Επί 3 εβδομάδες, η Γαλλία συνταρά
χτηκε από τον ξεσηκωμό των
νέων των υποβαθμισμένων προαστίων
όλων των μεγάλων πόλεων.
Ο απολογισμός είναι εντυπωσιακός:
3000 συλλήψεις, 500 καταδίκες
μέχρι τώρα, 9000 καμένα αυτοκίνητα
και δεκάδες κατεστραμμένα
δημόσια κτίρια. Και μετά η “ηρεμία
“: Τώρα, τα κρούσματα αστικής
βίας επανήλθαν στα “φυσιολογικά”
επίπεδα, των 100 καμένων αυτοκινήτων
την ημέρα! Καθένα από τα
παραπάνω νούμερα δεν αποτελεί
παρά μια ακόμα απόδειξη ότι κανένα
“μοντέλο” απ’ αυτά που κατά
κόρον πλασάρονται εδώ και χρόνια
δεν αποτελεί λύση για τα προβλήματα
της κοινωνίας.
Γιατί φυσικά η Γαλλία δεν είναι
μια οποιαδήποτε χώρα. Μέλος του
G7, δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία
της ΕΕ. Το αντίπαλο δέος υποτίθεται
στον “αγγλοσαξονικό άξονα”,
με ισχυρό κοινωνικό κράτος και
πλέγματα προστασίας για τους πολίτες
(πάλι υποτίθεται). Ας μην ξε-
χνάμε ότι για τους δικούς μας κυβερνώντες,
η Γαλλία δεν είναι απλά
ένα παράδειγμα προς μίμηση,
αλλά ένα άπιαστο όνειρο… Πόσοι
όμως συμμετέχουν σ’ αυτό;
Με την επίσημη ανεργία να βρίσκεται
σε επίπεδα πάνω από 10%,
με 5 εκατομμύρια ανθρώπους να
ζουν στις υποβαθμισμένες (ο όρος
είναι εξαιρετικά επιεικής) περιοχές,
όπου η ανεργία εκτοξεύεται στο
20% και στο 50% για τη νεολαία, ο
γαλλικός καπιταλισμός παρουσιάζεται
ανίκανος όχι μόνο να δώσει
λύσεις στα προβλήματα των λαϊκών
στρωμάτων, αλλά ούτε και να
σταματήσει την παραπέρα εξάπλωσή
τους. Καθώς αυτή είναι μια “αντικειμενική
πραγματικότητα” για
τους καπιταλιστές, ο δρόμος που
επέλεξε ο Σαρκοζί ήταν προδιαγραμμένος:
Σκλήρυνση της στάσης
του και απ’ ευθείας ανάθεση της
λύσης των κοινωνικών προβλημάτων
στην αστυνομία. Η επιβολή
στρατιωτικού νόμου, για πρώτη φορά
μετά από 50 ολόκληρα χρόνια,
δεν είναι παρά η ομολογία του συστήματος
ότι έχει φτάσει στα όριά
του.
Θα περίμενε κανείς ότι σε μια
τέτοια έκρυθμη κατάσταση, η κυβέρνηση
θα αναγκαζόταν να ανακοινώσει
κάποια μέτρα ανακούφισης
αυτών των περιοχών, έστω και
για τα μάτια του κόσμου. Ούτε αυτό
δεν έκαναν! Μέχρι στιγμής, ανακοινώθηκε
το ξεμπλοκάρισμα κάποιων
ελάχιστων πιστώσεων για τα
προάστια που είχαν παγώσει την
προηγούμενη περίοδο και κάποια
προγράμματα “ενίσχυσης της επι-
χειρηματικότητας”, σταγόνες στον
ωκεανό στην καλύτερη περίπτωση.
Εκτός αν θεωρείται κοινωνικό μέτρο
η δημιουργία σώματος “εθελοντών
κατά του αποκλεισμού”, που
θα διαχειρίζονται την ελεημοσύνη
του συστήματος ή η μείωση της υπο
χρεωτικής φοίτησης από τα 16
στα 14 χρόνια, για να μαθαίνουν οι
νέοι “κάποια τέχνη”. Το γεγονός ότι
στα περισσότερα προάστια οι τε-
χνικές σχολές κλείνουν η μια μετά
την άλλη τα τελευταία χρόνια λόγω
έλλειψης κονδυλίων, μάλλον
τους διέφυγε…
Παρά το ότι τα γεγονότα είχαν
σαν κύριους πρωταγωνιστές τους
νέους μεταναστευτικής καταγωγής,
η επίθεση του κεφαλαίου έχει σαν
στόχο ολόκληρη την εργατική τάξη
της Γαλλίας. Άλλωστε, επίσημες
έρευνες έδειξαν ότι ένα 20% αυτών
που συμμετείχαν στα γεγονότα ήταν
αυτόχθονες Γάλλοι νεολαίοι.
