Άρθρο της Σύνταξης από το καλοκαιρινό τεύχος του «Ξ» (τεύχος 615)
Στα μέσα Ιούλη τα επίσημα στοιχεία για τον αριθμό των θυμάτων στην Γάζα από την αρχή της ισραηλινής επίθεσης πριν από σχεδόν δύο χρόνια, μιλάνε για 58.000 νεκρούς. Υπάρχουν εκτιμήσεις ότι ο αριθμός αυτός μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερος, καθώς κανείς δεν ξέρει πόσοι άμαχοι είναι θαμμένοι κάτω από τα ερείπια της Γάζας. Παλαιστίνιοι πλέον δολοφονούνται την ώρα που περιμένουν σε ουρές για να παραλάβουν λίγα τρόφιμα ή νερό, στα πλήρως ελεγχόμενα από τον ισραηλινό στρατό σημεία διανομής, που στην ουσία είναι παγίδες θανάτου.
Σύμφωνα με μαρτυρία Ισραηλινού στρατιώτη που μίλησε πρόσφατα σε διεθνή μέσα ενημέρωσης για την κατάσταση στην Γάζα, η περιοχή θυμίζει «άγρια δύση». Μίλησε για εγκλήματα πολέμου και για ένα καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας όπου το να σκοτώνεις αμάχους δεν είναι κάποια παρέκκλιση από τον κανόνα, αλλά η καθημερινή πραγματικότητα. Είπε μάλιστα πως για τους περισσότερους στρατιώτες η δολοφονία αμάχων γίνεται κάτι φυσιολογικό όσο περνάει ο καιρός, κάτι που το συνηθίζουν σαν αυτονόητο κομμάτι της «δουλειάς» τους.
Στα επόμενα σχέδια του Ισραήλ για την Γάζα είναι η κατασκευή ενός γιγάντιου στρατοπέδου συγκέντρωσης για Παλαιστίνιους έξω από την Ράφα, στο οποίο θα «φιλοξενηθούν» 600.000 άνθρωποι που σήμερα βρίσκονται εκτοπισμένοι σε διάφορα σημεία της Λωρίδας της Γάζας. Το στρατόπεδο αυτό, το οποίο μάλιστα αποκαλούν «ανθρωπιστική πόλη» εντάσσεται στον συνολικό σχεδιασμό της κυβέρνησης Νετανιάχου να μετατρέψει την Γάζα σε τουριστικό θέρετρο, αδειάζοντάς την από τους σημερινούς της κατοίκους.
Στο μεταξύ, όσο ο λαός της Γάζας εξαντλείται από την πείνα και εξοντώνεται από τις ασταμάτητες επιθέσεις του ισραηλινού στρατού, κάποιοι πλουτίζουν από τη συνεργασία τους μαζί του. Στην έκθεση της εισηγήτριας του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη Φραντσέσκα Αλμπανέζε, κατονομάζονται δεκάδες πολυεθνικές επιχειρήσεις, από τράπεζες και προμηθευτές πολεμικού υλικού, μέχρι εταιρείες λογισμικού και αυτοκινητοβιομηχανίες, οι οποίες κάνουν χρυσές δουλειές προμηθεύοντας το Ισραήλ με όπλα και πληροφορίες, μηχανολογικό εξοπλισμό κ.α.
Ανάμεσά τους η εταιρεία λογισμικού Palantir, γνωστή και στην Ελλάδα από το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, χάρη στην οποία η πολεμική μηχανή του Ισραήλ χρησιμοποιεί την τεχνητή νοημοσύνη για να επιλέξει ποιους στόχους θα πλήξει στην Γάζα, αλλά και πολυεθνικές όπως η Volvo και η Caterpillar, που προμηθεύουν το Ισραήλ με μηχανήματα κατεδάφισης με τα οποία καταστρέφονται σπίτια και άλλα κτίρια στην Γάζα και στη Δυτική Όχθη. Στον κατάλογο της Αλμπανέζε βρίσκονται επίσης τράπεζες που χρηματοδοτούν τον ισραηλινό στρατό, όπως η γαλλική BNB Paribas, η βρετανική Barclays κα.
