Της Κατερίνας Κλείτσα
Την Παρασκευή 6 και το Σάββατο 7 Νοεμβρίου, το «Ξεκίνημα» Θεσσαλονίκης οργάνωσε δράσεις αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες στην Ειδομένη.
- Την Παρασκευή το απόγευμα πραγματοποιήθηκε παρέμβαση ενημέρωσης και συλλογής ειδών πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες στην Ειδομένη, από μέλη του «Ξ» στην περιοχή του 5ου διαμερίσματος.
- Το Σάββατο το πρωί αντίστοιχη παρέμβαση πραγματοποιήθηκε στον Λαγκαδά, με κάλεσμα στους κατοίκους της περιοχής να μας φέρουν είδη πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν για ακόμα μία φορά εντυπωσιακή! Τα είδη που συγκεντρώσαμε γεμίσανε ένα φορτηγάκι και δύο αυτοκίνητα, με πολύ κόσμο να δηλώνει ενδιαφέρον για επόμενες δράσεις στην περιοχή του Λαγκαδά!
- Το Σάββατο το απόγευμα, τέλος, στα γραφεία του «Ξ» στη Θεσ/νίκη, μαζεύτηκαν επιπλέον είδη πρώτης ανάγκης αλλά και μαγειρεμένου φαγητού.
Αργά το απόγευμα, 14 άτομα ανεβήκαμε στην Ειδομένη, για να βοηθήσουμε εκεί, μοιράζοντας φαγητό και είδη πρώτης ανάγκης στους πρόσφυγες.
Η εικόνα που αντικρίσαμε φτάνοντας στον χώρο, ήταν συγκλονιστική: μία τεράστια ουρά λεωφορείων, περίμενε για να αφήσει τους πρόσφυγες στον προσωρινό καταυλισμό. Τις 5 ώρες που μείναμε στην Ειδομένη, δεν καταφέραμε να μετρήσουμε πόσα λεωφορεία και πόσοι άνθρωποι περάσανε από τον χώρο.
Οι εικόνες και τα συναισθήματα που σου προκαλεί η επίσκεψη στην Ειδομένη είναι πολύ έντονα και αντιφατικά: Το δέος όταν συνειδητοποιείς πόσοι άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τις χώρες τους, ο πόνος όταν συνειδητοποιείς με τα ίδια σου τα μάτια τι σημαίνει ξεριζωμός, η ηθική ικανοποίηση πως μπόρεσες, έστω για λίγο, να απαλύνεις με τα μέσα που διαθέτεις το βάρος των προσφύγων, η συγκίνηση για όλους τους ανθρώπους που βοηθάνε, ο καθένας με τον τρόπο του.
Την ίδια ώρα, μία επίσκεψη στην Ειδομένη δε μπορεί παρά να προκαλέσει και οργή για την παντελή έλλειψη της κρατικής βοήθειας και συμμετοχής στην περιοχή.
Ο καταυλισμός, στημένος στην πραγματικότητα από τους εθελοντές και τις ΜΚΟ, έχει σημαντικές βασικές ελλείψεις. Ο χώρος αναμονής των προσφύγων, μέχρι να περάσουν τα σύνορα, διαθέτει μεγάλα αντίσκηνα. Τα αντίσκηνα όμως δεν έχουν κρεβάτια, κουβέρτες, θέρμανση. Μέσα σε μία νύχτα που κατέφθασαν χιλιάδες πρόσφυγες στην Ειδομένη, προμηθεύτηκαν φαγητό, νερό κοκ από προσφορές κόσμου, εταιρειών και ανθρώπων που μαγείρεψαν γα αυτόν τον σκοπό. Το κράτος δεν το έβλεπες πουθενά. Πέρα από τα κροκοδείλια δάκρυα του Α. Τσίπρα, το «βάρος» και η δουλειά έχουν πέσει πάνω στις πλάτες των εθελοντών και των ΜΚΟ που κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να κάνουν τον καταυλισμό ανθρώπινο.
Η προσφορά του κόσμου, όσο εντυπωσιακή και συγκινητική και αν είναι, έχει όρια. Καταρχήν γιατί δεν υπάρχει η δυνατότητα να καλύψουμε όλες τις βασικές ανάγκες, κατά δεύτερον, γιατί όσο περνάει μόνο από τα χέρια μας, υπάρχει ο κίνδυνος υλικής και ψυχικής εξάντλησης.
Ο δικός μας ρόλος θα έπρεπε να είναι βοηθητικός και όχι να καλύπτουμε τις υποχρεώσεις της κυβέρνησης. Δεν θα επιτρέψουμε να γίνουμε άλλοθι της ανυπαρξίας τους, δεν θα επιτρέψουμε στον κ. Τσίπρα να δακρύζει για το «πρόσωπο της Ευρώπης».
Οι κινήσεις αλληλεγγύης, η αυτοθυσία των «απλών ανθρώπων», είναι για εμάς η βάση για να χτίσουμε νέους αγώνες, ενάντια στον ρατσισμό, ενάντια στο σύστημα που αναγκάζει κόσμο να φύγει από τον τόπο του, ενάντια σε παλιές και νέες κυβερνήσεις που χτίζουν και διατηρούν φράχτες και νίπτουν τας χείρας τους μέσα στον δικό μας κόπο.
