Τα νεύρα, οι εντάσεις και η αποχώρηση του Γιάννη Δραγασάκη από την τελευταία πολιτική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ (14/5) σκιαγραφούν το δύσκολο εσωκομματικό τοπίο που διαμορφώνεται στο ΣΥΡΙΖΑ ενόψει των τελικών «διαπραγματεύσεων» με τους λεγόμενους «θεσμούς».
Αυτό αποκαλύπτεται επίσης και με την ανακοίνωση που εξέδωσε η γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ. Στη λιτή αυτή ανακοίνωση γίνεται μια γενική περιγραφή
«στην επιμονή των δανειστών να εφαρμόσουν το μνημονιακό πρόγραμμα», στην «εμμονική τους προσήλωση να εφαρμόσουν στη λιτότητα», σε «απαιτήσεις που δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές από τον ελληνικό λαό» και σε «κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης που είναι και οι κόκκινες γραμμές του ελληνικού λαού».
Στο δια ταύτα όμως καταλήγει:
«Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει κάθε δυνατή πρωτοβουλία για την ενημέρωση της ελληνικής κοινωνίας αλλά και των ευρωπαϊκών λαών… για τη νίκη της δημοκρατίας και της αξιοπρέπειας».
Πρόκειται για μια γενικόλογη και ασαφή τοποθέτηση η οποία δείχνει την προσπάθεια της γραμματείας να ισορροπήσει τις εσωτερικές διαφωνίες στελεχών και τάσεων με αποτέλεσμα να μην μπορεί να πάρει θέση για τα επίμαχα ζητήματα (ποιες είναι οι «κόκκινες γραμμές» τελικά και πως απαντάμε στις «εμμονές» των δανειστών;) και να μη δίνει πολιτική κατεύθυνση ούτε στο κόμμα, ούτε στην κοινωνία.
Αποτυχία του προεκλογικού σχεδιασμού του ΣΥΡΙΖΑ
Η ένταση που υπάρχει στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ σχετίζεται ασφαλώς με το ορατό ενδεχόμενο ενός επώδυνου συμβιβασμού. Η πανθομολογούμενη αποτυχία της προεκλογικής στρατηγικής του κόμματος που δεσμευόταν στην ακύρωση των Μνημονίων μέσα στα πλαίσια του Ευρώ, οι καθυστερήσεις και οι «δημιουργικές ασάφειες» 3 μηνών που έχουν φέρει την κυβέρνηση σε δραματικό αδιέξοδο, οι επιλογές προσώπων συνδεδεμένων με τα Μνημόνια σε σημαντικές θέσεις του κρατικού μηχανισμού, όλα αυτά, δημιουργούν ανακατατάξεις και προβληματισμούς τόσο στη βάση όσο και στις κορυφές.
Διάσπαση της πλειοψηφίας
Η Αριστερή Ενότητα, η τάση που παραδοσιακά στήριζε τον Αλέξη Τσίπρα και του επέτρεπε να έχει άνετη πλειοψηφία στο κόμμα και στα όργανα είναι και επίσημα διασπασμένη σε δύο κομμάτια: την «Ενωτική Κίνηση» και την «Κίνηση των 53+». Είναι αλήθεια πολύ δύσκολο να αποκρυπτογραφήσει κανείς το πολιτικό περιεχόμενο των δύο νέων τάσεων, μια και τα κείμενά τους που έχουν δημοσιευθεί είναι εντελώς ασαφή και αποφεύγουν στην πραγματικότητα να πάρουν θέση για τα βασικά διακυβεύματα της περιόδου. Μπορεί όμως κάποιος, παρακολουθώντας τις βασικές τοποθετήσεις των στελεχών τους, να καταλάβει περί τίνος πρόκειται.
Η «Κίνηση των 53+» είναι η τάση που επιδιώκει να τοποθετηθεί στα αριστερά της ηγετικής ομάδας παρόλο που δεν έχει διατυπώσει μέχρι τώρα ένα εναλλακτικό σχέδιο αντιπαραθετικό σε αυτή. Από τη μια είναι ενθαρρυντικό ότι βασικά της στελέχη (Αλμπάνης, Χρονόπουλος κ.α.) μέσα από την αρθρογραφία τους παίρνουν σαφή θέση υπέρ της ρήξης με τους «θεσμούς» μπροστά στο διαφαινόμενο αδιέξοδο. Από την άλλη, μεγάλο κομμάτι του βασικού στελεχιακού δυναμικού της «Κίνησης των 53+» (Τσακαλώτος, Χριστοδουλοπούλου, Δρίτσας, Κορωνάκης) παίζει κεντρικό ρόλο τόσο στην κυβέρνηση όσο και στον κομματικό μηχανισμό και άρα έχει εκ των πραγμάτων πάρει την ευθύνη για την πορεία και το αποτέλεσμα των (λεγόμενων) «διαπραγματεύσεων».
