Του Νίκου Αναστασιάδη
Το τελευταίο διάστημα είμαστε μάρτυρες ενός μπαράζ εμφανίσεων των στελεχών της λεγόμενης «ανανεωτικής πτέρυγας» του ΣΥΝ. Αποκορύφωμα ήταν η εκδήλωση αυτής της τάσης που έγινε την Τετάρτη 28/1 στο ξενοδοχείο IMPERIAL.
Διαφορετικές απόψεις;
Η διαπάλη ιδεών, οι διαφορετικές απόψεις, η πολυτασικότητα, είναι χαρακτηριστικά της κουλτούρας του ΣΥΡΙΖΑ, είναι χαρακτηριστικά της νέας αριστεράς που προσπαθούμε να φτιάξουμε. Εδώ όμως δεν συζητάμε για κάτι τέτοιο. Εδώ μιλάμε για τις συνειδητές προσπάθειες μιας ομάδας στελεχών να επιβάλλουν μια ντε φάκτο κατάσταση όπου ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί συνεργάτης του ΠΑΣΟΚ.
Διαφορετικές απόψεις υπάρχουν και θα υπάρχουν. Η άποψη όμως ότι μπορεί να υπάρξει συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, η άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μπει στην ίδια κυβέρνηση μαζί με το ΠΑΣΟΚ, η άποψη ότι προκειμένου να φύγει η Νέα Δημοκρατία όλα είναι αποδεκτά, έχει απορριφθεί από όλα τα συλλογικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ. Και όχι μόνο μια φορά.
Το πρόσφατο κείμενο των «15 σημείων» για παράδειγμα ξεκαθαρίζει το θέμα με τρόπο κάθετο:
«Ο δικομματισμός χρειάζεται να ηττηθεί οριστικά. Τα κεντροαριστερά σενάρια και ο κυβερνητισμός υπηρετούν σε τελευταία ανάλυση τον νεοφιλελευθερισμό και τις πολιτικές του και δεν αφορούν τη Ριζοσπαστική Αριστερά.»
Δεν πρόκειται λοιπόν για λάθος ή για παρεξήγηση: Οι «ανανεωτικοί» συνειδητά υποσκάπτουν τις αποφάσεις της πλειοψηφίας του κόσμου και των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Ο σεβασμός της διαφορετικής άποψης, λοιπόν, είναι ένα θέμα, η πραξικοπηματική όμως αλλαγή της δημόσιας εικόνας του ΣΥΡΙΖΑ ένα άλλο.
Προτείνουν κάτι εναλλακτικό;
Ποιες είναι λοιπόν αυτές οι «ανανεωτικές» απόψεις; Παραθέτουμε αποσπάσματα από ομιλίες και συνεντεύξεις στελεχών της ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ:
«Ο ΣΥΝ οφείλει να προσβλέπει στην ανάγκη διαλόγου και σύγκλισης, μέσα από πολιτικές πρωτοβουλίες που μπορεί να πάρει ο ίδιος ή και σε συνεργασία με άλλες πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Η Αριστερά και όλες οι δυνάμεις και απόψεις, που συναποτελούν την πολυχρωμία της και τη δυνατότητά της να διευθύνει τις κοινωνικές και πολιτικές υποθέσεις της χώρας, δεν μπορεί και δεν πρέπει να μένει αποκλεισμένη και να συρρικνώνεται σε ρόλους διαμαρτυρίας και καταγγελίας.»
Ομιλία Φώτη Κουβέλη στην εκδήλωση της ανανεωτικής πτέρυγας, 28/1/09.
Όταν λένε «ευρύτερη αριστερά» τα στελέχη της ανανεωτικής πτέρυγας εννοούν βασικά το ΠΑΣΟΚ. Αυτό δηλαδή που η κοινωνία έχει εδώ και καιρό καταλάβει από την εμπειρία της, ότι δηλαδή η διαφορές του ΠΑΣΟΚ με την ΝΔ είναι πια απειροελάχιστες, ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ένα κόμμα του κεφαλαίου, «διαφεύγει» της προσοχής των ανανεωτικών. Στην πραγματικότητα, «γειτονικούς» χώρους θεωρούν μόνο το ΠΑΣΟΚ και τους «Οικολόγους- Πράσινους», μια και απορρίπτουν οποιαδήποτε συνεργασία με το ΚΚΕ.
