Του Σάββα Στρούμπου, ηθοποιού
Συνεχίζοντας θα εξετάσουμε μια σειρά από παράγοντες που νομιμοποιούν ή και οξύνουν τη συμπεριφορά των επιχειρηματιών.
Ο ηθοποιός είναι πράγματι καλλιτέχνης, και πράγματι πιστεύει ότι η τέχνη είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα. Έτσι βάζει τη συμμετοχή του σε μια παράσταση πάνω από τα χρήματα που θα πάρει ή… δε θα πάρει.
Λόγω της ανεργίας, είναι πιθανό, ο ηθοποιός να μη μπορεί να δουλέψει σε κάθε περίοδο. Αυτό σημαίνει ότι η επιθυμία του να ανέβει στη σκηνή αυξάνεται μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα. Άμεση συνέπεια του παραπάνω, είναι ότι θα προτιμήσει να βρεθεί "στο σανίδι", έστω και απλήρωτος, παρά να παρατείνει την παραμονή του κάτω από αυτό.
Τέλος, όταν ένας ηθοποιός βρίσκεται πάνω στη σκηνή, ανεξαρτήτως μεγέθους του ρόλου, βρίσκεται πάντα εκτεθειμένος στα μάτια των θεατών. Χρειάζεται δηλαδή να δουλέψει πολύ πάνω στο ρόλο του ώστε να αισθάνεται την αναγκαία ασφάλεια για να παίξει.
Μπορεί το επίσημο ωράριο προβών, (5 ώρες τη μέρα, 6 μέρες την εβδομάδα), να μην αρκεί για να καλύψει τις ανάγκες όλων. Τότε σκηνοθέτες ή και ηθοποιοί, κανονίζουν επιπλέον πρόβες. Ο επιχειρηματίας βέβαια μένει αμέτοχος σε αυτό, παρά το γεγονός ότι οι ηθοποιοί στην ουσία εργάζονται για την ποιοτική συνέπεια του "εμπορεύματός" του.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να συμπληρώσουμε ένα βασικό χαρακτηριστικό της δουλειάς/τέχνης του ηθοποιού. Ανεξάρτητα από τον αριθμό των προβών, ο ηθοποιός χρειάζεται να δουλεύει και μόνος του, ώστε να εμπεδώσει και να ενσωματώσει το υλικό με το οποίο ασχολείται κάθε φορά. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να δαπανήσει ολόκληρη ημέρα ή και νύχτα στη μελέτη αυτή.
Έτσι το 5ωρο μπορεί να γίνει 10ωρο ή και 12ωρο εξαντλητικής δουλειάς, το οποίο βέβαια μένει απόλυτα απλήρωτο.Η κατάσταση στο χώρο της τέχνης του θεάτρου, σε γενικές γραμμές είναι αυτή. Τα πράγματα είναι σε κρίση. Όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες συνειδητοποιούνται και ψάχνουν τρόπους να δράσουν – να συνδικαλιστούν ενεργά, να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας, και το δικαίωμα να ζουν αξιοπρεπώς μέσα από την τέχνη τους.
