Το Ξ αγωνίζεται για την ενίσχυση των κομμάτων και των οργανώσεων της αριστεράς στις ερχόμενες εκλογές. Η άνοδος των ποσοστών της αριστεράς, συνολικά, αποτελεί μια μεγάλη μάχη, για τους λόγους που αναπτύσσουμε σε άλλες σελίδες, στην αρχή και το τέλος της ειδικής αυτής έκδοσης. Στα τρία άρθρα που ακολουθούν, για τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, επικεντρώνουμε κύρια στις διαφωνίες μας με την σημερινή αριστερά. Η ψήφος μας στην αριστερά, επομένως, δεν είναι άκριτη, αντίθετα περιέχει πολλά και έντονα σημεία κριτικής.
ΣΥΡΙΖΑ
Σε αυτές τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται να είναι το πιο πλατύ και ενωτικό εκλογικό εγχείρημα στο χώρο της αριστεράς. Ο Α. Αλαβάνος μιλάει συχνά πυκνά για τον ηλεκτρισμό που εκπέμπει ο ΣΥΡΙΖΑ και για το ότι “αυτές οι εκλογές θα αποτελέσουν την αρχή του τέλους του δικομματισμού”.
Πραγματικά εκ πρώτης όψεως είναι θετικό ότι 9 από τις πολλές οργανώσεις της αριστεράς (κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής) κατορθώνουν να έρθουν σε εκλογική συνεργασία. Το ζητούμενο είναι οι προοπτικές του εγχειρήματος και το αν μπορεί να αποτελέσει την διέξοδο στην απογοητευτική κατάσταση που επικρατεί στο χώρο της αριστεράς εδώ και χρόνια.
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα από τη μεριά του Ξ είναι σαφής: ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει μια εκλογική διέξοδο για χιλιάδες απογοητευμένους ψηφοφόρους της αριστεράς που δεν ικανοποιούνται από τον απομονωτισμό του ΚΚΕ και τις ανεπάρκειες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Ωστόσο δεν είναι η απάντηση στο ερώτημα ποια αριστερά θέλουμε και πολύ περισσότερο δεν είναι η νέα αριστερά με αντικαπιταλιστικό – σοσιαλιστικό πρόγραμμα που χρειαζόμαστε για να μπει τέρμα στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα.
ΠΟΙΟΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ
ΑΚΟΑ
ΔΕΑ
ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ
ΚΕΔΑ
ΚΟΕ
ΚΟΚΚΙΝΟ
ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ
Ανένταχτοι
ΔΗΚΚΙ
ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
Αριστερά κλικ
Ο σημερινός ΣΥΝ και κατ επέκταση ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κλικ πιο αριστερά από τον ΣΥΝ επί προεδρίας Κωνσταντόπουλου και τον ΣΥΡΙΖΑ του 2004. Το εγχείρημα του 2004 κατέρρευσε την επομένη των εκλογών εν μέσω απογοήτευσης για το χαμηλό ποσοστό (3.3%) που ήταν ίδιο με το ποσοστό του ΣΥΝ το 2000. Παράλληλα υπήρξε ένα κακό κλίμα και εξαιτίας της αθέτησης από τη μεριά του ΣΥΝ των υποσχέσεων για πλουραλιστική εκπροσώπηση στη Βουλή καθώς τελικά εκλέχτηκαν μόνο βουλευτές του ΣΥΝ και κανένας από τις υπόλοιπες συνιστώσες ή τους ανένταχτους.
Νέα αρχή;
Τώρα όλοι μιλούν για μια νέα αρχή. Το σχήμα είναι πιο πλατύ, υπάρχει συμφωνία και για εκλογή από άλλες οργανώσεις ή ανένταχτους στις δημοσκοπήσεις φαίνεται ότι θα μπει άνετα στη βουλή με ποσοστά που ξεπερνούν το 4% ενώ οι διαρκείς φραστικές επιθέσεις του Πολύδωρα, του Γιακουμάτου στη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων της περασμένης περιόδου επιτρέπουν στον Αλαβάνο να λέει ότι “ο ΣΥΝ των 6 βουλευτών ήταν η βασική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση των 165 βουλευτών”.
