Της Χριστίνας Ζιάκα
Πολλοί εργαζόμενοι κι ακόμα περισσότεροι νέοι θέλουν να δοθεί ένα τέλος στο δικομματισμό και στην, χωρίς ημερομηνία λήξης, επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους. Και γι’ αυτή τους την επιθυμία πιστώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ με αυξημένη ευθύνη. Κοντεύουμε να το ξεχάσουμε, αλλά οι εκλογές βρίσκονται πίσω μας μόλις 8 μήνες. Στο ίδιο διάστημα η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις είναι ένας εντυπωσιακός τριπλασιασμός! Αυτές οι συνθήκες ισοδυναμούν με ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά που όμοια της δεν είχε για 10ετίες.
Το αν θα τα καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ζητούμενο μιας αναγκαίας συζήτησης, η οποία διεξάγεται ήδη ανάμεσα σε κομμάτια της κοινωνίας. Το ΞΕΚΙΝΗΜΑ συμμετέχει σ’ αυτή την συζήτηση κατανοώντας πως οι σημερινές διεργασίες θα κρίνουν τη δυνατότητα του κινήματος τα επόμενα χρόνια να ξετυλίξει τη δική του ρεβάνς.
Απάντηση στις προσδοκίες
Οι προσδοκίες είναι συγκεκριμένες, συγκεκριμένες είναι και οι επιθέσεις που δέχεται η κοινωνία, το ίδιο συγκεκριμένη θα πρέπει να είναι και η ανταπόκριση του ΣΥΡΙΖΑ με προτάσεις-ιδέες, αλλά και με ένα μαχητικό πρόγραμμα δράσης που να εξοπλίζει την κοινωνία και να την θέτει σε κίνηση.
Τα πράγματα δεν είναι απλά, γιατί το κίνημα έχει μπροστά του το μεγάλο εμπόδιο της συνδικαλιστικής ηγεσίας. Στην πραγματικότητα στην πλάτη του ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά της Αριστεράς έχει πέσει ο ρόλος της επιβολής πρωτοβουλιών στα συνδικάτα και ιδιαίτερα τις ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ.
Η ανοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ είχε ως έναρξη την «βουτιά» που έκανε μέσα στο φοιτητικό κίνημα της προηγούμενης χρονιάς, λειτουργώντας σαν μαχητική και τελικά η μόνη αριστερή αντιπολίτευση. Σήμερα μια τέτοια στάση είναι ακόμα πιο επείγουσα απέναντι στα ξεπουλήματα του ΟΤΕ, των λιμανιών και άλλων δημόσιων επιχειρήσεων και το κύμα ακρίβειας και κερδοσκοπίας που χτυπάει τα εισοδήματα.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση βρίσκουμε καταρχήν σωστή την ανακοίνωση πρωτοβουλιών του ΣΥΡΙΖΑ για τον συντονισμό των εργαζομένων στον ΟΤΕ και στα λιμάνια και για εκστρατεία ενάντια στην ακρίβεια. Όπως απέδειξαν και οι τελευταίες κινητοποιήσεις και απεργίες, κανένας κλάδος από μόνος του δεν μπορεί να ανατρέψει την κυβερνητική πολιτική.
Όμως απαιτείται ο συντονισμός των εργαζομένων σε όλους τους υπό ιδιωτικοποίηση χώρους (Ολυμπιακή, ΕΛΤΑ, Ταχ. Ταμιευτήριο κ.λ.π.). Και πάνω απ’ όλα σχέδιο για το πώς μπορούν να τα καταφέρουν. Κι αυτό απαιτεί κλιμάκωση των κινητοποιήσεων (απεργίες, καταλήψεις κ.λ.π.) και μάχη μέχρι τέλους. Αλλά και ένα επεξεργασμένο πρόγραμμα άμεσων αιτημάτων που να μπορεί να το αγκαλιάσει η κοινωνία, αναγνωρίζοντας τις ανάγκες της.
