« Η πρώτη μάχη για τις εντελώς αυτονόητες αλλαγές στον τομέα της παιδείας χάθηκε… Η έως τώρα θητεία της κ. Μαριέττας Γιαννάκου εξασφαλίζει ότι τον Σεπτέμβριο η αντιπαράθεση με πανεπιστημιακούς και φοιτητές θα συνεχιστεί…
Η παραμονή της στην ηγεσία του υπουργείου δεν είναι πλέον για το καλό της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης» (από το κύριο άρθρο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ 2.7.06)
Όταν η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, που εκπροσωπεί ένα από τα πιο σοβαρά έντυπα του κεφαλαίου και της κυβέρνησης, καλεί την υπουργό παιδείας σε παραίτηση είναι φανερό ότι η κυβέρνηση αμφιταλαντεύεται και φοβάται σοβαρά το ενδεχόμενο να την βρει το φθινόπωρο με ένα κύμα κινητοποιήσεων στους χώρους της παιδείας και των εργαζομένων ταυτόχρονα με ένα όχι καλό αποτέλεσμα στις δημοτικές εκλογές.
Από τη μια θα ήθελε να δείξει πυγμή και αποφασιστικότητα και από την άλλη βλέπει τον κίνδυνο ο χώρος της παιδείας – ειδικά αν διευρυνθεί με τους μαθητές – να αποτελέσει την πιο μεγάλη ρωγμή στο οικοδόμημα της « συναίνεσης στις μεταρρυθμίσεις » που με τόσο κόπο προσπαθεί να κτίσει προκειμένου να περάσει την αντιδραστική της πολιτική.
Σε αυτή της την προσπάθεια ο Γ.Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ κάνουν ότι μπορούν για να τη βοηθήσουν. Στο εργατικό κίνημα η ΠΑΣΚΕ έκανε απεργίες τουφεκιές στον αέρα και μια σειρά επώδυνα μέτρα για τους εργαζόμενους πέρασαν χωρίς να ανοίξει μύτη (π.χ. αλλαγές στον ΟΤΕ και στις ΔΕΚΟ, νόμος για το ωράριο και τις υπερωρίες κτλ.). Στο θέμα της παιδείας ο Γ.Παπανδρέου έδωσε ρέστα. Κατά τη διάρκεια του δίμηνου αγώνα των φοιτητών το μόνο που βρήκε να προτείνει ήταν η σύσταση στην κυβέρνηση να πάει το νομοσχέδιο για το φθινόπωρο. Και στη βουλή στην πρώτη συζήτηση για την αναθεώρηση του συντάγματος και του άρθρου 16 για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που αποτελούσε ένα από τα αιτήματα αιχμής του φοιτητικού κινήματος, ο Γιωργάκης εμφανίστηκε ως ο πνευματικός πατέρας της ιδέας των ιδιωτικών ΑΕΙ 10 χρόνια πριν, δίνοντας αποφασιστική χείρα βοήθειας στα κυβερνητικά σχέδια για την μετατροπή της παιδείας σε εμπόρευμα.
Με τέτοια «αντιπολίτευση» που μοιάζει περισσότερο με συμπολίτευση, δεν είναι να απορεί κανείς που η ΝΔ σε αυτή τη φάση αυξάνει τη διαφορά της από το ΠΑΣΟΚ στα διάφορα γκάλλοπ.
Η ηγεσία του ΣΥΝ σε ένα ακόμα κίνημα κρύβεται πίσω από τις πιο αριστερές διαθέσεις της νεολαίας του και μερικών από τους συνδικαλιστές του. Ο Α.Αλαβάνος μιλάει μόνο για το άρθρο 16, δεν διαψεύδει τις δηλώσεις της Μ.Γιαννάκου για την αρχική συμφωνία του για συμμετοχή σε διάλογο με το υπουργείο το φθινόπωρο και δεν έχει προτείνει μέχρι τώρα τίποτα συγκεκριμένο για τα πανεπιστήμια και το νόμο πλαίσιο.
Η ηγεσία του ΚΚΕ και η Α.Παπαρήγα στο εργατικό κίνημα και την παιδεία κάνουν ότι μπορούν για να διασπάσουν το κίνημα, να ελέγξουν όσο γίνεται μεγαλύτερα κομμάτια του, προκειμένου να αυξήσουν τις ψήφους τους στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές ώστε να έχουν κάτι να πουν στη βάση του κόμματος που απεγνωσμένα βλέπει την διόγκωση της κοινωνικής δυσαρέσκειας να μην στρέφεται στο ΚΚΕ.
Το αίτημα για μια νέα αριστερά στα πανεπιστήμια, στα συνδικάτα και τελικά στην κοινωνία γίνεται επιτακτική ανάγκη για κάθε πρωτοπόρο αγωνιστή. Μια αριστερά διεθνιστική, με σοσιαλιστικό πρόγραμμα, ενωτική και με πραγματική δημοκρατία στο εσωτερικό της.
Το φθινόπωρο που έρχεται θα είναι θερμό από κάθε άποψη. Ωστόσο αυτό που έχει σημασία να βλέπουμε στο βάθος κάθε κινήματος – όσο μεγάλου και αν είναι – είναι η πολιτική του προοπτική και η δημιουργία μιας εναλλακτικής αριστερής πρότασης που θα απεγκλωβίσει την κοινωνία από το ανούσιο – και υποτιμητικό για τις παραδόσεις του εργατικού κινήματος και της νεολαίας – δίλημμα: « Γιωργάκης ή Κωστάκης;»
______________________
