Το άρθρο που ακολουθεί, βασίζεται στην ομιλία της σ. Ελένης Μήτσου στη φεμινιστική εκδήλωση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό «Δεν υπάρχει ελεύθερη γη χωρίς ελεύθερες γυναίκες» που πραγματοποιήθηκε στις 19/1/2024.
Η εκδήλωση αυτή πραγματοποιείται μετά από 105 ημέρες πολεμικών επιχειρήσεων εξαιρετικής αγριότητας. Τους τελευταίους μήνες έχουμε δει βομβαρδισμούς σε σχολεία και νοσοκομεία με μαζικές δολοφονίες αμάχων. Στη λωρίδα της Γάζας δεν υπάρχει κανένας ασφαλής χώρος πουθενά. Αυτό που συντελείται είναι γενοκτονία. Μια γενοκτονία σε ζωντανή μετάδοση.
Μια από τις πιο συγκλονιστικές εικόνες, που μας περιέγραψε και μια από τις προηγούμενες ομιλήτριες από την Παλαιστίνη, είναι αυτή με τις μανάδες να γράφουν τα ονόματα των παιδιών τους στο σώμα τους, προετοιμάζοντάς τα για τον θάνατο.
Η προπαγανδιστική μηχανή του Ισραηλινού κράτους και των συμμάχων του διαστρεβλώνει πλήρως την πραγματικότητα. Ονομάζουν την ισοπέδωση της Γάζας και τη δολοφονία χιλιάδων ανθρώπων δικαίωμα στην άμυνα απέναντι στην επίθεση της Χαμάς την 7η Οκτώβρη.
Αυτή η προπαγανδιστική μηχανή επιστρατεύει επίσης ψευδοφεμινιστικά “επιχειρήματα”. Προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τον φεμινισμό σαν όπλο ενάντια στον παλαιστινιακό λαό. Θα αναφερθώ σε δυο συζητήσεις που γίνονται σε διεθνές επίπεδο.
***
Οι φεμινιστικές οργανώσεις διεθνώς καλούνται να καταδικάσουν τους βιασμούς που διέπραξε η Χαμάς κατά την επίθεση της 7ης Οκτώβρη. Σε αυτά τα πλαίσια πέτυχαν επίσης να συσταθεί μια επιτροπή στον ΟΗΕ που θα συζητήσει το θέμα «προμελετημένη και σχεδιασμένη σεξουαλική βία κατά την επίθεση της 7ης Οκτώβρη». Ανάμεσα στις εισηγήτριες θα είναι γυναίκες όπως η Χίλαρι Κλίντον, ένα από τα στελέχη της πολεμικής μηχανής των ΗΠΑ. Η Κλιντον που έχει στα χέρια της το αίμα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων θα “υπερασπιστεί” τα δικαιώματα των γυναικών….
Η ίδια προπαγανδιστική μηχανή τολμά να ισχυρίζεται πως σε αντίθεση με την Χαμάς ο ισραηλινός στρατός δεν διαπράττει βιασμούς και σεξουαλικές επιθέσεις απέναντι σε Παλαιστίνιες.
Οι βιασμοί γυναικών (αλλά και κάποιων αγοριών και αντρών) είναι δυστυχώς κομμάτι κάθε πολέμου και κάθε στρατιωτικού καθεστώτος. Όσον αφορά τη συγκεκριμένη περιοχή του πλανήτη οι βιασμοί και οι σεξουαλικές επιθέσεις απέναντι σε Παλαιστίνιες κατά κύριο λόγο, αλλά και απέναντι σε κάποια αγόρια και άντρες είναι ένα διαχρονικό όπλο που χρησιμοποιεί το κράτος του Ισραήλ για να επιτεθεί και να καθυποτάξει τις Παλαιστίνιες.
