Του Νίκου Κανελλή
Καταλήψεις που έφτασαν τις 40, κυνηγητά με κλεμμένες κάλπες, επεισόδια στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, ο πρύτανης του ΑΠΘ στο νοσοκομείο. Τι έγινε πραγματικά μέσα στο Μάη με επίκεντρο τις πρυτανικές εκλογές;
Ποια δημοκρατία;
Φιλοκυβερνητικές εφημερίδες, κανάλια, δημοσιογράφοι, πρυτάνεις και πολλοί άλλοι έριξαν τόνους λάσπης στο φοιτητικό κίνημα με αφορμή τα τελευταία γεγονότα, υποτίθεται υπερασπιζόμενοι τη δημοκρατία. Η υποκρισία τους δεν έχει όριο!
Αυτοί που σήμερα φωνάζουν είναι οι ίδιοι που υποστήριζαν την κυβέρνηση όταν πέρσι ψήφιζε τον νέο νόμο πλαίσιο με τον πλέον αντιδημοκρατικό τρόπο: ενάντια σε 100άδες φοιτητικές καταλήψεις, παρά τις διαδηλώσεις 10άδων χιλιάδων1, ενάντια στους καθηγητές που βρίσκονταν σε απεργία.
Οι σημερινοί «δημοκράτες» τότε δικαιολογούσαν τα χημικά, τα κλομπ, τα δακρυγόνα, τις συλλήψεις και το ξύλο. Οι ίδιοι κύριοι σήμερα δεν λένε κουβέντα για τις αντιδημοκρατικές διατάξεις του νόμου, που προβλέπουν πειθαρχικά συμβούλια και ποινές για όποιον «παρεμποδίζει τη λειτουργία του πανεπιστήμιου». Δηλαδή για όποιον απεργεί, κάνει κατάληψη και για όποιον διαμαρτύρεται.
Το σχέδιο της κυβέρνησης
Μακριά λοιπόν από τις ψεύτικες κορόνες για την «υπεράσπιση της δημοκρατίας» η ουσιαστική επιδίωξη της κυβέρνησης ήταν και παραμένει μία, το προχώρημα της επίθεσης ενάντια στα πανεπιστήμια. Για τον Καραμανλή, το Στυλιανίδη και τα επιχειρηματικά συμφέροντα που εξυπηρετούν αυτό που προέχει είναι πρώτον, η εφαρμογή του νέου νόμου πλαίσιο και δεύτερον, η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Ο μεν νέος νόμος ανοίγει τις πόρτες των ΑΕΙ στο ιδιωτικό κεφάλαιο2 , κάνοντας τις σχολές να λειτουργούν σαν επιχειρήσεις. Από την άλλη τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δίνουν στους επιχειρηματίες την δυνατότητα απευθείας επένδυσης στην «εκπαιδευτική αγορά», και άρα προσφέρουν άμεσα κέρδη.
Η τακτική των πρυτανικών
Όμως ο Στυλιανίδης, γνωρίζοντας ότι η παιδεία συνεχίζει να βράζει επέλεξε μια έξυπνη τακτική. Ξεκίνησε την εφαρμογή του νόμου πλαίσιο με ένα φαινομενικά δημοκρατικό μέτρο, την καθολική ψηφοφορία στις πρυτανικές εκλογές, επιδιώκοντας να κερδίσει την κοινή γνώμη και να απομονώσει τους φοιτητές. Παράλληλα εξαπέλυσε ένα μπαράζ φραστικών επιθέσεων ενάντια στη δημόσια παιδεία, μιλώντας για την ανάγκη του «σοκ των ιδιωτικών πανεπιστήμιων», εκβιάζοντας τα ΑΕΙ ότι «δεν θα χρηματοδοτηθεί όποιος δεν εφαρμόσει το νόμο» κοκ. Έτσι οι πρυτανικές εκλογές από δευτερεύον ζήτημα για το φοιτητικό κίνημα έγιναν, και σωστά, η πρώτη μάχη ενάντια στην εφαρμογή του νόμου και ενάντια στη νέα επίθεση. Για άλλη μια φορά όμως η αριστερά στάθηκε κατώτερη των περιστάσεων.