Η ανυπαρξία όμως μιας πραγματικής
αντιπολίτευσης επέτρεψε στην
κυβέρνηση να τα παρουσιάσει σαν
ένα πρόβλημα που αφορά τους μετανάστες,
χωρίς να αγγίζει την υπόλοιπη
κοινωνία. Έτσι, η κοινή
γνώμη φάνηκε να δέχεται τα μέτρα
και να καταδικάζει τα επεισόδια,
και μάλιστα με πολύ υψηλά
ποσοστά: Το 70% περίπου δέχτηκε
την επιβολή κατάστασης έκτακτης
ανάγκης (που μένει ν’ αποδειχθεί
το πόσο έκτακτη θα είναι) και τα
υπόλοιπα μέτρα που ανακοίνωσε
η κυβέρνηση, όπως την ένταση των
απελάσεων και τις βαρύτερες ποινές.
Πρόκειται για μια παγίδα στην
οποία δυστυχώς έπεσε και το μεγαλύτερο
κομμάτι της Αριστεράς.
Η προκήρυξη του ΚΚΓ για τα γεγονότα,
ξεκινάει με τον τίτλο: “Η αποκατάσταση
της τάξης επείγει” και
αναλώνεται στο μεγαλύτερό της
μέρος στην ανάλυση του ρόλου της
αστυνομίας και της δικαιοσύνης. Ακόμα
και η διακήρυξη 34 οργανώσεων
και συνδικάτων της αριστεράς
κατά της επιβολής της κατάστασης
έκτακτης ανάγκης, την οποία
εκτός από το ΚΚΓ υπογράφουν η
Lutte Ouvriere, οι Πράσινοι, το
ATTAC κλπ και με την οποία μόνο η
LCR διαφώνησε, δεν ξεφεύγει απ’
αυτή την λογική.
Χαρακτηριστικό του όλου κλίματος
είναι και η σχεδόν απόλυτη
ανυπαρξία κάποιων φιλικών έστω
δηλώσεων από διανοούμενους,
καλλιτέχνες κλπ, που γενικά είναι
λαλίστατοι όταν πρόκειται για πιο
μακρινά προβλήματα… Εδώ εντοπίζεται
κι ένας απ’ τους πιο σοβαρούς
κινδύνους με τους οποίους
βρίσκονται αντιμέτωποι οι εργαζόμενοι
της Γαλλίας την “επόμενη μέρα
“. Ο κατακερματισμός της εργατικής
τάξης μόνο το σύστημα ευνοεί
και γι’ αυτό η πάλη μας εναντίον
του πρέπει να είναι χωρίς
συμβιβασμούς. Η Αριστερά, την ίδια
ώρα που πρέπει να εξηγεί το
αδιέξοδο των μεθόδων που επιλέ-
χτηκαν από τους εξεγερμένους,
πρέπει να βρίσκεται ολόψυχα μαζί
τους και να στηρίζει, όχι μόνο τον
αγώνα, αλλά και την δικαιολογημένη
οργή τους.
Μερικές Δηλώσεις
Το
πρόβλημα…
“Ο,τι και αν κάνω, στο μυαλό της Γαλλίας
θα είμαι πάντα ένα παιδί από τα προάστια
“.”Αν κάνουμε έφεση, δεν ξέρουμε πότε
θα οριστεί ημερομηνία εκδίκασής της.
Μπορεί να οριστεί για μετά από 6 μήνες,
ένα χρόνο. Μέχρι τότε, ο Μποντζάν θα είναι
φυλακή, δηλαδή θα εκτίσει μεγαλύτερη ποινή.
Έτσι όπως πάνε τα πράγματα, δεν μπορούμε
να κάνουμε τίποτα. Θα εκτίσει κανονικά
την ποινή. Το πιθανότερο είναι ότι θα
βγει ένας άλλος άνθρωπος, χειρότερος, αν
δε βγει τρελός”. (Ο Μποντζάν καταδικάστηκε
σε τρίμηνη φυλάκιση, για συμμετοχή στα
επεισόδια, με μόνο ενοχοποιητικό στοιχείο
τις καταθέσεις των αστυνομικών… Αυτόματα
τίθεται εκτός των διαγωνισμών για πρόσληψη
στο Δημόσιο.)
“σκέψου ότι για αρκετούς ο υπόκοσμος
είναι το μοναδικό μεροκάματο που έχουν
δει τα τελευταία χρόνια. Δεν τους δικαιολογώ,
απλώς στο λέω.”
