– Οι 5 μεγαλύτερες τράπεζες είχαν
αύξηση κερδών +57% δηλ 1.5 δις. ευ-
ρώ
– Οι 20 μεγαλύτερες σε αξία εισηγ-
μένες επιχειρήσεις είχαν κέρδη 4.4
δις. ευρώ
– Ο όμιλος Μυτιληναίου είχε αύξη-
ση κερδών 902% δηλ. 237.4 εκατ. ευ-
ρώ
– Ο κλάδος διύλισης ( ΕΛΠΕ και Μό-
τορ Οιλ) αύξηση 40% δηλ. 533 εκατ.
ευρώ
– Ο κλάδος Πληροφορικής αύξηση
41.5% δηλ. 139 εκατ. ευρώ
– Η βιομηχανία Μετάλλου αύξηση
42.4% δηλ. 74.2 εκατ. ευρώ
– Οι επιχειρήσεις τροφίμων αύξηση
47.5% δηλ. 60.6 εκατ. ευρώ
– Ο κλάδος Τσιμέντων αύξηση 20.6%
δηλ. 362 εκατ. ευρώ
” Στα υψηλότερα επίπεδα της ιστορίας
εκτινάσσονται τα επιχειρηματικά κέρδη
τραπεζών, διυλιστηρίων και της πλειονό-
τητας των μεγάλων εισηγμένων επιχειρή-
σεων” (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 1.12.05)
“Κέρδη – πρόκληση οι τράπεζες. Προ-
έρχονται από τόκους και προμήθειες, κα-
θώς έχουν τα υψηλότερα περιθώρια κέρ-
δους στην ΕΕ” (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 4.12.05)
Να γιατί ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιο-
μηχανιών (ΣΕΒ) και οι τραπεζίτες είναι οι
μόνοι φορείς που επικροτούν την πολιτι-
κή της κυβέρνησης.
Τη στιγμή που η κυβέρνηση εξαπολύει
τη μία μετά την άλλη τις επιθέσεις στο
βιοτικό επίπεδο και τις κατακτήσεις δε-
καετιών των εργαζομένων η οικονομική ε-
λίτ θησαυρίζει.
Τολμάνε και μιλάνε διά στόματος Π.Παναγιωτόπουλου για ” τα παιδιά ενός κατώτερου θεού” θέλοντας να διασπάσουν τους 83.000 εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ με τα 2.500.000 των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα με το επιχείρημα της εξίσωσης των μισθών προς τα κάτω και καταργώντας το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά. Στρατηγικός τους στόχος είναι η πλήρης παράδοση των ΔΕΚΟ και ειδικά των τομέων με τα περισσότερα κέρδη στο κεφάλαιο και η διάλυση των εναπομείναντων ισχυρών συνδικάτων σε αυτό το χώρο που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ΓΣΕΕ.
Από το καλοκαίρι με το νόμο 3385/05 για τα εργασιακά και τώρα με το νόμο έκτρωμα για τις ΔΕΚΟ η κυβέρνηση επιδιώκει να ξεθεμελιώσει ότι έχει κατακτηθεί εδώ και δεκαετίες από τους σκληρούς αγώνες των εργαζομένων. Το 8ωρο, η πληρωμή των υπερωριών, η σταθερή δουλειά, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις καταργούνται και το εργασιακό τοπίο σε λίγο καιρό θα θυμίζει περισσότερο αυτό του μεσοπολέμου δεκαετίες πριν. Οι νέοι εργαζόμενοι θα κληθούν να δουλέψουν ουσιαστικά δίχως σταθερό ωράριο, δίχως να πληρώνονται υπερωρίες, δίχως να μπορούν να διανοηθούν καν τη δυνατότητα ίδρυσης σωματείου και με μισθούς που δε θα φτάνουν ούτε για τα στοιχειώδη. Αυτό το μέλλον είναι που θα ανοίξει το δρόμο για την πολιτικοποίηση μιας ολόκληρης γενιάς που σε ένα μεγάλο της μέρος νόμιζε μέχρι σήμερα ότι η πολιτική δεν την αφορά.
Προϋπολογισμός λιτότητας
Αυξήσεις ψίχουλα σε μισθωτούς και συνταξιούχους. Αύξηση των έμμεσων και άμεσων φόρων. Καθηλωμένες δαπάνες για παιδεία, υγεία, πρόνοια. Και μπόλικη “δημιουργική λογιστική” για να εμφανιστεί ρεαλιστικός ο στόχος της μείωσης του δημόσιου ελλείμματος το 2006.
Αυτός είναι ο προϋπολογισμός της κυβέρνησης που πρόκειται να ψηφιστεί στις 22/12.
