Η απόφαση της κυβέρνησης να αναβάλει τη συζήτηση για το άρθρο 16 και την κατάθεση του νέου νόμου πλαίσιο έδειξε το φόβο της μπροστά στην προοπτική της επανάληψης των φοιτητικών καταλήψεων του καλοκαιριού. Και μάλιστα στα πλαίσια ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου καθώς οι δάσκαλοι βρίσκονταν σε απεργία διαρκείας και οι μαθητές σε καταλήψεις.

Επιπλέον αυτές οι υποχωρήσεις έδειξαν και την πραγματική δυνατότητα του φοιτητικού κινήματος να επιβάλλει στην κυβέρνηση μια σοβαρή ήττα αναγκάζοντάς την να αποσύρει πλήρως τα μέτρα για τα πανεπιστήμια. Έτσι παρότι οι αναβολές αυτές αποτελούν μικρές επιτυχίες του φοιτητικού κινήματος, εντούτοις δεν αποτελούν νίκη, πολύ περισσότερο δεν αποτελούν μια οριστική νίκη. Η πραγματικότητα είναι πως, τουλάχιστο μέχρι αυτή τη στιγμή, δεν καταφέραμε να προχωρήσουμε στο 2ο γύρο των καταλήψεων και δεν αναγκάσαμε την κυβέρνηση σε υποχώρηση.

Η επιστροφή της ΔΑΠ

Μετά το τέλος της διπλής εξεταστικής επικράτησε η ίδια αντιφατική κατάσταση πανελλαδικά. Πραγματοποιήθηκαν πολύ μαζικές γενικές συνελεύσεις (ΓΣ). Όπως ήταν αναμενόμενο, σε αυτές τις ΓΣ η ΔΑΠ ήρθε ανασυγκροτημένη προσπαθώντας να αποτρέψει νέες αποφάσεις για καταλήψεις και δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που το κατάφερε.

Από την άλλη αρκετές δεκάδες σύλλογοι πανελλαδικά προχώρησαν σε καταλήψεις με τον μέγιστο αριθμό σε μία μέρα να φτάνει τις 79 (σύμφωνα με το site www. edopolytexneio.gr). Όμως αρκετές από αυτές τις καταλήψεις υπερψηφίστηκαν με οριακές πλειοψηφίες και σε κάποιες περιπτώσεις στις επόμενες ΓΣ επικρατούσε η ΔΑΠ.

Το κλίμα λοιπόν ήταν ιδιαίτερα πολωμένο και σε κάποιες περιπτώσεις αυτό οδήγησε και σε σωματική αντιπαράθεση και ξύλο (όπως στη Γεωπονική της Αθήνας).

Αντιφατική κατάσταση στους Φοιτητικούς Συλλόγους

Σε αυτή την κατάσταση σημαντικό ρόλο έπαιξε η κούραση από τη διπλή εξεταστική του Σεπτέμβρη (ή η απογοήτευση όπου χάθηκε η εξεταστική του Ιούνη). Επιπλέον οι συνεχείς αναβολές των μέτρων δημιούργησαν την αίσθηση πως δεν υπάρχει ένας άμεσος και ορατός στόχος για τον οποίο το φοιτητικό κίνημα θα πρέπει να ξανακάνει καταλήψεις.

Όμως το πιο σημαντικό πρόβλημα ήταν ότι δεν συγκροτήθηκε πανεκπαιδευτικό μέτωπο (βλέπε και άρθρα στις σελ. 6 & 9) και από την πλευρά του φοιτητικού κινήματος δεν υπήρχε ένα καλά επεξεργασμένο σχέδιο για την επανέναρξη των φοιτητικών κινητοποιήσεων.

Και αυτά είναι ευθύνες της αριστεράς η οποία θα έπρεπε να είναι προετοιμασμένη για τις παραπάνω αντικειμενικές δυσκολίες.

