Την Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου έγινε η πολιτική κηδεία του συντρόφου Νίκου Ρεμούνδου. Στην κηδεία παρευρέθηκαν γύρω στους 200 συντρόφους, συγγενείς και φίλους, από την Αθήνα (με κάποιες εξαιρέσεις, πχ από Εύβοια και Καλαμάτα) ενώ διαβάστηκαν επιστολές από τις οργανώσεις του Ξεκινήματος σε άλλες πόλεις, και ιδιαίτερα από την Θεσσαλονίκη, το Βόλο και τη Κέρκυρα, που δεν ήταν δυνατό να παρευρεθούν λόγω κινηματικών διαδικασιών (αντιφασιστικές κινητοποιήσεις, πορεία ΔΕΘ, κλπ). Το παρόν έδωσαν και σύντροφοι από άλλες οργανώσεις της Αριστεράς (ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, Κόκκινο, Σοσιαλιστική Έκφραση, Μαρξιστική Φωνή).
Ο Νίκος έφυγε όπως αρμόζει σε έναν επαναστάτη μαρξιστή. Σκεπασμένος με μια μεγάλη κόκκινη σημαία και με τραγούδια και συνθήματα του εργατικού και επαναστατικού κινήματος.
Η πολιτική του κηδεία ξεκίνησε με την αναφώνηση «Νίκος Ρεμούνδος: παρών!» και στη συνέχεια σύντροφοι και φίλοι, στα στενά πλαίσια της μίας ώρας που είχαμε στη διάθεσή μας, είπαν δυο λόγια για το Νίκο.
Το άνοιγμα και το συντονισμό έκανε η σ. Ελένη Μήτσου η οποία εξήγησε ανάμεσα σ’ άλλα ότι θα ακολουθήσει Πολιτικό Μνημόσυνο για το Νίκο, την επόμενη περίοδο, στο οποίο θα υπάρχει πολύ περισσότερος χρόνος για να αναδειχθεί ο ρόλος του Νίκου και η ιστορία και καταβολές του «Ξ».
Ακολούθησαν οι ομιλίες του Γιώργου Καρυώτη, στενού προσωπικού φίλου του Νίκου, του Θοδωρή Μαράκη, που συμμετείχε στα πρώτα βήματα του «Ξ» τη δεκαετία του ’70, και του Δώρου Μιχαήλ, συντρόφου από την Κύπρο. Και οι τρεις ομιλητές μίλησαν τόσο για την πολιτική συνεισφορά του Νίκου στο χτίσιμο των επαναστατικών δυνάμεων στην Ελλάδα και την Κύπρο, την ενεργητική του παρουσία στις μάχες του εργατικού κινήματος όσο και για το χαρακτήρα του. Άνθρωπος πράος και υπομονετικός, ήξερε να ακούει και να συζητά. Άνθρωπος ανήσυχος, πάντα ήθελε να μαθαίνει καινούργια πράγματα. Άνθρωπος με πολλά ενδιαφέροντα, όπως τη μουσική και τη λογοτεχνία.
Τις βασικές ομιλίες τις έκαναν ο σ. Πήτερ Ταφ (γενικός γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος Αγγλίας και εκπρόσωπος της Διεθνούς Επιτροπής της CWI) και ο Ανδρέας Παγιάτσος (γενικός γραμματέας του «Ξ»).
Ο σ. Πήτερ Ταφ αναφέρθηκε στις πρώτες του επαφές με το Νίκο και στην κοινή τους προσπάθεια στο χτίσιμο μιας επαναστατικής Διεθνούς από το 1974 και μετά. Ο βαθιά διεθνιστής Νίκος, κατανοούσε ότι η πάλη ενάντια στον καπιταλισμό δεν μπορούσε να περιορίζεται σε εθνικά πλαίσια. Δούλεψε σταθερά και με συνέπεια μέσα από τις γραμμές της «Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή», CWI για να χτιστούν οι δυνάμεις του μαρξισμού στην Ελλάδα και διεθνώς. Συμμετείχε σταθερά στις διεθνείς συναντήσεις της CWI επιδιώκοντας την ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών με σοσιαλιστές επαναστάτες από όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Πάλευε με όλες του τις δυνάμεις για το χτίσιμο του επαναστατικού κόμματος όχι μόνο σε εθνικά αλλά και σε διεθνή πλαίσια.
Ο σ. Ανδρέας (ή Άνδρος) Παγιάτσος μίλησε για τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε ο Νίκος σαν γραμματέας της οργάνωσης, σε περιόδους δύσκολες, στον πρώτο ιστορικό κύκλο της Οργάνωσης από το 1974 μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 80. Στην αρχική δημιουργία της «ομάδας εργατών» στις συνθήκες της δικτατορίας, στις μάχες που έδωσε ως αριστερή αντιπολίτευση μέσα στο ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’70, στην διαγραφή και προσπάθεια εξόντωσης του «Ξ» από τη γραφειοκρατία του ΠΑΣΟΚ, κλπ. Αλλά και τη δεκαετία του ’90, όταν το εργατικό κίνημα και η Αριστερά διεθνώς δέχτηκαν ισχυρά χτυπήματα από τις δυνάμεις του καπιταλισμού, ο Νίκος ήταν πάντα εκεί, στηρίζοντας τους αγώνες της οργάνωσης και του κινήματος. Μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής του, παρακολουθούσε με ενδιαφέρον και αγωνία, τις εξελίξεις και τις μάχες του «Ξ».
Η σωρός του μεταφέρθηκε στο χώρο ταφής του με όλους τους συντρόφους να τον ακολουθούμε τραγουδώντας το Αβάντι Πόπολο, φωνάζοντας συνθήματα και πάνω από τον τάφο του και τραγουδώντας τη Διεθνή.
Στο τέλος, με το φέρετρο μέσα στον τάφο σκεπασμένο με μια μεγάλη κόκκινη σημαία της CWI, στο Α’ νεκροταφείο αντήχησε ξανά: «σύντροφος Νίκος Ρεμούνδος: Παρών».
Και πραγματικά ο Νίκος είναι παρών. Αφήνει σημαντικές παρακαταθήκες με το παράδειγμα αγωνιστικότητας και συντροφικότητας που έδωσε και με τη στάση ζωής του: μπροστάρης στους αγώνες, συντροφικός, ανθρώπινος και φίλος. Ο Νίκος δεν θα ξεχαστεί. Θα ζει μέσα στους αγώνες της εργατικής τάξης, μέσα στην πάλη για το χτίσιμο μιας μαζικής επαναστατικής αριστεράς, μέσα στον αγώνα για μια σοσιαλιστική κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και αδικία.
Σημείωση: βίντεο από τις ομιλίες στην κηδεία του Νίκου θα υπάρχουν από αύριο στο site.