Όμως οι βασικές πολιτικές αδυναμίες του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν. Πρώτα από όλα το σχήμα δίνει την εικόνα ο ΣΥΝ και οι γύρω από αυτόν. Επικεφαλής παραμένει ο Αλαβάνος, υπεύθυνος τύπου ο Α. Τσίπρας, τις κεντρικές ομιλίες τις κάνουν στελέχη του ΣΥΝ, το όνομα του ΣΥΡΙΖΑ (Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς) παραπέμπει στο ΣΥΝ κ.ο.κ
Δεύτερο η επιλογή των βουλευτών έγινε παρασκηνιακά μέσα από παζάρια και δοσοληψίες και το κυριότερο χωρίς κανένα μηχανισμό ελέγχου της στάσης των βουλετών του ΣΥΡΙΖΑ στη νέα βουλή. Για παράδειγμα πως θα ελέγχεται η στάση των εκλεγέντων βουλευτών του ΣΥΝ και ιδιαίτερα της δεξιάς του πτέρυγας από τις οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς που συμμετέχουν στο σχήμα; Μήπως τελικά όλα θα αποφασίζονται από την ΚΠΕ του ΣΥΝ και τις θέσεις του Αλαβάνου;
Πολιτικό πρόγραμμα – Ευρωπαϊκή Ένωση
Τρίτο το πολιτικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ στα ακανθώδη ζητήματα της ΕΕ και της κεντροαριστεράς ουσιαστικά ποιεί την νήσσαν. Συγκεκριμένα για την ΕΕ αναφέρει:
“Επειδή αναγνωρίζουμε ότι οι εκτιμήσεις μας για τα ζητήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την πολιτική που οφείλει να ακολουθήσει η αριστερά απέναντί τους εξακολουθούν να έχουν ουσιαστικές διαφορές στη γενικότερη προσέγγισή τους, θεωρούμε ότι αποτελεί καθήκον μας να προσπαθήσουμε να οργανώσουμε ανοικτά, πλατιά και αποτελεσματικά τη συναφή συζήτηση μέσα στις γόνιμες συνθήκες που δημιουργεί η κοινή μας δράση…”
Αυτά στην πράξη σημαίνουν ότι στα ζητήματα που αφορούν την ΕΕ ο ΣΥΝ που θα έχει την συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών θα πορεύεται με βάση τις θέσεις των δικών του συνεδρίων που θέλουν την ΕΕ να βρίσκεται στον αντίποδα των ΗΠΑ και την καλούν να παλέψει ενάντια στις ιμπεριαλιστικές τους βλέψεις λες και η ίδια είναι αθώα περιστερά ή δεν είναι τόσο ιμπεριαλιστική όσο και οι ΗΠΑ. Ο ΣΥΝ ήταν υπέρ του Μάαστριχτ, της εισόδου στην ΟΝΕ, της διεύρυνσης της ΕΕ και γενικά της αντίληψης ότι η ΕΕ μπορεί να γίνει πιο δημοκρατική χωρίς επαναστατικές ανατροπές. (Πιο αναλυτικά στην ιστοσελίδα www.syn.gr οι αποφάσεις του τελευταίου προγραμματικού συνεδρίου του ΣΥΝ που έγινε το 2003).
Κεντροαριστερά
Για το θέμα της κεντροαριστεράς το κείμενο αναφέρει:
“Απέναντι στα αδιέξοδα που φαίνεται να δημιουργεί αυτή η κατάσταση, έχουν κατά καιρούς προταθεί και συνεχίζουν ακόμη να προτείνονται σε διάφορες χώρες της Ευρώπης κυβερνήσεις της λεγόμενης ‘κεντροαριστεράς’. Ενόσω θεωρούμε ότι οι συνθήκες από χώρα σε χώρα διαφέρουν σημαντικά και κατά συνέπεια δεν μπορούν να υπαχθούν σε κάποιο αφηρημένο γενικό κανόνα, εκτιμούμε ότι ο συνολικός απολογισμός από τέτοιες μορφές διακυβέρνησης υπήρξε αρνητικός…
…Σε ότι αφορά τη χώρα μας, εκτιμούμε ότι οι υπάρχοντες σήμερα και για το ορατό μέλλον πολιτικοί συσχετισμοί και οι γενικότερες προϋποθέσεις, δεν επιτρέπουν να τεθεί στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών από την Αριστερά προς τη μόνη κατεύθυνση που μπορεί να την αφορά, δηλαδή εκείνη που θα εναντιώνεται έμπρακτα και ουσιαστικά στο νεοφιλελευθερισμό…”
Αυτή η διατύπωση κάθε άλλο παρά σαφή θέση ενάντια στην κεντροαριστερά αποτελεί. Κυρίως δεν αποτελεί σαφή απάντηση στο ερώτημα τι θα κάνει ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ αν μετεκλογικά δεν προκύψει αυτοδυναμία και το ΠΑΣΟΚ κάνει πρόταση στο ΣΥΝ για συμμετοχή στην κυβέρνηση. Άλλωστε ήδη ο Γ. Παπανδρέου αλλά και άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ (π.χ. Πάγκαλος, Τσοχατζόπουλος) έχουν δηλώσει ότι “δεν θα κυβερνήσουμε μόνοι μας αλλά θα κάνουμε κάλεσμα στον προοδευτικό χώρο και στην αριστερά για μια κυβέρνηση της κεντροαριστεράς” (βλ. συνέντευξη του Γ. Παπανδρέου στην Κ. Ελευθεροτυπία 19.8.07)
Τοπικές εκλογές 2006
Άλλωστε η όλη προϊστορία του ΣΥΝ δείχνει ότι δεν είναι μόνο η δεξιά πτέρυγα του ΣΥΝ που ανοικτά δηλώνει υπέρ της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ. Στις πρόσφατες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές του 2006 σε εκατοντάδες δήμους και νομαρχίες υπήρξε συνεργασία του ΣΥΝ με το ΠΑΣΟΚ.