Σε άρθρο του στην εφημερίδα «New York Times» στα μέσα Ιούλη, ο εβραίος καθηγητής Ομέρ Μπαρτόβ, που ειδικεύεται στις σπουδές της γενοκτονίας και του ολοκαυτώματος, εξηγεί γιατί αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Γάζα αποτελεί πράγματι γενοκτονία, ξεκινώντας από τον τίτλο: «Είμαι μελετητής της γενοκτονίας. Την αναγνωρίζω όταν την βλέπω». Η ίδια εφημερίδα, περίπου τις ίδιες μέρες, δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Πως ο Νετανιάχου έχει παρατείνει τον πόλεμο στην Γάζα για να παραμείνει στην εξουσία». Το άρθρο υπενθυμίζει ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Γάζα (για την ακρίβεια της ισοπέδωσής της από τον ισραηλινό στρατό) έχουν υπάρξει πολλές ευκαιρίες για συμφωνία για κατάπαυση του πυρός, τις οποίες η κυβέρνηση Νετανιάχου έχει φροντίσει να σαμποτάρει τη μια μετά την άλλη.
Η μόνη ελπίδα του παλαιστινιακού λαού βρίσκεται στο αντιπολεμικό κίνημα διεθνώς, στην αλληλεγγύη των εργαζομένων και των νέων σε ολόκληρο τον πλανήτη, αλλά και στην αντίσταση που διαρκώς μεγαλώνει μέσα στο ίδιο το Ισραήλ. Ένα ακόμη πρόσφατο δείγμα αυτής της αντίστασης ήταν η κινητοποίηση δεκάδων νέων στο Τελ Αβίβ στις 15 Ιούλη, που έκαψαν δημόσια τα χαρτιά κατάταξής τους στον ισραηλινό στρατό, φωνάζοντας συνθήματα ενάντια στην κατοχή και κρατώντας παλαιστινιακές σημαίες. Παρά το μικρό τους μέγεθος αυτές οι κινητοποιήσεις είναι ιδιαίτερα σημαντικές, τόσο για το μήνυμα που στέλνουν, όσο και για τις συνθήκες τρομοκρατίας μέσα στις οποίες οργανώνονται. Στο Ισραήλ η άρνηση στράτευσης σημαίνει φυλάκιση από λίγων ως αρκετών μηνών και η διαδικασία αυτή μπορεί να επαναλαμβάνεται κάθε φορά που ο στρατός θα ξανακαλέσει τον/την απείθαρχο/η που αρνήθηκε να υπηρετήσει.
Η μαζικοποίηση αυτού του αγώνα, όπως και οι μεγάλες διαδηλώσεις σε συνδυασμό με απεργίες και καταλήψεις ιδιαίτερα στις χώρες της δύσης που στηρίζουν τη σφαγή στην Γάζα, αλλά και το έμπρακτο σαμποτάζ στην πολεμική μηχανή του Ισραήλ με το μπλοκάρισμα της μεταφοράς πολεμικού υλικού είναι απαραίτητα. Ιδιαίτερα το τελευταίο θα μπορούσε να αποδειχτεί πολύ σημαντικό αν μαζικοποιούνταν διεθνώς και περνούσε από μεμονωμένες ενέργειες σε έναν ενιαίο αγώνα, συντονισμένο από τα συνδικάτα και την Αριστερά κάθε χώρας που τροφοδοτεί τον ισραηλινό στρατό. Στις 16/7 λιμενεργάτες στον Πειραιά μαζί με πλήθος συγκεντρωμένου κόσμου, απέτρεψαν την εκφόρτωση πολεμικού υλικού με κατεύθυνση το Ισραήλ και ανανέωσαν το ραντεβού τους για κάθε φορά που θα επιχειρείται κάτι αντίστοιχο. Αυτές οι πρωτοβουλίες, περνάνε από τον συμβολισμό στην έμπρακτη αλληλεγγύη! Χρειαζόμαστε κι άλλες!
