Του Σάββα Στρούμπου, ηθοποιού
Θέατρο – ηθοποιός – τέχνη: Έννοιες που ακούγονται με τρόπο λίγο παράξενο στα αυτιά μας
Οι περισσότεροι από εμάς έχουν στο μυαλό τους το χώρο της τέχνης του θεάτρου σαν ένα χώρο λάμψης, δόξας, ακριβών ρούχων, αλλά και πνευματικότητας, ευαισθησίας, καλλιτεχνικής έρευνας και δημιουργίας.
Όλα αυτά είναι φυσικό να δίνουν την εντύπωση ενός κόσμου αγγελικά πλασμένου, που ζει και τρέφεται από μεγάλες ιδέες και συγκινήσεις.
Αυτή όμως είναι η μια πλευρά του νομίσματος, και μάλλον η ασθενέστερη, αφού περιλαμβάνει μόνο το «φαίνεσθαι» του κόσμου του θεάτρου.
Ας ξεκινήσουμε τη γνωριμία μας με το χώρο της τέχνης του θεάτρου, από τη βάση του, τις δραματικές σχολές.
Κρατικές δραματικές σχολές στην Ελλάδα υπάρχουν μόνο δύο. Μία στην Αθήνα, (Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου, και μία στη Θεσσαλονίκη, (Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ). Κάθε χρόνο, οι δύο αυτές σχολές, από τις εκατοντάδες των υποψηφίων τους, (γύρω στους 800 η κάθε μια), δέχονται τελικά από 15 άτομα.
Την ίδια ώρα στην Ελλάδα, υπάρχουν πάνω από 30 δραματικές σχολές που ανήκουν σε ιδιώτες. Τα δίδακτρα που χρειάζεται να καταβάλει κανείς, ανέρχονται κατά μέσο όρο στα 400 ευρώ μηνιαίως, ποσό βέβαια που αυξάνεται ετησίως. Οι δραματικές σχολές είναι 3ετούς φοίτησης, και θεωρούνται ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Η διαδικασία για να περάσει κανείς τόσο στις ιδιωτικές όσο και στις κρατικές σχολές είναι μέσω εξετάσεων. Στις ιδιωτικές σχολές οι εξετάσεις γίνονται μέσω του ΥΠ.ΠΟ., ενώ στις κρατικές, από τις ίδιες τις σχολές.
Πολλές ιδιωτικές σχολές, αγνοώντας το νόμο, λειτουργούν και ως θεατρικά εργαστήρια. Έτσι, ενώ θα έπρεπε λόγω του αριθμού τους να δέχονται κατά μέσο όρο 2-3 φοιτητές η κάθε μία, (οι εξετάσεις μέσω ΥΠ.ΠΟ έχουν ποσοστό εισακτέων 1/10), δέχονται 25-30.
Οι φοιτητές που δεν έχουν περάσει από το ΥΠ.ΠΟ, δε θα πάρουν πτυχίο ανώτερης σχολής, παρά μια βεβαίωση σπουδών του εργαστηρίου. Κατά τα άλλα, θα πληρώνουν κατά τη διάρκεια των σπουδών τους τα κανονικά δίδακτρα που αναφέραμε ήδη.
Αυτό σημαίνει ότι ετησίως, 1000 περίπου νέοι ηθοποιοί, εισέρχονται στον επαγγελματικό στίβο ζητώντας δουλειά. Το πρόβλημα οξύνεται αν σκεφτεί κανείς τα παρακάτω:
Δεν υπάρχει επιβεβλημένη, ούτε από το κράτος, ούτε από το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος. Αυτό συνεπάγεται το ότι οποιοσδήποτε μπορεί να δουλέψει στο θέατρο, ανεξάρτητα από το αν έχει τελειώσει δραματική σχολή ή όχι, αν έχει φοιτήσει περνώντας από εξετάσεις ή όχι.
Θα έλεγε κανείς ότι το παραπάνω φαινόμενο δεν είναι "βλαβερό", αφού κάνει την τέχνη του θεάτρου προσιτή στον κόσμο. Όταν όμως δούμε ότι η ανεργία αυτή τη στιγμή φτάνει στο 85% τα πράγματα αλλάζουν.
Όπως είναι φυσικό, στους άνεργους συγκαταλέγονται οι κάθε είδους ηθοποιοί, με πτυχίο ή χωρίς, απόφοιτοι εργαστηρίων, ή απλοί άνθρωποι οι οποίοι έτυχε να ασχοληθούν επαγγελματικά με το θέατρο…
