Οι μεγαλειώδης συγκεντρώσεις που έλαβαν χώρα σε 264 πόλεις της Ελλάδας και 125 πόλεις του εξωτερικού την ημέρα της απεργίας της 28ης Φλεβάρη, αποτέλεσαν τις πιο πολυάριθμες για τουλάχιστον δυο γενιές. Στην Αθήνα με βάση μία στατική εικόνα υπολογίζεται ότι κάποια στιγμή υπήρχαν 500.000 άτομα στους δρόμους γύρω από το Σύνταγμα, ενώ αν αναλογιστεί κανείς όλο τον κόσμο που βγήκε να διαδηλώσει κατά τη διάρκεια της ημέρας ο αριθμός εκτοξεύεται περίπου στο ένα εκατομμύριο. Στη Θεσσαλονίκη γίνεται λόγος για 300.000 ανθρώπους στους δρόμους. Εκείνη την ημέρα η κοινωνία σύσσωμη από την πρωτεύουσα μέχρι και τα νησιά, από την Ελλάδα μέχρι τη Βοστόνη, στάθηκε στο πλευρό των 57 οικογενειών και ζήτησε να αποδοθεί δικαιοσύνη για το φριχτό αυτό έγκλημα στα τρένα. Φοιτητές, μαθητές, εκπαιδευτικοί, εργατικά σωματεία, οργανώσεις, οικογένειες, μικρά παιδιά, ηλικιωμένοι και η λίστα δεν έχει τέλος, διότι βρίσκονταν όλοι εκεί και όλοι μαζί.
Η αστυνομία για ακόμη μία φορά απέδειξε ότι δεν βρίσκεται στις πορείες για να προστατέψει τους διαδηλωτές όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, αλλά για να καταστέλλει με την πρώτη αφορμή τη δυναμική τους και να απομακρύνει όσο το δυνατόν γίνεται περισσότερο κόσμο από τις συγκεντρώσεις.
Εκτός από την αλόγιστη και αδικαιολόγητη χρήση χημικών ενάντια σε διαδηλωτές με σηκωμένα τα χέρια στον αέρα, ηλικιωμένους, ακόμη και σε οικογένειες με μωρά που κατέβηκαν στις συγκεντρώσεις, είδαμε κι άλλα εγκληματικά περιστατικά. Έκαναν τον γύρο του διαδικτύου βίντεο στα οποία φαίνονται αστυνομικοί να κυνηγάνε και να πέφτουν πάνω σε πολίτες με τα μηχανάκια τους, ΜΑΤατζήδες να σπρώχνουν και να επιτίθενται σε πολίτες χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια προκλητική συμπεριφορά. Άγριες συλλήψεις όπου πλήθος αστυνομικών χρησιμοποιούσε ακραία βία για να ακινητοποιήσει ένα μόνο άτομο. Είδαμε αστυνομικούς να προσπαθούν να σπάσουν τον κόσμο με το επιχείρημα ότι δεν επιτρέπεται να βρίσκονται συγκεντρωμένοι σε ομάδες (επιχείρημα με άρωμα χούντας) και φυσικά η αναφορά σε παρόμοια περιστατικά μπορεί να συνεχιστεί για ώρες.
Η στάση αυτή βέβαια δεν προκαλεί μεγάλη έκπληξη, αφού ο ρόλος της αστυνομίας είναι γνωστός: να καταστέλλει οποιαδήποτε αντίσταση στο κατεστημένο, να εκφοβίζει παραδειγματικά ώστε να αποθαρρύνει τον κόσμο από το να κατεβαίνει στις κινητοποιήσεις. Στην περίπτωση των Τεμπών όμως, η καταστολή δεν πήρε μόνο τη μορφή του γκλοπ και των χημικών, αλλά την είδαμε και σε σχολεία, νοσοκομεία, κα. Πιο συγκεκριμένα:
Στο 1ο Γυμνάσιο και 1ο Λύκειο της Νέας Ιωνίας πραγματοποιήθηκε κατάληψη για το ζήτημα των Τεμπών και η διεύθυνση του Γυμνασίου ζήτησε τα ονόματα των μαθητών που πήραν αυτή την πρωτοβουλία, ώστε να πάρουν απουσία στα διαδικτυακά μαθήματα που έγιναν εκείνη την ημέρα μέσω webex. Με άλλα λόγια, ζήτησαν από τους συμμαθητές τους να τους «καρφώσουν». Ως απάντηση, οι μαθητές παρέδωσαν τα ονόματα των 57 νεκρών του εγκλήματος.
Μετά από τη συγκλονιστική διαδήλωση στις 28/2 και την εκτεταμένη χρήση βίας των ΜΑΤ και της αστυνομίας, δόθηκε εντολή από τη διοίκηση του Αττικού Νοσοκομείου στο υγειονομικό προσωπικό να δίνει ονόματα και πλήρη περιγραφή των τραυματιών της συγκέντρωσης. Δηλαδή τους ζητήθηκε να καταδείξουν διαδηλωτές που βρέθηκαν σε επεισόδια με την αστυνομία και στην ίδια λογική με τη διεύθυνση του γυμνασίου, να τους «ρουφιανέψουν». Το Σωματείο Εργαζομένων του νοσοκομείου εξέδωσε σχετική ανακοίνωση, θέτοντας τα παρακάτω ερωτήματα:
- Ποιος έδωσε αυτή την εντολή; Μόνο ο διοικητής και η εφημερεύουσα ή εκτελούσαν εντολές ανωτέρων του Υπουργείου Υγείας και της κυβέρνησης;
- Με ποιο δικαίωμα -και εις βάρος του ιατρικού απορρήτου- θέλουν κάποιοι να αναγκάσουν γιατρούς και νοσηλευτές να αποκαλύπτουν στοιχεία ασθενών;
- Τι θέλουν αυτά τα στοιχεία αν όχι να «φακελώσουν» διαδηλωτές θύματα της αστυνομικής βίας;
Η ανακοίνωση αυτή έκλεισε με την παρακάτω πρόταση: «Όποιος νομίζει ότι τα νοσοκομεία είναι παραρτήματα της ΓΑΔΑ είναι βαθιά γελασμένος. Η επόμενη μέρα των αγώνων είναι ήδη εδώ και είμαστε μια γροθιά!»
Όλες αυτές οι εκφοβιστικές πρακτικές πηγάζουν από τον φόβο που διακατέχει την ίδια την κυβέρνηση λόγω της τεράστιας μαζικότητας των πρόσφατων κινητοποιήσεων για το έγκλημα στα Τέμπη. Αποτελεί καθήκον του κινήματος να απαντάει άμεσα και οργανωμένα μέσα από τα εργατικά σωματεία και τους συλλόγους, μέσα από τις μαζικές κινητοποιήσεις του και την απεύθυνση στην κοινωνία, σε οποιαδήποτε μορφή καταπίεσης και καταστολής που δέχεται από το σύστημα. Σε αυτούς τους τραμπουκισμούς απαντάμε με θάρρος και ενωμένοι, με επιμονή και αλληλεγγύη!