«Το πολιτικό σχέδιο του κόμματός μας πρέπει να αποτελεί μια συνεχή ανοικτή πολιτική πρόσκληση-πρόκληση που θα απευθύνεται στους προοδευτικούς και αριστερούς πολίτες, που θα απευθύνεται στις υπαρκτές γειτονικές πολιτικές δυνάμεις που διακηρύσσουν την αντίθεσή τους στη Δεξιά…»
Ομιλία Φώτη Κουβέλη στην εκδήλωση της ανανεωτικής πτέρυγας, 28/1/09
Αρκεί κάποιος δηλαδή να «διακηρύξει» ότι είναι ενάντια στην δεξιά, για να μπορέσει να υπάρξει συνεργασία. Τα τόσα χρόνια που το ΠΑΣΟΚ ήταν εξουσία, εφάρμοζε δεξιά πολιτική, και πήγε το κίνημα και τις κατακτήσεις του δεκαετίες πίσω, πάλι διαφεύγει της προσοχής των ανανεωτικών…
«Δεν μπορεί και δεν πρέπει η σύγχρονη Αριστερά να μη θέλει να επηρεάζει, με το περιεχόμενο των προγραμματικών της θέσεων, το μέγεθος της κυβερνητικής εξουσίας.»
Ομιλία Φώτη Κουβέλη στην εκδήλωση της ανανεωτικής πτέρυγας, 28/1/09
Αυτή η δήλωση θα μπορούσε να μην σημαίνει και τίποτα, αν δεν υπονοούσε κάτι. Πως λοιπόν επηρεάζεται το «μέγεθος της κυβερνητικής εξουσίας» με τις προγραμματικές θέσεις της αριστεράς; Πίσω από τέτοιες γενικές διατυπώσεις κρύβεται η ξεκάθαρη άποψη για συμμετοχή στην κυβερνητική εξουσία, και μάλιστα στα πλαίσια του καπιταλισμού.
Είναι όλα αυτά νέες απόψεις; Είναι ανανέωση;
Τίποτα καινούριο δεν βρίσκουμε εδώ. Είναι απλά μια ξαναζεσταμένη σούπα της λεγόμενης κεντροαριστεράς. Της τάσης δηλαδή για συγκυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων με αριστερά κόμματα. Αυτή η συνταγή ήταν πολύ της μόδας τα προηγούμενα χρόνια στην Ευρώπη, και εφαρμόστηκε αρκετές φορές. Παραδείγματα είναι η Γαλλία (Σοσιαλιστές και ΚΚ), η Γερμανία (Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινοι), η Ιταλία (κυβέρνηση της «Ελιάς» και πιο πρόσφατα του Πρόντι), για να αναφέρουμε μόνο τα πιο χαρακτηριστικά. Τα αποτελέσματα ήταν σε όλες τις περιπτώσεις καταστροφικά.
Τι νέο προσφέρανε όλες αυτές οι κυβερνήσεις; Τίποτα. Οι κλασσικές νεοφιλελεύθερες συνταγές, πασπαλισμένες με λίγο πιο αριστερή φρασεολογία. Δεν είναι τυχαίο ότι καμία από αυτές τις κυβερνήσεις δεν κατάφερε να προσφέρει κάποια ουσιαστική αλλαγή στην ζωή των εργαζομένων, παρά τις πρόσκαιρα μεγάλες προσδοκίες που είχαν δημιουργήσει. Γι’ αυτό και τιμωρήθηκαν εκλογικά. Γι’ αυτό και τα «αριστερά» κομμάτια της κεντροαριστεράς πλήρωσαν αυτές τις συνεργασίες με εσωτερικές κρίσεις, με χαρακτηριστικότερο πρόσφατο παράδειγμα την Κομμουνιστική Επανίδρυση στην Ιταλία η οποία έπαθε πανωλεθρία στις περυσινές εκλογές, μένοντας εκτός βουλής.