Αυτές ήταν αποφάσεις συνολικά του ΣΥΝ άρα και της αριστερής του πτέρυγας.
Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα (π.χ. Ζωγράφου) ο ΣΥΝ κεντρικά διέλυσε την συμμαχία με τις δυνάμεις της αριστεράς που συμμετέχουν σήμερα στο Φόρουμ ή και στον ΣΥΡΙΖΑ και εκφραζόταν μέσα από το σχήμα των “Ενεργών Πολιτών Ζωγράφου” (είχε πάρει 10% στις δημοτικές του 2002) προκειμένου να φτιάξει νέο δημοτικό σχήμα μαζί με το τοπικό ΠΑΣΟΚ.
Το ΚΕΑ
Ακόμα ο ΣΥΝ συμμετέχει στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) που έχει για επικεφαλής τον Μπερτινότι ηγέτη της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης που συμμετέχει στην ιταλική εκδοχή της κεντροαριστεράς υπό τον βιομήχανο και πρώην πρόεδρο της ΕΕ Ρ. Πρόντι και σήμερα, σαν κυβέρνηση, εφαρμόζει ανοικτά αντιλαϊκές πολιτικές.
Στο ΚΕΑ μάλιστα η συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων κομμάτων (ΚΚ Γαλλίας, Αριστερό Κόμμα Γερμανίας (ένωση WASG και PDS), Ενωμένη Αριστερά Ισπανίας, κ.α.) είναι υπέρ των κεντροαριστερών κυβερνήσεων χωρίς ο ΣΥΝ ποτέ δημόσια να έχει πει κουβέντα για αυτά.
Η συμμετοχή του ΔΗΚΚΙ
Στις ήδη υπάρχουσες αντιθέσεις και αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε να προστεθεί και η συμμετοχή του ΔΗΚΚΙ. Το γεγονός ότι το ΔΗΚΚΙ έφυγε από τη συνεργασία με το ΚΚΕ και πήγε στο ΣΥΡΙΖΑ δίνει εκλογικούς πόντους αλλά παράλληλα κάνει ακόμα πιο “θολά” τα αριστερά πολιτικά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ.
Στην μετά-Τσοβόλα εποχή το ΔΗΚΚΙ εκτός από την συρρίκνωση εμφάνισε και μια εμμονή προς την δημιουργία ενός πατριωτικού πόλου που το έφερνε κοντά σε εθνικιστικές απόψεις που κάτω από το κάλυμμα του αριστερού πατριωτισμού ερχόντουσαν αγκαλιά με αντιδραστικές και σωβινιστικές απόψεις. Και δεν μιλάμε μόνο για μια ομάδα 14 στελεχών του ΔΗΚΚΙ που βρήκε ήδη στέγη στο κόμμα του Παπαθεμελή… Αλλά για τις επίσημες θέσεις του 3ου συνεδρίου του ΔΗΚΚΙ και ειδικά τις αναφορές στους μετανάστες, στις σχέσεις με την Τουρκία, το Μακεδονικό κτλ.( πιο αναλυτικά δες την ιστοσελίδα του ΔΗΚΚΙ www.dikki.org)
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αποτελέσει τη νέα αριστερά που απαιτούν οι συνθήκες
Είναι γι αυτούς τους λόγους που ο ΣΥΡΙΖΑ με τη σημερινή του μορφή δεν μπορεί από τη δική του σκοπιά να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό και να αποτελέσει τη νέα αριστερά που χρειάζεται το εργατικό κίνημα και η νεολαία.
Ένα καλό εκλογικό ποσοστό μπορεί προσωρινά να κουκουλώσει τα προβλήματα. Όμως οι αντιθέσεις και αντιφάσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ θα παραμένουν. Και κάτω από κάποιες συνθήκες είναι πολύ πιθανό η μορφή που θα πάρουν να είναι εκρηκτική.
