Σχόλιο από το «Ξεκίνημα»
Έχοντας κατά νου όλες τις απόλυτα δικαιολογημένες επιφυλάξεις για την εγκυρότητα και αξιοπιστία των δημοσκοπήσεων με βάση τις τάσεις που κατέγραψαν οι δύο πιο πρόσφατες πανελλαδικά του Πανεπιστημίου Μακεδονίας για τον ΣΚΑΙ από 26-28/5 και της ALCO για το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ από 30/5-2/6 προκύπτουν τα εξής:
- Κάθετη πτώση ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα.
Σχεδόν 9 στους 10 πολίτες και οι 7 στους 10 ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 δεν είναι ικανοποιημένοι από τις επιδόσεις της κυβέρνησης μέχρι σήμερα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει τους μισούς του ψηφοφόρους κύρια προς την αποχή και το δεν ξέρω δεν απαντώ.
80.5% δηλώνει ότι στο τέλος της 4ετίας δεν θα καταφέρει η κυβέρνηση Τσίπρα να μας βγάλει από το μνημόνιο με μόλις 10% να πιστεύει ότι θα μας βγάλει.
Ο Τσίπρας καταγράφει ιστορικό χαμηλό ποσοστό δημοτικότητας για εν ενεργεία πρωθυπουργό
- Η ΝΔ σταθερά μπροστά από το ΣΥΡΙΖΑ με 7-8 μονάδες διαφορά και ποσοστό γύρω στο 25%.
- Η ναζιστική Χρυσή Αυγή παραμένει τρίτο κόμμα με ποσοστά ανάμεσα στο 7-8%.
- Η Αριστερά δεν μπορεί να καλύψει το τεράστιο πολιτικό κενό που προκαλεί η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΚΚΕ παραμένει στάσιμο γύρω στο 5 – 6%, η ΛΑΕ κινείται μεταξύ 1 – 3%, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κάτω από 1%. Η νεοσύστατη Πλεύση Ελευθερίας της Ζ. Κωνσταντοπούλου κυμαίνεται μεταξύ 2% και 2.5%
Το πολιτικό κενό αποτυπώνεται ανάγλυφα στα παρακάτω νούμερα:
- στην δημοσκόπηση του ΠΑΜΑΚ 39.5% των ερωτώμενων κινείται μεταξύ αποχής, λευκού-άκυρου, δεν ξέρω δεν απαντώ.
- 6.5% θα ψηφίσει άλλο μικρότερο κόμμα πέρα από τα καταγεγραμμένα της δημοσκόπησης.
- Συνολικά ποσοστό 46%, σχεδόν 1 στους 2 ψηφοφόρους, κινείται εκτός επίσημου πολιτικού σκηνικού!
Στην δημοσκόπηση της ALCO τα αντίστοιχα νούμερα είναι 33.5% – 4.4% και αθροιστικά στο σχεδόν 38%.
Απογοήτευση, απαισιοδοξία, οργή για τις κυβερνητικές πολιτικές, πολιτικό κενό, νεοναζιστική απειλή είναι τα βασικά χαρακτηριστικά των σημερινών δημοσκοπικών τάσεων.
Ασφαλώς τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά αν η Αριστερά προχωρούσε σε συνεργασία καθώς τότε θα καταγραφόταν τρίτη δύναμη δημιουργώντας έτσι μια καινούργια δυναμική στην κοινωνία.
Οι ευθύνες των κομμάτων της Αριστεράς που αρνούνται να προχωρήσουν σε ενωτικές συνεργασίες είναι τεράστιες. Έχοντας αναφέρει αυτό, καθόλου δευτερεύον δεν είναι και το θέμα του προγράμματος – ο κύριος όγκος της Αριστεράς αρνείται να προχωρήσει στην υιοθέτηση ενός σοσιαλιστικού (επαναστατικού) προγράμματος. Τα δύο προβλήματα, βέβαια, δεν είναι άσχετα το ένα με το άλλο, αντίθετα είναι στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους. Κι έχουν να κάνουνε με τις βαθιές επιρροές του Σταλινισμού στην εξέλιξη της ελληνικής Αριστεράς.
Αυτό θέτουν επίμονα την ανάγκη της πάλης για μια νέα, εναλλακτική Αριστερά: ενωτική, δημοκρατική, διεθνιστική, με ένα πρόγραμμα ρήξης με το σύστημα, για μια σοσιαλιστική κοινωνία.
