Του Ανδρέα Παγιάτσου
Σε συνέντευξη του στον Alpha 989 ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Στέλιος Κούλογλου, ανάφερε ανάμεσα σε άλλα (αντιγράφουμε από το TVXS, 24-2-2017) ότι:
«…ήδη από το 2014 υποστήριζε ότι έπρεπε να αφεθεί ο Σαμαράς να τελειώσει την αξιολόγηση και στο μεταξύ να προετοιμαστεί καλύτερα ο ΣΥΡΙΖΑ για τη διακυβέρνηση, που έτσι κι αλλιώς ερχόταν. Οι απαντήσεις που έπαιρνε τότε σε συζητήσεις στο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι ”εδώ καταστρέφεται η χώρα, θα γίνουν ιδιωτικοποιήσεις” κτλ, υπήρχε δηλαδή άγνοια κινδύνου.
»Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ πίστευε πραγματικά τότε ότι μπορούσε να ανατρέψει την πολιτική λιτότητας που είχε επιβληθεί στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει άγνοια κινδύνου και επομένως δεν έχει ελαφρυντικά: γνωρίζει ότι, αν πάμε σε αυτό που θέλει –εκλογές κτλ– και δημιουργηθεί νέα πολιτική και οικονομική κρίση και η νέα κυβέρνηση θα χρειαστεί να πάρει πολύ χειρότερα μέτρα».
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, σύμφωνα με τον Στέλιο Κούλογλου, είχε «άγνοια κινδύνου». Αυτό λειτουργεί, κατά τη γνώμη του, σαν ελαφρυντικό (η ΝΔ δεν έχει ελαφρυντικά γιατί καταλαβαίνει ποια είναι η πραγματικότητα …): ελαφρυντικό δηλαδή για την πορεία που τελικά ακολούθησε, για το γεγονός ότι έκανε ακριβώς τα αντίθετα από ότι υποσχόταν, για το ότι εφαρμόζει λιτότητα τη στιγμή που υποσχόταν να την ανατρέψει όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά… και στην Ευρώπη, για το ότι έχει εξευτελίσει την έννοια της Αριστεράς καθώς εφαρμόζει πολιτικές της Δεξιάς και της Σοσιαλδημοκρατίας.
Θα συμφωνήσουμε σε ένα σημείο με τον Στ. Κούλογλου: ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα γύρω από αυτόν είχαν «άγνοια κινδύνου»! Ήταν με άλλα λόγια «αφελείς»! Δεν ήξεραν που τους πήγαιναν τα τέσσερα, δεν καταλάβαιναν τι θα αντιμετώπιζαν! Συμφωνούμε μ’ αυτά∙ εξάλλου είχαμε γράψει πιο παλιά ότι ο Τσίπρας πήγαινε σε πόλεμο κραδαίνοντας νεροπίστολα τη στιγμή που απέναντί του είχε πολυβόλα.
Προκύπτουν όμως δύο ερωτήματα. Το πρώτο είναι, από πότε η «αφέλεια» μπορεί να λειτουργεί σαν άλλοθι για τις ηγεσίες της Αριστεράς;
Το δεύτερο, και σημαντικότερο είναι το «γιατί;». Γιατί ο Τσίπρας είχε «άγνοια κινδύνου»; Αυτό δεν επιχειρεί να το απαντήσει ο Στ. Κούλογλου.
Η απάντηση όμως υπάρχει: ο Τσίπρας προέρχεται από τη ρεφορμιστική Αριστερά. Την Αριστερά που νομίζει ότι μπορεί στη βάση των «σωστών επιχειρημάτων» να «εκλογικεύσει» και να «εξανθρωπίσει» το καπιταλιστικό σύστημα, να το «υποχρεώσει» να λειτουργεί με βάση ηθικούς κανόνες έτσι ώστε να υπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνίας. Πάνω σ’ αυτή τη βάση νόμιζε πως θα μπορούσε μέσα από «αμοιβαία επωφελείς διαπραγματεύσεις», όπως έλεγε, να πείσει τον Σόιμπλε να ακολουθήσει μια διαφορετική πολιτική – αντίθετη από τη λιτότητα και τον νεοφιλελευθερισμό.
Επιτρέπεται σε ένα ηγέτη της Αριστεράς, στην ηγεσία ενός μαζικού κόμματος της Αριστεράς, να χαρακτηρίζονται από τόση μεγάλη «αφέλεια»;
Κι όμως! Η ιστορία του 20ου αιώνα είναι γεμάτη από τέτοιους ηγέτες – στους οποίους τα εργατικά και κοινωνικά κινήματα έδωσαν τεράστια δύναμη και ανέδειξαν στην εξουσία, αλλά με τελικό αποτέλεσμα τα ξεπουλήματα, τις προδοσίες και τις τραγωδίες. Όταν μιλάμε για προδοσίες και τραγωδίες βέβαια, τότε σταματάμε να μιλάμε και για «αφέλεια». Το έγκλημα δεν οφείλεται ποτέ σε αφέλεια.