KKE: ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ
Η ηγεσία του ΚΚΕ σε αυτές τις εκλογές πασχίζει για να πετύχει μια αύξηση του ποσοστού του κόμματος ώστε να σώσει τα προσχήματα και να έχει κάτι να πει στην βάση του κόμματος που δικαιολογημένα αναρωτιέται: η δυσαρέσκεια απέναντι στα 2 μεγάλα κόμματα αυξάνεται, τα προβλήματα της καθημερινής ζωής διογκώνονται, είχαμε μια χρονιά μεγάλων αγώνων στο χώρο της Παιδείας κ.α. Γιατί το κόμμα δεν μπορεί να ταράξει πραγματικά το πολιτικό σκηνικό και να πετύχει μια σημαντική εκλογική αύξηση;
Αποτελέσματα εκλογών
Όλο το προηγούμενο διάστημα το ΚΚΕ είχε σημαντική πτώση στις δημοτικές εκλογές του 2006 όπου έχασε σχεδόν το 50% των περιφερειακών δήμων που είχε και ουσιαστικά έμεινε μόνο με ένα μεγάλο δήμο πανελλαδικά (Νίκαια), στασιμότητα στις φοιτητικές εκλογές καθώς και στις εκλογικές διαδικασίες σε εργατικές ομοσπονδίες και σωματεία (π.χ ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, Οικοδόμοι κτλ.).
Στάση στα κινήματα
Στο κίνημα της παιδείας του προηγούμενου χρόνου στους πανεπιστημιακούς και στους δασκάλους (ΔΟΕ) ήταν αρχικά αντίθετο στις μαχητικές προτάσεις για απεργία διαρκείας προτείνοντας 24ωρες απεργίες, στους φοιτητές ήταν αντίθετο στις προτάσεις για επαναλαμβανόμενες 5νθήμερες καταλήψεις προτείνοντας μονοήμερες καταλήψεις ή παραστάσεις διαμαρτυρίας (!) και στους μαθητές όταν οι καταλήψεις είχαν φτάσει τα 1062 σχολεία πανελλαδικά δεν είχε καμία ουσιαστική πρόταση κλιμάκωσης. Κοινή συνισταμένη σε όλα αυτά οι χωριστές πορείες και συγκεντρώσεις των δυνάμεων του ΚΚΕ από όλους τους υπόλοιπους.
Το ΠΑΜΕ ακόμα και σε περιπτώσεις σημαντικών και σκληρών αγώνων εργοστασιακών σωματείων που τα έλεγχε πολιτικά (π.χ. ΣΟΦΤΕΞ, ΤΡΙΚΟΛΑΝ Νάουσα κ.α.) δεν κατάφερε να πετύχει μια νίκη και να αποτρέψει το οριστικό κλείσιμο των εργοστασίων.
Το “Μέτωπο”
Σαν να μην έφταναν αυτά παραμονές εκλογών αποψιλώθηκε εντελώς και από τις όποιες συμμαχίες είχε καταφέρει να εμφανίσει -με υπερβολές και μεγαλοστομίες- το προηγούμενο διάστημα. Η Κομμουνιστική Ανανέωση (Κ.ΑΝ) αποχώρησε, το ΔΗΚΚΙ αποχώρησε και μπήκε στο ΣΥΡΙΖΑ και παρέμεινε μόνο η Παρέμβαση Αριστερών Πολιτών που αποτελούσε την πιο αδύνατη και άμαζη περίπτωση.
Το περιβόητο ΑΑΔΜ (Αντιιμπεριαλιστικό, Αντιμονοπωλιακό, Δημοκρατικό Μέτωπο) που εξαγγέλθηκε πομπωδώς από το 1996 και από όλα τα κομματικά συνέδρια από τότε, στην ουσία κατέληξε να είναι συμμαχία με τη … Λιάνα Κανέλλη.
Ακόμα και προσωπικότητες που είχε προβάλλει η ηγεσία του ΚΚΕ κατά καιρούς κατέληξαν σε άλλα στρατόπεδα αποδεικνύοντας την ποιότητα αλλά κυρίως την πολιτική τους σταθερότητα. Ο Κ. Ζουράρις έγινε νομάρχης με την υποστήριξη της ΝΔ και σήμερα συνεργάζεται με διάφορους εθνικοπατριώτες τύπου ΑΡΔΗΝ κτλ. Ο “τουρκοφάγος” Ν. Σαρρής ηγείται του φαντάσματος της πάλαι ποτέ ΕΔΗΚ.. Η Α. Φόνσου θα κατέβει υποψήφια βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ. Τέλος η πανεπιστημιακός Μ. Νεγρεπόντη – Δεληβάνη έκανε …το άλμα και κατέληξε στην Δημοκρατική Αναγέννηση του Παπαθεμελή…
Σταλινισμός και περιχαράκωση
Σε όλα αυτά η ηγεσία του ΚΚΕ επιχειρεί να περιχαρακώσει τα μέλη του κόμματος αποκαλώντας όσους κάνουν κριτική “αντικομμουνιστές”. Με μια σειρά εκδόσεις και άρθρα προσπαθεί να εμφανιστεί ότι απαντάει πολιτικά στην κριτική που της γίνεται. Στην πραγματικότητα δεν κάνει τίποτα άλλο πέρα από το να αναμασάει την σταλινική παραχάραξη της ιστορίας όταν πρόκειται για ιστορικά γεγονότα όπου “οι τροτσκιστές ήταν προδότες πράκτορες των Ναζί”, η αιματηρή καταστολή των εξεγέρσεων από τα τανκς του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Α. Γερμανία το 53, στην Ουγγαρία το 56 και στην Τσεχοσλοβακία το 68 ήταν “υπεράσπιση του σοσιαλισμού από την καπιταλιστική αντεπανάσταση”.