Αυτές οι απόψεις, της κεντροαριστεράς, έρχονται σε σύγκρουση με τις αρχές της αριστεράς, αποτελούν την πλήρη αναίρεσή τους. Η αριστερά από θέση αρχής είναι με τους εργαζόμενους και τους καταπιεσμένους κάθε είδους. Οποιαδήποτε κυβέρνηση, αν δεν έρθει σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την ίδια την λογική του καπιταλισμού, είναι καταδικασμένη να στραφεί ενάντια στους εργαζόμενους. Μια αριστερά που θα έρθει ενάντια σε αυτούς που εκπροσωπεί, δεν είναι πια αριστερά.
Και τι πειράζει;
Τι πρόβλημα δημιουργεί η διατύπωση τέτοιων απόψεων; Όσο και αν σφόδρα διαφωνούμε με αυτές, οφείλουμε να ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι στην αριστερά οφείλει να υπάρχει δημοκρατία και ελευθερία έκφρασης των διαφορετικών απόψεων, κι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας δημοκρατικός σχηματισμός και ο καθένας έχει δικαίωμα να λέει την άποψή του.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως το πρόβλημα είναι ότι αυτή η τάση, αν και μειοψηφία, όχι μόνο μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και μέσα στον ΣΥΝ (ο Αλ. Τσίπρας, στηριγμένος από την αριστερά του ΣΥΝ εκλέχτηκε με 70% στο περυσινό συνέδριο) αποτελεί την πλειοψηφία των δημόσιων «εκπροσώπων» του ΣΥΡΙΖΑ.
Στις τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα και τις εφημερίδες, αυτοί που εμφανίζονται πολύ πιο συχνά είναι αυτά τα στελέχη που διαφωνούν ως επί το πλείστον με τις απόψεις της πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Και υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό
Το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο βλέπει στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ ένα δυνητικό κίνδυνο. Βλέπει ένα πολιτικό φορέα που δεν ελέγχει, που δεν μπορεί να προβλέψει την πορεία του, και που πολλές φορές (όπως στο πρόσφατο κίνημα του Δεκέμβρη) χαλάει την σούπα τις εθνικής ενότητας. Και τι κάνει; Ψάχνει να βρει συμμάχους μέσα σε αυτόν τον φορέα, συμμάχους που να είναι πιο κοντά σε μια «ελεγχόμενη αριστερή» άποψη, συμμάχους με τους οποίους μπορεί να «συνεννοηθεί».
Δεν ήταν τυχαία η υπερπροβολή του Κύρκου τις μέρες του Δεκέμβρη, όπου δημόσια νουθετούσε το ΣΥΡΙΖΑ για την «άτακτη» στάση του.
Δεν ήταν τυχαίο το κεντρικό άρθρο της Καθημερινής στις 12/12/08 («Τα αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ»), με το οποίο επί της ουσίας εγκαλεί τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί έχει παραμερίσει από την ηγεσία του στελέχη «καταξιωμένα και συνετά όπως π.χ. ο Φώτης Κουβέλης».
Δεν είναι τυχαίες οι πρόσφατες συνεντεύξεις του Κωνσταντόπουλου όπου προσπαθεί να μειώσει το κύρος του Αλέξη Τσίπρα. (βλέπε www.syriza.xekinima.org, 28/1/09)
Το κατεστημένο ψάχνει να βρει συνομιλητές στο ΣΥΡΙΖΑ. Και βρίσκει κάποιους. Και αυτούς που βρίσκει τους προβάλλει συνέχεια, την ίδια στιγμή που θάβει την αντίθετη άποψη (χαρακτηριστικότατο παράδειγμα η εξαφάνιση της ομιλίας του Αλ. Τσίπρα στο Σπόρτινγκ, στις 19 Γενάρη, από όλα τα ΜΜΕ). Για να επιβάλλει μια άλλη εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ από την πραγματική, για να αποδυναμώσει και να υποσκάψει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τι σχέση έχουν αυτά με τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ;
Ένα ερώτημα που χρειάζεται να απαντηθεί είναι γιατί τα στελέχη της ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ μιλάνε εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι γνωστό ότι διαφώνησαν από την αρχή με το ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, ότι έδωσαν μάχες εναντίον της αριστερής στροφής των τελευταίων χρόνων, και ότι συνεχίζουν να λοιδορούν και να χλευάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν τέτοιο.