Έλλειψη σχεδίου

Όπως αποδείχτηκε ένα καλά επεξεργασμένο σχέδιο για το 2ο γύρο ήταν απολύτως αναγκαίο. Ένα τέτοιο σχέδιο θα σήμαινε:

Τον ουσιαστικό συντονισμό με τους δασκάλους και τους μαθητές ώστε οι απεργίες, οι καταλήψεις και οι διαδηλώσεις να οργανωθούν ταυτόχρονα και από κοινού. Αυτό θα ήταν το πανεκπαιδευτικό μέτωπο.

Το Πανελλαδικό Συντονιστικό (ΠΣ) να μην διαλυθεί τον Ιούνη αλλά να ορίσει τα πρώτα αγωνιστικά ραντεβού του φθινοπώρου και να τα ζυμώσει στους φοιτητικούς συλλόγους για να αποκτήσουν δυναμική. Χρειάζονταν αφίσες και ανακοινώσεις του ΠΣ που να καλούν στη ΔΕΘ, να καλούν στο επόμενο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο, να καλούν σε ταυτόχρονες ΓΣ πανελλαδικά, να προτείνουν τις ημερομηνίες των πρώτων καταλήψεων έτσι ώστε να προετοιμάζουν τους φοιτητές για τις καταλήψεις διαρκείας.

Χρειάζονταν οργανωμένη δημόσια αντιπαράθεση με την κυβέρνηση από την πλευρά του ΠΣ μετά από κάθε μεγάλη κινητοποίηση. Έτσι η κυβέρνηση θα στριμώχνονταν γιατί θα αναγκάζονταν να πάρει καθαρή και δημόσια θέση για τα σχέδιά της.

Τέλος χρειάζονταν ένα πρόγραμμα θετικών αιτημάτων. Με βάση αυτά τα αιτήματα το Φοιτητικό Κίνημα θα έπρεπε να απαντήσει στις κατηγορίες της κυβέρνησης ότι όσοι αντιδρούν δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στα πανεπιστήμια και έτσι θα κέρδιζε ξανά τη στήριξη της κοινωνίας και κυρίως των εκατομμυρίων εργαζομένων.

Ένα τέτοιο ή αντίστοιχο σχέδιο δεν υπήρξε ποτέ. Το ΠΣ δεν διατηρήθηκε μετά τις 28 Ιούνη. Στη διαδήλωση της ΔΕΘ μπορεί να συμμετείχε ένας σημαντικός αριθμός φοιτητών όμως το απίστευτο μπάχαλο που προηγήθηκε πάνω στο ζήτημα της ξεχωριστής πορείας στέρησε από την κινητοποίηση τη δυναμική που θα μπορούσε να αποκτήσει. Μετά από τη ΔΕΘ, κατά τη διάρκεια του Σεπτέμβρη και Οκτώβρη δεν υπήρξε καμιά συγκεκριμένη πρόταση σε πανελλαδικό επίπεδο.

Για να μπορέσει να υπάρξει συνέχεια

Οι παραπάνω αδυναμίες δεν σημαίνουν την επιστροφή του φοιτητικού κινήματος στην προ-Μάη κατάσταση. Η επίθεση της κυβέρνησης δεν έχει σταματήσει και αυτή θα είναι η βάση των επόμενων αγώνων. Για να είναι όμως οι αγώνες αυτοί πραγματικά νικηφόροι οι χιλιάδες αγωνιστές που γεννήθηκαν μέσα στο κίνημα του Μάη- Ιούνη θα πρέπει να βγάλουν όλα τα απαραίτητα συμπεράσματα.

Άμεσα πρέπει να εξασφαλίσουμε με διήμερες ή τριήμερες καταλήψεις τη μαζική συμμετοχή στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήρια στις 9/11 και στις πορείες για την επέτειο του Πολυτεχνείου.

Να πραγματοποιήσουμε ανοικτές εκδηλώσεις και εκστρατείες ενημέρωσης σε όλες τις σχολές και την κοινωνία για τα αιτήματά μας

Να συντονίσουμε τα βήματά μας με τις επόμενες κινήσεις που σχεδιάζουν οι υπόλοιποι φορείς της εκπαίδευσης ενόψει της κατάθεσης του προϋπολογισμού το Δεκέμβρη και της συζήτησης για το άρθρο 16 το Γενάρη.