Ανάμεσα σε άλλα έχουν καταγραφεί βιασμοί Παλαιστινίων σε ισραηλινές φυλακές, όπως επίσης και βιασμοί κατά τις ανακρίσεις. Δεν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά, ή πρακτικές που ακολουθούν κάποιοι φύλακες, ανακριτές, στρατιώτες κλπ, αλλά είναι συχνά πράξεις που γινονται μετά από εντολές αξιωματικών της Shin Bet (ισραηλινή ασφάλεια) στο πλαίσιο ενός σχεδίου να βασανίσουν, να εξευτελίσουν και να σπάσουν τις Παλαιστίνιες. Κάποιες από τις Παλαιστίνιες που έχουν μιλήσει για τους βιασμούς τους στις φυλακές, ανέφεραν ότι αυτοί μαγνητοσκοπήθηκαν. Η μαγνητοσκόπηση συμβάλει στον εξευτελισμό, στην ένταση της ψυχικής πτυχής της κακοποίησης κλπ αλλά τα βίντεο χρησιμοποιούνται και για να εκβιάζονται στη συνέχεια οι Παλαιστίνιες.
Πέρα από τους βιασμούς στις φυλακές και στους χώρους ανάκρισης, έχουν καταγραφεί σεξουαλικές επιθέσεις στα checkpoint όπου στρατιώτες αναγκάζουν γυναίκες να γδυθούν και τις αγγίζουν στα γεννητικά όργανα και αλλού, όπως και κατά τη διάρκεια επιδρομών του στρατού στα σπίτια Παλαιστινίων. Η τελευταία επίθεση που είχε δημοσιοποιηθεί πριν το πόλεμο ήταν τον Αύγουστο στη Χεβρώνα όταν ανάγκασαν τις γυναίκες μιας οικογένειας να γδυθούν και τις περιέφεραν γυμνές από δωμάτιο σε δωμάτιο μπροστά στα παιδιά τους. Οι επιθέσεις αυτές δεν πραγματοποιούνται αποκλειστικά από άντρες στρατιώτες, αλλά και από γυναίκες.
Σεξουαλικές επιθέσεις απέναντι στις Παλαιστίνιες πραγματοποιούνται και όταν αυτές πηγαίνουν να επισκεφτούν κάποιο συγγενή τους στη φυλακή ή να παρακολουθήσουν τη δίκη του στο δικαστήριο.
Δεν πρόκειται για περιστατικά και πρακτικές που καταγγέλλονται μόνο από αραβικά μέσα ενημέρωσης. Καταγγέλλονται και από οργανώσεις Ισραηλινών για την Ειρήνη – οργανώσεις Ισραηλινών που στηρίζουν τα δικαιώματα των Παλαιστινίων συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος τους για ανεξάρτητο κράτος. Ανάμεσα σε αυτές είναι οργανώσεις αρνητών στράτευσης, ανθρώπων που αρνούνται να υπηρετήσουν στον Ισραηλινό στρατό καταγγέλλοντας τον ως στρατο κατοχής, ανθρώπων που αρνούνται να να συνεχίσουν τη θητεία τους στο στρατό αφότου έχουν δει και έχουν ζήσει τις επιχειρήσεις του στρατού στα εναπομείναντα παλαιστινιακά εδάφη, εφέδρων που αρνούνται για τον ίδιο λόγο να υπηρετήσουν ξανά κοκ.
***
Ένα ακόμη ψευδοφεμινιστικό επιχείρημα που χρησιμοποιεί η προπαγανδιστική μηχανή του Ισραήλ και των συμμάχων της, ιδιαίτερα για τη Λωρίδα της Γάζας, όπου κυριαρχεί η Χαμάς, είναι ότι η ήττα της Χαμάς θα ωφελήσει τις Παλαιστίνιες καθώς θα τις απελευθερώσει από την καταπίεση μιας φονταμενταλιστικής ισλαμιστικής οργάνωσης.
Κατ’ αρχήν είναι πραγματικά γελείο να μιλάνε για απελευθέρωση γυναικών την ώρα που βομβαρδίζουν και σκοτώνουν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους αδιακρίτως.
