Πάνω από τρεις μήνες τώρα, από τη στιγμή που οι Σύριοι βγήκαν στους δρόμους ζητώντας την ανατροπή του βάρβαρου καθεστώτος του Μπασάρ Αλ Άσαντ, η ηγεσία της χώρας έχει χάσει τον ύπνο της. Το κίνημα που ξέσπασε στις 15 Μάρτη έχει τεράστια δυναμική, τέτοια που έχει καταφέρει να ξεπεράσει εθνικούς και θρησκευτικούς διαχωρισμούς* και να ενώσει τον ταλαιπωρημένο λαό της Συρίας. Με δεδομένο ότι η συμμετοχή σε συγκέντρωση στη Συρία μπορεί για κάποιον να σημάνει σύλληψη, βασανισμό ή ακόμη και θάνατο, το κίνημα αυτό έχει ηρωικά χαρακτηριστικά. Μέχρι σήμερα υπολογίζονται σε πάνω από 1.300 οι νεκροί και 25.000 όσοι έχουν συλληφθεί ή βασανιστεί. Μόνο από τις 10/6 μέχρι την ώρα που γράφεται το άρθρο, αντικαθεστωτικές συγκεντρώσεις έχουν διοργανωθεί σε πάνω από 138 σημεία της Συρίας. Σε 10.500 υπολογίζονται οι πρόσφυγες που έχουν βρει καταφύγιο στη γειτονική Τουρκία.
Ο Άσαντ σε διάγγελμα του στις 19/6 – το τρίτο από τότε που ξεκίνησε η εξέγερση – προσπαθεί να εφαρμόσει την τακτική διαίρει και βασίλευε, διαχωρίζοντας τους εξεγερμένους σε αυτούς που έχουν «νόμιμες απαιτήσεις» και στους «σαμποτέρ». Παράλληλα υπόσχεται εκλογές μέσα στον Αύγουστο, σε μια προσπάθεια να κερδίσει χρόνο για τον εαυτό του, να κατευνάσει τα πλήθη και να περιορίσει την κριτική από τη Δύση και τον υπόλοιπο αραβικό κόσμο. Το καθεστώς του κρατιέται με νύχια και με δόντια στην εξουσία, στηριζόμενο στην τυφλή υπακοή της αστυνομίας, της υπηρεσίας πληροφοριών και ενός κομματιού του στρατού. Στον τελευταίο, ολοένα και αυξάνονται τα φαινόμενα λιποταξίας ή και προσχώρησης στο πλευρό των εξεγερμένων. Εν τω μεταξύ με μια λιτή ανακοίνωση οι αντικαθεστωτικοί ανακοίνωσαν το σχηματισμό εθνικού συμβουλίου: «Ανακοινώνουμε τη δημιουργία ενός Εθνικού Συμβουλίου που θα οδηγήσει την συριακή επανάσταση. Αποτελείται από όλες τις κοινότητες, καθώς και τους εκπροσώπους των εθνικών πολιτικών δυνάμεων μέσα και έξω από τη Συρία»
Ο ρόλος της Δύσης και τα επόμενα βήματα
Οι αστικές τάξεις της Δύσης, οι ίδιες που δεκαετίες τώρα εξέθρεψαν, τροφοδότησαν και εκμεταλλεύτηκαν τις υπερεξουσίες των καθεστώτων της Μ. Ανατολής και της Β. Αφρικής, «φρίττουν» τώρα για τις πράξεις των παιδιών – υπαλλήλων τους. Ζητούν κυρώσεις για το καθεστώς του Άσαντ και του υποδεικνύουν να «σταματήσει τη σφαγή του λαού του». Γι αυτούς ο Άσαντ και ο κάθε Άσαντ αργά ή γρήγορα θα «τελειώσουν». Προσπαθούν να προλειάνουν το έδαφος για μια κυβέρνηση μεταβατική που θα έχει βέβαια έναν πρωταρχικό διακηρυγμένο σκοπό: να διασφαλίσει ότι η οικονομία θα συνεχίσει να λειτουργεί με τέτοιο τρόπο ώστε να υπηρετεί τα συμφέροντα των τραπεζών και των εταιριών τους.
Από την άλλη, το ερώτημα «μετά τον Άσαντ τι;» τίθεται μετ’ επιτάσεως στις γραμμές των εξεγερμένων. Η ανάγκη συγκρότησης επιτροπών αγώνα από τη βάση των αγωνιστών καθώς και το χτίσιμο ανεξάρτητων οργανώσεων της νεολαίας και των εργαζομένων είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Σε συνδυασμό με τον αναβρασμό και το εξεγερτικό κλίμα που επικρατεί στο σύνολο του αραβικού κόσμου, μπορεί να συμπαρασύρει όχι μόνο τους παρόντες ηγέτες – τυράννους αλλά και όσους εποφθαλμιούν τη θέση τους.