Η στάση της ΚΝΕ/ ΠΚΣ
Η ΚΝΕ για άλλη μια φορά εντελώς συνειδητά υπέσκαψε το φοιτητικό κίνημα. Η γραμμή της ήταν η εξής: να μην γίνουν καταλήψεις, ούτε μαζικές πορείες των φοιτητικών συλλόγων. Να μην μπλοκαριστεί ο νόμος πλαίσιο μέσω και των πρυτανικών εκλογών. Να οργανώσει η ΚΝΕ/ ΠΚΣ δικές της κομματικές διαμαρτυρίες, οι οποίες ελλείψει μαζικού φοιτητικού κινήματος να είναι πιο μαζικές από τις κινητοποιήσεων των «άλλων», ώστε να βγει μετά και να πει «εγώ προσπάθησα, οι συσχετισμοί παραμένουν αρνητικοί, δυναμώστε το ΚΚΕ για να αλλάξουν και όταν αλλάξουν θα σταματήσουμε και την εφαρμογή του νέου νόμου πλαίσιο». Με βάση αυτή τη γραμμή η ΚΝΕ/ ΠΚΣ αποχώρησε από Γενικές Συνελεύσεις που είχαν απαρτία και κατόπιν τις κατήγγειλε ότι ήταν παράνομες λόγω έλλειψης απαρτίας…Σε γενικές συνελεύσεις που πάρθηκαν αποφάσεις για κατάληψη η ΚΝΕ/ΠΚΣ αρχικά καταψήφισε μαζί με τη ΔΑΠ τις προτάσεις αυτές και κατόπιν κατήγγειλε ξανά τις ΓΣ για έλλειψη απαρτίας. Αυτή η γραμμή βάζει τα κομματικά συμφέροντα πάνω από αυτά του κινήματος.
ΕΑΑΚ και άλλες οργανώσεις
Εξίσου κοντόφθαλμη και λάθος ήταν όμως και η τακτική της κλοπής καλπών που υιοθετήθηκε από την πλειοψηφία των ΕΑΑΚ και άλλες οργανώσεις όπως η ΚΟΕ. Επί της ουσίας οι κλοπές των καλπών ήταν μια πράξη στο όνομα του κινήματος χωρίς το κίνημα αφού οι Γενικές Συνελεύσεις δεν είχαν πάρει αποφάσεις. Για παράδειγμα στα ΤΕΙ Αθήνας κινητοποιήθηκαν φοιτητές των ΕΑΑΚ του ΕΜΠ για να μπλοκάρουν τις εκλογές, οι οποίες όμως έγιναν κανονικά γιατί τα ΕΑΑΚ έκλεψαν ψεύτικες κάλπες και οι κανονικές στήθηκαν λίγη ώρα αργότερα. Επιπλέον γεγονότα όπως ο τραυματισμός του πρύτανη του ΑΠΘ, Μάνθου, και η επίθεση αναρχικών (εντός ή εκτός εισαγωγικών) ενάντια σε δυο φύλακες του ΕΜΠ αξιοποιήθηκαν με τον καλύτερο τρόπο από την κυβέρνηση. Της επέτρεψαν να κατασυκοφαντήσει το φοιτητικό κίνημα και να περάσει προς τα έξω την εικόνα του πανεπιστημίου που διαλύεται από τις ομάδες αριστεριστών-αναρχικών και για αυτό ακριβώς χρειάζεται να προχωρήσει η μεταρρύθμισή της. Επί της ουσίας οι σύντροφοι των ΕΑΑΚ και της ΚΟΕ δεν καταλαβαίνουν ότι ρόλος της αριστεράς δεν είναι να αντικαθιστά το κίνημα αλλά να παρεμβαίνει σε αυτό και να κάνει προτάσεις μαζικής κινητοποίησης, που να τις υλοποιούν φοιτητές μαζικά, με δημοκρατικά παρμένες αποφάσεις, και όχι κάποιοι “Ρομπέν των καλπών”. Για άλλη μια φορά αποδείχτηκε πως οι καλές προθέσεις δεν αρκούν για να νικήσει το μαζικό κίνημα.