Ωστόσο είναι ένα επιχείρημα που πιάνει σε κάποια τμήματα των δυτικών ανεπτυγμένων κοινωνιών. Και δεν είναι πρώτη φορά που χρησιμοποιούν αυτό το επιχείρημα. Το ίδιο ακριβώς είχαν επικαλεστεί για να δικαιολογήσουν από “φεμινιστική” σκοπιά την εισβολή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν. Ότι η εισβολή θα γλίτωνε τις Αφγανές γυναίκες από την καταπίεση των Ταλιμπάν – δυο δεκαετίες αργότερα οι Αφγανές βρίσκονται στην ίδια ακριβώς κατάσταση με πριν την εισβολή.
Πρόκειται για ένα εξαιρετικά υποκριτικό “επιχείρημα”. Ταυτίζουν το Ισλάμ με την καταπίεση της γυναίκας όταν παρόμοιο βαθμό καταπίεσης έχουν σε μια σειρά χώρες ανεξάρτητα από τη θρησκεία. Τεράστια καταπίεση ζουν οι γυναίκες στις υπερορθόδοξες κοινότητες του Ισραήλ, όπως επίσης σε “χριστιανικές” χώρες. Ας θυμηθούμε τη Ρωσία όπου η ενδοοικογενειακή βία έχει αποποινικοποιηθεί ενώ το διενές ΛΟΑΤΚΙ κίνημα χαρακτηριζεται τρομοκρατική οργάνωση!
***
Πέρα από τον φεμινισμό που υπηρετεί το σύστημα και στη συγκεκριμένη περίπτωση τάσσεται με το κράτος του Ισραήλ και τους συμμάχους του, αρνούμενος ότι συντελείται γενοκτονία, αρνούμενος να στηρίξει έστω το αίτημα για εκεχειρία, για είσοδο περισσότερης ανθρωπιστικής βοήθειας στη λωρίδα της Γάζας κλπ, υπάρχει και ο φεμινισμός της αλληλεγγύης και της ειρήνης.
Στο Ισραήλ υπάρχουν οργανώσεις της Αριστεράς, εργατικά σωματεία, οργανώσεις αρνητών στράτευσης και βέβαια φεμινιστικές οργανώσεις που παλεύουν για να σταματήσει η διαρκής επίθεση του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους και υποστηρίζουν τα δικαιώματα των Παλαιστινίων, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος τους για ανεξάρτητο κράτος.
Οι νέοι και οι νέες που όταν καλούνται να υπηρετήσουν στον στρατό, αρνούνται να το κάνουν γιατί δεν θέλουν να γίνουν κομμάτι ενός ρατσιστικού, κατοχικού στρατού πληρώνουν αυτή τους στάση με φυλακίσεις και διώξεις.
Κόσμος από αυτές τις οργανώσεις, τα σωματεία κοκ συμμετέχει σε κινητοποιήσεις Παλαιστινίων, πηγαίνει στους προσφυγικούς καταυλισμούς στα εναπομείναντα παλαιστινιακά εδάφη, παρά τους κινδύνους, προσπαθώντας να χτίσει δεσμούς και κοινούς αγώνες με τους/τις Παλαιστίνιους/ες. Ακόμα και κατά τη διάρκεια του πολέμου πάνε στη Δ. Όχθη και στους καταυλισμούς των Βεδουίνων για να προστατέψουν με τα σώματά τους τα σπίτια και τους ανθρώπους από την επίθεση των ισραηλινών εποίκων. Επίσης οργανώνουν κινητοποιήσεις μέσα στο Ισραήλ κατά του πολέμου ενάντια στους Παλαιστίνιους – και φυσικά στοχοποιούνται.
Οι φεμινιστικές οργανώσεις είναι σημαντικό κομμάτι αυτού του κινήματος αλληλεγγύης και ειρήνης στο Ισραήλ.
Η «Women Wage Peace», η μεγαλύτερη από αυτές τις οργανώσεις και η αδελφή της οργάνωση στην Παλαιστίνη «Women of the Sun», διοργάνωσαν από κοινού μια μαζική κινητοποίηση, με συμμετοχή χιλιάδων, στις 4 Οκτώβρη, τρεις μέρες πριν την επίθεση της Χαμάς, διεκδικώντας να μπει τέλος στις συγκρούσεις και τη βία. Αυτή η κινητοποίηση δεν ήταν η πρώτη. Για παράδειγμα το 2016 στη Δυτική Όχθη πραγματοποιήθηκε κοινή κινητοποίηση 4000 ισραηλινών και Παλαιστινίων γυναικών.