Και βέβαια η κατάρρευση της ΕΣΣΔ και όλου του πρώην ανατολικού μπλοκ μέσα σε λίγους μήνες σαν χάρτινος πύργος ήταν αποτέλεσμα “της αποσταλινοποίησης και της μετατροπής όλων των ηγεσιών των ΚΚ σε πράκτορες του ιμπεριαλισμού”…
Για τις σημερινές πολιτικές εξελίξεις η ηγεσία του ΚΚΕ συνεχίζει να ξεμπερδεύει με τους πολιτικούς της αντιπάλους κατηγορώντας τους συλλήβδην σαν “πασόκους”.
Παράλληλα με την διαρκή επίκληση των αγώνων και των θυσιών των μελών του κόμματος επιχειρεί να πορώσει συναισθηματικά τη βάση.
Τα εκλογικά ποσοστά
Όλα αυτά ωστόσο έχουν ημερομηνία λήξης. Οι μέχρι στιγμής δημοσκοπήσεις δίνουν στο ΚΚΕ κατά μέσο όρο ένα 7% που είναι 1.1% επιπλέον από το 5.9% των βουλευτικών εκλογών του 2004. Η όποια άνοδος – αν τελικά επιτευχθεί – θα επιτρέψει στην ηγεσία του ΚΚΕ να έχει κάτι να πει αλλά μόνο προσωρινά. Οι διεργασίες και ο προβληματισμός στη βάση του ΚΚΕ θα συνεχίσει να υπάρχει και να εντείνεται ειδικά τις περιόδους σημαντικών αγώνων των εργαζομένων, των αγροτών και της νεολαίας. Ειδικά στην περίπτωση που στα αριστερά του ΚΚΕ εμφανιστεί μια αξιόπιστη, ενωτική, μαζική και πραγματικά σοσιαλιστική εναλλακτική πρόταση είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι εξελίξεις στο εσωτερικό του ΚΚΕ θα επιταχυνθούν.
Γιατί σε τελική ανάλυση τα εκλογικά ποσοστά είναι αποτέλεσμα της πολιτικής και της τακτικής ενός κόμματος. Τα κλαψουρίσματα περί μη ισότιμης αντιμετώπισης από τα ΜΜΕ ηχούν παράταιρα αν αναλογιστούμε ότι σε άλλες περιόδους το να είσαι κομμουνιστής σήμαινε πολύ περισσότερα από το να μην έχεις δίκαιη κατανομή στα ΜΜΕ. Σήμαινε εκτελέσεις, εξορίες, ανεργία κτλ. Και όμως παρά τα τότε πενιχρά μέσα το ΚΚΕ ήταν ο βασικός σκελετός της αντίστασης και του ΕΑΜ που είχε 1.5 εκατ. μέλη και ένοπλο στρατό τον ΕΛΑΣ με 600.000 άντρες και γυναίκες.
Το 1958 βγήκε δεύτερο κόμμα με την ΕΔΑ παίρνοντας 24.5%. Στην δεκαετία του 80 είχε σταθερά ποσοστά γύρω από το 10% ενώ με τον τότε ενιαίο ΣΥΝ είχε φτάσει στο 13.1%. Ακόμα και πιο πρόσφατα στις ευρωεκλογές του 99 το ΚΚΕ έφτασε σχεδόν στο 9%.
Το εργατικό.κίνημα και η νεολαία έχουν δώσει στο παρελθόν την εμπιστοσύνη τους στο ΚΚΕ. Όμως η ηγεσία του έχασε ιστορικές ευκαιρίες για να γίνει ο φορέας της επανάστασης και του σοσιαλισμού στην Ελλάδα. Το κοινωνικό μοντέλο που οραματίζεται είναι ανάλογο με αυτές των σταλινικών δικτατοριών της πρώην ΕΣΣΔ και του ανατολικού μπλοκ. Η ηγεσία του είναι βαθιά αντιδημοκρατική, γραφειοκρατική, με τρόμο για τα κινήματα που δεν μπορεί να ελέγξει. Και βέβαια καμία πραγματική ανανέωση δεν γίνεται με τον Καζάκο αντί του Κολοζώφ και τον Κουτσούμπα ή τον Γόντικα ή όποιον άλλον, γραμματέα στη θέση της Παπαρήγα.