Καμιά εμπιστοσύνη στις
συνδικαλιστικές ηγεσίες
Το μέγεθος της επίθεσης αντικειμενικά ενισχύει τη μαζικότητα της γενικής απεργίας στις 14 Δεκέμβρη που πρέπει να γίνει η αφετηρία για ένα απεργιακό μπαράζ με αιχμή τις ΔΕΚΟ αλλά και τις επιχειρήσεις που κλείνουν. Είναι κάτω από αυτή την πίεση που η ΓΣΕΕ σκέφτεται την πραγματοποίηση επαναλαμβανόμενων απεργιών στις ΔΕΚΟ από τις 12 Δεκέμβρη. Ο βραχνάς των χαμένων μεροκάματων δικαιολογημένα προβληματίζει πολλούς εργαζόμενους. Όμως αυτά που διακυβεύονται από την τωρινή επίθεση της κυβέρνησης θα κοστίσουν πολύ περισσότερα από μερικά χαμένα μεροκάματα.
Ολοι οι εργαζόμενοι κατανοοούν την ανάγκη της συντονισμένης και ενωτικής απεργιακής απάντησης στις προκλήσεις της κυβέρνησης. Ωστόσο όταν αναλογίζονται με ποια ηγεσία θα πάει να δώσει τη μάχη το συνδικαλιστικό κίνημα αρχίζει να επικρατεί απελπισία και σύγχιση.
Πολυζωγόπουλος και Πουπάκης θυμίζουν πιο πολύ εν δυνάμει υπουργούς παρά εκπροσώπους των εργαζομένων. Με την πρώτη υποτυπώδη ψευτουποχώρηση της κυβέρνησης θα αρχίσουν να τα μαζεύουν. Από την άλλη η διασπαστική τακτική του ΠΑΜΕ – που συμμετέχει στην απεργία αλλά όχι στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ – ενισχύει τη σύγχιση, αποδυναμώνει τη μαζικότητα των συγκεντρώσεων και δεν μπορεί να δώσει στο κίνημα εναλλακτική λύση και προοπτική.
Οι πρωτοβουλίες από τα κάτω είναι μονόδρομος. Το να πάρουν την υπόθεση των απεργιών στα χέρια τους πρωτοπόροι και ανιδιοτελείς εργαζόμενοι είναι βασική προϋπόθεση για να αποκρούσουμε την αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης.
Οι τακτικές γενικές συνελεύσεις, η εκλογή απεργιακών επιτροπών ανά χώρο και πόλη, ο συντονισμός με άλλους κλάδους και η διεξοδική ενημέρωση της κοινωνίας είναι ζητήματα κλειδί που θα συμβάλλουν αφενός στον έλεγχο των ηγεσιών και στην ανάδειξη των πιο μαχητικών στοιχείων στην πρώτη γραμμή του αγώνα και αφετέρου θα δώσουν απαντήσεις στην συστηματική δυσφήμιση των εργαζομένων των ΔΕΚΟ που επιχειρεί η κυβέρνηση.
προγραμμα δρασης
– Η 24ωρη γενική απεργία στις 14 Δεκέμβρη να μετατραπεί άμεσα σε 48ωρη.
– Να κηρυχτούν 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες σε όλες τις ΔΕΚΟ μέσα στο Δεκέμβρη με αποκλεισμούς δημοσίων κτιρίων, πορείες, συναυλίες συμπαράστασης κτλ.
– Στο βαθμό που η κυβέρνηση δεν υποχωρήσει να εξαγγελθεί νέα 48ωρη γενική απεργία η οποία να συμπεριλάβει τους αγρότες, τη νεολαία, τα μικρομεσαία εμπορικά καταστήματα
βασικα αιτηματα
– Αμεση απόσυρση του νομοσχεδίου για τις ΔΕΚΟ
– Ουσιαστικές αυξήσεις στους εργαζόμενους με στόχο την εξίσωση των μισθών προς τα πάνω αλλά και με αυτούς που ισχύουν στην ΕΕ με στόχο κανένας μισθός να μην είναι κάτω από 1200 ευρώ.
– Διπλασιασμός των δαπανών για παιδεία, υγεία και πρόνοια στον νέο προϋπολογισμό.
– Μείωση του ΦΠΑ και όλων των έμμεσων και άμεσων φόρων στους μισθωτούς και παράλληλα δραστική αύξηση της φορολογίας στις μεγάλες επιχειρήσεις.
– Διαχειριστικός έλεγχος σε όλες τις επιχειρήσεις που έκλεισαν ή πάνε για κλείσιμο. Δήμευση των περιουσιών όσων ιδιοκτητών αποδειχτεί ότι χρωστάνε στους εργαζόμενους ή έχουν πάρει δάνεια και επιδοτήσεις και τα έκαναν καταθέσεις στην Ελβετία ή νέα εργοστάσια στα Βαλκάνια. Επαναλειτουργία τους κάτω από τον έλεγχο και τη διαχείριση των εργαζομένων στις επιχειρήσεις με τη συμμετοχή των τοπικών δήμων και κοινωνικών φορέων.
