του Νίκου Κανελλή
Έχουμε ήδη δημοσιεύσει τρία άρθρα κριτικής στο κείμενο που η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ θα προτείνει προς ψήφιση στο ερχόμενο συνέδριο του κόμματος τον Απρίλη (δημοσιεύτηκαν στα τεύχη 362,364,365 του «Ξ» και μπορείτε να τα βρείτε στο site μας, www.xekinima.org).
Η κριτική των τριών πρώτων άρθρων επικεντρώθηκε στον απολογισμό που κάνει η ηγεσία του ΚΚΕ πάνω σε κεφαλαιώδη ζητήματα της προηγούμενης περιόδου όπως: οι αγώνες στην Ελλάδα και διεθνώς, οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν στην Ελλάδα ειδικά μέσα από τους αγώνες του 2011, οι διπλές εκλογές του 2012 και οι αιτίες της κατακόρυφης πτώσης του ΚΚΕ, η συνείδηση των εργαζομένων και του λαού σε αυτές τις συνθήκες, το αν υπάρχουν κοινοβουλευτικές αυταπάτες και πως θα μπορούσαν να ξεπεραστούν κα.
Το παρόν, τέταρτο μέρος αφορά το ζήτημα της «κυβέρνησης της Αριστεράς», την τακτική του «Ενιαίου Μετώπου» και τι θα μπορούσε και θα έπρεπε να έχει κάνει το ΚΚΕ μετά τις εκλογές του Μάη του 2012.
Η αρθρογραφία του «Ξ» με θέμα τις εξελίξεις στο ΚΚΕ θα συνεχιστεί, καθώς αναπτύσσεται πλούσιος δημόσιος διάλογος και προβληματισμός γύρω από το συνέδριο. Επιπλέον οι εξελίξεις στο ΚΚΕ μπορούν να παίξουν πολύ σημαντικό ρόλο στην πορεία της ελληνικής αριστεράς και στις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα.
Για την κυβέρνηση της Αριστεράς και το Ενιαίο Μέτωπο
Μέσα από την γεμάτη αντιφάσεις ανάλυση και πορεία της, η ηγεσία του ΚΚΕ καταλήγει στην παρακάτω αποτίμηση:
«Η ΚΕ ως ανώτερο καθοδηγητικό όργανο στις πιο δύσκολες στιγμές της τετράχρονης πορείας, όπως ήταν οι δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, παρά τις ελλείψεις και επιμέρους αδυναμίες, ανταποκρίθηκε στο κύριο, που ήταν η σθεναρή αντίσταση στην πίεση να ενδώσει το Κόμμα και να κάνει θεμελιακό λάθος ανοχής ή συμμετοχής σε κυβέρνηση συνεργασίας.»
Εδώ η ηγεσία του ΚΚΕ προσπαθεί να δικαιολογήσει τη σεχταριστική γραμμή της που οδήγησε στην εκλογική κατάρρευση με ένα ακόμη αδιάσειστο επιχείρημα, αυτό της θεμελιακής άρνησης ανοχής ή συμμετοχής σε μια «κυβέρνηση συνεργασίας». Αυτό που είχε κάνει δηλαδή το ΚΚΕ το 89-90 με ολέθρια αποτελέσματα (για το οποίο όμως δεν είδαμε ποτέ από την ηγεσία του ΚΚΕ μια δημόσια αυτοκριτική). Πάνω σε αυτή την εμπειρία η ηγεσία του ΚΚΕ λέει (ή «ψιθυρίζει») στα μέλη του κόμματος «θέλετε να ξανακάνουμε το ίδιο λάθος;». Εκ πρώτης όψης φαίνεται αποστομωτικό το επιχείρημα.
Στην ουσία όμως πρόκειται για αλχημείες. Επειδή εκτός από τον απομονωτισμό ή τη συμμετοχή σε μια αστική κυβέρνηση συνεργασίας, το ΚΚΕ θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο: θα μπορούσε να υιοθετήσει την τακτική του «ενιαίου μετώπου» απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ.
Κι εξηγούμε τι σημαίνει αυτό. Σημαίνει ότι καταρχήν το ΚΚΕ θα έπρεπε να απαντήσει θετικά στην πρόταση εκλογικής συνεργασίας που του απεύθυνε ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές του Μάη και ενόψει των εκλογών του Ιούνη. Με αυτό τον τρόπο το ΚΚΕ θα κέρδιζε την εκτίμηση ευρύτερων εργατικών και λαϊκών στρωμάτων γιατί με αυτή τη συνεργασία θα έβλεπαν πιο ρεαλιστικό το να εκλεγεί μια κυβέρνησης της Αριστεράς. Επίσης οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα θα άκουγαν πολύ πιο προσεκτικά το ΚΚΕ και δεν θα του γύριζαν την πλάτη όπως έγινε σε πολύ μεγάλο βαθμό στις εκλογές ειδικά του Ιούνη. Στη βάση αυτή το ΚΚΕ θα είχε στη συνέχεια τη δυνατότητα να ανοίξει μπροστά στους εργαζόμενους και το λαό το ζήτημα του προγράμματος. Θα μπορούσε δηλαδή, έχοντας απαντήσει θετικά στην πρόταση για συνεργασία, να απαιτήσει από το ΣΥΡΙΖΑ μια ανοιχτή και δημόσια συζήτηση για το θέμα το προγράμματος.