Να μερικές από τις δηλώσεις από την πρόσφατη εκδήλωσή τους:
«Αυτή η μετάλλαξη καθρεφτίστηκε στη μετατροπή του Συνασπισμού σε ΣΥΡΙΖΑ, στη συνάντηση δηλαδή και με άλλες συνιστώσες της Αριστεράς που ενώ μέχρι τότε διαχωρίζονταν μεταξύ τους με βάση τις αποκλίνουσες θέσεις τους για το αύριο, τώρα συναντώνται στη βάση των κοινών αρνήσεων του σήμερα.»
Δαμιανός Παπαδημητρόπουλος στην εκδήλωση της ανανεωτικής πτέρυγας, 28/01/2009.
Να λοιπόν τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ για τους ανανεωτικούς. Μια αριστερά που βασικό χαρακτηριστικό έχει «τις κοινές αρνήσεις του σήμερα». Αφού δεν τους αρέσει τόσο, γιατί διεκδικούν να τον εκπροσωπούν;
«Να εξηγήσει τέλος πώς μια Αριστερά και κυρίως πώς οι αριστεροί, όταν εγκλωβίζουν τον ιδεολογικό τους ορίζοντα σε έναν αυτοαναφερόμενο κύκλο με τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα να είναι το πεζοδρόμιο, το κίνημα, οι κάμερες και οι μπάτσοι –γιατί τέτοιοι αριστεροί παράγονται μαζικά τον τελευταίο καιρό- πώς λοιπόν μια τέτοια Αριστερά θα μπορέσει να αλλάξει τον κόσμο;»
Δαμιανός Παπαδημητρόπουλος στην εκδήλωση της ανανεωτικής πτέρυγας, 28/01/2009.
Συν τοις άλλοις, λοιπόν, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο με την σημερινή τακτική του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί είναι υπερβολικά «κινηματικός».
Αυτές οι αναλύσεις όχι μόνο καμιά σχέση δεν έχουν με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κινούνται εχθρικά απέναντί του.
Που στοχεύουν;
Όλα αυτά δεν μπορούν να ειδωθούν ξέχωρα από τη «δυναμική εμφάνιση» του Κύρκου, ο οποίος τους τελευταίους μήνες έγινε πολιτικός αστέρας στα κανάλια, προβάλλοντας ανερυθρίαστα τη συνεργασία και συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο κάνει ο Κωνσταντόπουλος, σταθερά και επίμονα.
Γιατί το κάνουν; Μήπως είναι αφελείς; Μήπως πιστεύουν πως θα κερδίσουν την πλειοψηφία στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ; Όχι βέβαια. Το κάνουν για να συσπειρώσουν τις δυνάμεις τους για να έχουν μια πιο καλά συγκροτημένη «δεξιά» πτέρυγα μέσα στον ΣΥΝ η οποία να μπορεί να δράσει, ανάλογα με τις εξελίξεις, συγκροτημένα και αποτελεσματικά. Σε τρία επίπεδα:
– πρώτο, αξιοποιώντας τις «φιλίες» τους στα ΜΜΕ, να προετοιμαστούν για τις ερχόμενες εκλογές, που μπορεί να είναι σύντομα, ώστε να διατηρήσουν και ενισχύσουν την εκλογική τους απήχηση, για ισχυρή παρουσία και έλεγχο της κοινοβουλευτικής ομάδας
– δεύτερο, προετοιμαζόμενοι για κάποια ευκαιρία η οποία να τους επιτρέψει να μπουν στην αντεπίθεση στο εσωτερικό του ΣΥΝ (τα καλά προσωπικά εκλογικά τους αποτελέσματα, αποτελούν βασικό επιχείρημα σε κάτι τέτοιο)
– τρίτο, σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται πολύ αριστερά για τα δικά τους γούστα, να είναι σε θέση να τον εγκαταλείψουν για να ακολουθήσουν μια δική τους «ανεξάρτητη» πορεία, στην κατεύθυνση της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα σε περίπτωση που τα επόμενα εκλογικά αποτελέσματα δεν επιτρέπουν κυβέρνηση πλειοψηφίας.
