«Συνιστά μία ιστορική ευκαιρία», «Είναι ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ» κλπ. Μ’ αυτά τα βαρύγδουπα λόγια υποδέχτηκαν τα κυρίαρχα ΜΜΕ την είδηση για τη συμφωνία Ελληνικής Κυβέρνησης και Κομισιόν σχετικά με την απορρόφηση των χρημάτων του «Ταμείου Ανάκαμψης».
Το «ελληνικό σχέδιο», το οποίο εγκρίθηκε από την Κομισιόν, παρουσίασαν περιχαρείς οι Κ. Μητσοτάκης και Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν την Παρασκευή 18/6 με φόντο την Ακρόπολη.
Δεν μας είπαν όμως ότι η μερίδα του λέοντος καταλήγει ξανά στους λίγους και εκλεκτούς, ενώ στα αυστηρά προαπαιτούμενα που ορίζει η ΕΕ περιλαμβάνονται:
- οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις,
- η περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων,
- η ακόμα μεγαλύτερη κυριαρχία των μεγάλων επιχειρήσεων και
- η περιβαλλοντική υποβάθμιση μέσα από την κατ’ όνομα «πράσινη μετάβαση».
Μόνο τυχαίο και συμπτωματικό δεν ήταν το γεγονός, ότι μία μέρα πριν απ’ αυτήν την κυβερνητική φιέστα ψηφίστηκε στη Βουλή το αντεργατικό τερατούργημα της ΝΔ.
Σύμφωνα με την αντίληψη των κυβερνώντων, η ανάκαμψη της οικονομικής ελίτ περνά μέσα από το χτύπημα μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων.
Ελλάδα 2.0 ή Κερδοφορία επιχειρήσεων vs κοινωνικές ανάγκες, 2-0;
Το σχέδιο που συμφωνήθηκε φέρει τον τίτλο «Ελλάδα 2.0» και φιλοδοξεί να απορροφήσει ποσά ύψους 30,5 δισ. ευρώ για τα επόμενα 5 χρόνια. Το ποσό αυτό δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο. Παρ’ όλα αυτά η κατανομή του καμία σχέση δεν έχει με την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών, παρά μόνο με την ανάκαμψη της επιχειρηματικής κερδοφορίας σε βάρος των εργαζομένων και του περιβάλλοντος.
Ας τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά.
Από τα 30,5 δισ. τα 17,8 δισ. αφορούν σε επιχορηγήσεις και τα 12,7 δισ. ευρώ σε δάνεια. Κατ’ αρχήν, επομένως, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας θα επιβαρυνθεί κι άλλο, ενώ βρίσκεται ήδη στο μη διαχειρίσιμο ύψος του 207% του ΑΕΠ. Εδώ πρέπει να είμαστε καθαροί. Ανάπτυξη προς όφελος της κοινωνίας με τέτοια επίπεδα δημοσίου χρέους και τέτοιες οικονομικές πολιτικές δεν μπορεί να υπάρξει. Τη στιγμή που τα λέμε αυτά ακόμα και στα πλαίσια της ΕΕ η κατάσταση αρχίζει να βρίσκεται εκτός ελέγχου καθώς το συνολικό χρέος των χωρών της Ευρωζώνης κοντεύει να σπάσει το φράγμα του 100% (βρίσκεται στο 98% του ΑΕΠ), ναρκοθετώντας το ουσιαστικό ξεπέρασμα της κρίσης.
Ακόμα όμως και οι δωρεάν επιχορηγήσεις, στο ύψος των 17,8 δισ. €, οι οποίες θα δοθούν απ’ ευθείας στο ιδιωτικό κεφάλαιο αποτελούν πόρους που θα χρηματοδοτηθούν μέσω της έκδοσης ευρωομολόγων. Τα ποσά αυτά αργά ή γρήγορα η ΕΕ θα τα ζητήσει πίσω από τα κράτη-μέλη, δηλαδή από τους πολίτες, περνώντας έτσι ένα νέο κύκλο μέτρων λιτότητας και πίεσης για «διαρθρωτικές αλλαγές».
Που θα κατευθυνθούν οι πόροι;
Όπως διαπιστώνουμε, τα ποσά του ταμείου ανάκαμψης αποτελούν για ακόμα μια φορά μεταφορά πλούτου από τις κοινωνίες προς τις τσέπες των μεγάλων επιχειρήσεων.
Τα δισεκατομμύρια ευρώ του Ταμείου δεν θα κατευθυνθούν για παράδειγμα, στην αναβάθμιση και στήριξη του δημόσιου συστήματος Υγείας, τις προσλήψεις υγειονομικών, την κάλυψη κενών στην Εκπαίδευση, την προστασία του περιβάλλοντος, την ανάγκη ενίσχυσης και βελτίωσης των κοινωνικών υπηρεσιών, την στήριξη του πολιτισμού, την ενίσχυση εργαζομένων και μικρών επιχειρήσεων.