Και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις (αυτό απευθύνεται στα στελέχη του ΚΚΕ) ως προς το πόσους αγκαλιάζει αυτή η κριτική ας τονίσουμε πως δεν αφορά μόνο τον Ανδρέα Παπανδρέου του ΠΑΣΟΚ και τον Αλέξη Τσίπρα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά αφορά και την ηγεσία του ΚΚΕ της Οικουμενικής κυβέρνησης του ’89 (Φλωράκης) όπως και της Βάρκιζας του ’45 (Ζαχαριάδης).
Ο Κούλογλου δηλώνει πως σ’ αντίθεση με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αυτός κατανοούσε τις δυσκολίες της διαχείρισης της κατάστασης. Εντάξει. Και τι πρόταση έκανε σαν απάντηση σ’ αυτή τη «δύσκολη κατάσταση»; Πρότεινε να αφήσουν τον Σαμαρά να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, να ολοκληρώσει το έργο του και να περάσει την αξιολόγηση!
Ας μην σταθούμε στο ερώτημα του τι θα συνέβαινε στον ΣΥΡΙΖΑ αν τη στιγμή που μπορούσε να ανατρέψει τον Σαμαρά απόφευγε να το κάνει, τι θα σήμαινε για τον ΣΥΡΙΖΑ αν ξεγυμνωνόταν σε τέτοιο βαθμό μπροστά στον ελληνικό λαό. Θα σταθούμε στην ουσία της πρότασης του Στ. Κούλογλου: επειδή η διαχείριση της κρίσης του καπιταλισμού θα ήταν κάτι εξαιρετικά δύσκολο για τον ΣΥΡΙΖΑ, καλύτερα να αφήνανε τον Σαμαρά να ολοκληρώσει… την καταστροφή.
Με αυτό τον τρόπο ο Κούλογλου ανάγλυφα και παραστατικά παρουσιάζει τις πραγματικές επιλογές που ο ρεφορμισμός θέτει μπροστά στις εργατικές και λαϊκές μάζες στην εποχή της κρίσης του καπιταλισμού: είναι η επιλογή ανάμεσα… στην καταστροφή ή… την καταστροφή!
Γι’ αυτό η μόνη απάντηση στην κρίση του καπιταλισμού είναι επαναστατική. Γι’ αυτό ο Μαρξισμός καθιερώθηκε σαν η επιστημονική ανάλυση και απάντηση στα αδιέξοδα του καπιταλισμού από τα μέσα του 19ου αιώνα. Γιατί και πριν τον Μαρξ, από τον 18ο αιώνα, υπήρχαν πολλοί «ουτοπικοί σοσιαλιστές» που νομίζανε ότι με τα σωστά επιχειρήματα και με το σωστό παράδειγμα θα πείθανε τους καπιταλιστές να είναι «καλοί» και «ανθρώπινοι». Τρεις αιώνες μετά ο Τσίπρας δεν κατάλαβε και δεν έμαθε τίποτα απ’ όλα αυτά. Ούτε και ο Κούλογλου.
Είπε κάτι ακόμα ο Στέλιος Κούλογλου (TVXS, 24 – 2 – 2016) .
«Για το θέμα της αξιολόγησης… το θετικό είναι ότι υπήρξε τελικά συμφωνία μεταξύ Μέρκελ και Λαγκάρντ. Και οι δύο παραμέρισαν τις διαφορές της για να γίνει αυτό, αλλά το βάρος θα πέσει στην Ελλάδα. Είναι σαν δύο γιατροί να έχουν διαφορετική διάγνωση για τον ίδιο ασθενή, αλλά επειδή δεν θέλουν να χαλάσουν τις σχέσεις μεταξύ τους –για άλλους λόγους– του επιβάλουν την ίδια στιγμή δύο θεραπείες και την πληρώνει τελικά ο ασθενής».
Την πληρώνει τελικά ο Έλληνας εργαζόμενος λέει ο Κούλογλου. Συμφωνούμε κι εδώ. Η κυβέρνηση και το κόμμα που στηρίζει όμως ο Στέλιος Κούλογλου μας διαβεβαιώνουν ότι πρόκειται για μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης και για νίκη!
Κάποιος λέει ψέματα;