“Δουλειές; Υπάρχουν κάποιες στο αεροδρόμιο
και στο εργοστάσιο της Citroen, αλλά
αν το όνομα σου είναι Μοχάμεντ ή Αμπντελάουι
δεν αξίζει καν να προσπαθήσεις”.
“Μέχρι σήμερα, δε με ενδιέφερε καθόλου
η πολιτική, όπως και τα περισσότερα παιδιά
από εμάς. Αποφάσισα, όμως να ασχοληθώ
πλέον. Όταν άκουσα τον Σαρκοζί να μιλά
έτσι, εκνευρίστηκα. Σκέφτηκα ότι μπορεί να
γίνει Πρόεδρος και αποφάσισα να μην τον
αφήσω, τουλάχιστον όχι με τη δική μου ψήφο.
“
…και η απάντηση του Κράτους
“τα παιδιά που είδα στους δρόμους κατά
τα επεισόδια, δεν ήξερα καν ότι υπάρ-
χουν, αν και γνωρίζω την πλειοψηφία των
δημοτών μου με το μικρό τους όνομα”. Δήμαρ
χος του προαστίου Ρονί Σου Μπουά, 23
χρόνια σ’ αυτή τη θέση
“Λέγοντας ότι όλοι οι Γάλλοι είναι ίσοι,
λέμε ψέματα. Αυτή η Γαλλία δεν υπάρχει”
Ν. Σαρκοζί
“Θα ανακτήσουμε τις φτωχοσυνοικίες…
Είμαστε εξαιρετικά εκπαιδευμένοι, έμπειροι
και σκληραγωγημένοι δημόσιοι λειτουργοί”.
Διοικητής των CRS (των γαλλικών ΜΑΤ)
Η στάση της Αριστεράς
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα στις δεκαετίες
του 70 και του 80, το ΚΚΓ και πιο
πρόσφατα, είχαν σημαντική απήχηση στα
υποβαθμισμένα προάστια. Έπειτα το ΣΚ
αστικοποιήθηκε πλήρως ενώ το ΚΚΓ συμμετεί
χε στις κυβερνήσεις που εφάρμοζαν
τις αντιλαϊκές πολιτικές που επιδείνωναν
τη θέση των μεταναστών. Αναπόφευκτα
δημιουργήθηκε ένα πολιτικό κενό, το οποίο
δεν καλύφθηκε από καμιά πολιτική
δύναμη. Καταντάει λοιπόν υποκρισία να
απευθύνεσαι σ’ αυτούς που μόλις χθες
εγκατέλειψες, ζητώντας τους ν’ απεμπολήσουν
τις εθνικές τους ιδιαιτερότητες,
που για κάποιους είναι το τελευταίο τους
καταφύγιο, να ξεχάσουν την ακραία ρα
τσιστική αντιμετώπισή τους από το κράτος
και να απαιτείς να δώσουν τη μάχη τους μόνο
μέσα από τις επίσημες εργατικές οργανώσεις,
τη στιγμή μάλιστα που οι περισσότεροι
είναι άνεργοι και δεν έχουν επομένως ούτε
το όπλο της απεργίας που έχουν οι υπόλοιποι
εργαζόμενοι.
Το καθήκον της γαλλικής αριστεράς
και μάλιστα της επαναστατικής που και δύναμη
και παραδόσεις διαθέτει μέσα στη γαλλική
κοινωνία, είναι να βρεθεί μαζί με τους
μετανάστες, στις περιοχές και τις γειτονιές
τους και να προσπαθήσει να κερδίσει στις
ιδέες της τους πρωτοπόρους αγωνιστές των
γκέτο. Κινήσεις μεταναστευτικών οργανώσεων
που άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους
πρέπει να πλαισιωθούν και να υποστηρι-
χθούν από την αριστερά. Αυτή δεν είναι
μια εύκολη ούτε γρήγορη προσέγγιση. Είναι
απαραίτητο να γίνει δουλειά “του μυρμηγκιού
“, δίπλα σ’ αυτά τα στρώματα, γιατί
χωρίς προεργασία είναι ουτοπικό να περιμένει
κανείς χειροπιαστά αποτελέσματα
μέσα στη φωτιά της εξέγερσης, που είναι
σίγουρο ότι θα ξαναεμφανιστεί με την μια
ή την άλλη μορφή. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο
τα στρώματα των μεταναστών θα ξανασυνδεθούν
με την υπόλοιπη εργατική τάξη
για να δώσουν από κοινού τον αγώνα
για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος
που σε τελική ανάλυση χτυπάει
χωρίς να κάνει φυλετικές διακρίσεις.
Παναγιώτης Βογιατζής