__________

Η αριστερα στα πανεπιστήμια

ΕΑΑΚ

Η ΕΑΑΚ ήταν σίγουρα η πιο μαζική αριστερή δύναμη που το Μάη- Ιούνη στήριξε ολόψυχα και πολλές φορές μπήκε μπροστά στον αγώνα. Όμως για αυτό το λόγο έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης πάνω στις σημερινές αδυναμίες, χωρίς να αμφισβητούμε τις προθέσεις ή τη μαχητικότητα και την ανιδιοτέλεια των αγωνιστών της.

Καταρχήν γιατί η παράλυση του ΠΣ ήταν αποτέλεσμα της χαοτικής του λειτουργίας το καλοκαίρι και της λεγόμενης «αμεσοδημοκρατίας», δηλαδή της έλλειψης εκλεγμένων και ανακλητών αντιπροσώπων.

Επιπλέον γιατί αποδείχτηκε πως η επαναστατική φρασεολογία δεν είναι αρκετή. Στη ΔΕΘ η προκήρυξη της ΕΑΑΚ έγραφε «Να γίνει η ρήξη ανατροπή…να υιοθετήσουμε ακόμη πιο μαχητικά χαρακτηριστικά που θα θέσουν το εκπαιδευτικό ζήτημα στην κοινωνία και θα φέρουν την άμεση ρήξη με την κυβέρνηση». Όμως στην πράξη η ΕΑΑΚ σαν ενιαία πανελλαδική συνδικαλιστική δύναμη δεν κατάφερε να επεξεργαστεί ένα συγκεκριμένο σχέδιο/πρόταση για να γίνουν πράξη τα πιο πάνω.

ΠΚΣ

Μετά τη σφαλιάρα του καλοκαιριού η ΠΚΣ έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου για να ξαναγράψει την ιστορία και να εμφανίσει το κίνημα του καλοκαιριού σαν αποτέλεσμα της δικής της δράσης. Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Το πιο σημαντικό είναι ότι ακόμη και μετά τη «στροφή» η ΠΚΣ δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για την ανάπτυξη του φοιτητικού κινήματος αλλά για τα δικά της κομματικά οφέλη και για το πώς θα καταφέρει να το ελέγξει καταλαμβάνοντας το Πανελλαδικό Συντονιστικό.

Από εδώ πηγάζει η τωρινή τακτική της στις ΓΣ.

Αλλού συμφωνεί και κατεβάζει κοινά πλαίσια με άλλα αριστερά σχήματα, κι αλλού αρνείται κάθετα να το κάνει , κατεβάζει τα δικά της ξεχωριστά πλαίσια με στόχο να μετρήσει τους ΦΣ που αυτή «ελέγχει». Το επόμενο βήμα είναι να πει «έχω τόσες αποφάσεις ΓΣ, εσείς έχετε λιγότερες, άρα το Συντονιστικό θα πάρει τη δική μου απόφαση».

Αλλού βάζει ζήτημα εκλεγμένων αντιπροσώπων στα συντονιστικά κι αλλού αρνείται. Καθόλου παράξενο πως εκεί που νοιώθει πως ελέγχει την κατάσταση, (π.χ. στα ΤΕΙ) αρνείται τα αντιπροσωπευτικά συντονιστικά. Τέλος αυτό που εννοεί η ΠΚΣ με την πρόταση για αντιπροσωπευτικά Συντονιστικά φάνηκε σε μια σειρά σχολές στην Αθήνα (όπου μετά τη ΓΣ η ΠΚΣ κάλεσε όποιον θέλει να γίνει αντιπρόσωπος να πάει στο προεδρείο όπου φυσικά μαζεύτηκαν όλα της τα μέλη και κάποιοι επίσης οργανωμένοι φοιτητές. Στο Βόλο από την άλλη, παρά την ύπαρξη αντιπροσώπων οι αντιπρόσωποι της ΠΚΣ δεν επέτρεψαν στο Συντονιστικό να πάρει οποιαδήποτε απόφαση ως προς το τι πρέπει να γίνει παρακάτω γιατί «τα πλαίσια των 9 ΦΣ που είχαν πάρει αποφάσεις αγώνα δεν ήταν πανομοιότυπα».