Το πώς απαντάμε στην ακρίβεια είναι το πρώτο θέμα που απασχολεί την κοινωνία. Πάνω σ’ αυτό χρειάζονται προτάσεις. Όπως:
– Δραστική αύξηση μισθών και συντάξεων και των επιδομάτων ανεργίας ώστε να καλύπτονται οι απώλειες
– Επιβολή Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής ώστε με κάθε αύξηση του πληθωρισμού να υπάρχει αντίστοιχη διόρθωση στους μισθούς
– Επιβολή πλαφόν στις τιμές όλων των βασικών ειδών και πρώτα και κύρια σε όλες τις υπηρεσίες των δημόσιων επιχειρήσεων (ρεύμα, νερό κ.λ.π.)
– Χτύπημα των καρτέλ και βαριά πρόστιμα στους παραβάτες
Παράλληλα χρειάζονται προτάσεις απέναντι στο δεύτερο μεγάλο μέτωπο, αυτό δηλαδή των ιδιωτικοποιήσεων. Οι θέσεις της αριστεράς πάνω στις οποίες να μπορεί να συσπειρωθεί το μαζικό κίνημα, δεν μπορεί να είναι άλλες από:
– Επανεθνικοποίηση όλων των δημοσίων επιχειρήσεων που ιδιωτικοποιήθηκαν
– Κατάργηση των μεγαλο-διοικητών και των διορισμένων μάνατζερ και των τεράστιων μισθών και προνομίων που απολαμβάνουν
– Εφαρμογή εργατικού ελέγχου και πέρασμα της διαχείρισης σε συμβούλια στα οποία να υπάρχει ουσιαστική συμμετοχή –κατά πλειοψηφία- των εργαζομένων, μέσα από αιρετούς και ανακλητούς εκπροσώπους. Μόνο έτσι μπορεί να χτυπηθεί η διαφθορά στο δημόσιο. Ειδάλλως σκάνδαλα όπως αυτά της Siemens θα εξακολουθήσουν ακόμα και σε συνθήκες «δημόσιου ελέγχου», όταν αυτός θα εφαρμόζεται από διεφθαρμένες διοικήσεις πλούσιων τεχνοκρατών…
Και σε ότι αφορά το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι το κράτος δεν έχει λεφτά, η απάντηση είναι:
– Βαριά φορολογία στο κεφάλαιο, που την ίδια ώρα που η κοινωνία υποφέρει ανακοινώνουν ισολογισμούς κερδών ρεκόρ!
– Χτύπημα της κερδοσκοπίας των τραπεζών, κατάργηση του τραπεζικού απορρήτου
– 35ωρο, 5μερο, 7ωρο για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και να εξαλειφθούν επιτέλους η ανεργία, η μερική απασχόληση και η ενοικίαση εργαζομένων.
Με μια τέτοια στάση κατ’ αρχήν το ΚΚΕ-ΠΑΜΕ δεν θα μείνει ανεπηρέαστο. Ιδιαίτερα όταν το ΚΚΕ καλείται διαρκώς, όπως σωστά κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, σε συνεργασία και κοινή δράση.
Ούτε οι συσχετισμοί στην ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος θα μείνουν ανεπηρέαστοι. Μια εκστρατεία η οποία αγγίζει την ευαισθησία των πλατιών λαϊκών στρωμάτων δεν μπορεί παρά να ενισχύει την απήχηση και τη δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο εργατικό κίνημα. Και δεν μπορεί επίσης παρά να σύρει την συνδικαλιστική ηγεσία στην υιοθέτηση πιο μαχητικών μορφών πάλης.
Τέλος, έτσι θα αποκαλυφθεί και η «μπλόφα» του ΠΑΣΟΚ το οποίο φλερτάρει διαρκώς, με «ενωτικά» καλέσματα τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τα μαθήματα της Ιταλίας
Αυτή την («ενωτική») στάση ήταν υποχρεωμένη να την υιοθετήσει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, εξαιτίας των δικών της αδιεξόδων. Είναι υποχρεωμένη να προσπαθήσει τουλάχιστον να ασκήσει κά-ποια αντιπολίτευση, να μιλήσει προσχηματικά κάποιους τόνους πιο «αριστερά», και να περιχαρακώσει τον εαυτό της από τις απώλειες προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Και μέρος της τακτικής της είναι να καλεί σε «αντιδεξιό και προοδευτικό» μέτωπο, προσπαθώντας να καλλιεργήσει την αυταπάτη στην κοινωνία ότι μια συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ θα λύσει τα προβλήματα.