Σε αυτή τη δημόσια και ανοιχτή συζήτηση το ΚΚΕ θα μπορούσε να εξηγήσει ότι προϋπόθεση για να μπορέσει η κυβέρνηση της Αριστεράς να ανατρέψει το μνημόνιο και να ακολουθήσει άλλη πορεία είναι η σύγκρουση με τα κατεστημένα συμφέροντα, με το μεγάλο κεφάλαιο, στη βάση ενός μεταβατικού προγράμματος προς μια σοσιαλιστική κοινωνία. Ας απαντούσε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχεια ότι δεν δέχεται τέτοιο πρόγραμμα κι ότι γι’ αυτό δεν είναι δυνατό να υπάρξει συνεργασία! .
Αν ακολουθούσε αυτή την πορεία το ΚΚΕ θα μπορούσε να συσπειρώσει πολύ μεγαλύτερα ακροατήρια γύρω του και την ίδια ώρα θα εξανάγκαζε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να δεχτεί ένα πολύ πιο ριζοσπαστικό πρόγραμμα από αυτό με το οποίο κατέβηκε στις εκλογές του Ιούνη και το οποίο έχει αρχίσει πολύ γρήγορα να ξεχνά…
Ακόμα όμως και στην περίπτωση που η οποιαδήποτε συνεργασία ήταν αδύνατη το ΚΚΕ δεν είχε λόγο να κόψει κάθε γέφυρα με τον κόσμο που στρέφεται στον ΣΥΡΙΖΑ. θα μπορούσε να βγει και να πει δημόσια το εξής: «επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται να υιοθετήσει ένα πρόγραμμα μεταταβατικό-σοσιαλιστικό σαν απάντηση στην κρίση, αρνούμαστε να σχηματίσουμε κυβέρνηση μαζί του, δίνουμε όμως ψήφο ανοχής στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για να μην έρθει ο Σαμαράς, θα στηρίξουμε κάθε θετικό μέτρο της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα καταψηφίσουμε κάθε αντιλαϊκό μέτρο που επιχειρεί να πάρει».
Αυτό θα το άκουγαν και θα το εκτιμούσαν ευρύτερες μάζες των εργαζόμενων και λαϊκών στρωμάτων. Κατόπιν θα έρχονταν η εμπειρία για να επιβεβαιώσει τις προειδοποιήσεις του ΚΚΕ ότι χωρίς σοσιαλιστικά μέτρα λύση στο πρόβλημα της κρίσης, της φτώχειας και του μνημονίου δεν υπάρχει. Αυτό θα επέτρεπε στο ΚΚΕ να ξεσκεπάσει τον «ρεφορμισμό» του ΣΥΡΙΖΑ και να κερδίσει την υποστήριξη μαζικών στρωμάτων που μέχρι πρότινος θα είχαν κοινοβουλευτικές αυταπάτες.
Είναι καινούρια και περίπλοκη αυτή η τακτική; Καθόλου! Είναι η τακτική του Ενιαίου Μετώπου την οποία επεξεργάστηκαν οι Μπολσεβίκοι και ο Λένιν ειδικά τα πρώτα χρόνια της Κομμουνιστικής Διεθνούς όταν – παρά τη νίκη της Οκτωβριανής επανάστασης – οι μάζες σε πολλές χώρες είχαν ακόμη τεράστιες αυταπάτες στα αστικά κοινοβούλια και στα ρεφορμιστικά κόμμα. Είναι η τακτική που ανεξάρτητα από τις διαφορετικές μορφές που πήρε σε διαφορετικές χώρες συμπυκνώθηκε στο σύνθημα «βαδίζουμε χώρια – χτυπάμε μαζί» με βασικό σκοπό το να καταφέρουν τα κομμουνιστικά κόμματα να κερδίσουν την πλειοψηφία των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων. Με βάση αυτή την τακτική ο Λένιν δεν δίστασε να καλέσει τους Γερμανούς Κομμουνιστές να συνεργαστούν εκλογικά με τους Γερμανούς Σοσιαλδημοκράτες οι οποίοι είχαν μόλις προδώσει τη επανάσταση στη Γερμανία το 1918-1919 και είχαν δολοφονήσει τη Ρόζα Λούξεμπουργ και τον Καρλ Λίμπκνεχτ.
Όλα αυτά αποτελούν «κλειστό βιβλίο» για την ηγεσία του ΚΚΕ. Έτσι όμως, αντί να κερδίζει, χάνει κόσμο! Και την ίδια στιγμή παρέχει άλλοθι στην ρεφορμιστική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να κινείται προς τα δεξιά. Αν αυτό αφορούσε μόνο το ΚΚΕ θα ήταν μικρό το πρόβλημα. Δυστυχώς όμως αφορά όλη την κοινωνία και το εργατικό κίνημα της χώρας μας. Γιατί με τέτοιες αδιέξοδες πολιτικές από τη μεριά αυτών που μιλούν στο όνομα του «κομμουνισμού» προετοιμάζονται ήττες που στην περίοδο που διανύουμε μπορεί να είναι πραγματικά καταστροφικές.
