Ο «μήνας του μέλιτος» για την κυβέρνηση Καραμανλή τελείωσε. Οι εκλογικές νίκες, το Euro και η Ολυμπιάδα προκάλεσαν προσωρινή συσκότιση της πραγματικότητας και η πολιτική της « ήπιας προσαρμογής» αποκαλύπτει το πραγματικό της όνομα: λιτότητα και μόνο λιτότητα.
Περιστατικά όπως η πτώση του Σινούκ, οι μετεγγραφές φοιτητών, το ατύχημα στον Μαλιακό σε συνδυασμό με την πραγματική κατάσταση της οικονομίας, αποκάλυψαν ότι η «ισχυρή Ελλάδα» υπάρχει στις μακέτες και στις λογιστικές αλχημείες όλων των κυβερνήσεων αλλά όχι στην καθημερινή ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.
Για την οικονομία έλεγαν και λένε ψέματα
Το έλλειμμα ήταν 4.5 φορές μεγαλύτερο το 2004 από ότι το εμφάνιζε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Το συνολικό χρέος 15% μεγαλύτερο. Η ανεργία 3.5% (τουλάχιστον) μεγαλύτερη.
«Στην ΟΝΕ μπήκαμε με το σπαθί μας όμως» συμπληρώνει ο Αλογοσκούφης, ομολογώντας όχι μόνο ότι και η ΝΔ ήξερε αλλά ότι και οι ευρωπαίοι εταίροι κάνουν τα στραβά μάτια προκειμένου να τηρήσουν τους στόχους του Συμφώνου Σταθερότητας που ο Ρ.Πρόντι έχει χαρακτηρίσει «ηλίθιο».
Και ο φετινός στόχος του προϋπολογισμού για μείωση του ελλείμματος από το 5.3% στο 2.8% μόνο με λογιστικά κόλπα μπορεί να επιτευχθεί.
Ο ελληνικός καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει πραγματική ανάπτυξη και ευημερία. Η βιομηχανική παραγωγή κινείται στα επίπεδα του 1980 ενώ ο ετήσιος ρυθμός ανάπτυξής της δεν ξεπέρασε το 0.5% την εικοσαετία 1980-2000. Κλάδοι ολόκληροι συρρικνώνονται ενώ πάνω από 8000 ελληνικές εταιρείες έχουν ιδρύσει θυγατρικές σε χώρες με χαμηλότερα μεροκάματα.
Περιοχές όπως η Ημαθία, η Θεσσαλία, η Δ.Μακεδονία, ο Εβρος κ.α. μαστίζονται από κλεισίματα εκατοντάδων επιχειρήσεων, 16-30% ανεργία, χιλιάδες απολύσεις και επανεμφάνιση του φαινομένου της μετανάστευσης ακολουθώντας το πρώτο κύμα αποβιομηχάνισης της δεκαετίας του 90 ( Εύβοια, Αχαία κτλ.). Στον κατασκευαστικό τομέα που πέρυσι απασχολούσε 327.000 εργαζόμενους, υπάρχουν ήδη 7.000 απολυμένοι ενώ κινδυνεύουν 50.000 ακόμα, καθώς η οικοδομική δραστηριότητα εμφανίζει μείωση 20% και το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων για τα δημόσια έργα μειώνεται στο φετινό προϋπολογισμό κατά 16.1%. Ο τουρισμός εμφανίζει πτωτική τάση εδώ και χρόνια ενώ φέτος μειώθηκε 5-8% σε χρονιά Ολυμπιακών αγώνων με αποτέλεσμα την απώλεια 20.000 θέσεων εργασίας.
Πάνω από 15.000 απολύθηκαν ή θα απολυθούν είτε απευθείας είτε με τη μορφή της «εθελούσιας εξόδου» από ΔΕΚΟ και επιχειρήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα ( συμβασιούχοι Δημοσίου, ΟΤΕ, Εθνική και Εμπορική Τράπεζα, ΔΕΗ κτλ.)
Ποιος κερδίζει από όλα αυτά; Μα φυσικά οι βιομήχανοι οι οποίοι είδαν τα κέρδη τους να ξεπερνούν κατά 10% τα κέρδη της χρυσής -για το κεφάλαιο- εποχής της δικτατορίας και να είναι στις 3 ψηλότερες θέσεις των χωρών μελών του ΟΟΣΑ στην κερδοφορία.