Η «Ενωτική Κίνηση», που φαίνεται να έρχεται όλο και πιο κοντά με την «Πλατφόρμα 2010», την πιο «μετριοπαθή» πολιτικά τάση των Δούρου, και Παπαδημούλη, ουσιαστικά συσπειρώνει το στενό «προεδρικό» επιτελείο και στόχο έχει να αποτελέσει το εσωκομματικό ανάχωμα μπροστά σε εξελίξεις που θα γιγαντώσουν την κριτική από τα αριστερά στην ηγετική ομάδα.
Η Αριστερή Πλατφόρμα
Στα αριστερά της ηγετικής ομάδας ωστόσο είναι η «Αριστερή Πλατφόρμα» που συνιστά την πιο συμπαγή και διακριτή αντιπολιτευτική στην ηγεσία φωνή, κάτι που αναγνωρίζεται και από το σύνολο του αστικού τύπου. Η «Πλατφόρμα» ελέγχει περίπου το 30% του κόμματος σύμφωνα με τις ψηφοφορίες σε συνέδρια και όργανα.
Παρόλα αυτά η Αριστερή Πλατφόρμα, ειδικά μετά τις εκλογές και την ανάληψη υπουργείων από τα πιο γνωστά στελέχη της (Λαφαζάνης, Στρατούλης, κ.α.) φαίνεται επίσης αντιμέτωπη με εσωτερικές αντιφάσεις, καθώς έχοντας μεγάλη συμμετοχή στην «κυβερνητική ευθύνη» δυσκολεύεται να διαφοροποιηθεί επίσημα και καθαρά στα πιο κρίσιμα ζητήματα που έχουν προκύψει.
Αυτό άλλωστε έδειξε η στάση της και στο θέμα της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας και στην ψήφιση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου. Αλλά και στην περίπτωση της εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές, όπου ο Λαφαζάνης είναι ο αρμόδιος υπουργός, τα ερωτηματικά που πλανώνται είναι πολλά και μεγάλα καθώς κανένας δεν ξέρει τελικά τι σχεδιάζει η κυβέρνηση πάνω στο θέμα.
Αναβρασμός στη βάση
Αντίθετα με τις ηγεσίες των τάσεων που δείχνουν εγκλωβισμένες στην «κυβερνητική εκφώνηση», στη βάση του κόμματος αυτό που επικρατεί είναι αναβρασμός. Σε αυτό έχει συμβάλει η γενική υποτίμηση και υπολειτουργία του κόμματος μετά τις εκλογές που δημιουργεί μπερδέματα, ερωτηματικά, έλλειψη ενημέρωσης και πολλά άλλα.
Ανεξάρτητα από την τασική τοποθέτηση όμως και σε αντίθεση με την κεντρική κατεύθυνση των ηγεσιών των τάσεων, τα μέλη του κόμματος που προβληματίζονται για τις εξελίξεις ψάχνουν τρόπους να στείλουν το μήνυμά τους στην ηγεσία. Στις γενικές συνελεύσεις που γίνονται, μια σειρά οργανώσεις βγάζουν ψηφίσματα που παίρνουν θέση για τα γεγονότα και στέλνουν το μήνυμά τους στην ηγεσία. Οργανώσεις όπως της νεολαίας Ζωγράφου[1], των Πατησίων, της Νέας Ιωνίας[2], ακόμα και της Κύπρου[3], καθώς και αρκετές άλλες έχουν εκδώσει ψηφίσματα (δεν είναι όλα δημόσια) που ουσιαστικά καλούν – προειδοποιούν την ηγεσία να μην υποχωρήσει.
Το ενδιαφέρον είναι μάλιστα ότι αυτά τα ψηφίσματα δεν υποστηρίζονται από μία τάση η οποία τα επιβάλει με τον ευνοϊκό συσχετισμό της απέναντι στις άλλες. Αντίθετα, είναι η αναγκαιότητα συνεργασίας των πιο αριστερών ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ που τα υπερασπίζεται και επιβάλει με αυτόν τον τρόπο τη συνεργασία σε τοπικό επίπεδο των τάσεων, κατά κύριο λόγο της Αριστερής Πλατφόρμας και της Κίνησης των 53+.
Αυτό που δείχνουν αυτές οι εξελίξεις στο εσωκομματικό τοπίο είναι ότι υπάρχει ένας μαζικός αριθμός ανθρώπων, μελών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είναι διατεθειμένος να σκύψει το κεφάλι. Που δεν είναι διατεθειμένος να αφήσει ένα νέο Μνημόνιο να περάσει, που δεν ανέχεται άλλο τους εκβιασμούς της Τρόικας. Και είναι διατεθειμένος να δώσει αυτή τη μάχη με ότι αυτό συνεπάγεται. Σε αυτό το δρόμο θα συναντηθεί και θα πορευτεί με όλες εκείνες τις δυνάμεις της εκτός ΣΥΡΙΖΑ Αριστεράς, με όλους εκείνους τους ανένταχτους αγωνιστές που είναι αποφασισμένοι να σταθούν εμπόδιο σε οποιοδήποτε εξευτελιστικό συμβιβασμό. Και τελικά είναι αυτά τα στρώματα, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, εκείνα που μπορούν να εγγυηθούν για το μέλλον της Αριστεράς στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
______________________