Δεν μπορεί να φέρει καμιά ανατροπή στο πολιτικό σκηνικό. Εκτός μόνο ίσως προς τα δεξιά όπως το έκανε το 1989 όταν συμμετείχε στην ίδια κυβέρνηση μαζί με τη ΝΔ (κυβέρνηση Τζανετάκη) και στη συνέχεια, στην ‘Οικουμενική’, μαζί με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ… Περιττό να πούμε πως για εκείνη την περίοδο ακόμα δεν έχει βγάλει επίσημο πολιτικό απολογισμό!
Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και εκλογές
Για άλλη μια εκλογική αναμέτρηση η εξωκοινοβουλευτική αριστερά (εξ.α.) κατεβαίνει κατακερματισμένη και διασπασμένη. Τα δύο βασικά μπλοκ που διαμορφώθηκαν τελικά, το ΜΕΡΑ (ΝΑΡ, ΕΕΚ, ΕΚΚΕ, ΟΚΔΕ-Εργατική Πάλη) και το ΕΝΑΝΤΙΑ (ΣΕΚ, ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ, ΟΚΔΕ-Σπάρτακος), δεν κατάφεραν να τα βρουν μεταξύ τους και κατεβαίνουν χωριστά στις εκλογές, μειώνοντας την πιθανότητα να καταγράψουν κάτι σημαντικό. Και την ίδια ώρα κατεβαίνουν στις εκλογές μόνα τους το ΚΚΕ-μλ και το ΜΛ-ΚΚΕ. Και όλα αυτά παρόλο που τη χρονιά που πέρασε η εξωκοινοβουλευτική αριστερά και οι οργανώσεις της είχαν σημαντική παρέμβαση και καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό την εξέλιξη και της απεργίας των δασκάλων το Σεπτέμβρη του 2006 και πολύ περισσότερο το φοιτητικό κίνημα που συντάραξε την ελληνική κοινωνία για ένα περίπου χρόνο.
Οι προσδοκίες του τελευταίου χρόνου
Στις δημοτικές εκλογές του 2006 πολλά ψηφοδέλτια που στηρίχθηκαν από οργανώσεις της εξ. α. κατάφεραν να καταγραφούν και άλλα να εκλέξουν εκπροσώπους τους σε δημοτικά συμβούλια (Ζωγράφου, Πάτρακλπ). Την ίδια ώρα ήταν οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που μέσα από τα ΕΑΑΚ κατά κύριο λόγο καθοδήγησαν το φοιτητικό κίνημα για ένα περίπου χρόνο και το οδήγησαν σε σημαντικές νίκες (άρθρο 16) αλλά και ήττες (νόμος – πλαίσιο).
Οι φοιτητικές κινητοποιήσεις, η απεργία των δασκάλων, τα καλά σχετικά εκλογικά αποτελέσματα στις δημοτικές εκλογές, δημιούργησαν σε πολλές οργανώσεις (αλλά και κόσμο της αριστεράς γενικά) την προσδοκία ότι έχει έρθει η ώρα για ένα κοινό εκλογικό κατέβασμα στις βουλευτικές εκλογές το οποίο για πρώτη φορά να καταγραφεί ξεπερνώντας τα συνήθη ποσοστά του 0,1% – 0,2%. Παρόλα αυτά η προσπάθεια αυτή δεν κατέληξε, με αποτέλεσμα η εξωκοινοβουλευτική αριστερά να κατεβαίνει σε αυτές τις εκλογές για μια ακόμη φορά αποδυναμωμένη. Και οι λόγοι ήταν συγκεκριμένοι.
Βιασύνη
Ο αέρας των φοιτητικών κινητοποιήσεων φόρτωσε με εκλογικό άγχος τις περισσότερες οργανώσεις που βιάστηκαν να εξαργυρώσουν τη δυναμική του κινήματος σε εκλογική καταγραφή. Το φοιτητικό κίνημα όμως, όπως και κάθε κίνημα δεν είναι γραμμάτιο που στις εκλογές ανταλλάσσεται με ψήφους. Πολύ περισσότερο που το τέλος του φοιτητικού κινήματος βρήκε τους φοιτητές με ένα αίσθημα απογοήτευσης επειδή τελικά δεν κατάφεραν να ρίξουν το νόμο πλαίσιο. Η βιασύνη να συγκροτηθεί η εξ α σε ένα ενιαίο σχηματισμό απέτρεψε την ουσιαστική συζήτηση μεταξύ των οργανώσεων, οδήγησε σε αποκλεισμούς και δημιούργησε τετελεσμένα στα οποία οι περισσότερες οργανώσεις δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν. Ακόμα και οι ‘αντικαπιταλιστικές συνελεύσεις’ που διοργανώθηκαν από κοινού είχαν φθίνουσα μαζικότητα όσο περνούσε ο καιρός και πολλές από αυτές αποτέλεσαν το σημείο σύγκρουσης των διαφορετικών αντιλήψεων κάθε οργάνωσης.