Πως θα αντιμετωπιστεί η επίθεση των ανανεωτικών στον ΣΥΡΙΖΑ;
Αυτό που απασχολεί την πλειοψηφία του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ είναι τι μπορεί να γίνει για να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση. Παρόμοια συζήτηση είχε γίνει και με την υπόθεση των 4 βουλευτών που δεν είχαν καταψηφίσει το νέο ευρωσύνταγμα (συνθήκη Λισσαβόνας).
Ένα είναι σίγουρο. Δεν μπορείς να λύσεις με διοικητικά μέτρα ένα πολιτικό πρόβλημα. Δεν υπάρχει «τεχνικός» τρόπος να λύσεις μια ουσιαστική διαφωνία. Δεν υπάρχει τυπική απόφαση που να ξεκαθαρίζει ένα πολυσύνθετο ζήτημα. Ιδιαίτερα στον ΣΥΡΙΖΑ στον οποίο είναι κατοχυρωμένο το δικαίωμα των διαφωνιών. Και ιδιαίτερα όταν με την πρόσβαση που έχουν στα ΜΜΕ οι ανανεωτικοί, κάθε προσπάθεια «δικοικητικών» μέτρων εναντίον τους θα χρησιμοποιηθεί για να παρουσιαστούν σαν θύματα αντιδημοκρατικών διαδικασιών κι έτσι να ενισχύουν την κοινωνική τους απήχηση αντί να αποδυναμώνονται.
Η απάντηση λοιπόν στους «ανανεωτικούς» πρέπει να είναι πολιτική
Οι απόψεις τους πρέπει να αποκαλυφθούν και να ξεγυμνωθούν. Πρέπει να προκληθούν να βγουν ανοιχτά στο πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης για να φανεί και στον πιο δύσπιστο ότι το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της τάσης είναι η αποδοχή του καπιταλιστικού συστήματος και η μάταιη – αλλά καταστροφική για τα εργατικά και λαϊκά στρώματα – προσπάθεια να το καλλωπίσουν.
Πρέπει να αποκαλυφθεί η βαρβαρότητα και η σήψη του καπιταλιστικού συστήματος και να κληθούν να πάρουν θέση – να πουν τι προτείνουν, συγκεκριμένα. Πρέπει να κληθούν να πάρουν θέση για τα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα, όπως την καταστροφική κρίση που προκαλούν οι τραπεζίτες και την τεράστια ανεργία που προκαλούν τα μαζικά κλεισίματα των βιομηχανικών κολοσσών και να μας πουν τι προτείνουν. Πρέπει να μπουν μπροστά στα προβλήματα της νέας γενιάς των 700 ευρώ, η οποία στερείται βασικών δικαιωμάτων, και να μας πουν τι ακριβώς προτείνουν να κάνει για να λύσει αυτά τα προβλήματα. Και πρέπει να πάρουν καθαρή θέση για το θέμα του ΠΑΣΟΚ, με βάση τα 20 χρόνια της διαχείρισης της εξουσίας από μέρους του – αν μπορεί να θεωρείται «κόμμα της αριστεράς».
Πρέπει να κληθούν να μας εξηγήσουν γιατί όσο καιρό οι δικές τους πολιτικές κυριαρχούσαν στον ΣΥΝ, ήταν καθηλωμένοι στο 3% και μόνο όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε μπροστά με αριστερές θέσεις και πρόγραμμα και βαθιά εμπλοκή στα κινήματα, εκτινάχθηκε στο 10% και περισσότερο.
