Το εργατικό κίνημα είναι αντιμέτωπο με την πιο μεγάλη επίθεση στο βιοτικό του επίπεδο από την εποχή της Χούντας. Η επίθεση αυτή έχει σαν μοναδικό, αποκλειστικό, κυνικό στόχο το να υποχρεώσουν το εργατικό κίνημα και τα λαϊκά στρώματα να πληρώσουν για την κρίση, έτσι ώστε να μπορούν οι καπιταλιστές να διατηρούν τα κέρδη τους!
Χρειάζεται κατανόηση των καθηκόντων και ισορροπία. Δεν είναι εύκολο να μπορέσει το εργατικό κίνημα να αντισταθεί και να ανατρέψει τις πολιτικές που εφαρμόζονται. Όσοι, στην Αριστερά, με ένα εύκολο τρόπο λένε «βγείτε στους δρόμους», «αντισταθείτε», «ανατρέψτε τις πολιτικές τους», δημιουργώντας εύκολες ελπίδες και προσδοκίες, κινδυνεύουν να απογοητευτούν βαθιά. Γιατί, για να ανατραπούν αυτές πολιτικές απαιτείται από τη μεριά του εργατικού κινήματος, να θυμηθεί τους πιο μεγάλους αγώνες στην πρόσφατη ιστορία του, απαιτείται στρατηγική και σχέδιο, καλά επεξεργασμένα.
Το εργατικό κίνημα χρειάζεται να θυμηθεί -και να ξεπεράσει- αγώνες όπως της ΕΑΣ (οδηγοί αστικών λεωφορείων) ενάντια στον Μητσοτάκη την περίοδο 90 – 93 που κράτησε τρεις μήνες! Πρέπει να θυμηθεί την Πειραϊκή Πατραϊκή, στην Πάτρα, όπου πέντε χιλιάδες εργάτες με την υποστήριξη όλης της πόλης κατέλαβαν το εργοστάσιο για δύο μήνες. Πρέπει να θυμηθεί τους μεγάλους της αγώνες των εκπαιδευτικών που κράτησαν γύρω στους 2 μήνες στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας. Οι αγρότες πρέπει να θυμηθούν τους δικούς τους αγώνες, ιδιαίτερα στα τέλη της δεκαετίας του 90 όπου έκοψαν και κράτησαν κομμένη την Ελλάδα στα τρία για πολλές εβδομάδες. Η νεολαία χρειάζεται να θυμηθεί τους ιστορικούς αγώνες που έδωσε και τις καταλήψεις που κράτησαν μήνες, πρέπει να θυμηθεί τον Δεκέμβρη του 2008 – και δουλειά μας, δουλειά της αριστεράς, είναι να κάνουμε εκείνο τον Δεκέμβρη της νεολαίας, Δεκέμβρη όλης της κοινωνίας.
Απεργιακός τυφώνας
Για να μπορέσει να αναχαιτιστεί η επίθεση των σοσια – ληστών θα πρέπει τους επόμενους δύο μήνες η Ελλάδα να ζει στο ρυθμό των ασταμάτητων απεργιακών κινητοποιήσεων. Θα πρέπει με κυλιόμενες απεργίες ανά κλάδο να παραλύσει και ο κρατικός μηχανισμός και η οικονομία. Κυλιόμενες απεργίες κλάδων και ομοσπονδιών θα σήμαινε, πχ, σε πρώτη φάση ο κρατικός μηχανισμός η παιδεία και υγεία, στη συνέχεια οι τηλεπικοινωνίες και η ενέργεια, μετά τα ορυχεία και η μεταποίηση, οι κατασκευές και οι μεταφορές κοκ, και μετά ξανά από την αρχή, σε ένα ασταμάτητο απεργιακό κύμα. Κι αυτά παράλληλα με μπλόκα από τους αγρότες και καταλήψεις διάρκειας σε όλη την παιδεία από τους μαθητές και φοιτητές.
Μέσα σ’ αυτό το γενικό πλαίσιο, θα ήταν απαραίτητες τακτικά επαναλαμβανόμενες 48ωρες γενικές απεργίες, στις οποίες να κινητοποιούνται οι πάντες σε μαζικές κινητοποιήσεις εκατοντάδων χιλιάδων, σε συνδυασμό με καταλήψεις δρόμων κρατικών κτιρίων, αποκλεισμούς κοκ. Χρειάζεται, δηλαδή, ένας απεργιακός τυφώνας!
Είναι απόλυτα σίγουρο ότι το ελληνικό εργατικό κίνημα είναι έτοιμο να μπει σε μια τέτοια μάχη και είναι έτοιμο να την οργανώσει σωστά χτίζοντας τοπικές συντονιστικές επιτροπές αγώνα, με δημοκρατική λειτουργία, σε κάθε χώρο. Για να το κάνει όμως αυτό χρειάζεται οι ηγεσίες του να το προτείνουν και να μπουν μπροστά.
Ιστορικά καθήκοντα για την αριστερά
Ο Παναγόπουλος και οι φίλοι του δεν πρόκειται ποτέ να προχωρήσουν σε ένα τέτοιο σχεδιασμό της δράσης του κινήματος. Επομένως το καθήκον πέφτει στους ώμους της Αριστεράς. Τα σημερινά ισοζύγια δεν βοηθούν, όμως η Αριστερά μπορεί, παρεμβαίνοντας μέσα στο μαζικό κίνημα με ένα σχέδιο όπως το πιο πάνω να πιέσει τα πράματα, να υποχρεώσει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να συρθούν σε πιο μαχητικές μορφές δράσης στην κατεύθυνση που περιγράφουμε. Κάνοντας αυτό, την ίδια στιγμή, η Αριστερά δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να ανατραπούν τα ισοζυγία μέσα στο εργατικό κίνημα και την κοινωνία, για να ενισχυθεί η Αριστερά και να σπάσει η κυριαρχία του δικομματισμού.
Τα καθήκοντα για την Αριστερά είναι ιστορικά. Η στάση του Κ.Κ.Ε. το οποίο ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες αρνείται τη συνεργασία με οποιεσδήποτε άλλες δυνάμεις της αριστεράς, αγγίζει τα όρια του εγκλήματος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη σωστά απευθύνει ενωτικό κάλεσμα προς το Κ.Κ.Ε. και πολύ σωστά την τελευταία περίοδο αναπτύσσεται συντονισμός ανάμεσα σε σωματεία που ελέγχονται από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και τον ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να επενδύσουμε σ’ αυτές τις ενωτικές πρωτοβουλίες ξέροντας πως πολύς κόσμος στη βάση του ΚΚΕ παρακολουθεί. Τέλος η αριστερά χρειάζεται πολιτική αντιπρόταση – να ανατραπεί το πακέτο της κυβέρνησης και να αντικατασταθεί με τι; Χωρίς μια τέτοια αντιπρόταση το κίνημα δεν μπορεί να μπει σε πραγματική αντεπίθεση. Αναλυτικά οι προτάσεις που κατά τη γνώμη μας χρειάζεται η αριστερά παρουσιάζονται σε διπλανές στήλες. Στα πλαίσια αυτά όμως δυο προτάσεις αποκτούν εξέχουσα σημασία. Κι αυτές είναι η κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος από τη μια και η παύση πληρωμών του χρέους στους τοκογλύφους – κερδοσκόπους – τραπεζίτες από την άλλη.