Απέναντι σ’ αυτή την «παγίδα» που προσεκτικά στήνει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, τα ΜΜΕ και μέρος της αστικής τάξης, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει μια τακτική, που να ρίχνει μέσα στην «παγίδα» αυτούς που την έστησαν και να θωρακίζει τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα απέναντι στις «σειρήνες». Και αυτό μπορεί να συμβεί μόνο πείθοντας την κοινωνία να υιοθετήσει μια προγραμματική πρόταση όπως η παραπάνω, συμπληρωμένη με το σοσιαλιστικό όραμα. Μια πρόταση που θα απαιτούσε το ΠΑΣΟΚ «να αρνηθεί τον εαυτό του» για να την υπηρετήσει… Ας μην γελιόμαστε απέναντι σε μια τέτοια πρόκληση η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ απλά θα εγκατέλειπε την συζήτηση!
Οποιαδήποτε άλλη στάση, που θα ξορκίζει την συζήτηση, ή ακόμα χειρότερα θα αφήνει υπονοούμενα και ασάφειες, τελικά θα λειτουργήσει σαν μπούμερανγκ ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί θα ενισχύει την δεξιά πτέρυγα στο εσωτερικό του και πάνω απ’ όλα θα μπερδεύει την κοινωνία.
Έχουμε υπόψη μας την απάντηση που έδωσε ο Α. Τσίπρας σε ερώτηση για την συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ σε συνέντευξη του στον ALTER (εκπομπή Χατζηνικολάου, 5/5/2008).
«Θέλουμε να καταγραφεί και στην κάλπη η δημοσκοπική έκρηξη και τότε θα έχουμε ένα νέο πεδίο συζήτησης για όλες τις πολιτικές δυνάμεις». Τι θέλει να πει εδώ ο Α. Τσίπρας;
Ο τρόπος που μπορεί να ερμηνευτεί αυτή η τοποθέτηση είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κινηθεί, πιθανά, ανάλογα με τα εκλογικά ποσοστά που θα πάρει. Ότι ίσως, ένα μεγάλο εκλογικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορεί να αξιοποιηθεί αποτελεσματικότερα ώστε να «εκβιαστεί» το ΠΑΣΟΚ σε μια άλλη πολιτική. Και ότι με αυτό τον τρόπο η «διαπραγμάτευση» θα μπορεί να γίνει από μηδενική βάση και να καταλήξει σε έναν μέσο όρο των προγραμμάτων των δύο κομμάτων, ώστε να ικανοποιούνται και οι εργαζόμενοι και η αστική τάξη… Ασάφειες στις τοποθετήσεις των βασικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτή που αναφέραμε, δεν επιτρέπονται. Υποσκάπτουν τη σημερινή δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ και εγκυμονούν τεράστιους κινδύνους για το μέλλον.
Ας πούμε προκαταβολικά ότι η Ιταλία και η Γαλλία, (και όχι μόνο) απέδειξαν την τελευταία δεκαετία πως η «κεντροαριστερά» λειτούργησε σαν δεκανίκι του φιλελευθερισμού. Με τραγικό τρόπο η Κομμουνιστική Επανίδρυση και το εκλογικό της μέτωπο «Ουράνιο τόξο» δεν κατάφερε ούτε καν να μπει στη νέα βουλή! Και τιμωρήθηκε γιατί όχι μόνο δεν κατάφερε να βρει κανένα «μέσο όρο», αλλά αντίθετα υπέγραψε προϋπολογισμούς λιτότητας, την ιδιωτικοποίηση της ALITALIA, την ενίσχυση των Ιταλικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν! Ξεπούλησαν τα πάντα!
Λάθος όμως που επαναλαμβάνεται εις διπλούν, (η Επανίδρυση στήριξε «κεντροαριστερή» κυβέρνηση και το 1996-98) δεν είναι πια λάθος, αλλά ανοιχτό, συνειδητό ξεπούλημα … Κι αυτό πρέπει να ειπωθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, δυνατά και καθαρά. Όλες οι προδοσίες και τα ξεπουλήματα της παραδοσιακής ή της «νέας» αριστεράς, πρέπει να τεθούν στο μικροσκόπιο, για να εκπαιδευτεί η νέα γενιά αγωνιστών και βέβαια η ίδια η κοινωνία η οποία πάντα πληρώνει το τίμημα.