Πρέπει να μας εξηγήσουν γιατί οι καναλάρχες τους επιφυλάσσουν τόσο ζεστή υποδοχή έχοντας ανασύρει τον Κύρκο από το χρονοντούλαπο την ίδια στιγμή που θάβουν τον εκλεγμένο πρόεδρο του δικού τους κόμματος, για να μην αναφερθούμε στα υπόλοιπα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Η αντιμετώπιση της επίθεσης της πτέρυγας των «ανανεωτικών» δεν πρέπει να γίνει με διοικητικά μέτρα, παρότι, στοιχειώδης πολιτική εντιμότητα, θα απαιτούσε κατά τη γνώμη μας ο Φ. Κουβέλης, να παραιτηθεί ο ίδιος από τη θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ αφού κάθε άλλο παρά τον εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Βάθεμα της αριστερής στροφής – πολιτικά και οργανωτικά
Η αντεπίθεση στον Κύρκο, τον Κωνσταντόπουλο και τα στελέχη της «ανανεωτικής πτέρυγας πρέπει να είναι πολιτική και να προχωρά βαθιά. Με στόχο ένα δεύτερο κύμα μετακίνησης του ΣΥΡΙΖΑ προς τα αριστερά, που να ξεκινά από ιδεολογικά και να καταλήγει σε οργανωτικά ζητήματα.
Το πιο κομβικό είναι το βάθεμα της αριστερής στροφής του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ενδιάμεσες και πολλές φορές μεσοβέζικες θέσεις, αναλύσεις και προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ βοηθούν μια συγκεχυμένη κατάσταση. Οι διατυπώσεις είναι συχνά αφηρημένες, γενικές, και με πολλά παραθυράκια. Με αυτό τον τρόπο ο καθένας μπορεί να βρει κάποια πατήματα, και να θεωρήσει ότι και η κεντροαριστερή άποψη καλύπτεται. Οι συμβιβασμοί που γίνονται πολλές φορές στο όνομα μιας προσπάθειας να μην ενοχληθούν οι ανανεωτικοί, καταλήγουν σε κείμενα που κρατούν το ΣΥΡΙΖΑ δέσμιο μιας ενδιάμεσης κατάστασης.
Γι’ αυτό εμείς προτείνουμε «όχι άλλους συμβιβασμούς με τη δεξιά πτέρυγα». Σαφής αριστερή /ανατρεπτική ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα, σαφής τοποθέτηση υπέρ μιας κυβέρνησης της αριστεράς στη βάση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος, σαφής και βαθιά εμπλοκή στα κινήματα των εργαζομένων, της νεολαίας, των αγροτικών και λαϊκών στρωμάτων.
Συμπληρωματικό αλλά απαραίτητο όμως είναι και το ζήτημα των δομών του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να συνεχίσει να αποτελεί μια άμορφη μάζα που δεν έχει λόγο στο τι γίνεται. Πρέπει να πάρει τη μορφή οργανωμένης δύναμης, σε τοπικές οργανώσεις, με ουσία και περιεχόμενο, λόγο και δράση, αυτονομία και πρωτοβουλίες.
Όλοι αυτοί οι βουλευτάδες, θα πρέπει τότε να πείσουν αυτό τον κόσμο. Ξέροντας πως σε διαφορετική περίπτωση η οργανωμένη βάση του ΣΥΡΙΖΑ θα τους βάλει στη θέση τους. Στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να υπάρχει έλεγχος από τα κάτω: των βουλευτών, των εκπροσώπων, των στελεχών, των οικονομικών, όλων! Το ζήτημα λοιπόν της λειτουργίας των τοπικών οργανώσεων, της μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ από μια μετωπική συμμαχία σε ένα ομοσπονδιακό πολιτικό φορέα, είναι μια από τις βασικές προϋποθέσεις για να πάει ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά.
Κρίσιμη επόμενη περίοδος
Η επόμενη περίοδος θα είναι κρίσιμη για το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι εξελίξεις θα είναι καταιγιστικές, οι ευκαιρίες και οι ευθύνες μεγάλες. Πρέπει να προχωρήσουμε τολμηρά μπροστά, με βάθεμα το της αριστερής στροφής και το οργανωτικό προχώρημα σε ομοσπονδιακό φορέα. Αλλιώς αφήνουμε χώρο για παιχνίδια πάνω στην πλάτη του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ, παιχνίδια που μπορούν να καταστρέψουν ότι έχει δημιουργηθεί μέχρι τώρα. Και να επιβεβαιώσουν όσους περιμένουν από την αριστερά να κάνει το επόμενο μεγάλο λάθος της. Θα τους αφήσουμε;