Σε αυτές τις συνθήκες η λιτότητα, η επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων και οι παραπέρα αποκρατικοποιήσεις είναι πραγματικά μονόδρομος για κυβερνήσεις εντολοδόχους του κεφαλαίου όπως της ΝΔ σήμερα και του ΠΑΣΟΚ χθες.
Υπάρχει διέξοδος;
Παρά τα χάλια των συνδικαλιστικών ηγεσιών έχουμε αύξηση των απεργιακών κινητοποιήσεων σε όλη την Ελλάδα εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής. Χρειάζεται άμεσα να παλέψουμε για το συντονισμό των αγώνων των επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα που κλείνουν ή απειλούνται με κλείσιμο και την οργάνωση ταυτόχρονων επαναλαμβανόμενων τοπικών γενικών απεργιών σαν κι αυτή που έγινε στην Νάουσα για την Τρικολάν, που συμπεριέλαβε μαγαζάτορες, αγρότες, μαθητές, συνδυασμένων με καταλήψεις δημοσίων κτιρίων και εργοστασίων που πάνε για κλείσιμο ή μεταφορά στο εξωτερικό.
Το αίτημα του δημόσιου διαχειριστικού ελέγχου από τα σωματεία των εργαζομένων, κοινωνικούς φορείς της περιοχής και ορκωτών λογιστών θα αποκαλύψει τις παρανομίες των Λαναράδων και ότι αυτές οι επιχειρήσεις μπορούν να λειτουργήσουν κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. Για παράδειγμα ο ιδιοκτήτης της ΤΡΙΚΟΛΑΝ Θ. Λαναράς κέρδισε 400 εκατομμύρια ευρώ από το Χρηματιστήριο σε 3 χρόνια, πήρε 200 εκατομ. ευρώ από τράπεζες και 1.3 εκατομμύρια ευρώ από επιδοτήσεις αναπτυξιακών νόμων, έριξε τα μεροκάματα των εργαζομένων και έκλεισε!!!
Παρόμοιο συντονισμό χρειάζονται οι επιχειρήσεις του δημόσιου τομέα και των τραπεζών που επιχειρούν χιλιάδες απολύσεις με τη μέθοδο της οικειοθελούς αποχώρησης. ΟΤΕ, Εθνική, Εμπορική και ΔΕΗ μπορούν να παραλύσουν όλη τη χώρα αν το αποφασίσουν και να αντιπαραθέσουν στις οικειοθελείς αποχωρήσεις, που δεν έχουν λύσει κανένα πρόβλημα από το 1993 που ξεκίνησαν, την επανεθνικοποιίηση των δημοσίων επιχειρήσεων και των τραπεζών κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση, ώστε να εξασφαλιστεί η παροχή φτηνότερων υπηρεσιών, η προστασία από την κρατική κακοδιαχείριση και την ιδιωτική κερδοσκοπία και η συμμετοχή τους στον συνολικότερο σχεδιασμό της οικονομίας με κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες.
Για να γίνουν όλα αυτά χρειάζονται πρωτοβουλίες από τη βάση των σωματείων. Η εκλογή των μαχητικότερων και πιο ανιδιοτελών συνδικαλιστών στα ΔΣ. Ο παραπέρα συντονισμός μεταξύ τους στην προοπτική κοινών αγώνων και της επιβολής γενικής απεργίας από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.
Τέλος, για την αναγκαιότητα ανατροπής του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος ας αφήσουμε να μιλήσουν οι δηλώσεις 2 πολιτικών που μόνο επαναστάτες δεν μπορεί να χαρακτηριστούν:
«η πολιτεία έχει αφήσει το περιεχόμενο της δημοκρατίας στη διάθεση 6 επιχειρηματιών που ελέγχουν τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα» (Α. Κακλαμάνης, πρώην πρόεδρος της Βουλής).
« το πρόβλημα της χώρας είναι 5 νταβατζήδες και 5 συντεχνίες και άλλα κέντρα που εξουσιάζουν την πολιτική ζωή » (Κ. Καραμανλής σε βουλευτές της ΝΔ).
