Η ισραηλινή κυβέρνηση εκκένωσε και κατεδάφισε πρόσφατα όλους τους εποικισμούς στη λωρίδα της Γάζας. Για πρώτη φορά από το 1967, όταν ο ισραηλινός στρατός εισέβαλλε στην περιοχή, δημιουργείται η εντύπωση ότι παλαιστινιακά εδάφη «απελευθερώνονται».
Η εκκένωση των ισραηλινών εποικισμών πανηγυρίστηκε από τους Παλαιστίνιους την ίδια στιγμή που με αυτή την κίνηση συμφωνούσε και η πλειοψηφία των ισραηλινών πολιτών. Από την άλλη πλευρά τα ΜΜΕ διεθνώς μιλάνε για μια ιστορική ευκαιρία για ειρήνη στην περιοχή. Υπάρχουν πράγματι ελπίδες για ειρήνη;
Οι ισλαμικές τρομοκρατικές οργανώσεις προσπαθούν να παρουσιάσουν την εκκένωση της Γάζας σαν μια δική τους νίκη και έτσι να ενισχύσουν τις δυνάμεις και την επιρροή τους. Η Χαμάς για παράδειγμα δήλωνε: «Η Γάζα είναι το πρώτο βήμα της απελευθέρωσης. Μετά, θα ακολουθήσει η Δ. Όχθη και αργότερα κάθε πόντος της παλαιστινιακής γης. Βρισκόμαστε στην αρχή της πορείας μας και δεν έχουμε παραδώσει, ούτε πρόκειται να παραδώσουμε τα όπλα μας. Η μάχη δεν τελείωσε. Το σχέδιο των Σιωνιστών αρχίζει να διαλύεται» (Καθημερινή 18/8/2005)
Ωστόσο η εκκένωση της Γάζας δεν σημαίνει νίκη των Χαμάς και ΣΙΑ ούτε και κανενός είδους πραγματική υποχώρηση από την πλευρά της ισραηλινής άρχουσας τάξης. Μπορεί να έφυγαν 8.000 έποικοι από τη Γάζα, όμως αυτοί αντιπροσωπεύουν μόλις το 2% των 440.000 ισραηλινών εποίκων που βρίσκονται κυρίως στη Δ. Όχθη και την Α. Ιερουσαλήμ. Και την ίδια στιγμή που στη Γάζα εποικισμοί εκκενώνονται, στη Δ. Όχθη και την Α. Ιερουσαλήμ ενισχύονται, καθώς ο Α. Σαρόν δήλωσε ότι όχι μόνο δεν θα εγκαταλείψει αυτούς τους εποικισμούς αλλά στόχος του είναι να τους επεκτείνει (Καθημερινή 23/8/2005). Η εκκένωση της Γάζας είναι μια κίνηση τακτικής του Σαρόν που στοχεύει στην αναδίπλωση σε μια περιοχή που η διατήρηση των εποικισμών είναι πιο δύσκολη και δαπανηρή, επέκτασή τους σε πιο σημαντικά σημεία από άποψη στρατηγικής και εντυπωσιασμός της διεθνούς κοινής γνώμης που βλέπει τον Σαρόν να κάνει μια κίνηση «καλής θέλησης». Παράλληλα αντανακλά το αδιέξοδο της πολιτικής του, κάτω από το βάρος και του αγώνα των παλαιστινίων, αφού ήταν ο πρωτεργάτης των εποικισμών στη Γάζα.
Η αποχώρηση των ισραηλινών εποίκων από τη Γάζα δεν σημαίνει επίσης ότι η Γάζα «απελευθερώθηκε» και πολύ λιγότερο σημαίνει βέβαια την αρχή μια διαδικασίας για την ίδρυση ενός παλαιστινιακού κράτους. Οι κάτοικοι της Γάζας δεν πρόκειται να έχουν ελευθερία κίνησης προς τη Δ. Όχθη ή την Ιερουσαλήμ, ενώ τα σύνορα της Γάζας θα συνεχίσουν να ελέγχονται από τον Ισραηλινό στρατό. 1,6 εκ. άνθρωποι, το 20% του παλαιστινιακού πληθυσμού θα παραμείνει εγκλωβισμένο σε μια λωρίδα 370 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Όσο για το τείχος, συνεχίζει να χτίζεται στη Δ. Όχθη και την Ιερουσαλήμ, χωρίζοντας την πόλη στα δύο και απαγορεύοντας σε 55.000 Παλαιστίνιους την ελεύθερη διακίνηση μέσα στην ίδια τους την πόλη. Στην ουσία τίποτε δεν άλλαξε για τους Παλαιστίνιους.
Οι έποικοι εκκενώθηκαν από τη Λωρίδα της Γάζας πιο εύκολα απ’ ότι αναμενόταν. Αποκαλύφθηκε ότι μόνο 8% των εποίκων ήταν φανατικοί ακροδεξιοί που προέβαλαν αντίσταση, ενώ το 1/3 των εποίκων κατοικούσαν στα κατεχόμενα της Γάζας μόνο για λόγους οικονομικούς καθώς η οικονομία του Ισραήλ βρίσκεται σε κρίση, 1 στα 5 παιδιά ζουν κάτω απ’ το όριο της φτώχειας και η ζωή στους εποικισμούς έχει χαμηλότερο κόστος καθώς και μια σειρά από οικονομικά κίνητρα που δίνει η κυβέρνηση. Η πλειοψηφία των ισραηλινών είναι υπέρ της εκκένωσης των εποικισμών.
Αυτά τα στοιχεία δείχνουν για μια ακόμα φορά ότι στην πραγματικότητα σε αντίθεση με το πολιτικό κατεστημένο ο λαός του Ισραήλ θέλει ειρήνη και αρμονική συμβίωση με τους Παλαιστίνιους. Για να γίνει όμως αυτό πραγματικότητα χρειάζεται κοινός αγώνας Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Κοινός αγώνας ενάντια στην άρχουσα τάξη του Ισραήλ που από την μια σκοτώνει μαζικά παλαιστίνιους και έχει κατοχικά στρατεύματα στα εδάφη τους και από την άλλη καταδικάζει τους ισραηλινούς εργαζόμενους στη φτώχεια και την ανεργία. Κοινός αγώνας ισραηλινών και παλαιστίνιων που θα απορρίπτει και την διεφθαρμένη παλαιστινιακή αρχή και την οδό της ισλαμικής τρομοκρατίας που σέρνει τους δυο λαούς σε έναν αέναο κύκλο αίματος. Κοινός αγώνας για την ανατροπή του καπιταλισμού και για το σοσιαλισμό στην Παλαιστίνη και το Ισραήλ.
Ελένη Μήτσου
