικεφαλής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ήταν ο Μητρόπουλος θα εφάρμοζε, σήμερα, την ίδια πολιτική που εφαρμόζει ο Παπανδρέου! Με αυτή την κίνηση, η οποία απέκοψε τον ΣΥΝ από τις υπόλοιπες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, η ηγεσία του ΣΥΝ έδωσε το τελικό χτύπημα στις όποιες προσπάθειες διατήρησης της ενότητας του ΣΥΡΙΖΑ.
Το «Ξ» δεν συμμετέχει στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ
Το «Ξ» δεν μπορεί να υπερασπίσει καμία από τις δύο πλευρές, αντίθετα επιχειρεί τη συνεργασία με δυνάμεις που σκέπτονται με παρόμοιο τρόπο στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκοντας μια εναλλακτική πρόταση με πολιτικά χαρακτηριστικά και μακριά από συσπειρώσεις χωρίς αρχές.
Με τον ΣΥΡΙΖΑ απαξιωμένο στην κοινωνία και με τα ενωτικά ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ να είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα, δεν είναι δυνατό για το «Ξ» να συμμετέχει με υποψήφιους σε ψηφοδέλτια είτε της μιας ή και της άλλης πλευράς, ούτε να «απολογείται» στο μαζικό κίνημα για τα χάλια στα οποία βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Σ’ αυτές τις εκλογές, επομένως, το Ξεκίνημα δεν θα κατεβάσει υποψήφιους με τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.
Θεωρεί πολύ πιο σημαντική την μαχητική εμπλοκή της οργάνωσης στους ταξικούς αγώνες που αναπτύσσονται αυτή την περίοδο, και που θα κρίνουν πολλά για την μελλοντική έκβαση των εξελίξεων. Αγώνες όπως αυτός του ΟΣΕ που βρίσκεται αυτή την περίοδο σε εξέλιξη, αλλά και των αστικών συγκοινωνιών, της ΔΕΗ, των ΕΛΤΑ, κοκ που έρχονται, θα απορροφήσουν τη μεγαλύτερη ενέργεια του «Ξ» την επόμενη περίοδο.
Ψήφο στις δημοτικές
κινήσεις της αριστεράς – μαύρο σε ΠΑΣΟΚ,
ΝΔ και ΛΑΟΣ
Αυτό δεν σημαίνει αδιαφορία απέναντι στις εκλογές. Οι τοπικές εκλογές αποτελούν μια σημαντική μάχη. Οι δυνάμεις του μνημονίου πρέπει να ηττηθούν. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πρέπει να δεχτεί πλήγμα, το ίδιο και η ΝΔ και η ακροδεξιά.
Αυτά όλα μεταφράζονται σε ψήφο στις δημοτικές κινήσεις της αριστεράς. Αυτό μπορεί να σημαίνει ψήφο στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, του Κ.Κ.Ε. ή της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Το Ξεκίνημα δεν νιώθει πως έχει καμιά ευθύνη για τη θλιβερή εικόνα που παρουσιάζει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, και δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να βγαίνει προς τα έξω, συμμετέχοντας στα «ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ» προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Μας ενδιαφέρει πάνω απ’ όλα να βγει ενισχυμένη γενικά η Αριστερά σ’ αυτές τις εκλογές. Μετά, θα δούμε τα συμπεράσματα που θα βγάλουν οι διάφορες πλευρές στον ΣΥΡΙΖΑ, θα δούμε τελικά αν θα υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ και τι μορφή θα έχει.
Στις λίγες περιπτώσεις που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ενωτικά ψηφοδέλτια και που οι επικεφαλής δεν έχουν οριστεί κάτω από τους αφόρητους εκβιασμούς είτε του ΣΥΝ είτε του Μετώπου, το «Ξ» μπορεί να πάρει ανοιχτή θέση υπερψήφισης. Τέτοιες περιπτώσεις είναι πχ ο δήμος της Αθήνας με επικεφαλής την Ελένη Πορτάλιου.(*)
Συμπέρασμα
Το «Ξ» επιμένει στα δύο σημαντικότερα –κατά τη γνώμη μας- καθήκοντα της εποχής.
Το πρώτο είναι μια πολιτική/προγραμματική απάντηση στην πρωτόγνωρη εδώ και τρεις γενιές κρίση και στη βάρβαρη επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι εκπρόσωποι του καπιταλιστικού συστήματος ενάντια στους εργαζόμενους τη νεολαία και τα λαϊκά στρώματα. Αυτή απαιτεί ένα πρόγραμμα επαναστατικό-σοσιαλιστικό στην ουσία του• δηλαδή ένα πρόγραμμα που να κινητοποιεί το μαζικό κίνημα στην κατεύθυνση της ρήξης με το σύστημα και της ανατροπής του. Αυτή η πάλη συμπυκνώνεται τελικά στο χτίσιμο μιας νέας μαζικής αριστεράς με επαναστατικά χαρακτηριστικά.
Το δεύτερο είναι η κοινή δράση της υπάρχουσας αριστεράς και των πλατιών μαζών του εργατικού κινήματος ανεξάρτητα από πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση. Η μεγαλύτερη δυνατή ενότητα, παίζει καταλυτικό ρόλο στο να μπορέσει το κίνημα να αντισταθεί πιο αποτελεσματικά στην επίθεση που δέχεται και να μπει στην αντεπίθεση.
Η ένταση της ταξικής πάλης, οι δυνατότητες του κινήματος να αντισταθεί αποτελεσματικά, είναι καθοριστικοί παράγοντες στην ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης, είναι τελικά άρρηκτα δεμένοι με τον στόχο της εμφάνισης στην ελληνική κοινωνία μιας νέας μαζικής επαναστατικής αριστεράς. Αντίστοιχα κριτήρια ισχύουν και για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης και διεθνώς. Αυτή την πάλη, για το χτίσιμο μιας νέας μαζικής επαναστατικής αριστεράς, δίνει σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη η CWI, η διεθνής οργάνωση στην οποία συμμετέχει το «Ξ».
Για την επόμενη περίοδο στο «Ξ» θα συνεχίσει να δίνει τη μάχη σε όλους τους χώρους και για το χτίσιμο των δικών του δυνάμεων αλλά και για το κτίσιμο γεφυρών συνεννόησης και συνεργασίας με τις υγιείς δυνάμεις που υπάρχουν στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ και του ΣΥΝ, με δυνάμεις που βρίσκονται στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και βέβαια με σημαντικά τμήματα της βάσης του Κ.Κ.Ε.
__________________________
(*) Άλλα τέτοια παραδείγματα, στην Αττική, είναι η Κίνηση «Άνω Κάτω στο Καλαμάκι» στον Άλιμο (Δ. Κλαυδιανός), η «Αλληλεγγύη» στους Άγιους Ανάργυρους- Καματερό (Π. Τερζόγλου), το «Λιμάνι της Αγωνίας» στον Πειραιά (Λεγάκης), η «Αντίσταση με τους Πολίτες» στο Χαλάνδρι (Σ. Ρούσος) και βέβαια ο Χ. Κορτζίδης σε Ελληνικό-Αργυρούπολη.
*Το άρθρο αποτελεί απόσπασμα από τα βασικά σημεία της πολιτικής απόφασης του Ξ για την κρίση, την αριστερά και τις τοπικές εκλογές.