Αλλά θα τα «ξεκοκαλίσουν» οι όμιλοι της ενέργειας και της λεγόμενης «πράσινης» και «ψηφιακής μετάβασης». Το πάρτι που έχει στηθεί γύρω από την ηλεκτροκίνηση, τα φαραωνικά αιολικά πάρκα και τις τεράστιες εγκαταστάσεις καύσης απορριμμάτων αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει κανενός είδους σχέδιο για σοβαρή αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, παρά μόνο αναζήτηση νέων πεδίων για «αρπαχτές» του κεφαλαίου.
Όλα με ΣΔΙΤ για τις ανάγκες του Κεφαλαίου
Όλα τα έργα που προβλέπονται για τα επόμενα χρόνια θα γίνουν με την μορφή Συμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ).
Ο ιδιώτης επενδυτής θα συμμετέχει με 20%, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα με 30% και το δημόσιο με 50%.
Με λίγα λόγια, ιδιώτες «επενδυτές» με ελάχιστα συγκριτικά ποσά και χωρίς κανένα απολύτως επιχειρηματικό ρίσκο, με εξασφαλισμένα δάνεια από τα τραπεζικά ιδρύματα και με τις πλάτες του δημοσίου θα αποκτήσουν πρόσβαση σε τεράστιο, εύκολο και γρήγορο πλούτο.
Ακόμα, ενώ το δημόσιο θα συμβάλλει με το μεγαλύτερο ποσοστό στην χρηματοδότηση δεν θα έχει λόγο σχετικά με το ποιες επενδύσεις θα εγκριθούν. Αυτό θα το αποφασίζουν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, δηλαδή οι ίδιοι επιχειρηματικοί όμιλοι. Μιλάμε δηλαδή για την πλήρη αδιαφάνεια.
Αυτοκινητόδρομοι, δίκτυα ύδρευσης, ψηφιοποίηση με δυνατότητα διαχείρισης πολύ μεγάλων ποσοτήτων δεδομένων των πολιτών, αιολικά πάρκα, κτλ. θα βρεθούν στα χέρια ιδιωτών, ενώ ακόμα και η απορρόφηση των ποσών που προορίζονται για ενέργεια, Υγεία, τοπική αυτοδιοίκηση, κοκ έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση την συμμετοχή ιδιωτών.
Το «ταμείο ανάκαμψης», λοιπόν, έρχεται να λειτουργήσει ως ακόμα ένας δούρειος ίππος για την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση και υποβάθμιση των δημοσίων υπηρεσιών.
Η συντριπτική πλειοψηφία των επιδοτήσεων που θα δοθούν αφορούν τις πολύ μεγάλες επιχειρήσεις. Στην κατεύθυνση αυτή κινείται η ΝΔ από την αρχή της πανδημίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση της Aegean Airlines. Από τη μία έλαβε 120 εκ. ευρώ με την μορφή της άμεσης επιχορήγησης, από την άλλη συμφώνησε για ομολογιακό δάνειο ύψους 150 εκ. ευρώ με τις 4 συστημικές τράπεζες στο πλαίσιο του Ταμείου Εγγυοδοσίας Επιχειρήσεων COVID-19. Την ίδια στιγμή, για την κυβέρνηση, «δεν υπήρχαν λεφτά» για προσλήψεις υγειονομικών ούτε για δαπάνες για την Παιδεία σε συνθήκες πανδημίας ώστε να μειωθούν οι μαθητές ανά τάξη για να περιοριστεί η διασπορά του ιού.
Επιπλέον, μια από τις 5 βασικές κατηγορίες που θα κατευθυνθούν τα κονδύλια σχετίζεται με τις «οικονομίες κλίμακας μέσω συγχωνεύσεων, εξαγορών και συνεργασιών». Προωθείται, δηλαδή, η ακόμα μεγαλύτερη συγκέντρωση πλούτου σε λίγα χέρια και η ισχυροποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων, την στιγμή που, σύμφωνα με έρευνα του ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ, 4 στις 10 μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις εκφράζουν τον φόβο για λουκέτο το επόμενο διάστημα.
Ξαναζεσταμένη σούπα
Το «Ταμείο Ανάκαμψης» κινείται στη λογική των «πακέτων διάσωσης» που υιοθετήθηκαν στην προηγούμενη φάση της κρίσης, μετά το 2009. Ζεστό χρήμα στις μεγάλες επιχειρήσεις, απεριόριστη πρόσβαση στον τραπεζικό δανεισμό, διαρθρωτικές αλλαγές που με άλλα λόγια σημαίνει άρση των «εμποδίων» που βάζουν οι εργατικοί, συνδικαλιστικοί και περιβαλλοντικοί νόμοι, συρρίκνωση του δημοκρατικού ελέγχου.
Αυτές οι πολιτικές αποτελούν μονόδρομο για το κεφάλαιο καθώς η επιβίωση του βασίζεται στην ολοένα και μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων. Ο αγώνας, η οργάνωση και η συλλογική μας αντίσταση απέναντι σε αυτά τα σχέδια είναι ο δικός μας μονόδρομος.