Πολιτικές διαφορές
Η βιασύνη για τις εκλογές έπαιξε ρόλο και στην ανάδειξη των πολιτικών διαφορών των δύο συγκεκριμένων πολιτικών χώρων. Το γεγονός ότι όλες αυτές οι οργανώσεις δεν έχουν καταφέρει τόσα χρόνια να συντονιστούν και να συνεργαστούν σε βασικά ζητήματα πολιτικής και τακτικής στο εργατικό κίνημα αναδείχθηκε με τον πιο σκληρό τρόπο.
Από τη μια το ΣΕΚ, που είναι η βασική συνιστώσα του ΕΝΑΝΤΙΑ, χρόνια τώρα συνεργάζεται με την ηγεσία των συνδικαλιστών της ΠΑΣΚΕ (ΠΑΣΟΚ) και δε δίστασε να στηρίξει στο δεύτερο γύρο των προηγούμενων δημοτικών εκλογών ανοιχτά και δημόσια τους υποψήφιους του ΠΑΣΟΚ.
Από την άλλη το ΝΑΡ που είναι η κύρια συνιστώσα του ΜΕΡΑ, αρνείται τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ (σωστά κατά την άποψή μας) αλλά καταλήγει να αρνείται ακόμα και την παρουσία σε συγκεντρώσεις που καλούν τα επίσημα συνδικάτα, καλώντας σε ξεχωριστές -συνήθως άμαζες και περιθωριακές – συγκεντρώσεις (χοντρό λάθος κατ’ εμάς).
Αυτά τα ζητήματα δεν είναι “λεπτομέρειες που θα λυθούν (από μόνες τους) στην πορεία” μιας ενδεχόμενης συνεργασίας. Και ακριβώς για αυτό θα ήταν καλύτερο η συνεργασία των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο, να δοκιμαστεί πρώτα στην πράξη, μέσα στο εργατικό κίνημα, και μετά στις εκλογές – όπως ήταν η πρόταση του Ξ (για την ολοκληρωμένη πρόταση του Ξ βλέπε https://xekinima.org/news/display.php?tbl=news&id=482, ή το τεύχος Ιούλη – Αυγούστου της εφημερίδας μας)
Η αδυναμία της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς να κατέβει ενιαία στις εκλογές είναι σημαντικό πρόβλημα Γιατί οδηγεί, για μια ακόμη φορά σε περιθωριακά ποσοστά του 0,1% και 0,2% πράγμα που δημιουργεί απογοήτευση σε πολλούς αγωνιστές.
Παρά τις αδυναμίες και τα λάθη το Ξ δεν θεωρεί την ψήφο στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά χαμένη. Έχει σαν πρώτη προτεραιότητα βέβαια κόμματα που εκφράζουν μαζικά ρεύματα μέσα στην κοινωνία, όπως τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ (βλ. άλλες σελίδες) αλλά κατανοώντας ότι για αρκετούς αγωνιστές της νέας γενιάς τα παραδοσιακά κόμματα της αριστεράς είναι ανυπόληπτα, προτείνει σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, αντί για την αποχή το λευκό και το άκυρο, την ψήφο στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Από τις συνιστώσες που κατεβαίνουν στις εκλογές, αξιοσημείωτες είναι το ΜΕΡΑ και το ΕΝΑΝΤΙΑ.
Το Ξεκίνημα, παρά όλες αυτές τις αδυναμίες και τα λάθη, πιστεύει ότι η ψήφος στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά δεν είναι χαμένη. Θα θέλαμε η εξωκοινοβουλευτική αριστερά να μπορεί να παίξει μεγαλύτερο ρόλο στις εξελίξεις, να μπει μπροστά στους αγώνες που έρχονται και να δημιουργεί ρήξεις στο δικομματισμό αλλά και στη ρεφορμιστική και σταλινική αριστερά. Για να γίνει αυτό όμως πρέπει πρώτα να προχωρήσουμε μαζί σε μια ουσιαστική συζήτηση και συνεργασία πρώτα.
ΜΕ.Ρ.Α.
Το ΝΑΡ, (η πιο μεγάλη συνιστώσα του ΜΕΡΑ), αποτελούσε μέχρι σήμερα και για πάνω από 15 χρόνια τον πιο ‘σοβαρό’ (από άποψη αριθμού ψήφων και παρέμβασης) χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Προερχόμενος, ο βασικός του κορμός, από διάσπαση της ΚΝΕ περίπου 15,000 αγωνιστών, υπήρξε στην αρχή του τουλάχιστο, το πιο δυναμικό, ριζοσπαστικό και ελπιδοφόρο κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Παρόλα αυτά, και παρά τη συμμετοχή του σε κάθε αγώνα του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος τα τελευταία χρόνια, δεν μπορεί να πάρει ούτε 15,000 ψήφους! Η αδυναμία αυτή δεν έχει να κάνει με τις συνθήκες, ή την εποχή αλλά με το ίδιο το ΜΕΡΑ, και το ΝΑΡ.