Οι Ισραηλινές φεμινιστικές οργανώσεις δεν έκαναν πίσω από τις θέσεις τους με το ξέσπασμα του πολέμου, παρότι υπάρχουν απώλειες και στις δικές τους γραμμές. Η Vivian Silver, από τα ιδρυτικά στελέχη των «Women Wage Peace» σκοτώθηκε κατά την επίθεση της 7ης Οκτώβρη, ωστόσο η Οργάνωση δεν σταμάτησε να υποστηρίζει την ανάγκη για κοινούς αγώνες με τους Παλαιστίνιους/ες, να διεκδικεί το τέρμα του πολέμου και μια δίκαιη λύση.
Αυτές οι δυνάμεις είναι μικρές, είναι όμως προοπτικά η βασική ελπίδα των Παλαιστινίων μαζί με τη διεθνή αλληλεγγύη των κινημάτων για να σταματήσει ο κύκλος του αίματος, για να υπάρξει μια δίκαιη και βιώσιμη λύση στο παλαιστινιακό.
Και πρέπει να πούμε επίσης ότι οι τυφλές επιθέσεις όπως αυτή της Χαμάς της 7ης Οκτώβρη δεν βοηθάνε στην ανάπτυξη τέτοιων κινημάτων, αντίθετα αποξενώνουν μεγάλα κομμάτια της ισραηλινής κοινωνίας από αυτά τα κινήματα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι υπάρχει οποιαδήποτε σύγκριση ανάμεσα στη βία που ασκήθηκε από τη Χαμάς και τη βία που ασκείται ενάντια στον παλαιστινιακό λαό από το 1948: Μαζικές εκτοπίσεις, δολοφονίες, οικονομικός αποκλεισμός και ασφυξία, δημιουργία ενός καθεστώτος που δίκαια ονομάζεται Apartheid, πολιτικές γενοκτονίας κοκ.
Το διεθνές αντιπολεμικό κίνημα είναι πολύ σημαντικό, με προεξέχον, για λόγους συμβολισμού, το κίνημα των Εβραίων στις ΗΠΑ ενάντια στον πόλεμο και υπέρ των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων. Το κίνημα που φωνάζει “not in our name”, καταγγέλλοντας την κυβέρνηση του Ισραήλ και των ΗΠΑ που χρησιμοποιούν την ιστορία και την ασφάλεια του Ισραηλινού λαού σαν άλλοθι για να επιτεθούν στους Παλαιστίνιους, διαπράττουν γενοκτονία κοκ.
Σε αυτά τα κινήματα πρέπει να επενδύσουμε, όπως και στο χτίσιμο μαζικών φορέων, φεμινιστικών, οικολογικών, εργατικών, με επαναστατικές ιδέες που θα βοηθήσουν να μαζικοποιηθούν και τα αντίστοιχα κινήματα σε Ισραήλ και Παλαιστίνη.
Γιατί το παλαιστινιακό δεν μπορεί να λυθεί με όρους πολεμικής σύγκρουσης. Οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να αφανιστούν από προσώπου γης όπως επιδιώκει ο Νετανιάχου, ούτε να ηττηθεί η Χαμάς με αυτόν τον τρόπο. Και βέβαια δεν μπορεί το κράτος του Ισραήλ να καταστραφεί, όπως έχει σαν τελικό στόχο η Χαμάς.
Οι βάσεις για τη λύση του παλαιστινιακού μπορούν να μπουν μόνο με όρους διεθνιστικής συνεργασίας και ταξικής σύγκρουσης. Στην πράξη, αυτό μεταφράζεται σε ανάπτυξη δικοινοτικών οργανώσεων, μετώπων και αγώνων, που θα υπερασπίζονται όλα τα δικαιώματα των Παλαιστινίων, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος σε ανεξάρτητο κράτος με αποχώρηση των εποίκων και των στρατιωτών και με το δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων στις εστίες τους.