Η αδυναμία του να απευθυνθεί στους εργαζόμενους με ένα απλό, πειστικό και κατανοητό τρόπο το έχει απομακρύνει από αυτούς. Το γεμάτο ακατανόητες, βαρύγδουπες εκφράσεις στο υλικό του, οι νεολογισμοί που χρησιμοποιεί και η σκέτη υπερεπαναστατική φρασεολογία δεν μπορούν να αγγίξουν τους εργαζόμενους. Την ίδια ώρα η τακτική του ‘Νέου εργατικού κινήματος’ το έχει οδηγήσει στις γνωστές ξεχωριστές περιθωριακές συγκεντρώσεις, μακριά από τα επίσημα συνδικάτα και ομοσπονδίες, μακριά από εκεί που βρίσκονται οι εργαζόμενοι.
Παρά το γεγονός ότι αποτελείται από πολλούς αγνούς αγωνιστές και αγωνίστριες που έδωσαν τις μάχες τους τόσο στο φοιτητικό κίνημα, όσο και σε όλους τους αγώνες της τελευταίας δεκαετίας, η αδυναμία του ΜΕΡΑ να βρει απήχηση στην κοινωνία μοιραία θα απογοητεύει τέτοιους συντρόφους και συντρόφισσες.
ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α.
Ο νέος σχηματισμός των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (ΣΕΚ, ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ, ΟΚΔΕ) ξεκίνησε με τη φιλοδοξία να συσπειρώσει γύρω του όλη την εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Η προσπάθεια δεν πέτυχε και κατεβαίνει μόνος του στις εκλογές. Το βασικό πρόβλημα στο σχηματισμό αυτό είναι η παρουσία του ΣΕΚ, το οποίο μέχρι στιγμής ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες συνιστώσες, μια και έχει την πιο ισχυρή δημόσια παρουσία.
Το ΣΕΚ, συνεργάζεται με την ηγεσία της ΠΑΣΚΕ σε μια σειρά ζητήματα (αντιπολεμικά συλλαλητήρια), ενώ στο δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών υποστήριξε τα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ. Το προεκλογικό υλικό του για την Υπερνομαρχία της Αθήνας πέρυσι στις δημοτικές δεν ανέφερε καν τη λέξη ‘ΠΑΣΟΚ’ (δεν ασκούσε δηλαδή την παραμικρή κριτική στο ΠΑΣΟΚ) και ήταν τόσο χλιαρό που θα μπορούσε να το υπογράψει οποιοδήποτε στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Την ίδια ώρα οι διεθνείς οργανώσεις του στην Ευρώπη δίνουν πραγματική μάχη στα εκλογικά μέτωπα που κατεβαίνουν ώστε να μην πάρουν σοσιαλιστικές θέσεις. Τη στάση αυτή τη θεωρούμε καθαρά καιροσκοπική/οπορτουνιστική. Τα χαρακτηριστικά αυτά θα καθορίσουν σε αρκετά μεγάλο βαθμό την εξέλιξη του ΕΝΑΝΤΙΑ μετά τις εκλογές.
Ακόμα πιο χτυπητό παράδειγμα όμως είναι το σύνθημα που προβάλλεται από στελέχη του ΕΝΑΝΤΙΑ και την εφημερίδα ‘Εργατική Αλληλεγγύη’ και το οποίο διατυπώνεται ως εξής: ‘Να βάλουμε το ΕΝΑΝΤΙΑ στη Βουλή’.
Όταν ένας εκλογικός σχηματισμός θέλει να αποκαλείται σοβαρός πρέπει να έχει και μια στοιχειώδη συναίσθηση της πραγματικότητας. Διαφορετικά καλλιεργεί προσδοκίες στον κόσμο του στις οποίες είτε ξέρει ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει, δηλαδή τον κοροϊδεύει, είτε νομίζει ότι μπορεί, πράγμα που σημαίνει πως βρίσκεται στον κόσμο του.
Το σύνθημα για είσοδο του ΕΝΑΝΤΙΑ στη Βουλή καλλιεργεί αυταπάτες για τη δυναμική του όλου εγχειρήματος και όταν έρθει ο λογαριασμός θα γεμίσει απογοήτευση αυτούς που στήριξαν έναν τέτοιο συνδυασμό. Την ίδια ώρα όμως, κάνει ‘εκλογοκεντρικό’ ένα σχηματισμό ο οποίος ισχυρίζεται ότι θέλει να παραμείνει ως μέτωπο και μετά τις εκλογές.
